มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1206

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1206

เป็นเพราะเจอรัลด์เคยบอกกับเธอว่า ชะตาชีวิตของเขาไม่มีความแน่นอน บ่อยครั้งที่เธอมักจะคิดถึงคำพูดของเขาในแง่ร้าย ด้วยเหตุนี้เอง เธอจึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ได้พบกับเขาอีกครั้งในวันนี้

ขณะนั้นชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมาในบริเวณนั้น ก็พากันมามุงดูทั้งคู่ด้วยความรู้สึกอิจฉา

“เป็นคนรวยนี่คงจะรู้สึกดีมากเลยนะ! เขาจะทำอะไรก็ได้ที่ใจต้องการ!” ชายคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มคนพวกนั้นพูดขึ้นด้วยความอิจฉาริษยา

เสียงพูดของเขาดังมาก จนผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งกลับมาจากการเดินเล่นในสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ยินเข้า เธอรู้สึกว่าคำพูดนั้นฟังดูแปลก เธอจึงหันไปมอง และเห็นว่ากลุ่มคนเหล่านั้นกำลังยืนรวมตัวกันอยู่ที่หน้าบ้านของเธอเอง!

เธอรู้สึกได้ว่ากำลังมีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงรีบเดินตรงไปยังกลุ่มคนพวกนั้น และก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อได้เห็นลูกสาวของเธอยืนใกล้ชิดกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งกำลังยืนหันหลังให้เธอ ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่กำลังจ้องมองพวกเขา!

“ก็นั่นแหละ เป็นลูกคนรวยมันก็ดีอย่างนี้…เขาแค่เข้าไปพูดกับเธอเพียงไม่กี่คำ เธอก็ให้ความสนใจเขาแล้ว!” ชายอีกคนพูดขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็คำรามเสียงดังด้วยความโกรธ “…อะไรนะ?”

เมื่อเธอเห็นว่าลูกสาวของเธอกำลังถูกล้อเลียน เธอจึงรีบปรี่เข้าไปดึงนาโอมิออกมาจากอ้อมแขนของชายแปลกหน้าคนนั้น “ไอ้สารเลว! เอามือของแกออกไปจากตัวของลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

เธอไม่สนใจว่าชายคนนั้นจะเป็นลูกคนรวยหรือไม่ หากเขากล้าที่จะแตะต้องลูกสาวของเธอ เขาก็จะต้องได้เห็นดีกับเธออย่างแน่นอน

“นี่แก ฟังฉันให้ดีนะ”

แต่ทันใดนั้นเอง เธอก็ได้เห็นว่าชายหนุ่มที่กำลังกอดลูกสาวของเธอคือใคร สีหน้าที่กำลังโมโหของเธอก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจ และดีใจในที่สุด

“…เจอรัลด์…? ใช่ ใช่เจอรัลด์จริง ๆ เหรอเนี่ย…?” ผู้หญิงคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

“ใช่ครับ คุณผู้หญิง นานมากแล้วนะครับที่เราไม่ได้เจอกัน!” เจอรัลด์ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม

“โธ่ ฉันก็คิดว่าใครมารังแกนาโอมิ! ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าใคร เข้ามาข้างในก่อนสิจ๊ะ!” แม่ของนาโอมิตอบอย่างมีความสุข

มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่อารมณ์ของเธอจะเปลี่ยนอย่างกะทันหันแบบนี้ นั่นก็เป็นเพราะว่าก่อนนั้น เจอรัลด์เคยรักษาเธอให้หายจากโรคร้ายนั่นเอง จากนั้นทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในบ้านของนาโอมิ

หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว แม่ของนาโอมิก็ต้อนรับเจอรัลด์เป็นอย่างดี เธอรีบเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารจากวัตถุดิบที่นาโอมิซื้อมา เนื่องจากแม่ของนาโอมิเอ่ยปากชวน เจอรัลด์จึงต้องอยู่ทานมื้อเย็นกับพวกเธอ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

เจอรัลด์เองก็ไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธเธอแต่อย่างใด จากนั้นเขาก็เข้าไปนั่งคุยกับนาโอมิในห้องรับแขก ในขณะที่แม่ของเธอกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว

ระหว่างที่กำลังคุยกัน เจอรัลด์ก็ถามถึงคนสองคนที่นาโอมิคุยด้วยก่อนหน้านั้น

นาโอมิเอามือขึ้นมาเกาหัว ก่อนจะอธิบายว่า “ถ้าเธอไม่ได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ฉันก็คงจะลืมไปแล้ว…ฉันสัญญากับพวกเขาเอาไว้ว่าฉันจะไปที่โรงเรียน เพื่อที่จะช่วยพวกเขาค้นหาความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากที่ฉันเอาข้าวของมาเก็บที่บ้านเรียบร้อยแล้ว!”

“เหตุการณ์? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” เจอรัลด์ถามด้วยความสงสัยว่านาโอมิมีส่วนเกี่ยวข้องกับ ‘เหตุการณ์’ ที่เกิดขึ้นอย่างไร

ทันใดนั้นเอง แม่ของนาโอมิก็เดินออกมาจากห้องครัวแล้วพูดว่า “เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับเงินทุนการศึกษาสามหมื่นดอลลาร์นั่นแหละ…เรื่องมันเป็นอย่างนี้ นาโอมิน่ะ ไม่ได้เป็นแค่ครูสอนหนังสืออย่างเดียว แต่เธอยังเป็นคนดูแลเรื่องทุนการศึกษาของพวกนักเรียนโตอีกด้วย! แต่แล้ว เงินทุนนั่นก็ดันหายไปในคืนก่อนถึงวันที่จะต้องแจกจ่ายเงินให้กับพวกนักเรียนทุนน่ะสิ! แค่นั้นยังแย่ไม่พอ ผู้หญิงที่ชื่อยาสมิน แยลลอป ยังออกมายืนกรานว่านาโอมิเป็นคนเอาเงินพวกนั้นไปอีก! เธอมีข้อโต้แย้งว่านาโอมิซื้อบ้านหลังนี้ หลังจากที่เงินจำนวนนั้นหายไปได้ไม่นาน!”

“ในขณะที่ทางโรงเรียนอยากจะทำการสืบสวนเรื่องนี้แบบเงียบ ๆ แต่ยัยผู้หญิงบ้าคนนั้นก็ดันเสนอหน้าไปแจ้งตำรวจ และเป็นพยานยืนยันว่านาโอมิเป็นคนร้ายที่ขโมยเงินไป! นั่นก็เป็นเหตุผลว่า ทำไมพวกเจ้าหน้าที่ตำรวจถึงได้มาตามหานาโอมิแต่แรก!” แม่ของนาโอมิบ่นด้วยความโมโห

จากนั้นเธอก็พูดต่อ “ฉันว่าเธอเองก็รู้ดีว่านาโอมิไม่ใช่คนแบบนั้น ใช่ไหมเจอรัลด์? ก่อนหน้านี้ ลูกน้องของเธอยังเคยเสนอเงินจำนวนมากให้นาโอมิ แต่เธอก็ยังไม่ยอมรับมันด้วยซ้ำ! หากเป็นเช่นนั้นแล้ว เธอจะขโมยเงินทุนการศึกษาสามหมื่นดอลลาร์นั่นทำไมกัน?”

“ผมต้องเชื่อเธออยู่แล้วครับ!” เจอรัลด์ตอบพร้อมกับพยักหน้า

“ฉันดีใจนะที่เธอเชื่อ! แต่ลูกสาวของฉันสิ…รู้ไหม เธอบอกฉันว่า เธอจะยอมรับว่าเป็นคนขโมยเงิน อะไรจะเกิด ก็ปล่อยให้มันเกิด! แล้วเราต้องเสียเงินสามหมื่นดอลลาร์กับเรื่องที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อน่ะเหรอ? ไม่มีทางหรอก! ฉันไม่มีวันปล่อยให้ยัยยาสมินอะไรนั่นมาเอาเปรียบเธอง่าย ๆ แบบนี้หรอกนะ!” แม่ที่โกรธเคืองบ่นพึมพำ

“ก่อนอื่นเลยนะครับ…ผมอยากจะรู้ว่ายาสมินคนนี้เป็นใคร?” เจอรัลด์ถาม

“อ่อ…เธอเป็นครูประจำชั้นของห้องเรียนที่อยู่ถัดจากฉันน่ะ เธออิจฉาริษยาฉัน ตั้งแต่ฉันไปแย่งตำแหน่งของเธอในชั้นเรียนมา ฉันยังไม่มีโอกาสจะได้พูดอะไรด้วยซ้ำ ตอนที่ถูกเสนอชื่อให้รับตำแหน่งในงานสัมนาเชิงวิชาการครั้งนั้น…แต่เธอกลับมีปัญหา และสงสัยว่าฉันเป็นคนสร้างเรื่องจัดฉาก เพื่อแย่งชิงตำแหน่งนั้นมาจากเธอ! ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอก็ตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันมาโดยตลอด!” นาโอมิตอบพร้อมกับถอนหายใจ

“ผู้หญิงคนนั้นกลั่นแกล้งเธอ ก็เพราะว่าสามีของหล่อนเป็นผู้มีอิทธิพลและมีอำนาจอย่างไรล่ะ! นอกจากนั้นแล้ว ลูกก็มีส่วนผิดที่เป็นคนอ่อนโยนจนเกินไป! แต่คนเราก็มักจะเป็นแบบนี้ ใช่ไหมล่ะ? ยิ่งเธอให้ความเคารพในตัวพวกเขามากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งมองว่าเธอเป็นคนที่เอารัดเอาเปรียบได้ง่ายเท่านั้น แม่เคยบอกแล้วไงว่าให้เล่าเรื่องนี้ให้ประธานไลล์ฟัง แต่ลูกก็ปฏิเสธ…ลูกก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่า เจอรัลด์เขาอยู่ข้างเดียวกับเรา? ลูกยังจะกลัวอะไรอีก?”

“…หนูจะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าแม่พูดเรื่องนี้ให้น้อยลงหน่อยนะคะ อีกอย่าง เดี๋ยวหนูจะต้องออกไปที่โรงเรียนแล้ว เพราะพวกเจ้าหน้าที่กำลังรอหนูอยู่ เธอรอฉันอยู่ที่นี่สักประเดี๋ยวจะได้ไหม เจอรัลด์?” นาโอมิถาม

“ความจริงแล้ว ฉันว่าจะไปโรงเรียนของเธออยู่พอดี ฉันอยากจะไปสำรวจดูอะไรนิดหน่อย เราไปที่นั่นพร้อมกันเลยก็ได้นะ!” เจอรัลด์พูด ในขณะที่กำลังยืนขึ้น