มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1109
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1109
“นึกแล้วว่าต้องเป็นโซอี้ มินแชล” แวกเนอร์พูดขึ้นลอย ๆ ขณะที่หันไปมองเจอรัลด์
“อย่าประมาทเพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ดูสวยนะครับ ท่านคลอฟอร์ด…โซอี้เป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลมินแชล และใครต่อใครต่างก็รู้ดีว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สามารถรับมือกับสิ่งต่าง ๆ ได้ดี เพราะเธอมีจิตใจที่โหดเหี้ยมและอำมหิตมาก ท่านรู้ไหมครับว่า สุขภาพร่างกายของผู้นำครอบครัวแห่งตระกูลมินแชลนั้นทรุดโทรมลงเรื่อย ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผู้คนในเมืองฮาลิมาร์คต่างได้ยินมาว่า เธอได้ว่าจ้างให้คนปรุงยาตัวหนึ่งขึ้นมา ซึ่งน่าจะเป็นยาอายุวัฒนะ ผมจึงเดาว่ามันเป็นเหตุผลที่พวกมินแชลจัดงานเลี้ยงแห่งมนตราขึ้น และเชิญให้ผู้ผลิตสมุนไพรที่ทรงคุณค่าเดินทางมาที่นี่ล่วงหน้า เธอน่าจะกำลังมองหาสมุนไพรบางตัวอยู่เป็นแน่แท้!” แวกเนอร์พูดเสริม
“ฟังดูราวกับว่าคุณมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยจะดีนักกับพวกมินแชล พวกเขาเป็นพวกที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองฮาลิมาร์คใช่หรือไม่? เจอรัลด์ถาม ขณะที่มองกลับไปที่แวกเนอร์พร้อมกับหัวเราะอย่างขบขัน
เขาพยักหน้ารับด้วยท่าทีที่ขัดเขิน ก่อนจะตอบว่า “ความจริงแล้ว ตระกูลยาร์นยังคงเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมือง จนกระทั่งเมื่อสองสามร้อยปีก่อน…จนถึงตอนนี้ ตระกูลของผมได้ตกเป็นตระกูลที่มีอำนาจรองลงมาเป็นลำดับที่สองของเมืองอย่างน่าเสียดาย…ทุกวันนี้การหมุนเวียนทางเศรฐกิจของเมืองตกอยู่ภายใต้อำนาจการควบคุมของพวกมินแชลทั้งหมด…เนื่องจากเราไม่ได้ถูกรับเชิญให้เข้างาน ถึงแม้ว่าตระกูลของผมจะทำธุรกิจเกี่ยวกับยาโดยตรงก็ตาม ก็เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าพวกมินแชลคงจะจงใจเล่นงานผมโดยตรง! ผมต้องขออภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยครับ ท่านคลอฟอร์ด…ผมจะรีบจัดการให้คนของผมส่งบัตรเชิญมาให้เราสองคนในทันทีทันใด!”
เจอรัลด์ยังคงนิ่งเงียบ หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด
เพียงชั่วครู่ โซอี้ก็เดินเข้ามาใกล้พวกเขาพร้อมกับจ้องมองทั้งแวกเนอร์และเจอรัลด์ด้วยสายตาที่เย็นชา ถึงแม้ว่าเธอจะมีสีหน้าที่ไม่ต้อนรับขับสู้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาทั้งสองเลย เธอกลับมุ่งหน้าไปยังสถานที่จัดงานโดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนเดินนำหน้า และคนอื่น ๆ อีกจำนวนหนึ่งเดินตามหลังเธอไป ที่เห็นได้ชัดก็คือ ชายวัยกลางคนที่ดูสง่างามคนหนึ่งได้เดินเคียงข้างเธอตลอดเวลา
เมื่อไปถึงด้านใน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนก่อนหน้านั้นก็เดินเข้าไปหาโซอี้ ก่อนที่จะรายงานเธอด้วยท่าทีที่นอบน้อมว่า “เนื่องจากผมไม่ยอมให้แวกเนอร์เข้ามาในงาน ดูเหมือนมันจะทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากครับ นายหญิง”
“เธอทำงานได้ดีมาก ฉันแค่อยากให้เขารู้ว่า ถึงแม้ตระกูลมินแชลจะเป็นแค่คนต่างถิ่น แต่พวกเราก็ได้เป็นใหญ่ในเมืองฮาลิมาร์คแล้วในตอนนี้ นักเลงหัวไม้อย่างเขาควรจะตระหนักถึงฐานะของตัวเองให้ได้ เขาควรจะรู้ว่าเขาไม่สามารถเข้ามาย่างกรายในถิ่นของมินแชลตามใจตัวเองอย่างนั้นได้ เขาคงจะทำได้หรอกนะ อีกอย่างครอบครัวฉันเคยบอกเขาไปแล้วว่าให้เสาะหาสมุนไพรที่คุณปู่ต้องการมาให้ได้ภายในระยะเวลาหนึ่งปี แต่เขากลับทำเหมือนไม่สนใจในคำขอของพวกเรา! ฉันคิดว่าฉันให้ความเคารพเขามากพอแล้ว ที่จะไม่สั่งสอนเขาเป็นการส่วนตัว ที่กล้าขัดคำสั่งพวกเราแบบนั้น!” โซอี้ตอบอย่างใจเย็น
เธอพูดต่อด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบาลง “ฉันเพิ่งนึกได้… เธอได้ทำเรื่องที่ฉันสั่งให้ทำแล้วหรือยัง?”
“ไม่ต้องห่วงครับ นายหญิง… ผมไม่มีทางพลาดอย่างแน่นอน เราจะต้องได้ยาอายุวัฒะที่คุณหมายตาไว้ครับ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตอบกลับอย่างใจเย็น
หลังจากที่เห็นแขกคนอื่น ๆ เดินเข้างานไปอีกสองสามคน แวกเนอร์ก็ได้รับบัตรเชิญ ถึงแม้จะใช้เวลาค่อนข้างนาน แต่ในที่สุด พวกเขาก็ได้เข้างานจนได้
ที่ด้านในงาน เจอรัลด์ได้เห็นกับตาว่าสมุนไพรที่นำมาประมูลนั้นทั้งเก่าแก่และมีค่า เขาจึงคิดว่าเขาต้องการสมุนไพรบางตัวมาครอบครองเช่นกัน
ถึงแม้ว่าหลายคนจะเริ่มทำการเสนอราคา เพื่อประมูลสมุนไพรไปแล้วตอนที่เจอรัลด์และแวกเนอร์เดินเข้ามาในงาน แต่เจอรัลด์กลับไม่รู้สึกสะทกสะท้าน
“เจ็ดล้านดอลล่าร์” เจอรัลด์ตะโกน
และแน่นอน ข้อเสนอที่ไร้ความคาดหมายของเขาก็ได้เปลี่ยนบรรยากาศของสถานที่นั้นในทันที
ในขณะที่หลายคนในงานกำลังจ้องมองมาที่เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเสนอราคาประมูลอยู่นั้น หญิงสาวที่นั่งอยู่ภายในงานคนหนึ่งก็พูดขึ้นด้วยความรู้สึกประหลาดใจ “…หืม? แยสมีน ดูนั่นสิ! ค คนที่ตะโกนเมื่อครู่นี่คือ เพื่อนร่วมชั้นของเธอไม่ใช่เหรอ?!”
“ห หา! เธอพูดถูก! แล้วเมื่อสักครู่ เขาพูดว่าเจ็ดล้านดอลล่าร์ใช่หรือไม่? เขาคงไม่รวยขนาดนั้นหรอก ใช่ไหม…?”
“ฉันว่าน่าจะใช่นะ! นอกจากนั้นแล้ว เขาหาทางเข้ามาในงานได้อย่างไรกัน…? ดูแล้ว ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขาเคยร่วมงานประมูลมาก่อนหรือเปล่า… ถ้าเสนอราคาไปแล้ว จะคืนคำไม่ได้ เขารู้ข้อนี้หรือเปล่านะ? ถ้าหากไม่มีใครกล้าเสนอราคาที่สูงกว่านั้น เขาต้องแย่แน่ ๆ!”
คนที่กำลังพูดคือเพื่อนของแยสมีนอย่างเห็นได้ชัด และพวกเขาทุกคนกำลังรู้สึกประหลาดใจมากกับการปรากฏตัวอีกครั้งของเจอรัลด์ รวมถึงยอดเงินที่เขาเสนอราคาในการประมูลอีกด้วย
จนกระทั่งตอนนี้ ยอดเงินที่ถูกเสนอเข้ามามีมูลค่าราวหนึ่งล้านดอลล่าร์เพียงเท่านั้น ตามจำนวนตัวเลขแล้ว พวกเขาคิดว่าการประมูลสมุนไพรดังกล่าวจะจบลงเมื่อมีผู้เสนอราคาที่สองล้านดอลล่าร์ เมื่อคิดว่าเจอรัลด์เสนอราคาถึงเจ็ดล้านดอลล่าร์แล้วนั้น!
ขณะที่สาว ๆ กำลังพูดคุยเรื่องนี้กันอยู่ ชายร่างท้วมที่เสนอราคาสองล้านดอลล่าร์ก่อนหน้านั้นก็นั่งลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทันทีที่เขานั่งลง เขาก็เหลือบมองไปที่โซอี้
เมื่อสังเกตเห็นสายตาของเขา โซอี้ที่กำลังนั่งอยู่ตรงที่นั่งวีไอพีแถวหน้าก็หรี่ตาสวย ๆ ของเธอลง พร้อมกับส่งสัญญาณมือบางอย่างให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ด้านข้าง
เมื่อเห็นเช่นนั้น เจ้าหน้าที่ที่เป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่ขวางเจอรัลด์และแวกเนอร์ตรงประตูทางเข้าก่อนหน้านั้น ก็รีบเดินตรงมาหาเจอรัลด์ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “สวัสดีครับคุณผู้ชาย! กระผมต้องกราบขออภัยเป็นอย่างสูง แต่เราคงต้องขอดูบัตรเชิญของท่านหน่อยครับ!”
“นายกำลังบอกฉันว่า ในบรรดาผู้คนมากมายที่นี่ นายจงใจจะตรวจแค่บัตรเชิญของพวกเราอย่างนั้นเหรอ? มันฟังดูน่ารังเกียจเกินไปหรือเปล่า?” แวกเนอร์ตอบพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ตอนนี้เขารู้สึกโกรธจนสั่นไปทั้งตัว
“ในเมื่อท่านยื่นเสนอราคาที่สูงถึงเพียงนั้น ผมจึงเกรงว่าจะมีใครบางคนลักลอบเข้ามาที่นี่ เพื่อจะสร้างปัญหาน่ะครับ! เพราะฉะนั้น กรุณาให้ความร่วมมือกับผมด้วยครับ ท่านสุภาพบุรุษ!”