มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1340

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1340

เจอรัลด์ค่อนข้างรู้สึกวิตกกังวลทันทีที่เห็นข้อความ

เกิดอะไรขึ้นในชุมชนแออัด?

ดูเหมือนว่าลุงจะยังไม่กลับมา

ไม่ เขาต้องรีบกลับไปดูเดี๋ยวนี้

ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์ก็เงยหน้าขึ้นไปมองเซธ

“เซธ เธอช่วยฉันฟังว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นที่ชุมชนแออัดหน่อยได้ไหม?” เจอรัลด์ถาม

เซธรีบตอบตกลง

จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงบนพื้น ขณะที่ใช้หูทิพย์เพื่อตั้งใจฟัง

“ใช่ครับ ดูเหมือนว่าจะมีคนหลายคนปรากฏตัวขึ้นที่นั่น พวกเขามารวมตัวกันอยู่ที่นั่นในขณะนี้ อย่างไรก็ตาม ผมไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” เซธกล่าว

เจอรัลด์ขมวดคิ้ว ขณะที่เขาคิดถึงสถานการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นที่นั่น

แย่แล้ว!

มันต้องเป็นคนจากตระกูลกันเทอร์แน่!

เฟลตันเป็นคนที่ทำให้เซียร่าได้รับบาดเจ็บ และลุงของเขาก็เป็นคนที่เข้าไปช่วยและขับไล่พวกเขาออกไป

ดังนั้นพวกตระกูลกันเทอร์จะต้องไม่ปล่อยทุกคนไปง่าย ๆ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาจะต้องรู้ที่อยู่ของเจอรัลด์และคนอื่น ๆ แล้วอย่างแน่นอน

ในเวลานี้ ความโกรธฉายแววออกมาจากดวงตาของเจอรัลด์

“ลีโอ รีบกลับกันเถอะ!”

ณ ชุมชนแออัด

การได้ยินของเซธแม่นยำอย่างเหลือเชื่อ

ในขณะนี้ ผู้คนทั้งชุมชนได้มารวมตัวกันที่ถนนสายหลักของชุมชนแออัด

ยิ่งไปกว่านั้น พวกอาจารย์จากตระกูลกันเทอร์กำลังเฝ้าดูพวกเขาอยู่ในเวลานี้

โมนิก้าไม่สามารถหลบหนีได้ พวกเขาจับตัวเธอไว้ และพาเธอไปพบเฟลตัน

เฟลตันกำลังยืนเอามือไพล่หลัง ในขณะที่เขาเหล่ตาเล็กน้อย

“เจอรัลด์อยู่ที่ไหน? เธอควรบอกฉันตอนนี้ มิฉะนั้น ลูกน้องของฉันจะเริ่มฆ่าคนพวกนี้เดี๋ยวนี้! และคราวนี้ อาจารย์ท่านนั้นก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อช่วยพวกแกทั้งหมด!” เฟลตันกล่าวอย่างเย็นชา

“ฉันไม่รู้ว่าเจอรัลด์คือใคร! แกคือไอ้สารเลวที่ตัดแขนของเซียร่าออก! แกมันเป็นสัตว์ร้ายที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งเด็ก!” โมนิก้าโกรธจัด และเธอก็จ้องไปที่เฟลตัน ขณะที่เธอสาปแช่งเขาด้วยถ้อยคำที่รุนแรง

เมื่อเฟลตันได้ยินคำสาปแช่งของเธอ เขาก็ส่ายหัวและยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ฉันรู้ว่ามีอาจารย์ซ่อนตัวอยู่ในสลัมแห่งนี้ เธออาจจะไม่กลัวฉัน แต่ฉันคิดว่าเธอไม่ควรจะเอาตัวเองมาเสี่ยงกับเรื่องนี้นะ ฉันมีวิธีจัดการกับไอ้เจอรัลด์นั่นแล้ว และครั้งนี้ฉันไม่ได้แค่มาตามหาเขา แต่ฉันยังต้องการตามหาผู้ชายคนนั้นที่แก้แค้นให้เขาด้วย! ดังนั้นคนสวย ถ้าเธอไม่อยากจบลง และถูกตัดแขนเหมือนนังเด็กนั่น เธอก็ควรจะบอกความจริงกับฉันเดี๋ยวนี้!” เฟลตันเตือนเธออีกครั้ง

ขณะที่เขาพูด จู่ ๆ เขาก็ยื่นมือออกไปจับคอของโมนิก้า

“ฉันไม่รู้ว่าเจอรัลด์คือใคร!”

โมนิก้ายื่นมือออกไปตีเฟลตัน ขณะที่เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือของเขา

“งั้นก็ได้ ฉันรู้ดีว่าคนอย่างพวกแกจะไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร จนกว่าจะได้เห็นการนองเลือด! ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วล่ะก็ ฉันจะฆ่าพวกแกสักสองสามคนตอนนี้ เพื่อเป็นตัวอย่างให้คนอื่น ๆ ดูก็แล้วกัน!”

เฟลตันเพิ่มกำลังที่แขนของเขา และเขาก็พร้อมที่จะหักคอของโมนิก้าทันที

ในเวลานี้ เหล่าอาจารย์คนอื่น ๆ จากตระกูลกันเทอร์ ก็พร้อมที่จะฆ่าคนในชุมชนอีกสองสามคนเช่นกัน

“ไอ้หนุ่มน้อย แกจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตของแก!”

จู่ ๆ เสียงนั้นก็ดังขึ้นในหูของเขา

เสียงนั้นดังมากจนอาจจะทำให้หูหนวกได้ จากนั้นเขาก็เห็นใครบางคนปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย

หลังจากนั้น ก้อนหินเล็ก ๆ ก้อนหนึ่งก็ลอยทะลุฝุ่นที่กำลังฟุ้งกระจายออกมา และพุ่งตรงไปยังขมับของเฟลตัน

เฟลตันปล่อยโมนิก้าโดยไม่รู้ตัว ขณะที่เขาพยายามหลบก้อนหินนั้น

ตูม!

ก้อนหินพุ่งทะลุผ่านต้นไม้หนาต้นหนึ่งทันที

เฟลตันถอยหลังไปสองก้าว ในขณะที่เขาขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

“นั่น ฝีมือของอาจารย์นี่! สลัมแห่งนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ!” เฟลตันพูดพร้อมกับแสยะยิ้มด้วยความโกรธ ในขณะที่เขามองไปที่ร่างทั้งสองที่กำลังเดินมาหาเขาในเวลานี้…