มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1503
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1503
ในขณะที่สมาชิกครอบครัวแควนท็อคกำลังคุกเข่าต่อหน้าเจอรัลด์ ชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งเข้าร่วมในงานเทศกาลก็ปรากฏตัวต่อหน้าชายวัยกลางคน ในห้องทำงานของคฤหาสน์เลดเลอร์
“บอกพ่อมาสเต็ดสัน ความสัมพันธ์ของลูกกับลูกสาวคนโตของตระกูลแวดดี้เป็นอย่างไรบ้างในตอนนี้?” ชายวัยกลางคนถาม
“ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของผมแล้วครับ คุณพ่อ! ด้วยความที่ซีเรียลหลงใหลในตัวผมมาก แล้วมันจะมีปัญหาอะไรในการตามจีบเธออีกล่ะครับ!” สเต็ดสันตอบพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ดีมาก สเต็ดสัน! เดิมทีพวกแวดดี้เองก็ไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก และพลังที่หนุนหลังพวกเขาก็ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด พ่อเชื่อว่าลูกจะสามารถจัดการกับทุกอย่างได้ และหากทุกอย่างเป็นไปตามแผน เราจะสามารถใช้ความสัมพันธ์ของลูกกับกับตระกูลแวดดี้ เพื่อส่งให้เลดเลอร์ได้ก้าวไปสู่ชัยชนะในที่สุด! นอกจากนี้ ลูกควรจะเคร่งครัดเรื่องการฝึกฝนอยู่เสมอ เทศกาลใต้ดินจะจัดขึ้นในอีกสองวัน และครอบครัวของเราจะต้องได้รับตำแหน่งผู้ชนะในปีนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!” คุณเลดเลอร์สั่ง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สเต็ดสันก็ตอบทันทีว่า “ครับพ่อ! แต่ว่า…”
“…อืม? มีอะไรเหรอ?” คุณเลดเลอร์ถาม
“เทศกาล… จะถูกจัดขึ้นทุกสองหรือสามปีเมื่อมีการค้นพบสมบัติล้ำค่า ถูกต้องไหมครับ? ผมสงสัยว่าปีนี้พวกเขาหาสมบัติล้ำค่าเจอแล้วหรือยัง…” สเต็ดสันกล่าว
“คือ พ่อได้ทำการตรวจสอบด้วยตัวเองดูแล้ว และพบว่าสมบัติมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อบุคคลพิเศษที่กำลังฝึกฝนเพื่อบรรลุการตรัสรู้ทางจิตวิญญาณ ด้วยเหตุนี้ ผู้คนจำนวนมากจึงถูกดึงดูดให้มาร่วมงานนี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เปิดเผยตัวตนมากจนเกินไป เพราะฉะนั้น ลูกก็ควรจะทำแบบนั้นเช่นกัน!” คุณเลดเลอร์แนะนำด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
“เข้าใจแล้วครับ แต่ผมค่อนข้างจะแน่ใจว่าพวกเขาหลายคนหันเหความสนใจไปจากผมแล้วหลังจากที่เห็นผมทำทียอมพ่ายแพ้ให้กับยาโกรรอค ที่คฤหาสน์ฮาร์ทสโตน!” สเต็ดสันตอบ ขณะที่เขาส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย
“พ่อดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น ลูกจะทำอะไรได้สะดวกขึ้นขณะที่เตรียมการต่อไป หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี และเราได้รับทรัพยากรของตระกูลแวดดี้เข้ามาเสริม เราจะสามารถขยายอำนาจของตระกูลของเราได้อย่างแน่นอน!” คุณเลดเลอร์ประกาศด้วยเสียงหัวเราะที่ดังลั่น
หลังจากที่สเต็ดสันจากไปได้ไม่นาน หางตาของคุณเลดเลอร์ก็เหลือบไปเห็นบางอย่างตรงมุมของห้องทำงาน…
หากมองใกล้เข้าไปอีกหน่อย พวกเขาก็จะต้องเห็นบางอย่างที่ดูเหมือนร่างของมนุษย์เคลื่อนไหวไปมาในนั้นอย่างแน่นอน…
ณ คฤหาสน์แวดดี้ที่สว่างไสว ยาคอฟกำลังเคาะประตูห้องลูกสาวของเขา พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ซีเรียล…? หลับรึยังลูก…?”
หลังจากนั้นไม่นาน ประตูห้องก็เปิดออก ซีเรียล ซึ่งดูเหมือนเพิ่งสระผมเสร็จตอบกลับมาว่า “ค่ะพ่อ…? นี่ก็ดึกมากแล้ว! พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ…?”
“คือว่า พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูกหน่อย…” ยาคอฟพูด ในขณะที่ไขว้แขนไว้ข้างหลัง ก่อนจะเดินไปนั่งในห้องของเธอ
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ…?” ซีเรียลถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“อืม มันเกี่ยวกับเรื่องที่พ่อพยายามเข้มงวดกับลูกตลอดหลายปีมานี้… โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องของความรัก… พ่อมักจะคอยห้ามไม่ให้ลูกตามหาความรักมาตลอด… มันทำให้ลูกเกลียดพ่อหรือเปล่า?” ยาคอฟถามด้วยรอยยิ้ม
“ไม่อยู่แล้วค่ะพ่อ! ท้ายที่สุด หนูรู้ว่าที่พ่อเข้มงวดกับหนูมากขนาดนี้ก็เพื่อประโยชน์ของตัวหนูเอง!” ซีเรียลตอบพร้อมกับส่ายหัว
“พ่อดีใจนะที่ลูกเข้าใจถึงเจตนาของพ่อ… ไม่ว่ายังไง พ่อก็รู้สึกยินดีที่ได้เห็นลูกมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อสเต็ดสัน… พ่อเองก็คิดเกี่ยวกับเขาอยู่เหมือนกัน ในเมื่อความสัมพันธ์ของลูกกับเขาค่อนข้างเป็นไปอย่างราบรื่น พ่อจึงอยากถามลูกว่า ลูกอยากจะก้าวไปอีกขั้นกับเขาไหม…?” ยาคอฟกล่าว
ซีเรียลหน้าแดงในทันที จากนั้นเธอก็ตอบว่า “หนู… หนูยังไม่ค่อยแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ…!”
เมื่อเห็นท่าทีของเธอ ยาคอฟก็รู้ได้ทันทีว่าลูกสาวของเขากำลังมีปัญหาบางอย่าง และคุณบาเบลก็สังเกตเห็นเช่นกัน
เนื่องจากซีเรียลยังคงไม่แน่ใจในความรู้สึกของเธอที่มีต่อสเต็ดสัน ยาคอฟจึงไม่สามารถหาหนทางที่จะเกลี้ยกล่อมให้เธอสานสัมพันธ์กับเขาต่อไปได้ อย่างน้อยก็ในตอนนี้…