มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1315
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1315
“น้องหก และน้องเจ็ด! นายทั้งคู่พาตัวเขาเข้าไป และล่อคนป่าเถื่อนออกมา!” อาจารย์ผู้อาวุโสที่สุดในกลุ่มออกคำสั่ง
“ได้ครับ!” อาจารย์ทั้งสองรับคำสั่ง ขณะที่พวกเขาคว้าแขนเจอรัลด์ทันที และเริ่มเดินไปที่ทางเข้าของห้องมืด
เจอรัลด์เองก็แอบใช้กำลังภายในของเขาอย่างลับ ๆ เพื่อที่ว่าหากเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น อย่างน้อยเขาก็จะมีโอกาสที่จะหนีได้ทัน
จากสิ่งที่เจอรัลด์สัมผัสได้ ทักษะวิชาของอาจารย์ทั้งเจ็ดอยู่ในระดับแรกของอาณาจักรแห่งโลกวิญญาณ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ พวกเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับคนที่เขาตัดศีรษะที่คฤหาสน์กันเทอร์ แม้ว่าเขาจะมั่นใจว่า เขาสามารถเอาชนะอาจารย์เหล่านี้ได้ หากเขาจำเป็นต้องทำ แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งของคนป่าเถื่อนนั้นอยู่ในระดับไหนกันแน่
เมื่อทั้งสามก้าวเข้าสู่ความมืด เสียงคำรามก็ดังขึ้นกว่าเดิม เสียงคำรามเพียงอย่างเดียวเทียบได้กับเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้องอย่างต่อเนื่อง อาจารย์สองคนถึงกับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเล็กน้อย
“…พี่หก ผมต้องยอมรับว่าตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงเพราะวิตกกังวล และดูเหมือนมันจะไม่ดีขึ้นเลย… ผมไม่คิดว่าหมอนี่จะเป็นคนป่าเถื่อนธรรมดา… ผมไม่คิดว่าเราควรจะเดินหน้าต่อ เพราะท้ายที่สุด หากเราชนเข้ากับมันในความมืดมิดแบบนั้น เราคงจะต้องเจอกับปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน!” อาจารย์คนที่เจ็ดพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พี่หกก็พยักหน้าก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “… ฉันเห็นด้วย โยนเด็กนั่นออกไปก่อน เพื่อดูว่าสัตว์ประหลาดที่ซุ่มซ่อนอยู่ข้างหลังนั่นมันจะมีท่าทีอย่างไร!”
อาจารย์คนที่เจ็ดพยักหน้าเห็นด้วยทันที จากนั้นเขาก็หันไปมองเจอรัลด์ด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา “นายได้ยินเราแล้วนี่ ตั้งสติแล้วรีบเดินเข้าไป! ไม่ต้องกังวล เราจะคอยระวังหลังให้นายเอง!”
จากนั้นเจอรัลด์ก็เฝ้าดู ขณะที่สองพี่น้องยิ้มให้กัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะรอดชีวิตออกมาได้
ถึงกระนั้น เจอรัลด์เองก็ไม่แน่ใจว่าจะต้องทำอย่างไรในตอนนี้ ท้ายที่สุด แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ตามที่ชายคนนั้นพูด ฝีมือของเขายังไม่ใกล้เคียงระดับที่แข็งแกร่งที่สุดเลยด้วยซ้ำ ถ้าเขาบังเอิญเจอคนอย่างโฮแกนอีกครั้ง เขาจะต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัสอย่างแน่นอน
เมื่อเข้าใจเช่นนั้น เจอรัลด์คงไม่ทำอะไรโง่ ๆ ด้วยการเดินตรงเข้าไปหาอันตราย
หลังจากนั้นไม่นาน อาจารย์คนที่หกก็เย้ยหยัน “…เฮ้ ทำไมนายไม่เดินเข้าไปล่ะ ไอ้หนู? นายต้องการให้เราบังคับให้นายก้าวเท้าออกไปข้างหน้าหรืออย่างไร?”
“นายควรจะให้ความร่วมมือกับเราดี ๆ ดีกว่าไอ้หนู! มิฉะนั้นเราจะฆ่านายตอนนี้ และโยนศพของนายเข้าไปแทน!” อาจารย์คนที่เจ็ดข่มขู่
“อันที่จริง ทำไมคุณทั้งสองคนไม่เข้าไปดูเองล่ะ?” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“… นายพูดอะไรน่ะ?” ทั้งสองถามอย่างตกตะลึง
ก่อนที่พวกเขาจะทันได้โต้กลับ เจอรัลด์ก็ใช้วิชาหักกระดูก เพื่อปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการทันที ในการเคลื่อนที่เพียงครั้งเดียว เจอรัลด์สามารถสะกิดจุดฝังเข็มของพวกเขาได้อย่างแม่นยำ และจากนั้นสถานการณ์ก็พลิกผัน! ในตอนนี้ทั้งคู่ต่างตกตะลึง และไม่สามารถแม้แต่จะดิ้นรนได้!
พวกเขาไม่คาดคิดว่าเจอรัลด์จะมีความแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ พวกเขาสามารถบอกได้ว่า ทักษะวิชาของเขาใกล้จะเข้าสู่ขั้นสูงสุดของอาณาจักรแห่งโลกวิญญาณแล้ว
‘นายมัน…!’ อาจารย์หกและอาจารย์เจ็ดได้แต่คิดในใจ แม้ว่าพวกเขาอยากจะตะโกนออกไป แต่ก็ไม่มีคำพูดใดเปล่งออกมาจากปากของพวกเขา
ขณะที่พวกเขาพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะควบคุมร่างกายของตนเองอีกครั้ง ทั้งคู่ก็รู้สึกว่ามีอะไรมากระทบที่หลังคออย่างรวดเร็ว การตีแต่ละครั้งทำให้เกิดเสียงดังที่แตกต่างกัน… สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาก็คือ …
เจอรัลด์ได้หักคอของพวกเขาไปแล้ว! เจอรัลด์ไม่ต้องการจะเสียเวลาอีกต่อไป เขาจึงเตะศพของอาจารย์ทั้งสองเข้าไปในความมืด…
ในขณะนั้นเอง เสียงคำรามก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ไม่นานนัก เจอรัลด์ก็สามารถมองเห็นร่างสีดำขนาดใหญ่ซึ่งสูงประมาณหกฟุต และกว้างหนึ่งฟุตครึ่งได้อย่างเลือนราง ร่างนั้นกำลังเดินออกมาจากส่วนลึกของห้องที่มืดมิดนั้น
คนป่าเถื่อนตัวใหญ่มาก เจอรัลด์ยังไม่ทันได้เข้าไปใกล้เขา เงาของเขาก็ปกคลุมร่างของเจอรัลด์ไว้หมดแล้ว!
เจอรัลด์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว และอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า ‘…นี่มันไม่แข็งแกร่งเกินไปหน่อยเหรอ…? เขาเป็นคนป่าเถื่อนจริง ๆ เหรอ…?’
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้คิดอะไรต่อไป คนป่าเถื่อนผู้ไม่ต้องการออกจากห้องมืดนั้น เหมือนที่บอดี้การ์ดคนก่อนเคยพูดไว้ ก็ปล่อยเสียงคำรามกึกก้องก่อนจะทุบกำปั้นลงบนพื้น ก่อนที่เจอรัลด์จะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น คนป่าเถื่อนก็พุ่งเข้ามาหาเจอรัลด์อย่างรวดเร็วด้วยแรงส่งจากกำปั้นของเขา!
จากความเร็วที่เขาพุ่งเข้ามา เจอรัลด์สามารถบอกได้ทันทีว่าเขาเร็วพอ ๆ กับโฮแกน พูดอีกอย่างคือ มันดูไม่ดีเอาซะเลย!
ในขณะที่เจอรัลด์กำลังจะตั้งรับ ตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อทันใดนั้น เขาได้เห็นมือที่ดูใหญ่โตและทรงพลังยื่นออกมาหาเขา! โอ้พระเจ้า! มือนั้นใหญ่เท่ากับโต๊ะกาแฟเลยทีเดียว!