ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 462 ผู้ช่วยที่เชิญมา

“ท่านอาจารย์ เฉียวเซิงคนนี้มันอยากจะสู้กับท่าน!” ที่ด้านบนภูเขาหลงไห่ ฉูเป่ยชวนบ่นพึมพำขึ้นมาในขณะที่เค้ากำลังถือแท็บเล็ต

“ไม่หละ” ฉินเฉิงปฎิเสธโดยไม่ดูมันด้วยซ้ำ

ฉูเป่ยชวนกลอกตาแล้วพูดว่า: “นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถปฏิเสธได้ ดูสิเฉียวเซิงมันตั้งชื่อตัวเองว่าคนที่ต้องการแสวงหาความยุติธรรมให้กับผู้คนในโลกของศิลปะการต่อสู้!”

“โอ้?” ฉินเฉิงหยิบแท็บเล็ตแล้วเหลือบมอง

เมื่อเห็นคำพูดที่อวดดีของเฉียวเซิง เค้าก็รู้สึกคลื่นใส้

เค้าโยนแท็บเล็ตทิ้งไปแล้วพูดว่า: “เฉียวเซิงนี่มันไร้ยางอายจริงๆ หรือว่าในจงหยวนไม่มีใครแล้วเหรอ มันถึงได้กล้าบอกว่าตัวเองเป็นอันดับหนึ่ง…”

“อาจารย์ ท่านจะทำอะไร?” ฉูเป่ยชวนถาม “ผมบอกเลยนะว่าผมเอาชนะเฉียวเซิงไม่ได้หรอก อย่าให้ผมลงมืออีกหละ!”

ฉินเฉิงเยาะเย้ยแล้วพูดว่า: “เฉียวเฉิงพยายามจะฆ่าฉันมาแล้วถึงสองครั้ง คิดว่าฉันไม่เอาถ่านอย่างงั้นเหรอ?”

“อย่างงั้นอาจารย์ก็ตอบตกลงแล้วสินะ?” ฉูเป่ยชวนรีบหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา “อาจารย์จะให้ผมตอบรับมันเลยไหม”

“ไม่ต้อง” ฉินเฉิงเอนตัวลงบนโซฟา “ฉันจะรอมันมาหาเอง”

“ก็ได้”

การต่อสู้ของเฉียวเซิงกับฉินเฉิง มันกระตุ้นอะไรบางอย่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ความร้อนแรงครั้งนี้ มันไม่น้อยไปกว่ากระต่อสู้กับซูหยู่ในครั้งนั้นเลย

ในขณะที่ฟอรัมศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดกำลังคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความแตกต่างของครั้งนี้ก็คือ คราวนี้ทุกคนคิดว่าฉินเฉิงจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

“ถ้าฉินเฉิงอยู่ที่จุดสูงสุด มันคงยากที่จะพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้…”

“อืม ฉันเกรงว่าฉินเฉิงจะหนีไปก่อนแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้หรอก ดูเหมือนว่าเค้าจะถูกห้ามไม่ให้ออกนอกประเทศ เค้าจะหนีไปไหนได้”

“เทคนิคนี้เรียกว่าวิชาร่นระยะทาง” ที่ด้านบนภูเขาหลงไห่ ฉินเฉิงกำลังสาธิตเทคนิคนี้ให้กับฉูเป่ยชวน

ฉินเฉิงกลอกตาแล้วพูดว่า: “ถ้าฉันไปมหาลัยของเธอ อาจารย์ของเธอก็จะฆ่าฉันอยู่ดี เอาหละ ก็แค่เฉียวเซิง ไม่ต้องกังวลหรอกน่า จะมาก็มาสิ”

ฟางเสี่ยวเต๋อยังคงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉินเฉิงก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอ เค้ากดวางสายไปในทันที

วันถัดมา

ฉินเฉิงตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ เค้าไปที่จุดรวมวิญญาณบนยอดเขาแต่เช้าแล้วเด็ดสมุนไพร จากนั้นก็กินมันเข้าไป

ในช่วงเวลานี้ ฉินเฉิงต้องกินยาวันละสามถึงห้าเม็ดโดยเฉลี่ยเพื่อชดเชยการสูญเสียพลังวิญญาณในร่างกายของเค้า แต่ผลลัพธ์ที่ได้นั้นมันก็น้อยมาก

ในตอนนี้เอง จู่ๆก็มีรถมาที่หน้าประตู

ทันทีที่รถหยุด ก็มองเห็นฟางเสี่ยวเต๋อกับชายวัยกลางคนสามหรือสี่คนที่เดินเข้ามา

“ฉินเฉิง!” ฟางเสี่ยวเต๋อรีบวิ่งเข้าไปหาฉินเฉิง “นายจะอยู่บ้านจริงๆเหรอ?”

ฉินเฉิงกลอกตาแล้วพูดว่า: “เธออยู่ในมหาลัย จะมาหาฉันที่นี่ทำไม?”

“โอ้ ไม่ต้องพูดแล้ว” ฟางเสี่ยวเต๋อโบกมืออย่างไม่อดทน “สามคนนั้นคือจอมยุทธ์ที่ฉันจ้างมาเพื่อปกป้องนาย นายพูดให้มันน้อยๆหน่อย เข้าใจไหม?”

เมื่อเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของฟางเสี่ยวเต๋อ ฉินเฉิงก็รู้สึกว่ามันน่ารักเล็กน้อย

แต่… การเชิญจอมยุทธ์มาสามคน มันจะต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก

“เธอจ่ายไปเท่าไหร่?” ฉินเฉิงถามด้วยรอยยิ้ม

ฟางเสี่ยวเต๋อชูสามนิ้ว: “สามล้าน! เงินฉันหมดแล้ว!”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ดวงตาของฉินเฉิงก็หรี่ลงทันที

สามล้าน เพื่อเชิญจอมยุทธ์มา? นี่มันเป็นไปไม่ได้เลย

ดูเหมือนว่าฟางเสี่ยวเต๋อจะถูกสามคนนี้หลอก

จากนั้นไม่นาน ฟางเสี่ยวเต๋อก็พาทั้งสามเข้าไปหาฉินเฉิง

“คุณคือฉินเฉิง?” ชายรูปร่างสูงหนึ่งในนั้นก็พูดขึ้นมา

ฉินเฉิงพยักหน้าแล้วพูดอย่างสนุกสนานว่า: “ฉันเอง พวกนายเป็นใครกัน?”

“ฉันบอกแล้วไง พวกเค้ามาที่นี่เพื่อปกป้องนาย!” ฟางเสี่ยวเต๋อพูดขึ้นมาอย่างร้อนใจ

หลังจากนั้น เธอก็วิ่งไปหาคนทั้งสามแล้วพูดขอโทษว่า: “อย่าถือสาเลยนะคะ เค้าไม่ได้หมายความอะไรแบบนั้น”