ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 171 ชายชราลึกลับที่ปรากฏตัวอีกครั้ง!

จิ้วเจี่ยจับไปที่คางของตัวเอง แววตาของเค้าดูมีความพยายาม

"มหาเจ้าแห่งพลังปราณ ให้ฉันมานำทีมด้วยตัวเอง" จิ้วเจี่ยก็กำลังลูบหัวของตัวเอง "ไม่รู้จริงๆเลยว่าหัวหน้าคิดอะไรของเค้าอยู่"

"พี่จิ้วเจี่ย หรือว่า… พี่จะพักก่อนไหม ผมไปนำแทนท่านเองไหมครับ?" คนที่พูดเค้าเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์ที่สุดของจิ้วเจี่ย เค้าชื่อจินชือ นอกจาก "ชือหลง" แล้ว เค้าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสำนักชือหลง

จิ้วเจี่ยเหลือบมองเค้าแล้วพูดว่า "ฉันให้เวลานายหนึ่งวัน เอาหัวมันมาให้ฉัน"

จินชือก็รีบรับคำและตะโกนว่า: "ครับ!"

…

ภาพมุมมองของทุกวันในชุมชน ฉินเฉิงก็เฝ้าดูบรรยากาศนี้

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แม้ว่าจะเป็นเรื่องหน้าสิ่วหน้าขวาน ในใจเค้าก็ดูไม่มีความผันผวนอะไรเลย

ดูเหมือนว่าคนที่สำนักชื่อหลงต้องการฆ่าจะไม่ใช่เค้า

"หู้ววว…"

ในตอนนี้เอง สายลมก็พัดมารอบๆ มันมาพร้อมกับเจตนาฆ่าที่มองไม่เห็น

ฉินเฉิงขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นเค้าก็ค่อยๆลุกขึ้นมาจากพื้น

เค้ากวาดมองไปรอบๆแล้วพูดเบาๆขึ้นมาว่า: "มาแล้วสินะ"

ในตอนนี้เอง นักแม่นปืนสี่คนก็ซ่อนอยู่รอบคฤหาสน์ทั้งสี่ทิศทาง พวกเค้าต่างถือปืนไรเฟิลซุ่มยิงรุ่นXM109แล้วเล็งมันไปที่ฉินเฉิง

นอกจากนี้แล้ว ฉินเฉิงยังสัมผัสได้ถึงคลื่นของพลังปราณภายใน

แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะที่จะเก็บซ่อนมันไว้มากแค่ไหนก็ตาม แต่ฉินเฉิงก็สามารถสัมผัสมันได้อย่างชัดเจน

"ปัง!"

ในตอนนี้เอง เสียงปืนดังก้องไปทั่วท้องฟ้าแล้วน่านน้ำ! ทันใดนั้น กระสุนอันทรงพลังก็พุ่งเข้าใส่ฉินเฉิงอย่างรวดเร็ว!

XM109เป็นปืนไรเฟิลซุ่มยิงที่ทรงพลังที่สุด มันสามารถยิงทะลุแผ่นเหล็กที่อยู่ที่หน้าถึงห้าเซนติเมตรได้อย่างง่ายดาย แม้แต่มหาเจ้าแห่งพลังปราณเองก็ยังไม่สามารถที่จะจับมันได้ด้วยมือเปล่าเลย!

ฉินเฉิงใช้เทคนิคป้องกันในทันที จากนั้นมันก็มีแสงที่กระจายไปทั่วเรือนร่างของเค้า

"พัฟ!"

น่าแปลกที่กระสุนสามารถเจาะเทคนิคการป้องกันนี้ได้จริงๆ! มันเฉียดหน้าผากของฉินเฉิงแล้วผ่านหน้าเค้าไป!

ฉินเฉิงเองก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา: "วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีสมัยใหม่มันได้รับการพัฒนาไปมาก มันไม่น่าแปลกใจเลยที่จะมีคนไม่อยากฝึกศิลปะการต่อสู้แล้ว … "

หากเปลี่ยนเป็นปรมาจารย์คนอื่น เกรงว่าเค้าน่าจะตายเป็นผีไปเพราะลูกปืนนี้แล้ว! ,

"ในเมื่ออยู่ที่นี่แล้ว ทำไมยังจะต้องมาซ่อนตัวอีก?" ฉินเฉิงเอามือไขว้หลังแล้วพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

"สมควรแล้วที่ทำร้ายคนของสำนักชื่อหลงของฉันได้" เสียงนั่นก็ดังขึ้นมาจากในความมืด

เค้าเป็นคนที่ไหว้ผมสีทอง ผมของเค้ามันดูราวกับสิงโตยังไงยังงั้นเลย!

ฉินเฉิงมองไปที่คนๆนี้แล้วพูดขึ้นมาเบาๆว่า: "หรือว่าแกจะเป็นนักยุทธ์อีกคน?"

จินชือก็พูดออกมาอย่างเย้ยหยัน: "หรือว่าฉันคนเดียวจะไม่พออย่างงั้นเหรอ?"

ในตอนที่พูดคุยอยู่นี้เอง เค้าก็เอาสี่ปรมาจารย์เข้ามาล้อมรอบตัวของฉินเฉิงไว้! การห้อมล้อมทั้งสี่ทิศทางนี้เอง มันหนียากซะยิ่งไปกว่าการปีนขึ้นฟ้าซะอีก!

"สำนักชื่อหลงของฉันเชิญแกแล้ว แต่แกก็ยังทำร้ายหัวหน้าของสำนักฉันไปหลายคน นี่แกคงจะไม่มองสำนักชื่อหลงของฉันอยู่ในสายตาของแกเลยสินะ?" จินชือเอามือไขว้หลังแล้วพูดขึ้นมาอย่างเฉยชา

ฉินเฉิงหัวเราะแล้วพูดว่า "นั่นก็เป็นพวกมันที่สมควรตาย"

"โอ้?" จินชือก็ขมวดคิ้วขึ้นมา "ในความคิดของฉัน แกก็เหมือนกันที่สมควรตาย ก่อนที่แกจะตาย แกมีอะไรจะสั่งเสียหน่อยไหม พูดออกมาสิ"

ฉินเฉิงหัวเราะแล้วพูดว่า "ผมของแกมันน่าเกลียดจริงๆ มันดูราวกับก้อนขี้ถ้ามีเวลาว่างก็ไปให้อาจารย์โทนี่ตัดให้หน่อยไหม"

สีหน้าของจินชือก็เปลี่ยนไป เค้าพูดออกมาด้วยความไม่พอใจว่า: "สิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุดก็การที่มีคนอื่นมาพูดถึงผมของฉัน ไอ่*** ยินดีด้วย แกทำให้ฉันหงุดหงิดสำเร็จแล้ว"

"อย่ามามัวพูดจาไร้สาระ ไอ่ก้อนขี้ ลงมือเถอะ" ฉินเฉิงพูดออกมาอย่างเฉยชา

ไอ่ก้อนขี้?

จินชือตัวสั่นด้วยความโกรธ แม้แต่คนของเค้าเองก็อดหัวเราะไม่ได้

"ฉันจะทุบหัวของแกให้เละจนเหมือนขี้ แล้วเขียนชื่อของฉัน จินชือ ลงไป!" จินชือก็ตะโกนออกมา พลังทั้งร่างของเค้าก็ระเบิดออกมาในทันที!

รัศมีที่น่าสะพรึงกลัวนี้ มันทำให้ภูเขาหลงไห่ทั้งหมดเกิดคลื่นลมและเสียงดังที่สนั่นหวันไหว!

"ไอ่หัวขี้นั่นหนะ ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่รู้จักหลับจักนอนหรือยังไงวะ" ทันใดนั้นเอง เพื่อนข้างบ้านก็ส่งเสียงตะโกนใส่จินชือในทันที

จินชือโกรธจัด เค้าตะโกนออกมาแล้วทุบหมัด

พลังอันน่าสะพรึงกลัวนั่น มันก็ทุบบ้านทั้งหลังจนพัง!

ความแข็งแกร่งของจอมยุทธ์ เค้าสามารถทำลายท้องฟ้าและโลกได้เพียงแค่ยกมือขึ้น ด้วยหมัดนี้ มันก็ไม่ต้องพูดถึงคนเพียงแค่คนเดียวเลย แม้แต่แมลงวันก็ไม่มีทางรอดไปได้!

"แกลองดูสิ ไม่ใช่แค่ฉันที่คิดว่าหัวของแกมันเหมือนก้อนขี้นะ" ฉินเฉิงก็หัวเราะจนเห็นฟันขาว

"ไอ่*** ฉันจะฆ่าแก!" จินชือก็ตะโกนออกมา จากนั้นหมัดของเค้าก็กระแทกเข้าที่ฉินเฉิงด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว!

ก่อนหมัดจะเข้ามาถึง ลมของหมัดมันก็ซัดเข้าไปก่อน! ฉินเฉิงเพียงรู้สึกราวกับว่าร่างภายในของเค้ากำลังตกใจ เลือดของเค้าพุ่งพล่านไปหมด นี่เค้าจะอาเจียนออกมาเป็นเลือดเมื่อไหร่ก็ได้!

"หมัดของปราชญ์!" ฉินเฉิงไม่กล้าที่จะละเลย เค้าก็ใช้การเคลื่อนไหวขั้นสูงสุดแล้วชกกลับไปในทันทีทันที!

ด้วยเสียง"ปัง"ที่ดังขึ้นมา ร่างกายของฉินเฉิงก็เป็นเหมือนกับว่าวที่เชือกขาด เค้าลอยกระเด็นออกไป!

ปากของเค้าแตก แขนทั้งแขนของเค้ามันชาไปหมด มันรู้สึกราวกับว่ากำลังหมดสติไปยังไงยังงั้น!

"จอมยุทธ์ มันคือความแข็งแกร่งที่แท้จริง" ฉินเฉิงพูดขึ้นมาเบาๆ เค้าเช็ดเลือดออกจากที่มุมปาก

แววตาของจินชือดูประหลาดใจ เค้าพูดขึ้นมาด้วยความตกใจว่า: "แกยังไม่ผ่านขั้นของปรมาจารย์ซักขั้นเลยด้วยซ้ำ แกสามารถสต้านทานพลังหมัดของฉันได้ยังไงกัน"

ฉินเฉิงเช็ดเลือดออกจากมุมปากของเค้าแล้วลุกขึ้นมา

เค้าหัวเราะเยาะขึ้นมาอย่างเย็นชา: "ถ้าแกให้เวลาฉันอีกซักปี ฉันน่าจะเชือดแกได้ง่ายๆราวกับเชือดไก่เลยหละ!"

จินชือพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า "ฉันเห็นด้วย ถ้าแกมีเวลาอีกปีหนึ่ง ฉันเองก็กลัวว่าสำนักชื่อหลงเองก็น่าจะไม่สามารถขวางแกได้… น่าเสียดายที่แกไม่มีโอกาสนั้น"

ในตอนที่เค้าพูดขึ้นมานี้เอง หมัดของจินชือก็เริ่มเกิดแสงขึ้นมา

แสงที่สาดส่องออกมามันสว่างราวกับตอนกลางวัน

พลังที่เบาบางเช่นนี้ มันทำให้ผู้คนรู้สึกว่ากำลังถูกกดทับด้วยภูเขาลูกใหญ่ มันทำให้พวกเค้ารู้สึกหายใจลำบาก

"ไปลงนรกซะ" จินชือหัวเราะขึ้นมา ลมพัดขึ้นมาจากใต้ฝ่าเท้าของเค้า ในเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น มันก็กระแทกเข้าไปที่หน้าของฉินเฉิง!

ในตอนที่ลมอันตรายนี้กำลังพุ่งเข้ามา ฉินเฉิงก็ได้เพิ่มพลังปราณของเค้าให้ถึงขีดสุดแล้วเตรียมพร้อม!

ทันใดนั้นเอง แสงสว่างบนหมัดนั่นมันก็ดับลงในทันทีแล้วหมัดของจินชือก็อ่อนแรงลง มันเฉียดผ่านร่างของฉินเฉิงไป

"เอ๊ะ?" จินชือขมวดคิ้วขึ้นมา เค้ามองไปที่ฉินเฉิงด้วยความสับสน

ที่ด้านข้างของฉินเฉิง เค้าก็มองเห็นคนๆหนึ่งที่ปรากฎตัวขึ้นมา

ชายชราคนนี้ดูไม่ต่างไปจากชาวนาในชนบท เค้าดูไม่มีความผันผวนของพลังภายในเลยด้วยซ้ำ!

"คุณเองเหรอ?!" หลังจากที่ฉินเฉิงเห็นคนๆนี้ จู่ๆเค้าก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เค้าไม่สนใจการต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าเลยด้วยซ้ำแล้วพูดอย่างกังวลว่า "ซูวานหละ?"

ฉินเฉิงมองย้อนกลับไปอย่างสิ้นหวัง เค้าพยายามทุกวิถีทางเพื่อตามหาซูวาน

ชายชราส่ายหัวช้าๆและพูดว่า: "ตอนนี้ซู่วานอยู่ในที่ปลอดภัย เธอไม่จำเป็นต้องกังวล…"

ในตอนที่ฉินเฉิงกำลังจะถามคำถามต่อนี้เองง จินชือที่อยู่ไม่ไกลก็ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: "ไอ่แก่ ไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแก"