เซียวเซิ่งรู้ว่าเฉียวเหวยอีสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน ไม่งั้นเธอคงจะไม่ปรากฏตัวในการนัดบอด

“คุณหนูเฉียวเองก็รู้ หลังจากที่ลี่เย่ถิงไล่คุณออกจากตระกูลลี่ คุณก็ไร้ค่า ไม่ใช่ว่าผมให้เงินคุณห้าสิบล้านไม่ได้ แต่มันขึ้นอยู่กับการแสดงออกของคุณหนูเฉียวด้วย”

สายตาของเฉียวเหวยอีประชดประชันเล็กน้อย มองไปที่เซียวเซิ่งและฟังเขาอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นหัวใจของเซียวเซิ่งก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นว่าเฉียวเหวยอีในสนามแห่งนี้และเธอยังคงทำตัวหยิ่งผยองอยู่

เมื่อครู่เฉียวเหวยอีทำให้เขาอับอาย เขาไม่ได้รับประโยชน์จากเธอ และนามสกุลของเขาคือเซียว !

ยิ่งไปกว่านั้นท่าทีของลี่เย่ถิงในตอนนี้ก็ชัดเจนมาก ไม่เพียงแต่อาลัยอาวรณ์รักเก่า ๆ เขายังทำให้เฉียวเหวยอีอับอายในงานเลี้ยงอีกด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของเฉียวอีเหริน เฉียวเหวยอีก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร!

วันนี้เขาต้องจัดการเฉียวเหวยอี ! ทดแทนเมื่อครู่ที่เธอฉีกหน้าเขาต่อหน้าผู้คน!

เขายื่นมือออกไปเปิดประตูรถและเหยียดขาขวาของเขา ซึ่งเพิ่งถูกไฟไหม้จากก้นบุหรี่และยิ้มให้กับเฉียวเหวยอี "มานี่ มาเลียเลือดจากแผลฉันซะ ! "

เฉียวเหวยอีมองไปที่อาการบาดเจ็บที่ขาของเซียวเซิ่ง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็เงยหน้าขึ้นและพบกับดวงตาของเซียวเซิ่งอีกครั้ง

"โอเค" เธอยิ้มอย่างนุ่มนวล

เซียวเซิ่งเป็นยิ้มให้กับเฉียวเหวยอี และหัวเราะราวกับเป็นคนบ้า

เฉียวเหวยอีเดินไปหาเซียวเซิ่งด้วยเท้าเปล่า

เมื่อนึกถึงเฉียวเหวยอีที่ไม่สนใจที่จะเต้นรำกับเขาในเมื่อก่อน เซียวเซิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากจนแทบจะนั่งนิ่งไม่ได้

เฉียวเหวยอีเดินนำหน้าเขา พลางเอนตัวเล็กน้อยจับขาขวาแล้วกระแทกเข้ากับทิศทางของประตูรถ

ในขณะที่ลากเขาออกไป เท้าเล็ก ๆ เฉียวเหวยอีก็กระแทกเข้าหาเขา

เซียวเซิงเจ็บปวดมากจนไม่มีเวลาแม้แต่จะส่งเสียงร้อง และเสียงก็ยังติดอยู่ในลำคอ เฉียวเหวยอีเอนตัวลงไปเม้มปากที่มุมปากและถามเบา ๆ "ยังอยากให้เลียอยู่ไหม? "

คนขับและบอดี้การ์ดในรถต่างตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนกระทั่งเซียวเซิ่งส่งเสียงร้องโหยหวนเหมือนหมูโดนเชือด และมีคนไม่กี่คนที่ตอบสนองวิ่งไปล้อมเฉียวเหวยอีไว้

เฉียวเหวยอีบีบเข้าที่ฝ่ามือของเธอด้วยปลายนิ้ว การรู้สึกเสียวซ่าทำให้หัวเวียนหัวมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอก็สูดหายใจเบา ๆ และกวาดมองไปรอบ ๆ

เธอยังไม่ได้ชำระบัญชีกับเซียวเซิ่งด้วยซ้ำ เขาต่างหากที่มาหาเรื่องเอง

ภายใต้แสงจันทร์มีความยุ่งเหยิง

ลี่เย่ถิงมองไปที่ร่างเพรียวที่เดินออกไป หลังจากจบบทเรียนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

เฉียวเหวยอีเคยเรียนรู้เทคนิคการป้องกันตัวง่ายๆ เมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก มันเป็นไปได้อย่างไร?

เซียวเซิ่งซึ่งอยู่ในรถกลัวมาก เขากลัวจนแตะโทรศัพท์มือถือด้วยตัวสั่นเทา วางแผนที่จะโทรหาคนอื่น ๆ ให้มาจัดการเฉียวเหวยอี

เพียงแค่ปลดล็อกหน้าจอ ทันใดนั้นก็มีมือเอื้อมเข้ามาและประสานข้อมือของเขา

เซียวเซิ่งตกใจอีกครั้ง

“คุณเซียว คุณชายของเราต้องการจะระลึกความหลังกับคุณครับ” ด้านนอกรถ ชายคนนั้นจ้องมองเขาอย่างไม่แยแส

เซียวเซิ่งเดินไปที่รถด้านหลังอย่างสั่นสะท้าน และในขณะที่เขาเห็นชายผู้มืดมนที่เบาะหลังของรถ เขาก็โค้งคำนับทันทีด้วยความรู้สึกผิด "คุณลี่"

“ฉันได้ยินมาว่านายต้องการให้ตระกูลเฉียวหายไปจากเมืองเจียงเฉิงงั้นเหรอ?” ลี่เย่ถิงจ้องเขาเบา ๆ

"ไม่ใช่นะ คือผม……"

“ลิ้นน่ะเป็นสิ่งที่ดี” ลี่เย่ถิงหัวเราะเบา ๆ

“น่าเสียดายที่นายไม่ต้องการ”

……