มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1470
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1470
เมื่อเห็นเช่นนั้น เจอรัลด์ก็รีบคว้าเอวของหญิงสาวไว้ทันทีก่อนที่จะช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น!
“พระเจ้า! นายทำบ้าอะไรเนี่ย?! นายกำลังฉวยโอกาสลวนลามซีเรียลต่อหน้าพวกเรางั้นเหรอ?!” หญิงสาวที่โกรธเคืองตะคอก
พวกเธอไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ในที่สาธารณะ และต่อหน้าพวกเธออีกด้วย ช่างกล้านัก!
“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ ซาเวอรี่…!” ซีเรียลกล่าว โดยหวังว่าจะหยุดเพื่อนของเธอ ไม่ให้พูดอะไรที่จะทำให้เรื่องราวบานปลายไปมากกว่านี้
“ไม่ต้องกลัวนะซีเรียล! เราจะช่วยกันปกป้องเธอเอง! ไม่ว่าอย่างไร ฉันจะต้องจัดการกับเด็กคนนี้เพื่อให้เขาชดใช้ในสิ่งที่เขาทำลงไป!” ซาเวอรี่กล่าว ในขณะที่เพื่อนสาวที่กำลังโกรธแค้นของเธอรวมตัวกันเพื่อช่วยกันจัดการกับศัตรูของพวกเธอ
“พวกเธอเข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว! เขาเพียงแค่ช่วยไม่ให้ฉันสะดุดล้มเท่านั้นเอง! มีหลุมอยู่ตรงนั้นเห็นไหม?” ซีเรียลอธิบาย
“…ฮะ?” เพื่อนของเธอตอบ ทุกคนตกใจที่ได้ยินอย่างนั้น
หลังจากตระหนักได้แล้วว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร แววตาของพวกเธอก็อ่อนลงเล็กน้อย ในทางกลับกัน ซีเรียลกำลังหน้าแดงด้วยความเขินอายขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์
ครู่ต่อมา เด็กหญิงคนหนึ่งก็พูดว่า “…ถึงกระนั้นก็เถอะ ยังไงเขาก็ยังต้องชดใช้สำหรับว่าวที่ไหม้เกรียมของเรา!”
“ฉันก็บอกไปแล้วไงว่าฉันขอโทษ!” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“แล้วนายคิดว่าเรื่องจะจบลงง่าย ๆ ด้วยคำขอโทษแค่นั้นเหรอ?” ซาเวอรี่ตอบโต้ขณะที่เธอยืนกอดอก
ซีเรีบลดึงแขนเสื้อของซาเวอรี่แล้วถามว่า “เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ ซาเวอรี่?”
“ซีเรียล เธอก็รู้ว่าว่าวนั้นแพงแค่ไหน! และมันก็ทำมาจากวัสดุคุณภาพดีอีกด้วย! ดูจากการแต่งตัวที่แสนจะเฉิ่มเชยของนายแล้ว ฉันคิดว่ามันคงจะเป็นเรื่องยากที่นายจะควักเงินหนึ่งร้อยห้าสิบดอลลาร์ออกมาจ่ายค่าว่าวได้… แต่ถึงอย่างไร นายก็เป็นคนที่ช่วยซีเรียลเอาไว้ก่อนหน้านี้… งั้นก็ได้ ทำไมเราไม่ทำแบบนี้ล่ะ? ในเมื่อนายช่วยเธอไปแล้ว นายก็แค่ต้องซื้อชานมให้พวกเราแต่ละคนเพื่อเป็นค่าตอบแทน นายจะว่ายังไงล่ะ?” ซาเวอรี่ถาม
“ไม่มีปัญหา!” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้ม ขณะที่หญิงสาวในกลุ่มที่เหลือพากันโห่ร้องและปรบมือ
ไม่นานเด็กสาวทั้งสี่คนก็ถือถ้วยชานมไว้ในมือ และก่อนที่พวกเธอจะจากไป ซาเวอรี่ก็หันมาถามว่า “ว่าแต่ว่า นายชื่ออะไรเหรอ? แล้วนายเรียนอยู่คณะอะไร?”
เมื่อไม่เห็นเหตุผลที่ต้องปิดบัง เจอรัลด์จึงตอบเพียงว่า “ฉันชื่อเจอรัลด์! เจอรัลด์ คลอฟอร์ด!”
“รับทราบ! นอกจากนี้ ฉันอยากให้นายรู้เอาไว้ว่า ชานมแค่แก้วเดียวไม่พอที่จะชดเชยให้เราได้หรอกนะ! ครั้งต่อไปที่เราเจอกัน นายจะต้องซื้อชานมให้เราอีกอย่างน้อยคนละหนึ่งแก้ว! ฉันจะจำนายให้ขึ้นใจเลยคอยดู!” ซาเวอรี่พูด ขณะที่เธอลากเพื่อนของเธอออกไป
แน่นอนว่านั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเจอรัลด์เลยสักนิด ดูเหมือนว่าซาเวอรี่จะไม่ได้สร้างความลำบากใจให้เขาเลยแม้แต่น้อย บอกตามตรงเลยว่าเขารู้สึกว่าพวกเธอน่าสนใจทีเดียว
เมื่อปัญหานั้นได้รับการจัดการแล้ว เจอรัลด์จำได้ว่าเขายังมีธุระสำคัญที่ต้องจัดการ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรีบมุ่งหน้าไปยังภาควิชาเศรษฐศาสตร์และการจัดการ
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาจากไป เขาไม่ทันได้สังเกตว่าซีเรียลหันกลับมามองเขาตลอดเวลา…
เมื่อเห็นว่าร่างของเขาค่อย ๆ หายไป ซีเรียลไก้สติกลับคืนสู่ความเป็นจริง เมื่อจู่ๆ ซาเวอรี่ก็ตะโกนว่า “ซีเรียล!”
ด้วยความตกใจ เธอจึงตอบว่า “…หะ ห๊ะ? มีอะไรเหรอ?”
“เธอรู้ไหม ฉันสังเกตเห็นว่าเธอทำตัวแปลก ๆ มาสักพักหนึ่งแล้ว… ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอดูร่าเริงทุกคน แต่เธอทำตัวเขินอายตั้งแต่เธอเจอเด็กคนนั้น! ให้ตายสิ เธอถึงกับหน้าแดงตอนที่แอบมองเขาเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว! เธอคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา เพียงเพราะเขากอดเธอแค่นิดหน่อยในตอนนั้นหรอกใช่ไหม…?” ซาเวอรี่ถามด้วยความสงสัย
“มะ ไม่! มันไม่ใช่แบบนั้นนะ! ก็แค่… เมื่อตอนที่ฉันเห็นเขาก่อนหน้านี้…” ซีเรียลพึมพำและลังเลที่จะจบประโยคของเธอ
“พูดต่อสิ!” ซาเวอรี่ตอบ ขณะที่ทุกคนในกลุ่มต่างก็รอให้ซีเรียลพูดจบประโยคอย่างใจจดใจจ่อ
“มันยากที่จะอธิบายเป็นคำพูด เข้าใจไหม? ฟังนะสาว ๆ จำตอนที่เราเจอหมอดูคนนั้นเมื่อครึ่งปีก่อนได้ไหม…?”