มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1300

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1300

ไม่มีทางที่เจอรัลด์จะสามารถหลบเลี่ยงการโจมตีนั้นได้เลย เสี้ยววินาทีต่อมา เขาพบว่าตัวเองกำลังลอยกระเด็นถอยหลัง ในขณะที่ร่างกายทุกตารางนิ้วของเขาสั่นด้วยความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก! เจอรัลด์สัมผัสได้ถึงรสหวานในปากของเขา ก่อนที่จะกระอักเลือดออกมาหลังจากนั้นไม่นาน!

ในที่สุด เจอรัลด์ก็ล้มลงกับพื้น และกลิ้งอยู่หลายตลบก่อนจะหยุดในที่สุด ถ้าเขาต้องอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ เขากำลังรู้สึกว่าอวัยวะภายในทั้งหมดของเขาได้เคลื่อนจากตำแหน่งเดิม จากการถูกชกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

ถึงกระนั้น นี่ก็ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมัวหมกมุ่นกับความเจ็บปวดที่ได้รับ เจอรัลด์พยายามรวบรวมกำลังภายในของเขา แต่ไม่นานนัก เขาก็รู้ตัวว่าเขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เนื่องจากเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส!

‘นี่คือจุดจบของฉันจริงหรือ? ฉันจะต้องพ่ายแพ้ที่นี่ ในเมืองเคอร์ตันอย่างนั้นเหรอ? จี้หยก ถ้าเจ้ายังอยู่ โปรดช่วยฉันด้วยเถิด…!’

แม้ว่าเจอรัลด์จะคาดหวังว่าจี้หยกจะสามารถช่วยชีวิตเขาได้ เนื่องจากตอนนี้เขากำลังตกอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่วิกฤต แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ต่างอะไรจากครั้งก่อนที่เขาพยายามเรียกใช้จี้หยก เจอรัล์ต้องพบกับความผิดหวังอีกครั้ง เพราะไม่ว่าเขาจะร้องเรียกมันสักเท่าไร มันก็ไม่ยอมตอบสนองเขาเลยแม้แต่นิดเดียว!

ไม่นานนัก โฮแกนก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เย็นชา เขายกร่างของเจอรัลด์ที่กำลังบาดเจ็บขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดาย จากนั้นโฮแกนก็พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “นายพยายามจะฆ่าฉันอย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้น มันก็ยุติธรรมแล้วที่ฉันจะทรมานนายเป็นการตอบแทน ก่อนที่ฉันจะพานายกลับไปหาเจ้านาย และคุณหญิงกันเทอร์!”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงโยนร่างของเจอรัลด์ทิ้งโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า! เจอรัลด์รู้สึกว่าตัวเองกำลังกระเด็นถอยหลังอีกครั้ง เมื่อร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของเขาชนเข้ากับต้นไม้ต้นแล้วต้นเล่า จนเหลือให้เห็นแต่ซากที่แตกหักของพวกมันร่วงหล่นตรงหน้า! เมื่อร่างของเจอรัลด์หยุดไถลในที่สุด หลังจากที่มันชนต้นไม้ขนาดใหญ่ไปอย่างน้อยแปดต้น เขาก็รู้สึกราวกับว่ากระดูกทั้งหมดของเขาได้แตกสลายจนกลายเป็นฝุ่นผงไปแล้ว ในขณะที่เขาค่อย ๆ หมดสติจากความรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

อย่างไรก็ตาม โฮแกนก็ยังไม่พึงพอใจ

สำหรับเขาแล้ว ตราบใดที่เจอรัลด์ยังมีลมหายใจอยู่ และเขาสามารถส่งตัวเจอรัลด์ไปให้ราชาแห่งกลุ่มประตูมิติแห่งการพิพากษาได้ ภารกิจของเขาก็ยังถือว่าประสบความสำเร็จ ดังนั้นเขาจึงมีความกระตือรือร้นที่จะทรมานเจอรัลด์เป็นอย่างมาก นั่นก็เป็นเพราะเจอรัลด์พยายามที่จะฆ่าเขาก่อนหน้านี้ ด้วยเหตุนี้ เจอรัลด์จึงกลายเป็นศัตรูในสายตาของเขาไปโดยปริยาย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น โฮแกนจึงรัวหมัดเข้าที่ท้องของเจอรัลด์ จนทำลายอวัยวะภายในทั้งหมดของเขา! ต่อจากนั้น เขาก็เหยียบแขนขาทั้งสี่ของเจอรัลด์จนแหลกละเอียด!

เจอรัลด์สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความเจ็บปวด ก่อนจะหมดสติไปอีกครั้ง มันคือนรกบนดินอย่างแท้จริงสำหรับเขา และเจอรัลด์ก็ไม่มีหนทางแม้แต่จะต่อสู้กลับอีกต่อไป

ในที่สุด โฮแกนก็เหยียบท้องของเจอรัลด์ จนเด็กหนุ่มที่กำลังบาดเจ็บเจียนตายถึงกับอาเจียนเลือดที่เหลืออยู่ในร่างกายของเขาออกมา เมื่อมองดูโฮแกนยกมือขึ้น เจอรัลด์ก็มีสติพอที่จะรู้ว่าโฮแกนกำลังเล็งกรงเล็บเหล็กไปที่หน้าอกของเขา!

ในวินาทีสุดท้าย เจอรัลด์สามารถขยับตัวได้เล็กน้อย จนหน้าอกของเขาหลุดพ้นจากกรงเล็บเหล็กนัันได้อย่างหวุดหวิด อย่างไรก็ตาม มันยังคงเจาะลึกเข้าไปในไหล่ซ้ายของเขาได้!

‘บ้าเอ๊ย…!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ขณะที่ความเจ็บปวดมหาศาลแล่นพล่านไปทั่วร่างกายของเขาในทุกตารางนิ้ว ตอนนี้เจอรัลด์รู้สึกมึนงงไปหมด เขารู้สึกเจ็บปวดเกินกว่าจะมีสติ แต่ในขณะเดียวกัน ความเจ็บปวดนั้นก็ทำให้เขายังตื่นขึ้นมาได้

โฮแกนยิ้มอย่างเย็นชา ขณะที่เขามองดูริมฝีปากของเจอรัลด์ที่เปลี่ยนเป็นสีเข้ม โฮแกนรู้ว่าพิษกำลังออกฤทธิ์แล้ว

ในขณะนั้นเอง เขาก็เริ่มได้ยินเสียง ‘ฟิ้ว’ ของวัตถุบางอย่างที่กำลังพุ่งอยู่ในอากาศ มันฟังดูเหมือนเสียงของลูกธนูจำนวนนับไม่ถ้วนที่เพิ่งถูกยิงออกมาจากคันศร

โฮแกนยืดตัวตรง จากนั้นเขาก็หยุดทำร้ายเจอรัลด์สักครู่ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโห “…ใครอยู่ตรงนั้น?”

แต่การตอบสนองเดียวที่เขาได้รับกลับมาก็คือ เสียงของลูกธนูที่ดังมากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น

ในที่สุดโฮแกนก็มองเห็นมันในที่สุด โฮแกนเบิกตากว้างเพื่อมองลำแสงที่ตกลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง… และดูเหมือนว่ามันกำลังพุ่งตรงมาหาเขา! มันมีลักษณะคล้ายกับอุกกาบาตที่ตั้งใจจะพุ่งชนเขาอย่างไรอย่างนั้น

จากจุดที่เขายืนอยู่ โฮแกนรู้สึกได้ว่าลำแสงนั้นทรงพลัง จนสามารถฉีกแม้กระทั่งอวกาศให้แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ได้ และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

‘สิ่ง… สิ่งนั้นมันอันตรายมาก!’ โฮแกนคิดกับตัวเอง ในขณะที่เขาเริ่มก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวทันที เขาไม่แม้แต่จะสนใจเรื่องของเจอรัลด์อีกต่อไป

ความจริงแล้ว เขารู้สึกหวาดกลัวมากจนสะดุดล้มก้นจ้ำเบ้า ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นอีกครั้ง และวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว! เมื่อเขาหันกลับไปมองแสงไฟนั้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที จนลูกตาของเขาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า

ลำแสงนั้นส่องตรงมาที่เขา! และไม่ว่าเขาจะวิ่งไปทางไหน แสงนั้นก็ยังคงติดตามเขาไปทุกที่! ราวกับว่าลำแสงนั้นมีดวงตาอย่างไรอย่างนั้น!

โฮแกนรู้ว่าเขาไม่สามารถวิ่งต่อไปได้ตลอด ดังนั้นเขาจึงลากร่างที่หนักอึ้งของตัวเองไปที่ต้นไม้ใหญ่ โดยหวังว่าแสงนั้นจะส่องไม่ถึงเขา ในขณะที่เขาอยู่ภายใต้ที่กำบัง

อนิจจา นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลย เมื่อลำแสงสาดส่องทะลุผ่านต้นไม้ และทิ่มแทงไปที่หลังของเขา! โฮแกนร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เขารู้สึกทรมานจนอยากจะออกไปจากตรงนี้เสียให้ได้ ในขณะที่ร่างของเขาลอยออกไปไกลหลายสิบฟุต!

ตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนระทวยเหมือนกับว่าวที่หัก เขาล้มลงบนพื้น แต่ความเจ็บปวดของเขาก็ยังไม่สิ้นสุดลงแค่ตรงนั้น ในขณะเดียวกัน โฺฮแกนก็สังเกตเห็นควันสีขาวพวยพุ่งออกจากร่างกายของเขาตั้งแต่วินาทีที่แสงพุ่งทะลุตัวเขา! เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่เอามือขึ้นมาทาบหน้าอกของตัวเอง เขาสังเกตเห็นว่าเลือดสีดำเริ่มไหลซึมออกมาจากหน้าอกของเขาเป็นจำนวนมาก!

เขารู้สึกเจ็บปวดมากจนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะหลบหนีไปออกจากบริเวณนั้นในความมืด

ในฝั่งของเจอรัลด์ เขาได้เฝ้าดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากสายตาที่พร่ามัวจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น ปากของเขาในขณะนี้มีทั้งเลือดและฟองน้ำลายไหลออกมาเป็นจำนวนมาก เมื่อความเจ็บปวดบรรเทาลง เขาก็สลบไสลไปในที่สุด

ก่อนที่ตาของเขาจะปิดลง เขามองดูชายวัยกลางคนที่สวมเสื้อผ้าสีดำเดินเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว…