มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1129
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1129
ด้วยความสามารถพิเศษในการดมกลิ่น เจอรัลด์สัมผัสได้ในทันทีว่ากลิ่นนั้นเป็นกลิ่นของแก๊สพิษรุนแรงที่กำลังฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งเหมือง การสูดดมแก๊สพิษนี้เข้าไปเพียงนิดเดียว ก็จะทำให้อวัยวะภายในของคนคนนั้นเสื่อมสลายได้ในทันที!
และเป็นจริงตามที่เขาคิด ยูเมะก้าวเท้าไปข้างหน้าได้เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็เริ่มรู้สึกเวียนหัวอย่างรุนแรงเพราะพลังกำลังของเธอที่ลดลงอย่างรวดเร็ว เจอรัลด์รีบวิ่งเข้าไปพยุ่งร่างของเธอเอาไว้
จากนั้นเขาก็เริ่มทำการปิดจุดสำคัญต่าง ๆ ของร่างกายเธอที่แก๊สพิษเหล่านี้จะเล็ดลอดเข้าไปทำลายอวัยวะภายในได้
“น หน้าอก…ของฉัน…ฉันหายใจไม่ออก” ยูเมะพูดเสียงแผ่วเบา ในขณะที่หน้าของเธอเริ่มซีด
“โชคดีนะที่คุณไม่ได้สูดแก๊สพิษเข้าไปเยอะ… ดูจากอากาศรอบ ๆ ตัวเราที่เริ่มเต็มไปด้วยแก๊สพิษ…ดูเหมือนว่ามีใครบางคนตั้งใจจะปล่อยแก๊สพิษนี้เข้ามา! แต่อย่าเพิ่งพูดอะไรมากตอนนี้ พยายามกลั้นหายใจเอาไว้นะ” เจอรัลด์อธิบายอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็สูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ โดยมีเจตนาที่จะสูดดมแก๊สพิษเข้าในร่างกาย เขาทำเช่นนั้นก็เพื่อที่จะศึกษาโครงสร้าง และองค์ประกอบของมัน!
ในเมื่อเจอรัลด์ได้รับยาต้านพิษหลายขนานเมื่อปรที่แล้ว ร่างกายของเขาจึงมีความสามารถที่จะต้านพิษได้สารพัดชนิด ยาพิษที่แรงเพียงเท่านี้ไม่สามารถทำให้เขาระคายเคืองได้เลยแม้แต่น้อย
คงจะมีใครที่ไม่หวังดีกับพวกเขารออยู่ด้านนอกเป็นแน่!
เมื่อเขาก้มลงมองหญิงสาวที่ไร้เรี่ยวแรงในอ้อมกอด เจอรัลด์ก็บอกกับตัวเองว่า เขาจะปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปไม่ได้ ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็เพราะเธอรู้ความลับบางอย่างเกี่ยวกับราชาแห่งพระราชวังมหาสมุทร นอกจากนั้นแล้ว ตั้วแต่ครั้งแรกที่เห็นเธอ เขาก็รู้สึกว่าดวงตาของเธอนั้นคล้ายกับดวงตาของมิล่ามาก
ด้วยความรู้สึกเหมือนเธอมีแรงดึงดูดบางอย่างกับเขา ทำให้เขารู้สึกว่า ต้องพาเธอออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยให้ได้ แต่ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน เขาก็คงจะไม่ทิ้งเธอไว้ที่นี่อย่างแน่นอน
ในขณะที่กลุ่มควันเหล่านั้นกำลังรวมตัวกันเป็นแก๊สพิษสีเขียวที่หนาแน่นและอันตราย เจอรัลด์ก็กำลังจ้องมองยูเมะที่ตอนนี้น้ำตาไหลออกมาเพราะความระคายเคือง หน้าของเธอเริ่มมีเลือดฝาด “ในเมื่อคุณไม่เคยใช้มันมาก่อน ผมเดาว่าคุณคงไม่รู้จักวิธีกลั้นหายใจที่ถูกต้องใช่ไหม?”
หลังจากที่เห็นเธอหยักหน้าเบา ๆ เจอรัลด์ก็พูดต่อ “งั้นผมก็ต้องขอโทษคุณไว้ก่อนล่วงหน้าเลยนะ อย่าได้มองผมผิดไป ผมมีเจตนาที่จะช่วยให้คุณรอดชีวิตเท่านั้น!”
พอพูดจบ เจอรัลด์ก็สูดดมแก๊สพิษเข้าไปเป็นจำนวนมาก หลังจากที่แก๊สพวกนั้นผ่านเข้าไปในปอดของเขา มันก็ถูกเปลี่ยนให้เป็นอากาศบริสุทธิ์ พอเสร็จขั้นตอนนั้น เขาก็สูดอากาศบริสุทธิ์นั้นเข้ามาไว้ในปากของเขา
ก่อนที่เขาจะก้มลงจูบยูเมะเพื่อเป็นการส่งผ่านอากาศบริสุทธิ์นั้นให้กับเธอ!
เมื่อเห็นเช่นนั้น ยูเมะก็ทำตาโตด้วยความตกใจสุดขีด เธอพยายามจะดิ้นขัดขืน แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะทำอะไรได้เลย เพราะเธอได้สูดแก๊สพิษเข้าไปเป็นจำนวนมาก
โชคยังดีที่วิธีนี้ได้ผล เจอรัลด์จึงทำการส่งถ่ายอากาศบริสุทธิ์เข้าไปในปอดของยูเมะอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งพวกเขาไปถึงทางออกของเมือง
เจอรัลด์รู้ดีว่า คนที่ปล่อยแก๊สพิษเข้าไปในเหมืองมีเจตนาที่จะทำร้ายเขา ไม่ใช่ยูเมะ เขาจึงอยากจะรู้ให้ได้ว่าตัวการที่ทำเรื่องนี้เป็นใครกันแน่
ในขณะเดียวกัน สมาชิกวัยกระเตาะของตระกูลมินแชลคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ใกล้ ๆ บริเวณนั้นกับสมาชิกคนอื่น ก็หัวเราะออกมาในขณะที่พูดว่า “ฮ่า! เราปล่อยแก๊สพิษจำนวนมากเข้าไปในนั้นเรียบร้อยแล้วครับ ท่านลุง! ถึงแม้เจอรัลด์จะมีร่างกายที่แข็งแกร่งดั่งเทพ เขาก็ไม่มีทางเอาชีวิตรอดออกมาได้อย่างแน่นอน!”
มีอุปกรณ์ชิ้นหนึ่งวางอยู่ข้างหน้าเขา มันกำลังปั๊มแก๊สพิษจำนวนมากผ่านทางเข้าเหมืองที่ถูกปิดเอาไว้เข้าไปด้านในอย่างต่อเนื่อง พวกเขาได้ทำการปิดทางเข้าของเหมืองเอาไว้อย่างแน่นหนา เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เจอรัลด์หาทางออกเจอ หากเขาปีนหนีออกมาจากด้านในได้
“แน่นอนอยู่แล้ว! ก็เพราะชื่อของมันคือยาพิษพันปี! แม้แต่ผู้ที่เป็นอมตะก็ไม่อาจจะหนีพ้นจากความตายได้ หากสูดดมยาพิษนี้เข้าไป!” ชายวัยกลางคนที่กำลังหันหลังให้ทางเข้าเหมืองตอบด้วยสีหน้าที่อำมหิต
“แต่ฉันก็ยังอยากเข้าไปข้างใน เพื่อที่จะดูว่าร่างของเจอรัลด์มันถูกยาพิษจัดการจนดูเน่าเฟะไปมากแค่ไหนแล้ว” สมาชิกของมินแชลอีกคนพูด ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
“แกไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วหรือยังไง? การสูดดมแก๊สพิษเข้าไปในร่างกายเพียงนิดเดียว ก็ทำให้อวัยวะภายในพังได้! มีใครในที่นี้รู้ที่มาของพิษพันปีของตระกูลเราหรือไม่?” ชายวัยกลางคนผู้นั้นป่าวประกาศด้วยความโอหัง เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในสถานะที่เหนือกว่าใคร ๆ ในที่นี้ ราวกับว่าเขาเป็นครูที่กำลังยืนอยู่ต่อหน้ากลุ่มนักเรียนที่อยากรู้อยากเห็น
“เราไม่เคยรู้เรื่องนั้นเลยครับคุณลุง! ช่วยอธิบายให้เราฟังหน่อยครับ!”
“ก็ได้! พวกแกตั้งใจฟังฉันให้ดี!”
เขาตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะปรับน้ำเสียงในลำคอ เพื่อที่จะเตรียมความพร้อมก่อนจะเริ่มเล่านิทานให้เด็ก ๆ ฟัง แต่ก่อนที่เขาจะได้เริ่มเล่าเรื่อง เขาก็สังเกตเห็นพวกสมาชิกที่ด้อยอาวุโสกว่ากำลังหน้าซีด และจ้องมองไปที่บางอย่างด้วยอาการตกใจสุดขีด สีหน้าของพวกเขาบ่งบอกว่า พวกเขาเห็นบางอย่างที่น่าหวาดกลัว…
“… เป็นอะไรกันไปหมด? ทำไมถึงทำหน้าเหมือนเห็นผีอย่างนั้น?” ชายวัยกลางคนถามพร้อมกับหัวเราะ
“ล ลุงมินแชลครับ… ที่ด้านหลังของลุง…!” สมาชิกคนหนึ่งพูดเสียงแหลม พร้อมกับชี้ไปทางด้านหลังของลุงด้วยอาการหวาดผวา
ก่อนที่เขาจะได้หันหลังไปมอง ลุงมินแชลก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งตะโกน “หลีกไป!”
จากนั้นเจอรัลด์ก็เอามือขุดรูตรงดินที่ปิดทางเข้าอยู่ออก เพื่อที่จะดูว่าสิ่งที่เขาเข้าใจนั้น ถูกต้องหรือไม่ แล้วเขาก็เอาเท้าเตะเครื่องปั๊มแก๊สอย่างแรง จนมันกระเด็นไปติดกับดินที่ปิดตรงทางเข้า ทำให้กำแพงดินนั้นพังทลายลงมา เผยให้เห็นทางเข้าสู่ด้านในเหมืองชัดเจน!
เมื่อเขารู้แล้วว่าอะไรทำให้พวกสมาชิกมินแชลคนอื่น ๆ หวาดกลัวถึงเพียงนั้น ใบหน้าชายวัยกลางคนก็ซีดเผือดราวกับกระดาษใบหนึ่ง ทันทีที่มีมือปริศนามาแตะที่ไหล่ขวาของเขา เมื่อรู้ตัวเองดีว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่ยืนขวางทางออกอยู่ ชายวัยกลางคนก็ค่อย ๆ หันหลังกลับไปมองเจอรัลด์ที่กำลังยืนอุ้มยูเมะอยู่ในอ้อมแขนของเขา