มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1412
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1412
เมื่อหันไปมองว่าใครเรียกเขา เขาเห็นว่าเป็นเด็กสาวที่ค่อนข้างน่ารักซึ่งเขาไม่รู้จัก…
“… ‘ผู้ชายคนนั้นเหรอ?’” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
“ใช่! เธอจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ใช่ไหม เธอรู้จักฮาร์เปอร์ไหม?” หญิงสาวถาม
“รู้จักสิ! เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน ว่าแต่ว่า… เราสองคนเคยเจอกันมาก่อนด้วยเหรอ?” เจอรัลด์ตอบ
เด็กสาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็หัวเราะก่อนจะพูดว่า “ฉันคิดไม่ผิด! เป็นเธอจริง ๆ ด้วย! ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอดูคุ้นตามาก!”
“เขาเป็นใครเหรอ เวสลิน…?” เด็กผู้หญิงอีกคนในกลุ่มถาม เด็กสาวแต่ละคนถือกระเป๋าถือของตัวเอง ขณะที่พวกเธอยืนกอดอก และเริ่มมองสำรวจเจอรัลด์ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น
‘แม้ว่าเขาจะดูหล่อเหลาทีเดียว แต่ดูจากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ตอนนี้แล้ว ก็พอจะบอกได้ว่าเขาคงไม่ได้เป็นคนที่ร่ำรวยสักเท่าไร!’ สาว ๆ คิดกับตัวเอง
“โอ้ เขาน่ะเหรอ? เขาเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องของเพื่อนที่บ้านเกิดของฉัน! ฉันจำเขาได้แม่นยำเพราะเขาเคยเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อแลกกับเงินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น! บ่อยครั้งฉันมักจะเห็นเขากำลังเก็บกวาดขยะในโรงเรียนของเรา หรือแม้แต่ทำธุระให้คนอื่น! เขายากจนขนาดนั้นเลยแหละ!” เวสลินตอบ ขณะที่เธอแนะนำเขาให้รู้จักกับสาว ๆ ที่เหลือ
“มันเป็นเรื่องธรรมดาจริง ๆ ทุกโรงเรียนมักจะมีคนแบบนี้อยู่ และถ้าเธอฉลาดพอ เธอจะรู้ว่าคนแบบนี้มีอยู่จริงในทุกช่วงชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่เธอเรียนอยู่ชั้นประถมจนถึงมหาวิทยาลัย! อย่างที่เขาพูดกัน คนที่โดดเด่นมักจะยิ่งใหญ่เสมอ และคนที่ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากก็จะทุกข์ยากอยู่เสมอ!” เด็กชายหน้าตาดีที่สวมชุดกีฬาติดแบรนด์ ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เวสลินตลอดเวลากล่าว
“ฮ่าฮ่าฮ่า! เธอนี่เกิดมาเพื่อเป็นนักพูดจริง ๆ เลยรู้ไหม ไมค่า? อะไรก็ตามที่ออกจากปากของเธอมักจะฟังดูเป็นปรัชญาไปหมด! มันช่างน่าขันจริง! ไม่แปลกใจเลยที่เวสลินจะสนใจในตัวเธอน่ะ!” หนึ่งในสมาชิกของกลุ่มกล่าว ทำให้เด็กหนุ่มและเด็กสาวที่เหลือพร้อมใจกันหัวเราะเสียงดัง
“ว่าแต่ว่า… ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ? นอกจากนี้ ฉันได้ยินมาว่าฮาร์เปอร์กำลังไปได้สวยในช่วงนี้ ตอนนี้เขาเป็นเจ้าของบริษัทแล้วใช่ไหม? เธอสองคนยังติดต่อกันอยู่หรือเปล่า? แต่เท่าที่ฉันเห็น ดูเหมือนว่าฮาร์เปอร์จะไม่ได้สนใจเธอเลยนะ!” เวสลินถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ความจริงแล้ว เวสลินได้พยายามตามหาช่องทางการติดต่อของฮาร์เปอร์มาได้ระยะหนึ่งแล้ว นี่เป็นเหตุผลเดียวที่เธอเรียกเจอรัลด์ตั้งแต่แรก
เนื่องจากทั้งคู่มาจากบ้านเกิดเดียวกัน จึงไม่แปลกใจเลยที่เธอจะเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับฮาร์เปอร์ตอนพวกเขาเรียนมัธยมปลายด้วยกัน เนื่องจากฮาร์เปอร์เป็นคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในสมัยมัธยมปลาย เวสลินจึงชอบเขามาเป็นเวลานาน
อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย เธอกลายเป็นตัวอย่างของลูกเป็ดขี้เหร่ที่กลายเป็นหงส์ขาวที่งามสง่า ด้วยเหตุนี้ รสนิยมของเธอและมุมมองเกี่ยวกับผู้ชายจึงแตกต่างเป็นอย่างมาก เมื่อเทียบกับที่เธอเคยเป็นในสมัยมัธยมปลาย
คนที่เคยดูโดดเด่นและดูเท่ในช่วงมัธยมปลายกลับกลายเป็นคนที่ดูน่าเบื่อเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย ในความเป็นจริงแล้ว หลายคนกลับเปลี่ยนแปลงมากยิ่งขึ้นเมื่อเข้าสู่สังคม และก็มักจะไม่ใช่ในทางที่ดี อย่างน้อยก็สำหรับเวสลิน สำหรับเธอแล้ว พวกเขาลงเอยด้วยการกลายเป็นคนธรรมดาสามัญในสายตาเธอเท่านั้น
สำหรับเวสลิน นิสัยใจคอและทัศนคติของเธอที่มีต่อฮาร์เปอร์ก็เปลี่ยนไปมากขึ้นเรื่อย ๆ ในทุกช่วงเวลาที่ผ่านไปเช่นกัน โดยพื้นฐานแล้ว เธอเปลี่ยนจากการชอบฮาร์เปอร์ มาเป็นการเมินเฉยต่อฮาร์เปอร์ และในที่สุดก็กลายเป็นเกลียดเขา อันที่จริง เธอไม่ได้สนใจที่จะคุยกับเขาเลยตลอดช่วงระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาในมหาวิทยาลัย
เมื่อคิดว่าฮาร์เปอร์อาจจะกลายเป็นเพียงพนักงานออฟฟิศเมื่อเขาก้าวเข้าสู่สังคม เธอถึงกับลบข้อมูลติดต่อของเขาทิ้งจนหมด!
เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะลงเอยด้วยการเป็นประธานบริษัทที่มีชื่อเสียงในตลาดหลักทรัพย์!
ตั้งแต่วันที่เธอรู้เรื่องนั้น เธอก็รู้สึกเสียใจมากที่ลบหมายเลขโทรศัพท์ของเขาทิ้งไป และเธอก็พยายามหาเบอร์โทรศัทพ์ของเขา เพื่อที่จะติดต่อกับเขาอีกครั้งตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เมื่อเจอรัลด์อยู่ต่อหน้าเธอแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าการที่เธอบังเอิญไปเจอกับอดีตเพื่อนร่วมห้องของฮาร์เปอร์ในวันนี้ เป็นของขวัญที่ไร้สาระที่พระเจ้ามอบให้เธอสำหรับคำวิงวอนของเธอหรือไม่
‘มันต้องเป็นของขวัญที่พระเจ้ามอบให้ฉันแน่ ๆ! แม้ว่าฉันจะผ่านการหย่าร้างมาครั้งหนึ่งแล้ว และแม้ว่าฉันจะมีแฟนใหม่แล้ว แต่ถ่านไฟเก่าก็ยังมีสิทธิ์ที่จะปะทุได้อีกครั้งถ้าฉันติดต่อฮาร์เปอร์ได้ในตอนนี้! เฮ้! ผู้หญิงทุกคน โดยเฉพาะคนสวยอย่างฉัน ต้องคอยมองหายางอะไหล่ไว้สำรองสำหรับอนาคตของเราอยู่เสมอ!’ เวสลินคิดกับตัวเอง
เจอรัลด์เองก็ดูออกทันทีว่าเวสลินกำลังพยายามจะทำอะไร เขาจึงตอบเพียงว่า “เราไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลานานแล้ว แม้ว่าฉันจะเคยมีข้อมูลวอทแอพของเขาอยู่ในโทรศัพท์ แต่ฉันคิดว่าฉันทำมันหายไปแล้ว”
“…เธอ…ว่าไงนะ? เธอไม่มีโทรศัพท์มือถืออยู่กับตัว? นี่เธอมีบ้านอยู่ในป่าหรืออย่างไร? เธอคิดว่าเธอกำลังพยายามหลอกใครอยู่งั้นเหรอ?” เวสลินถามด้วยดวงตาที่เบิกกว้างอย่างเต็มที่
“ฉันพูดความจริง แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะมีโทรศัพท์เครื่องเก่าอยู่กับตัว ฉันคิดว่าเขาคงจะเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว หรือเธอไม่คิดแบบนั้น?” เจอรัลด์ตอบ
จากที่เจอรัลด์จำได้ เขาเคยบอกแซคให้เตรียมการบางอย่างให้ฮาร์เปอร์ และฟังจากสิ่งที่เวสลินพูด ดูเหมือนว่าแซคจะสร้างบริษัทให้เขา เขารู้จักแซคดี เจอรัลด์จึงสันนิษฐานว่าฮาร์เปอร์น่าจะได้รับบริษัทที่มีมูลค่าในตลาดเป็นหลายพันล้านดอลลาร์ แม้ว่ามันอาจจะไม่ได้มีค่ามากจนเกินไป อย่างน้อยก็สำหรับเจอรัลด์ แต่เป็นเรื่องของน้ำใจต่างหากที่นับว่ามีค่า!
ไม่ว่าในกรณีใด คำพูดของเจอรัลด์ได้เปลี่ยนท่าทีที่เวสลินมองเขาในทันที ท้ายที่สุดแล้ว เขาได้แสดงให้เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าเขาไม่มีประโยชน์กับเธออีกต่อไปแล้ว!
“…ฉันเข้าใจแล้ว! ฉันควรจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าฮาร์เปอร์ไม่น่าจะยุ่งกับคนโง่อย่างเธอด้วยซ้ำ! ฉันหมายถึง ดูสารรูปของเธอตอนนี้สิ! ขยะชัด ๆ! เสียเวลาจริง ๆ!” เวสลินสบถใส่เขา