มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1322
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1322
“สำหรับเธอ ฉันเคยบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกแฟร์ลีห์ ไม่ว่าจะใครก็ตาม? เธอไม่รู้จักเซมัสหรอกเหรอ ใครจะไปรู้ว่าเขาคิดอะไร เมื่อเธอเล่นเกมส์เดิมพันกับเขา? มันชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาต้องการจะโกงเธอ! หากไม่ใช่เพราะคนป่าเถื่อนหนีเตลิดไปอย่างนั้น เธอคงจะแพ้พนันเป็นแน่!” ชายวัยกลางคนตำหนิ
สำหรับคนที่รู้จักเขา เขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้นำแห่งคิงวัลเลย์ รูเพิร์ท เยทแมน และเขายังเป็นพ่อของลูกสาวสองคนที่ชื่อ เยนนี่ และเฟลอร์ เยทแมน อีกด้วย
ในฐานะที่เป็นลูกสาวคนเล็ก เยนนี่ค่อนข้างจะมีทัศนคติที่แปลกประหลาด และเธอก็มีบุคลิกที่ขี้วีนและดูไม่จริงใจ ในทางกลับกัน เฟลอร์ดูจะมีความเป็นผู้ใหญ่ และมีจิตใจที่มั่นคงกว่ามาก
รูเพิร์ทอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธกับเหตุการณ์ในครั้งนี้ ท้ายที่สุดแล้ว การเดิมพันที่ลูกสาวของเขาทำลงไปนั้นได้ส่งผลให้อาจารย์ยอดนักสู้ทั้งเจ็ดคนของคิงวัลเลย์ต้องเสียชีวิต
“พวกเธอทุกคนควรจะรู้อยู่แล้วว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา พวกแฟร์ลีห์กำลังจับจ้องเราด้วยความละโมบ! ด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงควรระมัดระวังเป็นพิเศษ ทุกครั้งที่ตัดสินใจจะกระทำการสิ่งใด! พวกเธอไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับแฟร์ลีห์อย่างเด็ดขาด เข้าใจใช่ไหม?” รูเพิร์ทออกคำสั่ง
จากนั้นเขาก็หันไปมองลูกสาวของเขา ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า “สำหรับเธอสองคน กลับไปที่ห้องของพวกเธอเดี๋ยวนี้! พวกเธอถูกกักบริเวณจนกว่าจะมีคำสั่งให้ออกมาได้!”
หลังจากที่ทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย ทั้งคู่ก็เดินออกไปจากห้องประชุม เพื่อเข้าไปในห้องของพวกเขา จากนั้น ไมลส์ก็ก้าวไปข้างหน้า และโค้งคำนับก่อนที่จะพูดว่า “สวัสดีครับ เจ้านาย! ผู้ต่ำต้อยคนนี้มีเรื่องที่จะเรียนให้ทราบ!”
รูเพิร์ทขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า “เอาล่ะ มีอะไรก็ว่ามา?”
“ผมรู้ว่าคุณได้ทำการคัดเลือกอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านศิลปะการต่อสู้จากทั่วทุกมุมโลก นายท่าน ด้วยเหตุนี้ ผมขอแนะนำให้คุณรู้จักกับคุณคลอฟอร์ดผู้นี้! เขาเป็นศิษย์ของผู้มีพระคุณของเราในตอนนั้น!” ไมลส์แนะนำ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น รูเพิร์ทก็หันไปมองเจอรัลด์ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเฉยเมยว่า “ผู้มีพระคุณคนไหนกัน?”
“…คุณจำได้ไหมครับ คนที่… อืม ที่อยู่ในสลัม…” ไมลส์พึมพำ
“อ่า นายกำลังพูดถึงชายคนนั้นน่ะเหรอ นายกำลังจะบอกฉันว่า เขาบังเอิญรับคนที่มีความชำนาญในศิลปะการต่อสู้มาเป็นศิษย์ใช่ไหม?” รูเพิร์ทตอบ พร้อมกับส่ายหัว
ในฐานะคนที่เคยผ่านอะไรมามากมาย รูเพิร์ทสามารถบอกได้จากการมองเพียงปราดเดียวว่า ชายหนุ่มคนนี้มาเพื่อทวงบุญคุณที่เขาเคยติดค้างชายคนนั้นเอาไว้ในปีนั้น เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ รูเพิร์ทก็จำได้ว่า เขาเคยเสนอเงินเป็นค่าตอบแทนให้ชาวนาคนนั้นไปแล้ว แม้ว่าเขาจะปฏิเสธก็ตาม ในเวลานั้น รูเพิร์ทสงสัยว่าชาวนาผู้นั้นกำลังพยายามจะเล่นแง่อะไรกับเขากันแน่ เขาไม่คิดเลยว่า ชายคนนั้นจะเก็บคำขอนั้นมาตลอด จนกระทั่งในที่สุดเขาก็รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากรูเพิร์ท
“ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ไปบอกฝ่ายบัญชีให้มอบเงินห้าหมื่นให้เด็กคนนี้ ไม่สิ ให้เขาสักหนึ่งแสนเลยก็แล้วกัน! ด้วยสิ่งนี้ ฉันหวังว่าเรื่องนี้จะจบลง และไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไปแล้วนะ!” รูเพิร์ทสั่งพร้อมกับขมวดคิ้ว และโบกมือให้พวกเขาออกไป
‘ฮะ! ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้… เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นแค่เด็กที่ไร้เดียงสาคนหนึ่งเท่านั้น!’
“ไม่คิดว่าเราเดินทางมาไกลถึงที่นี่เพื่อที่จะเจอกับคนโกหกหลอกลวง! นายคิดว่าจู่ ๆ นายจะเดินเข้ามาในคิงวัลเลย์แบบสุ่มสี่สุ่มห้าเมื่อไหร่ก็ได้ อย่างนั้นเหรอ? คิดว่าที่นี่เป็นสนามเด็กเล่นหรือยังไง เด็กน้อย?” ชายสูงอายุที่ดูไม่ธรรมดาคนหนึ่งในห้องกล่าว ขณะที่ชายชราคนอื่น ๆ ผลัดกันส่ายหัวพร้อมกับยิ้มแห้ง
เจอรัลด์เลิกคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกได้ถึงอารมณ์ฉุนเฉียวที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา หากสิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปในลักษณะนี้จริง เขาก็อาจจะต้องใช้กำลังบังคับเพื่อให้ได้ยานั้นมา
เมื่อเห็นว่าเจอรัลด์กำลังมีสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ ไมลส์ก็รีบตอบทันทีว่า “ต แต่นายท่าน คุณคลอฟอร์ดไม่ได้มาที่นี่เพื่อเงินนะครับ! เขามาที่นี่เพื่อมาขอสมุนไพรหายากสามชนิด!”
ถึงตอนนี้รูเพิร์ทก็เริ่มถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดแล้วตอบว่า “สมุนไพรหายากสามชนิดที่นายพูดคืออะไร? ชายผู้นั้นทำอะไรถึงสมควรจะได้รับสิ่งเหล่านั้นจากเรา! ฟังนะ ตอนนี้ฉันชักจะรำคาญแล้ว ถ้านายยังไม่ออกไปพร้อมกับเงินนั่น นายก็จะได้กลับบ้านมือเปล่า!”
ในขณะนั้นเอง คนรับใช้หนุ่มคนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับตะโกนว่า “ม มันดูไม่ดีเลยครับนายท่าน! ก เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้ว!”
เมื่อเห็นเด็กชายล้มลงกับพื้น รูเพิร์ทก็ขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะถามว่า “อะไรทำให้นายตื่นตระหนกขนาดนี้?”
“น นายน้อยแห่งแฟร์ลีห์วัลเลย์ครับ นายท่าน! เขานำผู้คนมามากมาย โดยบอกว่ามันเป็นความผิดของคนของเราที่ปล่อยให้เจ้าแห่งสงครามผู้ไร้พ่ายหนีหายไป! ผมไม่แน่ใจว่าพวกเขาหมายถึงอะไร แต่พวกเขาอ้างว่า ผู้ที่มาจากหุบเขาของเรา ทำให้ตระกูลแฟร์ลีห์ต้องประสบกับความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่! พวกเขาต้องการให้เราชดเชยให้ตอนนี้ และถ้าเราไม่ทำ พวกเขาก็มีแผนที่จะโจมตีเราครับ!” คนรับใช้อธิบาย
“…อะไรนะ?! ไอ้พวกสารเลวนั่น!” รูเพิร์ทคำรามด้วยความโกรธ ขณะที่เขากระแทกมือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ
“รวบรวมคนของเราทันที! ฉันเป็นถึงผู้นำที่ยิ่งใหญ่แห่งคิงวัลเลย์! พวกแฟร์ลีห์คิดว่ามันเป็นใครกัน ถึงกล้ามาทำอะไรตามอำเภอใจที่นี่ได้?!”