ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 136 ตัดสินใจแล้วไม่มีทางหวนกลับ

ในเมื่ออยู่ที่เมืองเจียง เขาก็ต้องเคยได้ยินชื่อเสียงของคนใหญ่คนโตเหล่านี้เป็นธรรมดา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฝิงกงกับเจ้าแห่งลมปราณหู ชื่อเสียงของทั้งสองคนนี้โด่งดังมาก เขาพวกถือว่าเป็นคนที่ยิ่งใหญ่!

"พวกเขาจะมาได้อย่างไง?" ต้วนตงสูดหายใจเข้า ใบหน้าของเขาเหมือนคนที่กินอึเข้าไป

แต่หลังจากนั้นไม่นานเฝิงกงและคนอื่นๆก็เดินเข้ามา

"คุณฉิน สวัสดีปีใหม่" เฝิงกงประสานมือและพูดด้วยความเคารพ

ท่าทางของเขาค่อนข้างตื่นตระหนกราวกับว่ากลัวฉินเฉิงจะโกรธ

ฉินเฉิงพยักหน้า "มาตั้งไกล ไม่เห็นจำเป็นเลย"

"พี่ใหญ่!" ในตอนนั้นจู่ๆจี้เซียงก็วิ่งเข้ามาจากทางหน้าประตู

เขายิ้มและพูดออกมาว่า "พี่ใหญ่ สวัสดีปีใหม่ ทำไมพี่ถึงมาฉลองปีใหม่ที่นี่ การตกแต่งมันดูไม่ได้เลยเหมือนกับอยู่ในคอกหมู!"

"เจ้าหนุ่ม พูดอะไรของนาย!" ต้วนซุนพูดออกไปแบบไม่พอใจ

จี้เซียงผงะ เขามองไปทางต้วนซุน "ฉันบอกว่าที่นี่มันไม่เหมาะสมกับพี่ใหญ่ของฉัน นายจะทำไม?"

"ที่นี่คือร้านอาหารที่ดีที่สุดในเทศมณฑลเหม่ย ทำไมจะไม่เหมาะกับเด็กน้อยอย่างพวกนาย?"

สีหน้าของจี้เซียงและจี้หงเซิงน่าเกลียดขึ้นทันที

"แม่งเอ้ย ฉันแหละเกลียดคนที่เรียกฉันว่าเด็กน้อยที่สุด!" จี้เซียงกัดฟันและพูดออกมาด้วยความโมโห "ถ้าหากเป็นที่เมืองหลวงหละก็นายคงได้ตายไปแล้ว!"

ต้วนซุนยังอยากจะพูดอะไรออกมาอีก แต่ในตอนนั้นต้วนตงก็ทำสัญญาณมือเพื่อบอกให้เขาเงียบ

"ทุกท่าน ฉันคือคนของสำนักงานความมั่นคงในเขตเมืองเจียงต้วนตง บนบ่าของฉันมีดาวประดับอยู่ 1 ดวง" ต้วนตงลุกขึ้นมา และพยายามพูดอย่างถ่อมตัว

เฝิงกงเหลือบมองเขาและพยักหน้าด้วยท่าทีที่ค่อนข้างเย็นชา

ส่วนคนอื่นๆเช่นเจ้าแห่งลมปราณหูก็ยังไม่สนใจเขา

ความไม่พอใจปรากฎขึ้นในดวงตาของต้วนตง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไร ทำได้แค่เพียงอดทน

"เจ้านักธุรกิจพวกนี้หยิ่งเหลือเกิน" ต้วนตงแอบคิดอยู่ในใจ "วันหลังอย่าให้มีโอกาสนะ ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่เขาจะจัดการกับคนพวกนี้ทันที"

และในตอนนั้นก็มีเสียงดังขึ้นจากทางหน้าประตู

"ปี้เสี่ยวเหยา หัวหน้าปี้มาแล้ว!"

สิ่งนี้ทำให้ฉินเฉิงตกใจ เขารู้จักนิสัยของคนอย่างปี้เสี่ยวเหยาดี เขาเป็นคนที่หยิ่งยโสมาก แม้ว่าเขาจะเคยพ่ายแพ้ให้กับฉินเฉิงแล้ว แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ประจบประแจงอย่างนั้น

และนี่ทำให้สีหน้าของต้วนตงเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

ปี้เสี่ยวเหยามีชื่อเสียงโด่งดังในสำนักงานความมั่นคงในเขตเมืองเจียง เป็นที่รู้จักในฐานะอัจฉริยะ และฐานะของเขาก็เป็นหัวหน้าของหัวหน้าของหัวหน้าของต้วนตง! ทำไมคนแบบนี้ถึงมาที่มณฑลเหมย?

"หรือว่าที่เขามาก็เพราะเจ้าหนุ่มคนนี้?" ต้วนตงกลืนน้ำลาย มีความคิดจำนวนมากอยู่ในหัวของเขา

ไม่นานปี้เสี่ยวเหยาก็เดินเข้ามาจากทางหน้าประตู

เขามองมาทางฉินเฉิง เดินเข้ามาโน้มตัวและพูดว่า "พี่ฉิน สวัสดีปีใหม่"

"นายมาได้อย่างไง?" ฉินเฉิงหัวเราะและถามออกไป

ปี้เสี่ยวเหยายิ้มอย่างขมขื่น "เป็นคำสั่งของเบื้องบน ฉันจะไม่มาก็ไม่ได้"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้" ฉินเฉิงก็ตระหนักได้ในทันใด

ต้วนตงที่อยู่ข้างๆสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาวิ่งเข้ามาและพูดว่า "สวัสดีครับหัวหน้าปี้!"

ปี้เสี่ยวเหยาหันไปมองที่เขาและถามออกมาด้วยความสงสัย "นายคือ?"

"ผมชื่อว่าต้วนตง เป็นเจ้าหน้าที่ของสำนักงานความมั่นคงในเขตเมืองเจียง" ต้วนตงรีบแนะนำตัวเองออกไป

"ไม่รู้จัก" ปี้เสี่ยวเหยาพูดออกไปอย่างเฉยชา

ฉินเฉิงหัวเราะออกมา "นายไม่รู้จักเขา? เขามีตำแหน่งที่สูงส่ง วรยุทธล้ำเลิศ สุดยอดจะตาย"

สีหน้าของปี้เสี่ยวเหยาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง แน่นอนว่าเขาเข้าใจว่าฉินเฉิงกำลังหมายถึงอะไร

"พวกเราไม่ต้องการคนที่ไม่ได้เรื่องเอาแต่โอ้อวดไปวัน ฉันจะรายงานเรื่องนี้ให้เบื้องบนทราบทันที" ปี้เสี่ยวเหยาพูดออกมา

เมื่อได้ยินแบบนั้นสีหน้าของต้วนตงก็เปลี่ยนไปทันที

เขาย่อตัวลงและคุกเข่าลงกับพื้นทันที อาการเหมือนคนจะร้องไห้ "หัวหน้าปี้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ได้โปรดอย่าไปรายงานเบื้องบนเลย!"

ปี้เสี่ยวเหยาพูดออกมาอย่างเยือกเย็น "ไม่ต้องพูดมาก เดี๋ยวเบื้องบนจะตัดสินเอง"

ต้วนตงกัดฟันแน่น เขามองไปทางฉินเฉิงและขอร้องออกมา "ฉิน…คุณฉิน ฉันผิดไปแล้ว ต้องนี้ฉันสำนึกผิดแล้วฉัน…ฉันจะไปเขียนรายงานทันที!"

ฉินเฉิงถอนหายใจเล็กน้อย "นายพูดของนายเอง ฉันบอกนายไปตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่าเล่นการพนัน ทำไมนายถึงไม่ฟัง?"

"เล่นการพนันด้วย?" สีหน้าของปี้เสี่ยวเหยาเปลี่ยนไปทันที "นายชื่อต้วนตงใช่ไหม สำนักงานความมั่นคงไม่ต้องการคนอย่างนาย นายไปลาออกด้วยตัวเองซะ!"

สีหน้าของต้วนตงซีดขาว เขานอนลงไปกับพื้นราวกับว่าเสียผู้หญิงคนที่รักไป

ทุกคนในตระกูลต้วนก็ตกตะลึงและไม่กล้าพูดอะไรออกมา

"ใช่ ฉันมีคนจะแนะนำให้พวกนายรู้จัก" ฉินเฉิงหันมาทางชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าเพื่อต้องการให้เกียรติเขา

เขาตบไหลชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าและพูดออกมาว่า "นี่คือเพื่อนคนสนิทของฉัน ต้วนเสียวเหม่ย"

เมื่อทุกคนได้ยินก็รีบเดินเข้ามาและพูดออกมาว่า "สวัสดีครับพี่เหม่ย ไม่ใช่สิ พี่ต้วน! สวัสดีปีใหม่ครับพี่ต้วน!"

เกือบจะทุกคนเดินเข้ามาโอบล้อมชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าเอาไว้ ราวกับว่าจะยกเขาขึ้นไปบนฟ้า

นี่ทำให้คนของตระกูลต้วนต่างตื่นตกใจ เมื่อกี้เขายังคิดว่าเขากำลังยั่วยุกับพวกเด็กน้อยธรรมดาๆ แต่สุดท้ายคนที่เขาไปยั่วยุนั้นเป็นคนที่รู้จักกับผู้มีอำนาจในเมืองหลวง

หลังจากที่ทำการแนะนำตัวเองเสร็จแล้ว ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็หันไปทางฉินเฉิงด้วยความดีใจและพูดออกมาว่า "คุณฉิน ขอบคุณมากครับ"

ฉินเฉิงตบไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

"ฉิน…คุณฉิน" สุดท้ายคนของตระกูลต้วนทนไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาคิดจะเข้ามาเพื่อสานความสัมพันธ์

แต่ฉินเฉิงไม่ได้สนใจพวกเขา และหันกลับไปคุยกับแขกคนอื่นๆ "พวกเราเปลี่ยนที่กันเถอะ ดูเหมือนว่าที่นี่มันจะเล็กไป"

"คุณฉิน เดี๋ยวผมจัดการเอง!" จี้หงเซิงรีบพูดออกมา

ไม่นานเขาก็เดินกลับมาและบอกกับฉินเฉิงว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

ฉินเฉิงพยักหน้า ในตอนที่เขากำลังลุกขึ้นเขาก็หันไปมองพ่อแม่ของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า ยิ้มและพูดออกมาว่า "คุณลุงคุณป้า พวกเราไปที่อื่นกันเถอะ"

"ให้…ให้พวกเราไปด้วยมันคงไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่" หลังจากที่ทั้งสองรู้ถึงตัวตนที่ไม่ธรรมดาของฉินเฉิงแล้ว ท่าทางของพวกเขาก็เปลี่ยนไป

"มันไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมหรอก" ฉินเฉิงยิ้มและพูดออกมา

ดังนั้นทุกคนจึงเดินออกมาจากร้านของตระกูลต้วน

สีหน้าของคนตระกูลต้วนน่าเกลียดมาก ถ้าหากพวกเขารู้แบบนี้ตั้งแต่แรก มันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับพวกเขาได้อย่างไร?

เมื่อมาถึงที่ใหม่ทุกคนต่างทักทายกันใหม่อีกครั้ง จุดประสงค์ที่พวกเขามาในวันนี้นั้นชัดเจนมาก นั่นก็เพื่อใกล้ชิดกับฉินเฉิง

ในตอนนั้นฉินเฉิงก็หยิบยาออกมาจากกระเป๋าของเขาสองสามเม็ด

ยาพวกนี้เป็นยาที่ธรรมดามาก ก่อนหน้านี้มันเป็นยาชูกำลังที่นิยมกันอย่างมากในปีนัง

"ยานี้พวกนายเอาไปกันคนละเม็ด" ฉินเฉิงแบ่งยานั้นให้กับทุกคน จากนั้นก็พูดออกมาว่า "สำหรับคนธรรมดาทั่วไปแล้ว ยาชนิดนี้แทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย"

หลังจากที่แบ่งยาชูกำลังให้ทุกคนเสร็จแล้ว ฉินเฉิงก็หยิบยาอีกชนิดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขา

ยานั้นก็คือ ยาบ่มเพาะจิตวิญญาณ

มันไม่เหมือนกับยาชูกำลัง ยาบ่มเพาะจิตวิญญาณสำหรับนักต่อสู้แล้วมันมีประโยชน์เป็นอย่างมาก

และทางด้านของเจ้าแห่งลมปราณหูกับเฝิงกงเห็นความพิเศษของยานี้ได้อย่างรวดเร็วและทั้งสองคนมีดวงตาที่ร้อนแรงและลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น

"คุณฉิน ยานี่…คุณไปเอามันมาจากที่ไหน?" เฝิงกงอดไม่ได้ที่จะถามมันออกมาด้วยความตื่นเต้น

"ฉันเป็นคนทำมันขึ้นมาเอง" ฉินเฉิงตอบกลับไป

หลังจากนั้นเขาก็ส่งยานี้ให้กับเจ้าแห่งลมปราณหู เฝิงกงและคนอื่นๆ

หลังจากทานยาแล้ว พวกเขาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าและสดชื่นในทันที

"ยาชนิดนี้อาจจะไม่ได้มีผลอะไรมากมายกับด้านร่างกายของพวกนาย แต่สำหรับด้านพลังภายในแล้ว มันมีผลเป็นอย่างมาก ยาที่กินเข้าไปนั้นมันทำให้พวกนายทุกคนสามารถไปยังขั้นปรมาจารย์ได้" คำพูดที่ฉินเฉิงพูดออกมาทำให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก

ถ้าหากมียาชนิดนี้ใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถสร้างกองกำลังของตัวเองได้เลยไม่ใช่เหรอ?

"คุณฉิน คุณมียาชนิดนี้ขายอีกหรือไม่?" เฝิงกงถามออกมาทันที

ฉินเฉิงส่ายหน้า "ไม่มีขาย แต่พวกนายสามารถเอาวัตถุดิบทำยามาแลก แน่นอน ตราบใดที่พวกนายยังทำงานให้กับฉัน ฉันก็จะให้ยานี้กับพวกนายโดยธรรมชาติ"

"ได้เลย ได้เลยครับ!" ดวงตาของเฝิงกงและคนอื่นๆมีเปลวไฟติดขึ้นมาทันที สายตาที่พวกเขามองมาที่ฉินเฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ชายหนุ่มคนนี้…ไม่ใช่แค่คนที่มีพรสวรรค์ทางด้านวรยุทธ แต่ยังเป็นหมอยาที่เก่งกาจอีกด้วย! อายุเพียงแค่นี้ เขาทำได้อย่างไร?

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ฉินเฉิงยังคงอยู่ที่มณฑลเหมยต่อไป ทุกวันเขาจะพาครอบครัวของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าออกไปเที่ยวเล่นเพื่อหาความสุข

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาก็มาถึงวันที่สิบของเดือนมกราคม

ในวันนี้เซียงเหม่ยเอ๋อโทรมาหาฉินเฉิง

เธอพูดออกมาในสายว่า "เจ้าแห่งโอสถอีกไม่นานก็จะออกมาแล้ว เท่าที่ฉันรู้มา มีคนที่มีจุดประสงค์เดียวกันส่งปรมาจารญ์มาที่ปีนังหลานสิบคนแล้ว และก็ตระกูลซู…พวกเขาก็ส่งปรมาจารย์มาสองคน"

"โอเคฉันรู้แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะกลับไป" ฉินเฉิงตอบกลับไป

หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็หันมาพูดกับพ่อแม่ของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าว่า "คุณลุงคุณป้า ฉันกับเสียวเหม่ยต้องกลับกันแล้ว ไว้มีเวลาฉันจะมาเยี่ยมใหม่"

"ไม่เป็นไร พวกลูกไปทำงานเถอะ ไว้มีเวลาค่อยมาเที่ยวใหม่"

วันรุ่งขึ้นฉินเฉิงกับชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็เดินทางกลับมาที่ปีนัง

เจ้าแห่งโอสถนี้ดึงดูดตระกูลดังๆไม่น้อย และผลของตัวยาเองก็ดีมาก ดังนั้นฉินเฉิงไม่มีทางที่จะยอมแพ้

ขณะเดียวกัน ฉินเฉิงก็ตัดสินในแน่วแน่ คราวนี้ต้องเป็นปรมาจารย์ของตระกูลซูให้ได้ มาถึงจุดนี้ไม่มีทางถอยกลับแน่ๆ