มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1156

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1156

เมื่อเขาเห็นว่าเชสเตอร์กำลังเอ่ยคำขอโทษด้วยท่าทีที่อ่อนแรง เจอรัลด์ก็เอามือตบไหล่เขาเบา ๆ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร…อย่างน้อย พวกเราก็…พวกเราก็มาถึงราชาแห่งพระราชวังมหาสมุทรแล้ว…”

หลังจากที่พูดจบ เจอรัลด์ก็นิ่งชะงัก เพราะเขากำลังตกตะลึงกับภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าในตอนนี้

เมื่อไม่ได้ยินเสียงเจอรัลด์พูดต่อ เชสเตอร์ก็เงยหน้าขึ้นมามองเช่นเดียวกัน ดวงตาของเขาเบิกโพลง พร้อมกับอ้าปากค้าง เขาจ้องมองไปยังพระราชวังอันแสนยิ่งใหญ่อลังการที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขา

พระราชวังมีขนาดใหญ่พอที่จะฝังร่างมังกรได้ ตรงกลางสิ่งปลูกสร้างมีแท่นยกสูงขนาดใหญ่วางอยู่ และที่ทำให้เจอรัลด์รู้สึกประหลาดใจไปมากกว่านั้นก็คือ มีโลงศพแก้วโลงหนึ่งกำลังลอยอยู่เหนือแท่นนั้นประมาณยี่สิบฟุตเห็นจะได้!

‘นี่คือโลงศพอมตะอีกโลงหนึ่ง!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองด้วยความรู้สึกอัศจรรย์ใจ

มันคือเรื่องจริง…ผู้หญิงในชุดขาวได้ถูกฝังไว้ในโลงศพอมตะ หลังจากที่ถูกแยกจากเทพเจ้าองค์นั้นจริง!

ถึงกระนั้น เจอรัลด์ก็ยังอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า ทำไมขอทานชราถึงตั้งใจที่จะฝังร่างของเขาทั้งสองให้ห่างไกลกันออกไปถึงเพียงนี้…เขามีเจตนาอะไรถึงต้องการไม่ให้ทั้งสองได้มีโอกาสพบกันอีกตลอดกาล?

ในขณะที่เจอรัลด์กำลังครุ่นคิดอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นเชสเตอร์กำลังชี้ไปที่ศิลาจารึกที่วางอยู่รอบบริเวณ ก่อนจะพูดว่า “…มีแผ่นศิลาจารึกวางอยู่เต็มไปหมดเลยครับ…ดูเหมือนว่า พวกมันจะบันทึกเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น ก่อนที่มันจะมีจุดจบแบบนี้”

เจอรัลด์เหลียวไปมองโลงศพอมตะของผู้หญิงในชุดขาวอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ไปสำรวจแผ่นศิลาจารึกเหล่านั้นกับเชสเตอร์

ไม่ต่างอะไรจากพระราชวังใต้ทะเลทราย สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยศิลาจารึกวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

หลังจากที่มองภาพบนศิลาจารึกผ่าน ๆ เจอรัลด์ก็มั่นใจว่า ศิลาจารึกพวกนี้บันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับพิธีฝังศพชองผู้หญิงชุดขาว มันอธิบายถึงขั้นตอนการฝังศพและที่มาที่ไปของศพของผู้หญิงชุดขาว พูดอีกอย่างว่า มันเป็นเรื่องราวที่เจอรัลด์รู้อยู่แล้ว

เจอรัลด์สังเกตเห็นว่า ศิลาจารึกหลายแผ่นมีคำศัพท์ภาพแปลก ๆ เขียนเอาไว้หลายคำ เขาไม่รู้ว่าคำศัพท์ภาพเหล่านั้นมีความหมายว่าอะไร แต่พวกมันดูแตกต่างจากคำศัพท์ภาพที่เขาเคยเห็นบนศิลาจารึกก่อนหน้านั้นเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสีงบ่นพึมพำของเชสเตอร์ “…หืม? ภาษาเคเวิร์น?”

“ภาษาเคเวิร์นเหรอ?” เจอรัลด์ถาม ในขณะที่ขยับไปยืนข้าง ๆ เชสเตอร์

“ใช่ครับ คืออย่างนี้ครับ ภาษานี้ถูกใช้อย่างแพร่หลายในชนเผ่าโบราณที่ใช้ชีวิตอยู่ในถ้ำ ครอบครัวของผมสะสมม้วนหนังสัตว์หลายม้วน ที่เคยเป็นของมนุษย์ถ้ำเหล่านี้เอาไว้ และยายของผมก็เคยบังคับให้ผมเรียนรู้ความหมายของคำศัพท์ภาพที่เขียนไว้บนนั้นบางคำ ตอนที่ผมยังเด็ก…” เชสเตอร์อธิบาย

เจอรัลด์ขมวดคิ้ว ก่อนจะตอบว่า “หมายความว่า นายอ่าน และเข้าใจความหมายของคำศัพท์พวกนี้ได้อย่างนั้นเหรอ?”

หลังจากที่เชสเตอร์ได้อ่านตัวหนังสือภาพเหล่านั้นแบบเร็ว ๆ เขาถึงกับต้องเอามือขึ้นมาเกาหัว “…อย่างมากที่สุด ผมคงจะเข้าใจความหมายของมันได้มากกว่าครึ่งนิดหน่อย ที่เหลือคงจะต้องใช้การเดาล้วน ๆ”

“นั่นก็คงจะดีพอแล้ว เพราะฉันไม่สามารถเข้าใจความหมายอะไรของมันได้เลยแม้แต่นิดเดียว นายคอยบอกความหมายแต่ละคำให้ฉันฟังด้วยก็แล้วกันนะ” เจอรัลด์ตอบ พร้อมกับเอามือตบไหล่เชสเตอร์

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว เชสเตอร์ก็เริ่มถอดความคำศัทพ์เหล่านั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ

อีกสิบนาทีต่อมา เขาก็พูดว่า “…ข้อความพวกนี้ดูเหมือนจะสื่อถึงคำพยากรณ์ลึกลับบางอย่าง…และมันก็ยังเขียนคำบางคำซ้ำไปซ้ำมา…”

ในขณะที่พูด เชสเตอร์ก็เอานิ้วชี้ไปที่คำศัพท์เหล่านั้น พร้อมกับอธิบายความหมายของคำศัพท์แต่ละคำไปด้วย

“ประโยคที่เขียนซ้ำไปซ้ำมากล่าวว่า ‘กลีบดอกไม้สองกลีบผลิบาน แต่ละกลีบเป็นตัวแทนของโลกแต่ละใบ คำตอบที่ท่านกำลังตามหาอยู่ในกลีบใดกลีบหนึ่ง!’”

“กลีบดอกไม้สองกลีบผลิบาน แต่ละกลีบเป็นตัวแทนของโลกแต่ละใบ…นั่นคือความหมายของมันจริงเหรอ?” เจอรัลด์ถามเพื่อความมั่นใจ

“ใช่ครับ!” เชสเตอร์ตอบพร้อมกับพยักหน้า

หญิงชราลึกลับคนนั้นก็พูดประโยคนี้กับเขาเหมือนกัน…พอพูดถึงหญิงชราคนนั้น เมื่อครู่นี้เจอรัลด์ได้ใช้จิตสัมผัสของเขาเพื่อค้นหาเธอรอบบริเวณนี้ แต่เขาก็ไม่เห็นเธออยู่ที่ไหนเลยสักที่

‘เธออาจจะกลับไปตอนที่พวกเราหมดสติหรือเปล่า…? แต่มันดูไม่มีเหตุมีผลเลย! ข้างนอกนั่นมีคลื่นใต้น้ำที่แรงมาก ขนาดตัวเขาเองยังเกือบจะเอาตัวไม่รอด อย่าว่าแต่หญิงชราคนนั้นเลย!’

อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ก็รีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัวของเขา นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญที่เขาควรจะใส่ใจในตอนนี้…

กลับไปคิดถึงสิ่งที่เชสเตอร์บอกกับเขา…กลีบดอกไม้แต่ละกลีบ เป็นตัวแทนของโลกแต่ละใบ…ในขณะที่เจอรัลด์ค่อนข้างจะมั่นใจว่า มันสื่อถึงดอกเด้ด แอนนี่ส์ แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะจับต้นชนปลายความหมายของข้อความเหล่านี้อย่างไร

เขาขมวดคิ้วและเอ่ยถาม “มีอะไรอีกไหม? และตรงส่วนไหนที่มันกล่าวถึงคำพยากรณ์?”

“คำศัพท์ที่เหลือระบุว่า จะมีใครบางคนปรากฏตัวขึ้นหลังจากผ่านไปหนึ่งพันปี และคนคนนั้นก็จะนำนางฟ้ากลับไปหาคนรักของเธอ หลังจากที่ถูกแยกออกจากกันมานาน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา…หลังจากที่พวกเขาได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว คนคนนั้นก็จะได้พบกับคำตอบที่เขาตามหา…ถึงแม้คำตอบนั้น อาจจะเหมือนใกล้และไกลในเวลาเดียวกัน…”

เหมือนที่เชสเตอร์บอกเอาไว้ ถึงแม้ว่า เขาจะเข้าใจความหมายของคำศัพท์ส่วนมาก แต่เขาก็ยังต้องใช้ความพยายามในการเรียบเรียงมันออกมาให้ถูกต้อง

หลังจากที่หยุดไปสักพัก เขาก็พูดต่อ “…เพราะว่า เขาถือ…กุญแจที่จะนำโลงศพอมตะออกไปได้…เขาจึงเป็นเพียงคนเดียว ที่จะเปิดโลงศพนั้นได้เช่นกัน!”

“กุญแจเหรอ?”

“ใช่ครับ! หรือไม่ก็อะไรที่สามารถใช้แทนกุญแจได้!” เชสเตอร์ตอบ

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เจอรัลด์ก็พูดว่า “…หรือว่า มันอาจจะเป็นสิ่งนี้…?”