มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1352
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1352
“เพราะแบบนี้ ตอนนี้ฉันถึงหวังให้แกเข้าใจสิ่งที่ฉันกังวลมาโดยตลอด! ความแข็งแกร่งของเขาพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว เป็นสัญญาณเตือนอย่างชัดเจนว่าต้องเริ่มทำอะไรสักอย่างแล้ว!” อีเร็ตพูดเสริมขึ้น สีหน้าของเธอเคร่งขรึม
เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว ยูเมะที่อ้าปากค้างอยู่สักพักในสภาพตกตะลึง ทำได้เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น
หลังจากได้รู้เรื่องทั้งหมดนี้แล้ว ยูเมะรู้สึกราวกับว่าได้เปิดโลก หลังจากงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นเธอจึงเอ่ยถามขึ้น “แล้ว… ต้นกำเนิดของตระกูลเราเป็นมายังไงคะคุณย่า…? นอกจากนั้นหนูยังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่หลบหนีมาจากอารยธรรมโบราณอันยิ่งใหญ่มาได้… พวกเขาหนีไปที่ไหนคะ…?”
“อ๋อ พวกเขาหนีกระจัดกระจายกันไป! ขณะที่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่บางคนยังคงอยู่บนโลกนี้ แต่ส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะหนีไปสถานที่ที่เรียกว่าจาเอลตราแทน เพราะมีวิญญาณศักดิ์สิทธิ์มากพอที่จะทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่ได้เพียงพอ!”
“…จาเอลตราเหรอคะ? เป็นไปได้ไหมคะว่ามันไม่ได้อยู่บนโลกนี้…? ยูเมะถามด้วยความสงสัย
อีเร็ตส่ายหน้าจากนั้นจึงตอบกลับไป “ถึงจะอยู่บนโลก แต่มันก็ตั้งอยู่ระหว่างช่องแคบบนโลกนี้ ! แต่ก็น้อยคนนักที่สามารถเข้าไปในช่องว่างนั้นได้ อีกทั้งเมื่อเข้าไปได้แล้ว การออกมานั้นยิ่งยากเสียกว่า!”
“ส่วนจุดเริ่มต้นของประวัติความเป็นมาอันยิ่งใหญ่ของตระกูลเรานั้น ได้เริ่มขึ้นเมื่อหนึ่งในบรรพบุรุษของเราได้บังเอิญไปค้นพบเวทมนต์บางอย่างซึ่งถูกทิ้งเอาไว้เมื่อหลายหมื่นปีที่แล้ว จากนั้นเมื่อพวกเขาได้รับการถ่ายทอดพลังที่ยิ่งใหญ่ และหลังจากที่ตกทอดกันรุ่นสู่รุ่น ในที่สุดพวกกันเทอร์ก็กลายเป็นหนึ่งในตระกูลที่มีอิทธิพลมากที่สุดในโลก!”
“…หนูเข้าใจแล้วค่ะ! ตอนนี้เหมือนหนูจะเข้าใจทุกอย่างขึ้นมาบ้างแล้วค่ะ!” ยูเมะพยักหน้าตอบ รู้สึกว่าตอนนี้เธอเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดแล้ว
“ฉันดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ทีนี้ ในเมื่อแกมองภาพรวมออกแล้ว ฉันเชื่อว่าต่อไปแกจะไม่ขัดขวางไม่ให้ฉันทำอะไรใช่ไหม? อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเรื่องราวได้ดำเนินมาจนถึงจุดนี้แล้ว จะไม่มีการถอยกลับอีกแล้ว ถ้าสมมุติว่าเราเลือกที่จะไม่จัดการกับเจอรัลด์ในอนาคต เขาก็คงไม่ปล่อยตระกูลของเราไปแน่ เผื่อแกไม่ทันได้สังเกต พวกกันเทอร์เรารอดวิกฤตมาได้เพราะเราลงเรือลำเดียวกัน อย่างที่ได้บอกเล่าไป ตอนนี้แกได้รู้แล้วว่าชีวิตผู้บริสุทธิ์ของสมาชิกตระกูลกันเทอร์กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ฉันหวังว่าแกจะมีเหตุผลมากพอที่จะไม่ไปลุ่มหลงกับความรักที่ไม่สมหวังและไร้ประโยชน์…” อีเร็ตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดใจเล็กน้อย
“…พูดตรง ๆ นะคะคุณย่า จากสิ่งที่หนูได้พบเจอมา เจอรัลด์ไม่ใช่โหดร้ายหรือไร้ความปราณีเลย แต่เพราะเราคงไม่ได้รักกัน บางทีคงจะมีหนทางที่จะปรองดองกับเขา เมื่อเราบอกทุกสิ่งทุกอย่างที่เรารู้!”
“เฮอะ! แกคิดผิดถนัด! แกแทบจะไม่รู้จักเขาเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่เขาเปลี่ยนไปมากจากครั้งสุดท้ายที่แกได้เจอเขา! อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว หลังจากที่ออกจากห้องนี้ไป ฉันหวังว่าแกจะอยู่ในคฤหาสน์ด้วยความเชื่อฟัง ขอเถอะ อย่าให้ฉันต้องเป็นห่วงเรื่องของแกมากจนเกินจำเป็นเลย!” อีเร็ตตอบ ขณะที่เธอโบกมือเป็นสัญญาณบอกให้หลานสาวออกจากห้อง
แม้ว่ายูเมะจะแสดงออกเจนว่าเธอยังมีเรื่องอยากจะพูดอีกมาก แต่เมื่อเห็นว่าคุณย่าดูไม่เต็มใจที่จะพูดต่อ ระหว่างนั้นเธอจึงเลือกที่จะออกมาแทน
เมื่อประตูห้องลับถูกปิดลง เสียงเบาหวิวก็พูดดังขึ้นแทบจะทันที “เจ้าคิดผิดที่บอกเรื่องของเรากับนาง… นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้หลานสาวสุดที่รักของเจ้าเสียชีวิตในที่สุด! เจ้าก็รู้ว่าหญิงสาวนั้นโง่เขลาเพียงใด เมื่อได้ตกหลุมรัก! มีความเป็นไปได้สูงที่นางจะทำให้แผนการของเราพัง เพราะนางรักเขามาก!”
“ฉันรู้จักหลานสาวของฉันดี และฉันแค่พยายามช่วยเหลือเธอ เธอไม่เคยตกหลุมรักใครมากก่อน ซึ่งเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงได้บอกเธอทุกอย่างเพื่อให้เธอเข้าใจว่าเจอรัลด์ทรงพลังมากแค่ไหน! ถ้าฉันไม่เลือกที่จะบอกเธอ เด็กผู้หญิงที่โง่เขลาคนนั้นคงทำอะไรโง่ ๆ เพื่อเขาเป็นแน่ แล้วในที่สุดก็จะทำลายแผนการทั้งหมดของเรา! การบอกทุกอย่างกับเธอ เป็นวิธีของฉันที่จะแสดงให้เห็นช่องว่างระหว่างเจอรัลด์กับเธอเอง หวังว่าการทำแบบนั้นจะทำให้เธอยอมเลิกกับเขาในที่สุด!”
“ส่วนท่าน ท่านคือคนที่ทำให้เราเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ท้ายที่สุดแล้ว หากท่านไม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับตระกูลเรา ฉันจะไม่มีวันปล่อยท่านไป ถึงฉันจะตายกลายเป็นผีไปแล้วก็ตาม!”