มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1107
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1107
เจอรัลด์พยายามครุ่นคิดเกี่ยวกับสองสิ่งนั้น ‘เด็กที่เกิดใหม่บนสรวงสวรรค์ ข้างดอกลิลลี่ แมงมุมสีแดง…’ มังกรจอมโอหังจะปรากฏตัวขึ้นใกล้ๆ กับสายพันธ์เลือดผสม…
…เดี๋ยวนะ สายพันธ์เลือดผสมเหรอ? คลอฟอร์ด?!
พอคิดมาถึงตรงนี้ เจอรัลด์ก็เริ่มที่จะตามเรื่องราวไม่ทัน เขาไม่เคยเชื่อว่าจะมีใครที่มีความสามารถพิเศษมากพอที่จะเดินทางกลับไปกลับมาระหว่างห้วงเวลาในอดีตและปัจจุบันได้ ถึงแม้ว่าเขาอยากจะเชื่ออย่างนั้นต่อไป แต่สิ่งที่เขาเพิ่งค้นพบได้บ่งบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง
“คืออย่างนี้ครับท่าน บรรพบุรุษของผมคาดการณ์เอาไว้ว่า หากบุคคลในภาพวาดนี้เกิดใหม่อีกครั้ง เขาจะได้ใช้นามสกุลคลอฟอร์ด… ในเมื่อท่านดูคล้ายกับบุคคลคนนี้เป็นอย่างมาก ผมก็เลยอยากรู้นามสกุลของท่าน… หากท่านใช้นามสกุลคลอฟอร์ดจริง ๆ ท่านก็คือบุคคลที่พวกเรารอคอยมานานแสนนาน อย่างแน่นอนครับ!” แวกเนอร์พูดพร้อมกับมองหน้าเจอรัลด์
เจอรัลด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พยักหน้า ก่อนจะตอบว่า “…ชื่อเต็มของฉันคือ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด!”
“…ถ ถ้าเช่นนั้นแล้ว… โอ้ พระเจ้า ท่านคือคนผู้นั้น คนที่พวกเราเฝ้ารอมานานแสนนานจริง ๆ ด้วย! ในที่สุด สิ่งที่ขอทานชรากล่าวเอาไว้ได้กลายเป็นเรื่องจริงแล้ว!” แวกเนอร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น
ขณะนั้น เจอรัลด์รู้สึกแต่เพียงว่า ความเครียดในใจของเขาเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ
ถ้าจะให้เจอรัลด์ต้องอธิบายสิ่งที่เขากำลังรู้สึกออกมาเป็นภาพที่ชัดเจนขึ้น ก็คงจะประมาณได้ว่า กำลังมีอุ้งมือใหญ่ ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขาอยู่ เปรียบเสมือนเบี้ยบนกระดานหมากรุก ที่ผู้เล่นจะหยิบมันขึ้นมา แล้ววางมันไว้ตรงไหนก็ได้ ตามที่ใจเขาต้องการ ความคิดเพียงเท่านั้นก็ทำให้เขารู้สึกเครียดและหวาดกลัว จนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
คนผู้นั้นเป็นใครกันแน่…?
เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ แต่เจอรัลด์ก็พยายามสลัดความคิดนั้นออกจากหัวของเขา
ในขณะเดียวกัน แวกเนอร์ก็กำลังจะเผยห้องลับอีกห้องหนึ่งให้เจอรัลด์ได้เห็น ความจริงแล้วมันเป็นเพียงมุมลับ ๆ ที่ถูกแบ่งสัดส่วนออกมาจากห้องห้องหนึ่ง จากนั้นเขาก็หยิบกล่องไม้ธรรมดาที่ดูค่อนข้างจะเก่าแก่ใบหนึ่งออกมา
แวกเนอร์ไอเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “นี่คือกล่องไม้ที่ขอทานชราบอกให้เรานำมามอบให้ท่าน ผมจะถอยออกมายืนตรงนี้ เพื่อที่จะให้ท่านจะได้ใช้เวลาส่วนตัวในการตรวจดูสิ่งที่อยู่ภายในนะครับ”
“ไม่จำเป็นหรอก มันคงจะไม่มีอะไรที่หน้าอาย เพราะท้ายที่สุดแล้ว ฉันคิดว่าคงไม่มีใครบนโลกใบนี้ที่จะสามารถซ่อนความลับจากเขาคนนั้นได้หรอก! ฮ่าฮ่า!” เจอรัลด์ตอบ พร้อมด้วยเสียงหัวเราะที่ฟังดูขมขื่นยิ่งนัก
พอเปิดกล่องใบนั้นออก กลิ่นน้ำหอมแปลก ๆ ก็ลอยออกมา ขณะที่กลิ่นนั้นกำลังฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งห้อง เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นเครื่องรางที่มีลักษณะแข็ง สีทอง ขนาดประมาณหนึ่งนิ้วที่มีลักษณะคล้ายหางปลาทองวางอยู่ในกล่อง ด้านข้างมีสิ่งที่ดูเหมือนเม็ดยาสีดำที่ถูกปั้นเป็นก้อนกลม ๆ วางไว้
“กลิ่นช่างหอมเหลือเกิน!” แวกเนอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น
ในหัวของเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นเจอรัลด์ได้หยิบก้อนเม็ดยานั้นขึ้นมาดม แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“…ในเมื่อเม็ดยานี้ถูกเก็บไว้ในกล่องมาเป็นเวลาเนิ่นนานแล้ว ท่านคิดว่ามันยังสามารถทานได้อยู่ไหมครับ…?” แวกเนอร์ถาม
“มันไม่สามารถทานได้นานแล้ว มันคือยาเม็ดเลือดวัว ใช้ทานเพื่อเพิ่มพละกำลังและความแข็งแกร่งให้กับร่างกาย คนจะนิยมทานยาประเภทนี้เมื่อเขากำลังตกอยู่ในอันตราย มันจะช่วยเพิ่มโอกาสให้คนคนนั้นสามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่ยากลำบากได้ง่ายยิ่งขึ้น”
เจอรัลด์สามารถจดจำรายละเอียดของยาเม็ดนี้ได้ในเวลาอันสั้น นั่นอาจจะเป็นเพราะเขามีความทรงจำอันแปลกประหลาดที่เครื่องรางหยกได้มอบให้กับเขา
“นายท่าน! ท่านช่างเป็นคนที่รอบรู้จริง ๆ!” แวกเนอร์พูดยกย่องเขา
“…นอกจากส่วนผสมต่าง ๆ ของยาเม็ดนี้จะหายาก อีกทั้งยังต้องการสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยเป็นอย่างมากในการปรุงแต่งขึ้นมา ตอนที่ผมก้าวเข้ามาในบ้านของคุณ ผมยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของยาปรุงอีกด้วย ความจริงแล้ว กลิ่นของมันกระจายไปทั่วทุกที่เลย ผมสงสัยว่าตระกูลของยาร์นทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไร?” เจอรัลด์ถาม
“ความจริงแล้ว ตระกูลของผมทำธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตยา เรามีสินค้าเป็นยาที่ผลิตจากสัตว์น้ำอยู่มากมาย!” แวกเนอร์ตอบ
“แล้วพวกคุณมียาสมุนไพรที่เรียกว่า ไวด์เคียริซบ้างไหม มันเป็นส่วนผสมหลักที่ใช้ในการปรุงยาเม็ดเลือดวัวนี้ขึ้นมา…”
“ไวด์เคียริซงั้นเหรอ…? อนิจจา ผมไม่เคยแม้แต่จะได้ยินชื่อของมันมาก่อนเลยครับ!” แวกเนอร์ตอบด้วยรอยยิ้มเจื่อน
“อย่างนั้นหรอกเหรอ…งั้นฉันก็คงหามันจากนายไม่ได้อย่างนั้นสิ” เจอรัลด์พูดพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ
ในเมื่อชายลึกลับตั้งใจจะมอบเม็ดยาเลือดวัวนี้ให้กับเขา เขาคงจะรู้อยู่แก่ใจดีว่ายานี้มีอายุเพียงแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น…เขาคนนั้นมีความตั้งใจอยากจะให้เจอรัลด์พยายามปรุงยานี้ขึ้นมาเอง เพื่อใช้ในการช่วยชีวิตตัวของเขาเองในยามจำเป็นใช่หรือไม่…?
“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ…ท่านก็รู้ว่าผมเป็นเพียงเจ้านาย และผมก็ไม่ถนัดเรื่องการหาสมุนไพรด้วยตัวเองสักเท่าไหร่…แต่ถึงกระนั้น ผมคิดว่ามันพอจะมีวิธีที่จะช่วยให้ท่านหาสมุนไพรได้ครับ…”
หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก แวกเนอร์ก็มองเจอรัลด์ก่อนจะพูดต่อ “ไม่ทราบว่า ท่านพอจะเคยได้ยินงานประมูลสมุนไพรอันทรงเกียรติมาก่อนหรือไม่ครับ…?
“คุณกำลังพูดถึงงานประมูลใต้ดินของงานเลี้ยงแห่งมนตราใช่ไหม?” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
“ใช่ครับ งานประมูลนี้ถือเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่สำคัญที่ถูกจัดขึ้นในงานเลี้ยงแห่งมนตรา! ท่านอาจจะเจอสมุนไพรหายากหลายชนิดที่ถูกนำมาขายโดยชาวสวนสมุนไพรเอง หรืออาจจะเป็นนักค้นหาสมุนไพร ที่เก็บสมุนไพรเหล่านี้มาจากภูเขา สมุนไพรหลายชนิดมีอายุเก่าแก่มากกว่าร้อยปี และพวกมันจะไม่ถูกจำหน่ายในท้องตลาดทั่วไป ผู้ที่เข้าร่วมงานมักเป็นผู้ที่มีฐานะ และนักธุรกิจที่เกี่ยวข้องที่ถูกเชิญให้มาในงาน เพื่อเข้าร่วมการประมูลสมุนไพร คนพวกนี้เข้าใจดีว่าสมุนไพรเหล่านั้นมีค่ามากเพียงใด พวกเขาจึงยอมจ่ายเงินเพื่อแลกมันมา” แวกเนอร์อธิบาย
จากสิ่งที่เขาได้อธิบาย มันค่อนข้างจะเป็นที่แน่ชัดว่า งานประมูลนี้ถูกจัดขึ้นเป็นการส่วนตัว และมันไม่ได้ถูกเปิดเผยให้สาธารณะชนได้รับรู้อย่างแน่นอน