มรรคาสู่สวรรค์ - ตอนที่ 35 กระบี่ไป

มิรอให้จิ๋งจิ่วทำการตอบสนองใดๆ หม่าหวาชิงออกกระบี่ก่อน

เสียงหวีดของกระบี่บินทะลวงไปในป่าหินที่แน่นขนัด

ลำแสงกระบี่สายหนึ่งพุ่งโจมตีไปทางจิ๋งจิ่ว

ในระยะห่างเท่านี้ จิ๋งจิ่วไม่สามารถใช้กระบี่บินโจมตีกลับได้ เขาได้แต่ต้องเลือกที่จะหลบ

วิธีเดียวที่เขาอาจจะเอาชนะหม่าหวาได้ก็คือขี่กระบี่ขึ้นไป เสี่ยงร่นระยะห่างของตนเองกับอีกฝ่าย จากนั้นค่อยโจมตีอีกครั้ง

ในการประลองก่อนหน้านี้ ศิษย์จากยอดเขาปี้หูคนนั้นก็ใช้วิธีนี้สู้กับศิษย์พี่แห่งยอดเขาเทียนกวงซึ่งมีสภาวะเหนือกว่า

หม่าหวาเชี่ยวชาญการวางแผน เขาคิดคำนวณเรื่องเหล่านี้เอาไว้อย่างละเอียด เขาเตรียมตัวเอาไว้หากจิ๋งจิ่วสามารถหลบกระบี่ของตนเองและเข้ามาใกล้ตนเองได้จริงๆ เช่นนั้นเขาก็จะเรียกกระบี่บินกลับมาแล้วถอยไปทางหลังอีกครั้ง สรุปแล้วก็คือเขาต้องรักษาระยะห่างระหว่างตนเองกับอีกฝ่ายเอาไว้ให้ได้ ทำแบบนี้แล้วเขาก็จะสามารถยืนอยู่ในจุดที่ไม่มีวันพ่ายแพ้

ส่วนเรื่องที่ว่าทำแบบนี้แล้วจะขายหน้า มันมิได้อยู่ในความคิดเขาเลยแม้แต่น้อย

แต่แน่นอน ถ้าเหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นเลยก็จะยิ่งดี

ดังนั้นเขาจึงตั้งใจโจมตีอย่างมาก คิดอยากจะเอาชนะจิ๋งจิ่วในการโจมตีเพียงกระบี่เดียว

……

……

แท่นหินบนหน้าผา

จู่ๆ เจ้าแห่งยอดเขาอวิ๋นสิงพลันสะบัดแขนเสื้อ

พลังอันรุนแรงสายหนึ่งไหลทะลักออกไปรอบๆ ยอดเขาและสันเขา

เมฆหมอกที่ลอยวนอยู่ในป่าหินได้รับอิทธิพลจากคลื่นพลังนี้ มันค่อยๆ จมลงไปด้านล่างจนตกลงไปถึงพื้น ก่อนจะกลายเป็นทะเลเมฆที่หนาประมาณสองฉื่อ

ภาพนี้ช่างงดงาม แต่ทุกคนรู้ว่าเจ้าแห่งยอดเขาอวิ๋นสิงมิได้คิดที่จะสร้างทิวทัศน์ขึ้นมาให้ชม หากแต่อยากจะให้เหล่าศิษย์ที่อยู่ด้านล่างมองเห็นการต่อสู้นี้อย่างชัดเจน

เหล่าอาจารย์รวมไปถึงเจ้าแห่งยอดเขาอวิ๋นสิงต่างอยากรู้ว่าจิ๋งจิ่วจะแก้ไขสถานการณ์การต่อสู้ที่หม่าหวาสร้างขึ้นมาอย่างไร ขณะเดียวกันก็อยากให้เหล่าลูกศิษย์ได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้

เมื่อมองจากจุดนี้ พวกเขาดูค่อนข้างเชื่อมั่นในตัวจิ๋งจิ่วอยู่ทีเดียว

……

……

“ไป”

จิ๋งจิ่วยังคงใช้วิธีที่เขาคุ้นเคยมากที่สุดในการทำลายแผนการของหม่าหวา ยังคงเป็นการพูดแค่คำๆ เดียว

กระบี่เหล็กพุ่งออกไป บินตรงไปยังเสาหินที่อยู่ห่างออกไปร้อยกว่าจ้างต้นนั้น

ใช้คำว่าบินดูจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนัก เพราะกระบี่เหล็กรวดเร็วเกินไป เร็วจนไม่มีแม้กระทั่งเงา กระทั่งลำแสงกระบี่ก็ยังไม่ทันจะได้เปลี่ยนเป็นเส้น

คนที่ชมการต่อสู้รู้สึกเหมือนมีอะไรผ่านตรงหน้าไป คล้ายกับตอนที่จิ๋งจิ่วพุุ่งขึ้นไปจากพื้นเมื่อครู่นี้ กระบี่เหล็กเล่มนั้นได้มาถึงตรงกลางระหว่างเสาหินทั้งสองต้นแล้ว

ในเวลานี้กระบี่ของหม่าหวาเพิ่งจะพุ่งออกมาจากเสาหินได้ไม่ถึงยี่สิบจ้าง

เมื่อเห็นกระบี่เหล็กเล่มนั้น หม่าหวาทั้งตกใจและหวาดกลัว เขารีบขับปราณกระบี่ออกมาอย่างฉับพลัน เรียกกระบี่บินกลับมาป้องกันตรงด้านหน้าตัวเอง

เสียงเคร้งดังชัดเจน!

ด้านบนป่าหินมีเสียงลมหวีดอย่างรุนแรง คลื่นเสียงแผ่กระจายออกไปรอบทิศ

ในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด กระบี่ของเขาป้องกันกระบี่เหล็กของจิ๋งจิ่วเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด

เขาทรุดตัวลงนั่งบนเสาหิน ตะลึงลานทำอะไรไม่ถูก ทะเลแห่งการรับรู้สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง โอสถกระบี่ยากสงบได้

กระบี่ของจิ๋งจิ่วแข็งเกร่งยิ่งนัก!

นี่มิใช่แค่พลังอันมหาศาลที่มาพร้อมตัวกระบี่ แต่ยังหมายถึงความเร็วด้วย

เสียงฟิ้วดังขึ้น กระบี่เหล็กของจิ๋งจิ่ววกกลับมาอีกครั้ง ยังคงไม่มีเงากระบี่ มีเพียงลำแสงกระบี่ปรากฏขึ้นมาสั้นๆ เท่านั้น

หม่าหวารู้ว่าตนไม่มีทางรับกระบี่นี้ได้เด็ดขาด เขาส่งเสียงเหอะออกมา เหยียบกระบี่หนีไปยังตำแหน่งที่ไกลออกไปอย่างไม่ลังเล

จากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ไปยืนอยู่บนเสาหินอีกต้นหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปอีกหลายสิบจ้าง เมื่อหันมองกลับไป เขาเห็นเสาหินที่ตนเองยืนอยู่ก่อนหน้าถูกกระบี่เหล็กของจิ๋งจิ่วฟันจนแตกออก เศษหินจำนวนนับไม่ถ้วนร่วงตกลงไปยังพื้นด้านล่าง ดูคล้ายพายุหิมะที่ปลิวกระจายเต็มท้องฟ้า

หม่าหวาใบหน้าขาวซีด เหงื่อเย็นๆ ไหลซึมอาภรณ์ออกมา

ไม่ว่าจะเป็นกลยุทธ์หรือแผนการอะไรก็ล้วนแต่ไร้ความหมายเมื่ออยู่ต่อหน้าพลังและความเร็ว

ในตอนที่กระบี่เหล็กบินเข้ามาหาเขา เขาถึงขนาดสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตาย

เขาไม่กล้าจินตนาการว่าถ้าหากตนเองตอบสนองช้ากว่านั้นเพียงนิดเดียว จุดจบของตนเองจะเป็นอย่างไร

ความจริงแล้วเขาเองก็ไม่มีเวลาจะไปมัวครุ่นคิดถึงเรื่องเหล่านี้ เพราะกระบี่ของจิ๋งจิ่วมาอีกแล้ว

เสียงหวีดของกระบี่เหล็กแหวกอากาศเข้ามา ดูทรงพลังยิ่งนัก

หม่าหวารู้ว่าตนเองไม่มีทางรับกระบี่นี้ได้เลย แล้วก็ไม่มีทางหลบกระบี่นี้ได้ด้วย

เขายื่นมือไปกำด้ามกระบี่แล้วยกมาขวางไว้ด้านหน้า พลางตะโกนเสียงดังว่า “ข้ายอม…”

เสียงตู้มดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมา!

จิ๋งจิ่วไม่ให้โอกาสเขาได้ยอมแพ้

กระบี่เหล็กฟาดลง ตัดคำพูดที่เขายังไม่ทันพูดออกมาจากปากคำนั้นจนขาดสะบั้น

หม่าหวากระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง

เขาไม่อาจทนรับต่อไปได้อีก ร่างกายร่วงตกลงไปจากเสาหิน

บริเวณยอดเขาเต็มไปด้วยเสียงอุทานตกใจ

จิ๋งจิ่วมิได้ยั้งมือ

กระบี่ไล่ตามหม่าหวาไป ก่อนจะฟันลงอย่างต่อเนื่อง

ที่น่าแปลกก็คือ หม่าหวาที่ร่วงตกลงไปยังพื้นด้านล่างยังคงฝืนอยู่ในท่าจับกระบี่ แต่กลับป้องกันการโจมตีส่วนใหญ่เอาไว้ไม่ได้

กระบี่เหล็กสับลงไปยังใบหน้าของเขาไม่หยุด คล้ายค้อนหนักๆ ที่ทุบลงไปไม่หยุด ส่งเสียงดังสนั่น

ผัวะๆๆๆ!

เสียงที่น่าหวาดกลัวนี้ดังสะท้อนไปทั่วทั้งยอดเขาเทียนกวง

เสียงตูมดังขึ้น หม่าหวาตกลงสู่พื้นอย่างแรง ทะเลหมอกแตกกระจาย

กระบี่เหล็กบินกลับมา

ลูกศิษย์ของยอดเขาซื่อเยวี่ยรีบเข้าไป

หม่าหวาถูกพยุงขึ้นมา ใบหน้าขาวซีด ทั้งร่างเต็มไปด้วยโลหิต ดูสิ้นสภาพโดยสิ้นเชิง

ระดับความแข็งแกร่งของร่างกายของผู้บำเพ็ญเพียรเหนือกว่าคนธรรมดามาก เขามิได้ถูกกระบี่ของจิ๋งจิ่วฟันเข้าไปจริงๆ โอสถกระบี่แม้จะเสียหาย แม้ร่างกายจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่มันก็มิได้เป็นอันตรายถึงชีวิต

เขามองดูร่างที่ยืนอยู่บนเสาหิน ในดวงตาเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัว กล่าวเสียงสั่นเครือว่า “เจ้าบรรลุสภาวะตั้งแต่เมื่อไร!”

ในศึกกระบี่ทางด้านบนป่าหิน แม้จะเลยระยะร้อยสามสิบกว่าจ้างไปแล้ว กระบี่บินของจิ๋งจิ่วยังสามารถแสดงพลังออกมาได้รุนแรงขนาดนั้น เรียกได้ว่าพรสวรรค์ของเขานั้นมิธรรมดา

แต่ปัญหาคือระดับความสูงของเสาหินเหล่านี้ก็มากกว่าร้อยจ้างเช่นกัน สุดท้ายแล้วระยะห่างของเขากับหม่าหวาเกรงว่าคงจะห่างกันเกือบสองร้อยกว่าจ้าง

กระบี่ของเขายังสามารถอัดเข้าใส่หม่าหวา ฟันเขาจากกลางอากาศลงมาถึงพื้นดินแล้วยังบินกลับไปได้อย่างง่ายดาย นี่มันหมายความว่าอย่างไร?

มีเพียงศิษย์ที่บรรลุสภาวะขั้นมิประจักษ์เท่านั้นถึงจะทำเช่นนี้ได้!

ก็เหมือนกับหม่าหวา คนที่คิดถึงปัญหานี้ได้ยังมีอีกมาก

สายตาจำนวนนับไม่ถ้วนมองไปยังร่างที่อยู่บนป่าหินนั้น

“เมื่อครู่นี้”

เสียงของจิ๋งจิ่วดังลงมาจากบนป่าหิน

เสียงฮือฮาดังขึ้น

แต่จิ๋งจิ่วพูดความจริง

ระหว่างที่เดินทางท่องไปบนแผ่นดินกับเจ้าล่าเยวี่ย เขาเตรียมตัวที่จะเข้าสู่สภาวะขั้นมิประจักษ์มาโดยตลอด ในฤดูใบไม้ผลิปีที่แล้วก็มีการตอบสนองแล้ว

เนื่องด้วยเหตุผลบางอย่าง พูดให้ถูกคือเป็นเพราะร่างกายของเขา เขาจึงรู้สึกลังเลมาโดยตลอด

จนกระทั่งเมื่อครู่นี้ ตอนที่เห็นหลิ่วสือซุ่ยถูกกั้วหนานซานโจมตีจนตกลงมาบนพื้น ในที่สุดเขาจึงทำการตัดสินใจ

หม่าหวาย่อมไม่เชื่อคำพูดของเขา ใบหน้าที่อาบไปด้วยเลือดฉีกยิ้มที่น่าเวทนาออกมา พลางกล่าวว่า “สู้กับศิษย์ร่วมสำนัก จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้หรือ?”

ครั้นกล่าวจบ เขาก็กระอักเลือดออกมาอีกคำหนึ่ง ในนั้นยังมีฟันที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ปะปนอยู่ด้วย นี่ล้วนแต่เป็นผลมาจากการที่ถูกกระบี่ของจิ๋งจิ่วกระแทกใส่เมื่อครู่นี้

มีบางคนรู้สึกว่าภาพหม่าหวาถูกกระบี่เหล็กกระแทกจากด้านบนเสาหินจนตกลงมาถึงพื้นด้านล่างมันค่อนข้างคุ้นตา

จากนั้นพวกเขาจึงนึกขึ้นมาได้ ภาพหลิ่วสือซุ่ยถูกกั้วหนานซานจัดการจนสิ้นสภาพเมื่อก่อนหน้านี้ไม่นาน เรียกได้ว่าเหมือนกับภาพนี้ทุกอย่าง

“เจ้านี่มันเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้เลยหรือ”

หลินอู๋จือคิดถึงภาพจิ๋งจิ่วตีกู้ชิงไปสามทีตอนที่อยู่ในงานชุมนุมเฉิงเจี้ยนเมื่อสามปีก่อน ก่อนจะยิ้มแห้งพลางส่ายศีรษะ

ด้านหน้าเขา ผู้อาวุโสไป๋หรูจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย มิรู้กำลังครุ่นคิดสิ่งใดอยู่ ผู้อาวุโสมั่วหัวเราะหึหึ ดูค่อนข้างชื่นชม

ในการต่อสู้ครั้งนี้ ไม่มีใครยื่นมือช่วยหม่าหวา แล้วก็ไม่มีใครตะโกนบอกให้หยุด เพราะทุกคนดูออกว่าจิ๋งจิ่วยังมิได้โจมตีเต็มที่

มิเช่นนั้นเหตุใดกระบี่เหล็กถึงได้โจมตีเข้าไปที่ใบหน้าของหม่าหวาอย่างแม่นยำทุกครั้ง?

นี่ย่อมมิใช่ว่าจิ๋งจิ่วออมมือ

ในทางกลับกัน เขาทำเช่นนี้เพราะต้องการโจมตีหม่าหวาให้สิ้นสภาพต่อหน้าศิษย์ชิงซาน ทำให้ยอดเขาเหลี่ยงว่างขายหน้า

อันที่จริงแล้วการตอบโต้ของหม่าหวามิได้มีปัญหาอะไร การคาดการณ์สถานการณ์การต่อสู้ก็ค่อนข้างแม่นยำ เพียงแต่มันไร้ความหมายเมื่ออยู่ต่อหน้ากระบี่ของจิ๋งจิ่ว

ปัญหาเพียงหนึ่งเดียวในเวลานี้คือ จิ๋งจิ่วเพิ่งจะมาชิงซานได้หกปี เหตุใดจึงมีปราณกระบี่ที่มหาศาลถึงขนาดนี้?

ฉือเยี่ยนแหงนหน้ามองไปยังด้านบนเสาหิน กล่าวถามว่า “ต่อไหม?”

จิ๋งจิ่วทราบว่าผู้อาวุโสแห่งยอดเขาซั่งเต๋อผู้นี้น่าจะเดาเจตนาของตัวเองได้ เขาจึงมองไปยังแท่นหินของศิษย์ยอดเขาเหลี่ยงว่างอีกครั้ง

“โปรดชี้แนะ”

ครั้งนี้ คนที่เขามองคือกู้หาน

…………………………………………………………