มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน (เฉินเกอรีรัน) - บทที่ 1026

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1026

“ป โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย คุณคลอฟอร์ด!” แซนเดอร์ร้องออกมา ขณะที่เขาคุกเข่าทันทีด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นแบบนั้น เลิฟเวลล์คนอื่นทั้งหมดจึงทำแบบเดียวกัน

เมื่อสูดหายใจเข้าลึก เจอรัลด์หลับตาลงชั่วครู่สั้น ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความเดือดดาลในดวงตาของเขาไม่ได้ปรากฏอยู่อีกต่อไป

เนื่องจากเจอรัลด์ยังคงโกรธจัดอยู่ก่อนหน้านี้ เซนได้ทำผิดพลาดมหันต์โดยการสัมผัสเขา ในขณะที่เขายังคงอยู่ในสภาวะเป็นปรปักษ์อย่างมากอยู่

ตอนนี้ที่เขาใจเย็นขึ้นมากแล้ว เจอรัลด์หันไปมองแซนเดอร์และเดินไปหาเขาก่อนจะพูดขึ้นมา “…ไว้ชีวิตคุณเหรอ? หลังจากคุณผิดสัญญาที่จะมอบหนังสืออสูรให้ผมงั้นเหรอ? และอย่าแม้แต่จะให้ผมต้องเริ่มพูดความจริงที่ว่าคุณสมรู้ร่วมคิดกับโมลเดลเพื่อทำร้ายผมอีกด้วยซ้ำ…”

เมื่อพูดไปแบบนั้น เขาก็คว้าจับบนหัวของแซนเดอร์เบา ๆ แซนเดอร์เองก็มีใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูกอยู่แล้ว ขณะที่เขาจ้องมองผู้ชายปีศาจที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

และในขณะที่เจอรัลด์กำลังจะเพิ่มกำลังของการจับของเขา ทันใดนั้นฮาเวนก็วิ่งเข้ามาในขณะที่ตะโกนขึ้น “จ เจอรัลด์! อย่า!”

“ฮ ฮาเวน! เธออยู่นี่! ป โปรดช่วยฉันด้วย!” ซารีนาร้องไห้คร่ำครวญ ขณะที่เธอวิ่งไปหาฮาเวนและแอบอยู่หลังเธอทันที

ขณะที่ซารีนาจ้องไปที่เจอรัลด์ด้วยสายตาหวาดกลัวจากด้านหลังฮาเวน ฮาเวนเองก็พูดขึ้นมา “จ เจอรัลด์…ฉันรู้ว่าสิ่งที่พ่อของฉันทำนั้นมันผิด…แต่เขาไม่มีสติรู้รับผิดชอบชั่วดี เมื่อเขาตกลงกับแผนการนั้น! นี่ ฉันนำหนังสืออสูรติดตัวมาด้วย! นายเอาไปได้เลยแต่ได้โปรด โปรดปล่อยครอบครัวของฉันไปเถอะ…”

ตอนนี้ก็น้ำตาไหลแล้ว จากนั้นเธอจึงเดินไปหาเจอรัลด์พร้อมกับหนังสือในมือ

“อ อย่า ฮาเวน! เขาจะฆ่าเธอ!” ซารีนาอ้อนวอน ขณะที่เธอคว้าจับแขนน้องสาวของเธอ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ เจอรัลด์บอกฉันแล้วว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นฉันมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำร้ายฉัน!”

ด้วยเหตุนั้น เธอจึงแกะมือของซารีนาออกจากแขนของเธอก่อนจะเดินไปหาเจอรัลด์ต่อไป เมื่อเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เธอก็ยื่นหนังสืออสูรออกไปก่อนจะพูดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา “…เจอรัลด์…ถ้าคุณต้องฆ่าพ่อของฉันจริง ๆ เพียงเพื่อจะปลดปล่อยความเกลียดทั้งหมดของคุณ งั้นก็โปรดฆ่าฉันแทนเถอะ…เมื่อคุณทำแบบนั้นแล้ว ฉันหวังว่าคุณจะเต็มใจปล่อยพ่อของฉันและคนอื่น ๆ ไป…แม้คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ตาม แต่ได้โปรดพิจารณาความต้องการของฉันในฐานเพื่อนคนหนึ่งด้วย โอเคไหม…?”

เมื่อได้ยินแบบนั้นและเห็นน้ำตาที่กำลังไหลรินของฮาเวน เจอรัลด์ก็รู้สึกเจ็บปวดในใจขึ้นมาฉับพลัน เดิมทีเขาก็คิดที่จะฆ่าเลิฟเวลล์ที่เหลือซะ อย่าลืมว่า พวกเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าพวกโมลเดลเลยในตอนนี้

แต่เขาเห็นได้ว่าฮาเวนถือว่าเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งอย่างแท้จริง ท้ายที่สุดแล้วหญิงสาวคนนั้นก็กระวนกระวายอย่างมากก่อนหน้านี้เมื่อเธอพบว่าเขาถูกวางยา เมื่อรู้แบบนั้น เจอรัลด์จึงทนไม่ได้ที่จะทำร้ายหัวใจของเธอต่อไป

“…ผมจะรับหนังสืออสูรไปตอนนี้ และผมจะคืนหนังสือให้เมื่อผมอ่านมันเสร็จ!”

เช่นนั้น เจอรัลด์ก็รับหนังสือไปจากมือของฮาเวน และจากไปทันที เมื่อเห็นแบบนั้น ฮาเวนก็วิ่งเหยาะ ๆ ตามหลังเขาไปเพื่อจะส่งเขา

แซนเดอร์เองยังคงอยู่ในท่าคุกเข่า โดยยังคงรู้สึกหวาดกลัวมากเกินกว่าจะรู้สึกถึงขาของเขาได้ด้วยซ้ำ ขณะนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาฉับพลัน โดยตะโกนขึ้นมา “ค คุณเลิฟเวลล์! บางอย่างเลวร้ายกำลังเกิดขึ้น! มีผู้คนมากมายอยู่ข้าง”

ประโยคของเขาสิ้นสุดลงก่อนอันควร เมื่อเขาเห็นการสังหารหมู่ที่เจอรัลด์ทิ้งไว้เบื้องหลังในห้องนั้น หลังจากเงียบลงชั่วครู่ด้วยความตกใจสุดขีด ชายหนุ่มคนนั้นก็ตื่นจากภวังค์ในที่สุด

เขากลืนน้ำลายอึก จากนั้นก็พูดต่อ “…มี…ผู้ชายชุดดำหลายคนอยู่ที่นี่…”

ฮาเวนเองที่อยู่ตรงประตูอยู่แล้วตั้งแต่เธอเห็นเจอรัลด์ออกไป ก็กำลังจ้องมองผู้ชายมากมายที่ยืนอยู่ในลานบ้านของครอบครัวของเธอ

พวกเขาเป็นผู้ใต้บัญชาของเวลสัน

“มุ่งหน้าออกไปกันเถอะ!” เจอรัลด์กล่าวลวก ๆ ขณะที่เขาเข้าไปในรถคันหนึ่งและจากไป

เมื่อรถทั้งหลายจากไปแล้ว ฮาเวนก็พบว่าตัวเองกำลังก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว

เมื่อคิดว่าครั้งหนึ่งเธอคิดว่าเจอรัลด์เป็นชายหนุ่มที่ข่มอารมณ์ได้…เธอเพิ่งตระหนักได้ว่าเธอคิดผิด อย่างไรขณะที่เธอนึกถึงความโหดร้ายและความอำมหิตทั้งหมดของเจอรัลด์ในวันนี้

ถ้าเธอดูถูกเจอรัลด์เหมือนกับที่พี่สาวของเธอทำไป งั้นครอบครัวทั้งหมดของเธอก็คงถูกปีศาจสังหารตนนี้ลบหายไปแล้วในตอนนี้

‘…งั้นกลับกลายเป็นว่านี่คือตัวตนของคุณอย่างแท้จริงสินะ เจอรัลด์…ตอนนี้ในที่สุดฉันก็รู้แล้ว…’ ฮาเวนคิดกับตัวเอง

บางเวลาหลังจากเจอรัลด์จากไปแล้ว ซาเวียก็มาพร้อมกับบอดี้การ์ดของเธอ เมื่อเห็นฮาเวนยืนอยู่ตรงประตู เธอก็เข้าไปหาเธอก่อนจะพูดขึ้นมา “ช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้ คุณฮาเวน! พ่อของคุณก็น่าจะว่างแล้วตอนนี้ ใช่ไหมคะ? ฉันคิดที่จะไปพบเขา…”

ประโยคของซาเวียแผ่วเบาเมื่อเธอตระหนักได้ว่าฮาเวนไม่ได้ฟังเธอเลยด้วยซ้ำ แต่แทนที่ หญิงสาวเพียงพึมพำสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นคำเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยน้ำเสียงเบามาก ไม่กี่วินาทีต่อมา ฮาเวนก็หันหลังกลับเพื่อเดินจาก ไปโดยไม่ได้หันกลับมามองอีกเลย

“…ค คุณพูดว่าไงนะ…?” ซาเวียถามอย่างประหม่า ในที่สุดก็พบเสียงของเธอ ขณะที่เธอเฝ้ามองหญิงสาวคนนั้นค่อย ๆ เดินจากไปในระยะไกล

“คุณหนูสองดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีนะครับ คุณ ผมขอเสนอว่าให้พวกเราไปเยี่ยมคุณแซนเดอร์โดยตรงเถอะครับ” บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างซาเวียแนะนำขึ้นมา

ซาเวียดูเหมือนไม่ได้สนใจความเห็นของบอดี้การ์ดของเธอเลย จากนั้นเธอก็พึมพำเบา ๆ “…ไม่…เธอคงไม่ได้เอ่ยชื่อของเขาหรอก…ใช่ไหม? ฮาเวน…คุณกำลังพึมพำชื่อของเจอรัลด์จริง ๆ เหรอ…?”