ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 141 เจ้าแห่งโอสถนี้ฉันก็ไม่เกรงใจแล้วนะ

สายตาของคนทั้งหมดล้วนมองมาทางนี้ และฉินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะอึ้งไปชั่วขณะ

ไม่จบตั้งแต่แรกและไม่จบช้า แต่ดันมาจบในเวลานี้!

ฉินเฉิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แต่เขากลับไม่ได้หยุด ในทางตรงกันข้าม เตะท้องของซู่ยี่ซิ่วอย่างกะทันหันหนึ่งที!

ซู่ยี่ซิ่วคิดไม่ถึงเลยว่าฉินเฉิงจะกล้าลงมือตอนที่เขาไม่ทันตั้งตัว ลูกเตะนี้เตะเขาออกไปไกลสิบกว่าเมตร ชนต้มไม้ใหญ่หลายต้นหัก

มีเลือดสดไหลออกมาจากปากของเขา รู้สึกปวดท้องรุนแรง มันทำให้เขาหงุดหงิดอย่างสิ้นเชิง!

"แกอยากตายเหรอ!" ซูยี่ซิ่วตะโกนอย่างโกรธเคือง คนทั้งคนเป็นเหมือนกับพายุ หมัดทั้งคู่อัดแน่นด้วยความแข็งแกร่งของพลังปราณ ทันใดนั้นก็มาอยู่ต่อหน้าฉินเฉิง!

ฉินเฉิงกลับไม่ตื่นตระหนก สุดยอดปรมาจารย์เอ้อต้วน กลับช่วยเขาไม่ได้

ช่วงเวลาที่ฉินเฉิงเตรียมจะต้อนรับการโจมตี ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็แวบเข้ามา ขวางอยู่ตรงหน้าฉินเฉิง

คนนี้ก็คือเซียงเหม่ยเอ๋อ มีอากาศที่อ่อนโยนระหว่างมือของเธอ กำปั้นทั้งสองกางออก ต้อนรับการโจมตีอย่างช้าๆ

"ตุ้ม!"

ความแข็งแกร่งของซูยี่ซิ่วดูเหมือนจะถูกปลดอกด้วยมือทั้งคู่ ไม่ได้ทำให้เกิดการรบกวนแม้แต่น้อย

"ฮ่าๆๆ ทักษะการต่อสู้ของตระกูลเซียงนุ่มนวล คาดไม่ถึงว่าจะถูกผู้หญิงคนหนึ่งเรียนรู้ไปแล้ว!" เนี่ยเทียนที่อยู่ด้านข้างหัวเราะและพูด :"ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด ฝ่ามือของคุณหนูเซียงนี้ ก็คือหมัดที่อ่อนไหวของตระกูลเซียงใช่ไหม"

เซียงเหม่ยเอ๋อเอนตัวเล็กน้อย หัวเราะและพูด :"ตอบกลับคุณเนี่ย ใช่แล้ว"

ซูยี่ซิ่วตะโกนอย่างโกรธเคือง :"เซียงเหม่ยเอ๋อ เธอหมายความว่ายังไง! เด็กคนนี้ลอบโจมตีฉัน หรือว่าเธอยังต้องการปกป้องเขาอีกเหรอ!"

เซียงเหม่ยเอ๋อรีบพูดอธิบาย :"นายน้อยซู คุณคิดมากเกินไปแล้ว ฉันจะไปช่วยเขาได้อย่างไร ยิ่งกว่านั้น เขาเป็นคนลอบโจมตีก่อนจริงๆ"

"อย่างนั้นเธอหมายความว่ายังไง!" ซูยี่ซิ่วโบกแขนเสื้อ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ดูเหมือนจะรอคำอธิบายของเซียงเหม่ยเอ๋ออยู่

เซียงเหม่ยเอ๋อยิ้มเบาๆและพูด :"พวกเราเข้าใกล้เจ้าแห่งโอสถมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าช้าหรือเร็วเขาล้วนแล้วต้องตาย ทำไหมคุณถึงต้องมาลงมือในเวลานี้ด้วยล่ะ? ยิ่งกว่านั้นยังมาฆ่าคนที่นี่ ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลยนะ"

ซูยี่ซิ่วตะโกนเสียงดัง :"ฉันไม่สนใจอะไรขนาดนั้น วันนี้ฉันต้องฆ่าเขาสถานเดียว!"

"นายน้อยซู ถ้าหากคุณฆ่าเขา เดี๋ยวใครจะมาเป็นหนูทดลองให้คุณล่ะ?" เนี่ยเทียนฮึและพูด "ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่คุณหนูเซียงพูดไม่ผิด เก็บคนไร้ค่าที่เป็นอาหารสัตว์ปืนใหญ่ไว้ มันจะเป็นอะไรไป?"

ซูยี่ซิ่วมองเนี่ยเทียนอย่างเย็นชา และพูด :"วันนี้ใครกล้ามาขวางฉัน เป็นศัตรูของตระกูลซูของฉัน! เนี่ยเทียน หรือว่าคุณต้องการรุกรานตระกูลซูของพวกเราเหรอ?"

เนี่ยเทียนหรี่ตา แสงสว่างวาบวาบขึ้นมา

เขาหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด :"ซูยี่ซิ่ว แกอย่าเอาตระกูลซูมาข่มขู่ฉัน! แกไม่ดูก่อนว่าที่นี่เป็นที่ไหน? แกคิดว่าถ้าฉันฆ่าแกทิ้งที่นี่แล้ว ตระกูลซูจะสงสัยว่าฉันเป็นคนทำไหมล่ะ? ต่อให้ซูยี่ซิ่วอย่างแกตายไปแล้ว ก็ตายเพราะเจ้าแห่งโอสถ เนี่ยเทียนอย่างฉันจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเหรอ?"

สีหน้าของซูยี่ซิ่วเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาพูดด้วยความเย็นชา :"เนี่ยเทียน แกบังอาจมากเลยนะ! เพียงแค่ประโยคเดียวของตระกูลซูของฉัน ก็สามารถทำให้ตระกูลเนี่ยของแกหายไปจากโลกนี้ได้ เชื่อไหม?"

เนี่ยเทียนหัวเราะฮ่าๆๆและพูด :"แกเป็นเพียงแค่สายเลือดที่ห่างไกลของตระกูลซูเท่านั้น คิดว่าตัวเองเป็นนายน้อยของตระกูลซูจริงๆเหรอ? ถ้าหากซูหยู่เป็นคนพูดคำพูดนี้ฉันจำเป็นต้องชั่งน้ำหนักสักหน่อย ส่วนแก…..ฮ่าๆๆ"

"แก!" ซูยี่ซิ่วโกรธอย่างมาก กลับไร้คำพูดใดๆ

พลังปราณในร่างกายของเขาพลุ่งพล่าน จิตสังหารหนึ่งแผ่ออกมา

แต่เนี่ยเทียนกลับไม่มีความกลัว เขาหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด :"แกต้องการลงมือกับฉันเหรอ?"

พูดจบ ออร่าในร่างกายของเนี่ยเทียนก็ระเบิดออกมาทันที!

เนี่ยเทียนที่สูงและแข็งแกร่งอยู่แล้ว ในขณะนี้ร่างกายก็ใหญ่ขึ้นนิดหน่อย!

และออร่ามหาศาล ยิ่งกดดันให้ทุกคนหายใจหายใจไม่ออก!

สีหน้าของซูยี่ซิ่วเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้เลย เหมือนกับปรมาจารย์เอ้อต้วน แต่เห็นได้ชัดอย่างมาก ความแข็งแกร่งของเนี่ยเทียนนั้นเหนือกว่าเขามาก ถ้าหากมีการต่อสู้ขึ้นมา ซูยี่ซิ่วจะต้องตายอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน

"นายน้อยซู ที่ใดมีชีวิต ที่นั่นย่อมมีความหวัง" สองปรมาจารย์ของตระกูลซูกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เมื่อซูยี่ซิ่วพบทางรอด แน่นอนก็ต้องเดินไปตามน้ำ

"ยังคงเป็นพวกแกที่รู้เรื่อง" เนี่ยเทียนฮึเบาๆ จึงทำให้มีการเก็บความกดดันที่แผ่ออกมากลับเข้าร่างกาย

ปรมาจารย์ของตระกูลซูมองเนี่ยเทียนอย่างเย็นชา และพูด :"เจ้าบ้านตระกูลเนี่ย เรื่องของวันนี้ ตระกูลซูของฉันจะจำเอาไว้"

"ฮ่าๆๆ" เนี่ยเทียนหัวเราะอย่างเย็นชา ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

"พวกเราไปกัน!" ซูยี่ซิ่วฮึอย่างเย็นชา เริ่มก้าวใหญ่เดินออกไป

ในที่สุดเซียนเหม่ยเอ๋อก็โล่งใจ เธอพูดด้วยน้ำเสียงการตำหนิ :"คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไหมเมื่อกี้ถึงไม่หยุดการลงมือ?"

"คุณคิดว่าถ้าฉันหยุดแล้วเขาจะปล่อยฉันไปงั้นเหรอ?" ฉินเฉิงหัวเราะอย่างไม่แยแสและพูด :"ยิ่งกว่านั้นถ้าหากสู้กันจริงๆ ฉันก็ไม่กลัวเขาเช่นกัน"

เดิมทีคิดว่ามหาเจ้าแห่งพลังปราณเหล่านี้ล้วนแล้วจะยืนเคียงข้างซู่ยี่ซิ่วโดยไม่ลังเล แต่ว่าสิ่งที่คิดไม่ถึงเลยคือ มีเนี่ยเทียนต่อสู้กลับอีกคน ทำให้ฉินเฉิงประหลาดใจเล็กน้อย

"ไปกันเถอะ" ฉินเฉิงหัวเราะและพูด

เซียงเหม่ยเอ๋อไม่เคลื่อนไหว เธอมองดูแผ่นหลังของฉินเฉิง อดไม่ได้ที่จะตกอยู่ในครุ่นคิด

เขาเป็นคนที่หยิ่งผยองคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่ หรือว่ามีความสามารถจริงๆ? หรือว่าระหว่างทางที่เดินมา เขาจงใจซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้งั้นเหรอ?

ครุ่นคิดสักพัก เซียงเหม่ยเอ๋อรีบตามไปอย่างรวดเร็ว

เส้นทางต่อจากนี้ มันราบรื่นกว่าที่จินตนาการเอาไว้ ในไม่ช้า คนหลายคนก็มาถึงใจกลางจุดประสูติของเจ้าแห่งโอสถ

ในเวลานี้ที่นี่เต็มไปด้วยจิตของวิญญาณเต็มไปหมด สิ่งทีสำคัญที่สุดคือ ทิ้งหลุมขนาดใหญ่ไว้ที่นี่

หลุมขนาดใหญ่มองไม่เห็นก้นเหว มีไฟไหม้จากเบื้องล่าง แม้จะอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ก็ทำให้คนทนไม่ได้

"มันคือหญ้าวิญญาณแห่งไฟ!" ทันใดนั้น หวงจิ้งเซิ่งตะโกนด้วยความตื่นเต้นทันที

"หญ้าวิญญาณแห่งไฟ?" สัมผัสของความตื่นเต้นและความโลภปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทุกคน

"คิดไม่ถึงเลยเจ้าแห่งโอสถที่เกิดในครั้งนี้คือหญ้าวิญญาณแห่งไฟ ว่ากันว่าหญ้าชนิดนี้สามารถปรับปรุงความแข็งแกร่งของนักรบได้อย่างมาก คนธรรมดาที่ใช้สามารถฟื้นจากความตายได้!"

พูดจบ สายตาของคนกลุ่มนี้เริ่มแปลกขึ้นเล็กน้อย ทุกคนล้วนแล้วมีความหวาดระแวง

บรรยากาศตึงเครียด ราดวกับว่าจะมีการต่อสู้ตลอดเวลา

"ซู!"

ทันใดนั้น คลื่นความร้อนที่ก้นหลุม นำทุกคนกลับสู่ความเป็นจริง

ซูยี่ซิ่วขมวดคิ้วเบาๆ และพูด :"หญ้าวิญญาณแห่งไฟมักจะทิ้งคลื่นความร้อนไว้รอบ ๆ แม้แต่มหาเจ้าแห่งพลังปราณยังไม่สามารถทนได้"

"ใช่แล้ว" หวงจิ้งเซิ่งก็พยักหน้าตาม "ถ้าหากไม่สามารถจัดการกับคลื่นความร้อนนี้ได้ เกรงว่าพวกเราคงต้องกลับไปมือเปล่าแล้ว"

เนี่ยเทียนหยิบก้อนหินสิบดำหนึ่งก้อนออกมาจากอกของเขา พูดเสียงต่ำ :"หินก้อนนี้เป็นหินเย็นที่ฉันเอากลับมาจากเขตหนาวสุดขั้ว ฉันเคยแผดเผามันด้วยไฟถึงเจ็ดสิบเก้าวัน แต่กลับไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย ลองใช้อันนี้ดูไหม"

พูดจบ เนี่ยเทียนโยนหินเย็นก้อนนี้ลงในหลุมโดยตรง

หลุมขนาดใหญ่ที่เดิมที่ว่างเปล่าอยู่แล้ว เมื่อหินเย็นตกลงมา แต่ทันใดนั้นไฟที่โหมกระหน่ำลุกโชนขึ้น! ผ่านไปสักพัก หินเย็นก้อนนั้นก็กลายเป็นผง หายไปไม่เห็นแล้ว!

ทุกคนถอนหายใจอย่างเย็นชา สีหน้ายิ่งกลายเป็นดูไม่ได้เลย

"เมื่อเอาหินเย็นนี้เทียกับมหาเจ้าแห่งพลังปราณแล้ว ต่างกันยังไง?" หวงจิ้งเซิ่งถาม

เนี่ยเทียนเหลือบมองเขา พูดจาดูถูกเหยียดหยาม :"นี่แกกำลังพูดอะไรอยู่?"

หวงจิ้งเซิ่งอ้าปาก แต่กลับไม่พูดออกมา

"บางทีไฟนี้มีลักษณะเฉพาะของตัวเอง อาจจะไม่มีผลต่อคนก็ได้" ในเวลานี้ ซู่ยี่ซิ่วยิ้มทันทีและมองไปที่ฉินเฉิง

สีหน้าของเซียงเหม่ยเอ๋อเปลี่ยนทันที เธอต้องการเปิดปากห้าม ซูยี่ซิ่วพูดอย่างเย็นชา :"ฉันคิดว่าตอนนี้คุณหนูเซียงคงไม่มีข้อแก้ตัวอีกแล้วใช่ไหม? แน่นอน ถ้าหากเธอมีข้อแก้ตัวต้องการเก็บเขาเอาไว้ล่ะก็ อย่างนั้นเธอก็โดดลงไปแทนเขาได้เลย"

พูดจบ ซูยี่ซิ่วกวาดสายตามองทุกคน ยิ้มอย่างไม่แยแสและพูด :"ปรมาจารย์ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ น่าจะมีความหมายแบบนี้ใช่ไหม?"

ทุกคนพยักหน้าเบาๆ พูดด้วยการจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม :"ถึงเวลาที่อาหารสัตว์ปืนใหญ่จะทำงาน"

เซียงเหม่ยเอ๋อกัดฟัน เธอกำลังจะเปิดปากพูด ในเวลานี้ฉินเฉิงกลับโบกมือห้ามไว้

"คุณหนูเซียงไม่จำเป็นต้องทำให้คนอื่นขุ่นเคืองเพื่อฉัน" ฉินเฉิงหัวเราะอย่างไม่แยแสและพูด "ฉันจะโดดเดี๋ยวนี้"

"พระเจ้า ดูเหมือนว่าเขายังคงเป็นหัวหน้าที่รักและชอบธรรม" ซูยี่ซิ่วพูดอย่างประชดประชัน

"ฉินเฉิง คุณ….." เซียงเหม่ยเอ๋อต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉินเฉิงกลับโบกมือห้ามอีกครั้ง

เขาเดินไปที่หลุมขนาดใหญ่ หายใจเข้าลึกๆ ก้าวไปหนึ่งก้าว กระโดดลงไปโดยตรง!

"ซู!"

ตามที่คาดการณ์ไว้ ไฟที่โหมกระหน่ำลุกไหม้ในหลุมขนาดใหญ่นี้อีกครั้ง เริ่มห่อร่างกายของฉินเฉิงโดยตรงขึ้นมา!

ความเจ็บปวดแผ่เข้ามา จู่ๆก็เข้ามาในใจ!

ฉินเฉิงกลับไม่หวาดกลัวและไม่ตื่นตระหนก เขารวมมือทั้งสิบนิ้วเข้าหากัน บ่นพึมพำเสียงเบา :"วิชาป้องกันไฟ!"

ด้วยคาถานี้ ออร่าในร่างกายของฉินเฉิงก็พุ่งออกมาทันที รอบๆร่างกายของเขา เกิดเป็นแผ่นป้องกันบางๆหนึ่งชั้น

เปลวไฟรอบตัว ก็ถูกกีดกั้นเอาไว้ในทันที

เขามองขึ้นไปบนยอดหลุมขนาดใหญ่ เยาะเย้ยในใจและพูด :"ทุกท่าน เจ้าแห่งโอสถนี้ฉันก็ไม่เกรงใจแล้วนะ"