มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1237
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1237
บรรยากาศงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของโนแอลเปลี่ยนไปทันทีที่เจอรัลด์มาถึง
โดยเฉพาะอารมณ์ของเกรซี่ และมันคงไม่ได้เป็นการกล่าวเกินจริง หากจะบอกว่าอาการวัยทองของเธอที่ควรจะเกิดขึ้นในอีกสามสิบปีข้างหน้า กำลังกำเริบขึ้นอย่างกะทันหันในตอนนี้
ใคร ๆ ต่างก็ดูออกว่าโนแอล ลูกสาวคนเดียวของเธอ มีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างจะพิเศษกับเด็กหนุ่มคนนี้ เนื่องจากเธอมีประสบการณ์อาบน้ำร้อนมาก่อน เธอจึงบอกได้ว่า ลูกสาวของเธอกำลังรู้สึกสนใจในตัวผู้ชายคนนี้อยู่
แต่ในทางตรงกันข้าม โนแอลกลับปฏิบัติกับเพรสตัน
หากเกรซี่ยอมปล่อยให้เหตุการณ์เป็นแบบนี้ต่อไป มันคงจะต้องเกิดปัญหาขึ้นอย่างแน่นอน ถ้าเพรสตันรู้สึกไม่พอใจ
ท่ามกลางสถานการณ์เช่นนี้ คนเป็นแม่อย่างเกรซี่ คงปล่อยให้เหตุการณ์เป็นแบบนี้ต่อไป โดยไม่จัดการอะไรสักอย่างไม่ได้
เธอจะยืนมองลูกสาวของเธอก้าวเท้าลงเหวต่อไปได้อย่างไรกัน?!
ด้วยเหตุนี้ เกรซี่จึงมีอารมณ์ที่ฉุนเฉียว และทำตัวไม่เป็นมิตรกับเจอรัลด์ในงานเลี้ยง
“นี่ครับ สเต็กเนื้อวากิวของคุณ!”
ในเวลานี้ อาหารทุกอย่างได้ถูกนำออกมาเสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว
เด็กเสิร์ฟยังนำอาหารจานหลัก ซึ่งถือเป็นจานเด็ดของงานเลี้ยงในวันนี้เข้ามาในห้องจัดเลี้ยง
หลังจากนั้น ผู้จัดการโรงแรมก็เดินตามเด็กเสิร์ฟเข้ามาในงานเลี้ยงด้วย
ผู้จัดการคนนี้เป็นชายวัยกลางคน และเพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อเพรสตัน เขาจึงตัดสินใจที่จะเข้ามาอธิบายรายละเอียดของเมนูอาหารจานนั้นด้วยตัวของเขาเอง
หรือจะพูดอีกอย่างได้ว่า เขาให้เกียรติตระกูลแชดเวลส์เป็นอย่างมาก
เจอรัลด์เคยรับประทานอาหารที่ร้านอาหารหลายร้านในเมืองเมย์เบอร์รี่ ความจริงแล้ว เขาได้ยินเสียงล่ำลือมานานว่าสเต็กเนื้อวากิวของโรงแรมลองธอร์น อินเตอร์เนชั่นแนล นั้นมีชื่อเสียงโด่งดังมาก แต่เขายังไม่เคยได้ลองรับประทานมัน เพราะเขาไม่เคยมาที่โรงแรมนี้มาก่อน
และนี่ก็ถือเป็นครั้งแรก ที่เขาจะได้ลองลิ้มรสอาหารจานนี้
“คุณครับ คุณรู้อะไรเกี่ยวกับอาหารจานนี้หรือไม่?”
ในขณะที่เจอรัลด์กำลังจะลองชิมอาหาร ผู้จัดการก็หันไปสบตากับเพรสตัน ก่อนที่จะพูดแทรกขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เย็นชา
“โอ้! ผมไม่ค่อยรู้อะไรหรอกครับ!” เจอรัลด์ตอบพร้อมกับส่ายหน้า
“ฮึ่ม! ดูเหมือนว่าคุณจะมาจากต่างจังหวัดใช่ไหมครับ? คุณมาที่โรงแรมลองธอร์น อินเตอร์เนชั่นแนล เป็นครั้งแรกหรือเปล่าครับ?” ผู้จัดการพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยการดูถูก
ทุกคนที่อยู่ในงาน รวมถึงหญิงสาวสองสามคนก็อดไม่ได้ที่จะวางตะเกียบของพวกเขาลง
เห็นได้ชัดว่าผู้จัดการตั้งใจที่จะพูดประโยคเหล่านั้นใส่เจอรัลด์โดยเฉพาะ
“คุณหมายความว่าอย่างไร? มันผิดด้วยเหรอที่ผมเพิ่งจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก?” เจอรัลด์เองก็สัมผัสได้ว่า ผู้จัดการคนนี้กำลังพยายามจะพูดจาดูถูกเขา เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองผู้จัดการทันที
“เมนูสเต็กเนื้อว่ากิวของเรา มักจะถูกเสิร์ฟให้กับแขกผู้มีเกียรติของทางโรงแรมได้รับประทาน มันคงจะเปล่าประโยชน์ที่จะเสิร์ฟสเต็กเนื้อว่ากิวพิเศษจานนี้ให้คนอย่างคุณ ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรได้ทาน! เด็ก ๆ มาเอาอาหารจานนี้ไปเก็บเดี๋ยวนี้!” ผู้จัดการพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ พลางเอามือไขว้หลังของเขาเอาไว้
“ใครเป็นคนอนุญาตให้คุณทำแบบนั้น?!”
ในตอนนี้ สีหน้าของโนแอลปรากฏให้เห็นความขุ่นเคืองใจเป็นอย่างมาก ผู้จัดการคนนี้ไม่เพียงแต่เป็นคนที่ชอบพูดดูถูกคน แต่เขายังไม่รู้จักให้ความเคารพคนอื่นอีกด้วย
เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการของเพรสตัน?
เขาเป็นถึงลูกชายของตระกูลเวค เพรสตันจึงมีอิทธิพลต่อคนที่นี่เป็นอย่างมาก
และผู้จัดการก็รู้ดีถึงข้อนี้
เขารู้ว่าหน้าที่การงานของเขาจะไปได้ดีที่นี่ หากเขาพยายามเอาอกเอาใจเพรสตัน
นอกจากนั้นแล้ว เขาจะมีช่องทางพัฒนาความสัมพันธ์ที่ดีกับเพรสตันได้ ถ้าเขาทำให้เด็กหนุ่มคนนี้รู้สึกอับอายต่อหน้าทุกคนในงาน ดังนั้น ผู้จัดการคนนี้จะปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้ให้หลุดมือไปได้อย่างไรกันเล่า?!
ในขณะเดียวกัน เพรสตันก็ยิ้มอย่างเย็นชาออกมา เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“เดี๋ยวก่อน!”
เจอรัลด์วางช้อนส้อมในมือลง
จากนั้นเขาก็จ้องหน้าผู้จัดการ ที่กำลังทำหน้าพึงพอใจกับคำพูดของตัวเอง ก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มออกมาและพูดว่า “คุณก่อตั้งองค์กรขึ้นมาเพื่อที่จะดำเนินธุรกิจ เพราะฉะนั้น คุณไม่ควรจะล้ำเส้น เพราะมันคือพื้นฐานของการดำเนินธุรกิจ มันเป็นหน้าที่ของคุณที่จะปฏิบัติต่อคนทุกคน และลูกค้าของคุณอย่างเท่าเทียมกันด้วยความเคารพ มันคือหัวใจสำคัญและหน้าที่ของนักธุรกิจทุกคน ดังนั้นแล้ว คุณผู้จัดการครับ คุณไม่คิดว่าสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่มันเกินไปหน่อยเหรอ?”
“ชิ! เด็กน้อย คิดว่าฉันต้องการคำสั่งสอนจากนายอย่างนั้นเหรอ? นายดูจนมาก! ทุกคนในที่นี้ดูเหมาะสมที่จะได้รับประทานอาหารของเรา นายเป็นเพียงคนเดียวที่ดูจะไม่มีค่าพอ! จริง ๆ แล้ว เหตุผลเดียวที่ฉันยังไม่ไล่นายออกไปจากที่นี่ ก็เพราะว่าฉันยังไว้หน้าคุณเวคและคุณโนแอลต่างหากล่ะ! นายยังกล้าที่จะโต้ตอบและสั่งสอนฉันอีกเหรอ?! นายควรจะไปปัสสาวะและชะโงกดูเงาของตัวเองในนั้นหน่อยนะ!” ผู้จัดการพูดอย่างเย็นชา
เขาพูดทุกอย่างที่เขาต้องการออกมาจนหมด และนี่คือสิ่งที่เพรสตันอยากเห็น
ไอเด็กเลว! แกอยากจะเล่นกับฉันอย่างนั้นเหรอ? แกจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน?!
“พวกเธอ มานี่เดี๋ยวนี้เลย! พวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไปไหนกันหมด? มาเอาตัวไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้ออกไปจากงานเดี๋ยวนี้เลย! และฉันก็ต้องการให้พวกเธอขึ้นป้ายหน้าโรงแรมว่า เราไม่ต้อนรับคนแบบนี้เข้ามาในโรงแรมของเราอีก!”
ผู้จัดการตะคอกใส่ลูกนอกของเขาที่อยู่ข้างนอก
สักพักเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจำนวนสี่ห้าคนก็รีบเข้ามาในห้อง ราวกับว่าพวกเขาเตรียมตัวรออยู่แล้ว