มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1042

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1042

ซาเวียยังคงเงียบต่อไปขณะที่เธอก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะพูดสักคำเลยด้วยซ้ำ

“แม้ผมยอมรับว่าโมลเดลล้ำเส้นมาได้สักพักแล้วในตอนนี้อย่างแน่นอน แต่มีความจำเป็นจริง ๆ ที่จะต้องแก้แค้นขนาดนี้เลยหรือไม่ คุณคลอฟอร์ด? คุณต้องทรมานและทำให้พวกเราขายหน้าแบบนี้จริง ๆ หรือ? คุณทำกับพวกเรามามากพอแล้ว ดังนั้นได้โปรดปล่อยพวกเราไปได้แล้ว…” ยาชเจราจาต่อรอง ขณะที่เขาลุกขึ้นยืน

อย่างไรก็ดี เจอรัลด์ไม่ได้ตอบกลับ โดยเลือกที่จะเล่นกาน้ำชาฆ่าเวลาแทน

“พอแค่นี้แหละ! ฉันจะฆ่าแกซะถ้ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ!” หนึ่งในคนของโมลเดลตะโกนขึ้น ขณะที่เขาพุ่งเข้าหาเจอรัลด์ โดยไม่เต็มใจที่จะเผชิญกับความทุกข์ทรมานทางจิตใจไปมากกว่านี้

อย่างไรก็ดี ผู้ชายคนนั้นได้รับการจัดการในทันทีโดยลูกน้องคนหนึ่งของเจอรัลด์ เมื่อได้รับคำสั่งของเวลสัน

“รู้ไหม จากสิ่งที่ผมรู้มา คอร์ดเพิ่งมาถึงในจังหวัดโลแกน…ผมมั่นใจว่ามันจะไม่นานหรอกก่อนที่เขาจะรีบเร่งมาที่นี่…” เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินแบบนั้น ทั้งยูวานและยาชจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย ภายหลังเวลาอันนานในที่สุด เมื่อช่วงแห่งความหวังที่พวกเขารอคอยก็มาถึงในท้ายที่สุดซะที

หัวหน้าตระกูลจะมาที่นี่ในเร็ว ๆ นี้ และถ้าใครก็ตามที่จะมีโอกาสใกล้เคียงที่จะต่อสู้กับเจอรัลด์ได้ ก็คงเป็นคอร์ด

“ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ งั้นคุณจะต้องเผชิญหน้ากับปรมาจารย์สองของตระกูลโมลเดลที่ยังเป็นเจ้านายของพวกเราเช่นกัน คอร์ด โมลเดล! หลังจากการสังหารหมู่สมาชิกตระกูลของพวกเรามากมายขนาดนั้น ผมสงสัยว่าคุณจะอธิบายตัวเองอย่างไร…” ยาชตอบกลับ

ยูวานเองก็คว้าจับมือของยาชด้วยความตื่นเต้น ปฏิกิริยาของเขาเป็นที่คาดหวังได้ เพราะเขาได้สาบานกับตัวเองไว้ว่าจะทำให้คลอฟอร์ดชดใช้เป็นร้อยเท่าของสิ่งที่เจอรัลด์ได้ทำให้โมลเดลทนทุกข์ทรมาน

“น่าเสียดาย ในที่สุดที่พวกคุณที่เหลือจะไม่สามารถเห็นการต่อสู้นั้นได้ คุณเคยได้ยินเรื่อง ‘อาหารมื้อสุดท้าย’ ที่นักโทษประหารชีวิตจะได้รับก่อนจะถูกประหารชีวิตไหม? อืม ผมหวังว่าคุณได้ทานอาหารจนพอใจนะ…ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนั้น เชิญทานเองได้เลยตอนนี้ ไม่มีพวกคุณคนไหนจะมีชีวิตรอดออกไปจากร้านอาหารนี้ได้หรอก” เจอรัลด์พูดเยาะเย้ยอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินแบบนั้น ยาชก็รู้สึกว่าเปลือกตาของเขากำลังกระตุกอย่างแรง ขณะที่ยูวานตกอยู่ในความสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง

ทั้งหมดที่ยูวานต้องการคือเวลามากกว่านี้สักเล็กน้อย…ถ้าเวลาอยู่ข้างเขา พ่อของเขาจะมาถึงในไม่ช้าก็เร็ว ๆ นี้เพื่อช่วยชีวิตเขาอย่างแน่นอน…แต่ในที่นี้เจอรัลด์สั่งให้พวกเขาฆ่าตัวตาย!

ความเสียใจห้อมล้อมยาชเช่นกัน ถ้าเพียงเขาไม่ได้นำลูกน้องของเขาเข้าไปในป่าเอเวอร์แดร์ในวันนั้น…เรื่องพวกนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น

โดยไม่ทันคิด เนื่องจากเจอรัลด์ปล่อยให้พวกเขาปลิดชีพตัวเองได้ พวกเขาจะไม่ได้ขัดกับความคิดนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ทราบดีว่าความตายเป็นคำตอบเดียวเท่านั้นสำหรับสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขา อย่างน้อยพวกเขาก็จะยังคงสามารถจากไปได้ด้วยศักดิ์ศรีเพียงเล็กน้อยที่พวกเขายังคงมีอยู่…

เมื่อเรื่องเสร็จแล้ว เจอรัลด์และคนของเขาจึงเดินออกไปจากร้านอาหารกัน

ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ไปไกลกว่านี้ ซาเวียจึงรีบวิ่งออกไปก่อนจะตะโกนเรียก “เจอรัลด์!”

“มีอะไรเหรอ?”

“นาย…อาจ…นายกำลังคิดที่จะจัดการกับตระกูลหลงในตอนนี้ใช่ไหม…?” ซาเวียถาม ขณะที่เธอเริ่มสะอึกสะอื้นเล็กน้อย

ในการตอบสนอง เจอรัลด์เพียงทำเสียงฮึดฮัดก่อนจะพยักหน้า

“ได้โปรดล่ะ…ฉันขอร้องนาย”

ก่อนที่ซาเวียจะทันได้พูดจบประโยค เจอรัลด์ก็ขัดจังหวะเธอขณะที่เขายกมือของเขาขึ้นก่อนจะกล่าวออกมา “ฉันได้สั่งให้คนของฉันไปซื้อที่ดินขนาดใหญ่ให้เธอภายในจังหวัดซอลฟอร์ดแล้ว เธอและครอบครัวของเธอควรจะได้ใช้ชีวิตที่สงบสุขที่นั่น โดยไม่ต้องกังวลมากมายเกินไปสำหรับรุ่นต่อไปอีกสองสามรุ่น ไม่มีความจำเป็นสำหรับเธอที่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่ตามมาหลังจากนี้เลย”

เมื่อเดินไปหาเธอ จากนั้นเขาก็เช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนก่อนจะกล่าวเสริม “ในการแลกเปลี่ยนสำหรับทั้งหมดนั้น ฉันก็เพียงขอให้เธอใช้ชีวิตให้ดีเท่านั้น ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตตามที่ฉันเคยทำได้อีกต่อไปแล้ว…”

“ด้วยเหตุนี้ ลาก่อนนะ!”

เมื่อกล่าวไปแบบนั้น จากนั้นเจอรัลด์ก็หันหลังกลับเพื่อเดินจากไปพร้อมกับคนของเขา

ซาเวียอยากจะเรียกเขาไว้ เพื่อบอกเขาว่าเธอต้องการจะอยู่เคียงข้างเขา

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินว่าเจอรัลด์แน่นแน่เพียงใด เธอจึงทำได้เพียงแค่ปิดปากเท่านั้น ขณะที่เธอร้องไห้ออกมาทันที ในขณะที่เฝ้ามองด้านหลังของเจอรัลด์ค่อย ๆ หายไปในระยะไกล

ในขณะเดียวกัน ทีมของคนที่ดูมีความสามารถอย่างมากก็เพิ่งมาถึงตรงทางเข้าของซากไฟไหม้ที่ยังเหลืออยู่ของคฤหาสน์โมลเดล

“ไม่…ไม่!” ชายชราคนหนึ่งแผดเสียงออกมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างยิ่ง หลังจากได้เห็นสภาพของคฤหาสน์ เขากำหมัดของเขาแน่น เส้นเลือดหลายเส้นในแขนของเขาก็เผยให้เห็นในทันทีด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรงไหลผ่านพวกมัน

“…ใครทำ…? ใครกัน?!” ชายผู้นั้นคำราม ขณะที่เขาคว้าจับผู้รอดชีวิตคนหนึ่งด้วยความเดือดดาล

“ป เป็นเจอรัลด์ คลอฟอร์ด! เขาเป็นคนที่ทำลายโมลเดล! ผ ผมเพียงหนีวิกฤติมาได้ก็เพราะผมกระโดดลงไปในบ่อน้ำเท่านั้น!” คนหนุ่มผู้ที่หวดกลัวร้องออกมา

“…เจอรัลด์เหรอ? …นั่น…นั่นจะเป็นไปได้ยังไง?!”