มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1282
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1282
อาการบาดเจ็บของเชสเตอร์เกือบจะหายดีแล้ว
ดังนั้นเจอรัลด์จึงพาเชสเตอร์ออกเดินทางไปกับเขาด้วยพร้อมกับจดหมายฉบับนั้น และพวกเขาก็มาถึงเมืองเคอร์ตันในช่วงเวลาพลบค่ำของวันเดียวกัน
“ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว เราควรมุ่งหน้าไปที่ภูเขาวันนี้เลยไหมครับ?” เชสเตอร์ถาม
“เราจะหาโรงแรมที่จะพักสำหรับคืนนี้ก่อน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยออกเดินทางไปที่ภูเขาแต่เช้า!” เจอรัลด์ตอบ ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
จากนั้น เขาก็มองสำรวจไปรอบ ๆ เมืองเคอร์ตัน
มันเป็นเมืองที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาสูงตระหง่านนับไม่ถ้วน
หลังจากนั้น เชสเตอร์ก็หาโรงแรมให้พวกเขาได้ ก่อนที่จะจองห้องพักสองห้องแยกกัน
หลังจากวางสัมภาระในห้องของตัวเองแล้ว ทั้งคู่ก็ออกไปทานอาหารที่ร้านอาหารเล็ก ๆ และเรียบง่าย
พวกเขาสั่งอาหารท้องถิ่นสองสามอย่างมารับประทาน จากนั้นก็กลับไปที่โรงแรมหลังทานอาหารจนอิ่ม
อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น จู่ ๆ พนักงานต้อนรับที่แผนกต้อนรับก็ตะโกนเรียกพวกเขา
“คุณคะ! ต้องขอโทษคุณทั้งสองด้วยจริง ๆ!” พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า และรีบกล่าวขอโทษขอโพย
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เชสเตอร์ถาม
“คือ โรงแรมของเราถูกจองจนเกือบจะเต็มแล้ว ดังนั้น เราจึงทำการเช็กเอาต์ให้คุณทั้งสองคน นี่คือกระเป๋าเดินทางของพวกคุณ เราได้เอามันมาดูแลที่แผนกต้อนรับให้คุณค่ะ!”
พวกเขาได้จองห้องพักเอาไว้ พร้อมกับเช็คอินเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว
แต่โรงแรมกลับเข้าไปในห้องและนำสัมภาระของพวกเขาออกมาโดยไม่ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า ก่อนจะบังคับให้พวกเขาเช็กเอาต์ออกจากห้องแบบนี้
มันเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
พนักงานต้อนรับยังทราบดีว่า เรื่องนี้ช่างไม่สมเหตุสมผล และไม่สามารถยอมรับได้ และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงมีท่าทีลุกลี้ลุกลน จนใบหน้าของเธอดูแดงก่ำ
“อะไรกันเนี่ย?! คุณไล่พวกเราออกจากห้องเหรอ? ผู้จัดการของคุณอยู่ที่ไหน?”
ในขณะนั้น เชสเตอร์รู้สึกไม่พอใจและโมโหเป็นอย่างมาก เขาอดไม่ได้ที่จะตะคอกใส่พนักงานต้อนรับจนเสียงดังลั่น
พนักงานต้อนรับกลัวมาก จนเธอถึงกับต้องถอยหนีออกไปสองสามก้าว ในเวลาเดียวกัน เธอก็เหลือบไปมองผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงมุมของล็อบบี้ ผู้หญิงคนนั้นกำลังดื่มชาอย่างสบายใจกับชายคนสองสามคน ที่ดูเหมือนจะเป็นบอดี้การ์ดของเธอ
“คุณไม่จำเป็นต้องตะโกนใส่เธอหรอกนะ เพราะนั่นมันไม่ใช่ความคิดของเธอ!”
เจอรัลด์เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเขาหันไปเห็นผู้หญิงที่กำลังดื่มชา
“ฉันมีเพื่อนสองคนที่กำลังจะเดินทางมาจากต่างจังหวัด และนี่ก็เป็นโรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองเคอร์ตัน ดังนั้น ฉันจึงขอให้พนักงานต้อนรับเช็กเอาต์ให้คุณทั้งคู่ออกจากห้อง ถ้าคุณต้องการพักในโรงแรม คุณก็ลองไปหาโรงแรมอื่นแถว ๆ นี้ดูก็แล้วกัน!” ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ในเวลาเดียวกัน เธอก็เหลือบมองเจอรัลด์และเชสเตอร์ด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม
“คุณเป็นอะไร?! คุณกล้าที่จะเช็กเอาต์พวกเราออกจากห้องง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ?! คุณคิดว่าคุณสามารถจะไล่ใครออกจากห้องพักโรงแรมตอนไหนก็ได้ตามอำเภอใจอย่างนั้นเหรอ? คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน?!” เชสเตอร์พูด ในขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้นเพียงไม่กี่ก้าว
มุมปากของผู้หญิงคนนั้นโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงการเยาะเย้ย
บอดี้การ์ดทั้งสี่ที่นั่งข้าง ๆ เธอยืนขึ้น จากนั้นพวกเขาก็เดินตรงเข้าไปหาเชสเตอร์
“ไอ้สารเลว! ลืมตาดูหน่อยเถอะ แกไม่เห็นหรือว่าคุณคนนี้คือ คุณหนูใหญ่ของตระกูลไซม์? แกเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วหรือยังไง?!” บอดี้การ์ดคนหนึ่งถามอย่างเย็นชา
“ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะเป็นคุณหนูไซม์ หรือคุณหนูซอมม์ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ใครให้สิทธิ์พวกแกมาเช็กเอาต์พวกเราออกจากห้องพักโดยไม่ได้รับอนุญาต?!”
เชสเตอร์กำหมัดแน่น ในขณะที่เขาเตรียมที่จะต่อสู้กับพวกมัน
เมื่อบอดี้การ์ดได้ยินคำเยาะเย้ยและดูถูกของเชสเตอร์ พวกเขาก็พร้อมที่จะตอบโต้เช่นกัน
“เชสเตอร์ ลืมมันไปเถอะน่า เราเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก จะเป็นการดีที่สุดถ้าเราจะไม่สร้างปัญหาใด ๆ ในเมื่อเพื่อนของคุณหนูใหญ่ของตระกูลไซม์กำลังจะมา พวกเราก็เสียสละห้องให้เธอไปเถอะนะ!”
แม้ว่าเจอรัลด์จะรู้สึกโกรธเช่นกัน แต่เขาก็ไม่อยากสร้างปัญหา หรือหงุดหงิดใจเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้
ดังนั้นเขาจึงตบไหล่เชสเตอร์ ก่อนจะถือสัมภาระของพวกเขาออกไป และเตรียมตัวที่จะไปหาที่พักใหม่
โครม!
โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า บอดี้การ์ดคนหนึ่งได้เตะกระเป๋าเดินทางของเจอรัลด์อย่างแรง จนมันกระเด็นออกไป และชนเข้ากับตู้ปลาในล็อบบี้
เสียงกระจกแตก และเสียงน้ำไหลดังกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ
“แกทั้งสองคนยังคิดว่าจะออกไปไหนได้อีกเหรอ?!”