ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม - ตอนที่ 7 โทษที ฉันอยู่ที่นี่

ความรู้สึกที่มีมนต์ขลังแบบนี้เอง มันก็ทำให้ชายชราซูรู้สึกเสียสติไปซักพัก จากนั้นเค้าก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก!

ในตอนนี้เอง ฉินเฉิงก็เดินไปที่ประตูของห้องโถง เค้าก้มหน้า เค้ากำบัตรธนาคารเอาไว้ในมือของเค้าโดยที่ไม่รู้เลยว่าเค้าควรที่จะเก็บบัตรนี่เอาไว้ดีหรือไม่

"เดี๋ยวก่อน!" ทันใดนั้นเอง ชายชราซูก็ตะโกนออกมา

ฉินเฉิงเองที่หันหลังให้กับชายชราซู เค้าเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

เค้าหันหลังกลับมา เค้าเดินเข้าไปที่หน้าของชายชราซู เค้าก้มหน้าแล้วพูดว่า: "คุณท่านซูนี่คือบัตรที่คุณให้ฉันไว้ ฉันจะคืนมันให้กับคุณเดี๋ยวนี้เลย ขอโทษด้วยนะครับ"

ชายชราซูก็ผงะ เค้าโบกมือของเค้าขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า: "น้องชาย เอาของๆ เธอกลับไป ฉันจะไปว่าอะไรเธอ"

"งั้นคุณต้องการ？" ฉินเฉิงก็ขมวดคิ้วของเค้าขึ้นมาเล็กน้อย

ชายชราซูเองก็ไม่สามารถที่จะระงับความตื่นเต้นของเค้าได้เลย เค้าพูดขึ้นมาว่า: "น้องชาย ยาที่พึ่งให้ฉันกันเข้าไปเมื่อกี้ เธอเอามาจากไหนกัน?"

"ฉันทำมันขึ้นมาเอง…" ฉินเฉิงก็หน้าแดงขึ้นมา หลายปีที่ผ่านมาเค้าเองก็ต้องทนทุกข์ทรมานกับการเป็นคนที่ด้อยกว่า

"จริงเหรอ？" ชายชราซูก็ถามขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

ฉินเฉิงเองก็พยักหน้าขึ้นมาอย่างจริงจัง

"นายท่านซู นี่คือ？" หมอซุนที่อยู่ที่ด้านข้างสีหน้าของเค้าก็ดูงุนงงเล็กน้อย

ชายชราซูก็รีบมองไปที่หมอซุนแล้วพูดว่า: "ขอโทษนะคุณหมดซุน ตรวจดูให้ฉันอีกทีจะได้ไหม!"

หมอซุนเองก็ขมวดคิ้วของเค้าขึ้นมา: "นายท่านซูคงจะไม่ได้คิดจริงๆ ใช่ไหมว่ายานี่มันมีประโยชน์?"

"ฮ่าๆ เรื่องแบบนี้ใครจะบอกได้กัน งั้นก็ขอรบกวนคุณหมอซุนอีกครั้ง" ชายชราซูพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

คุณหมดซุนเองก็ไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะเห็นแก่หน้าของชายชราซู เค้าทำได้เพียงแค่ถอนหายใจออกมาเบาๆ

ทันใดนั้นเอง เค้าก็เดินตามชายชราซูขึ้นไปที่ด้านบน

เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ ชายชราซูก็หันกลับมาแล้วตะโกนออกมาว่า: "น้องชาย เธอก็มาด้วยกันสิ"

"อ๊า？ฉัน？" ฉินเฉิงเองก็รู้สึกปลาบปลื้มเล็กน้อย เค้าเองก็ไม่กล้าที่จะคิดอะไรมากแล้วก็เดินตามไปในทันที

หลังจากที่มาถึงที่ชั้นบนแล้ว ฉินเฉิงเองก็เจอว่าที่นี่มันมีห้องตรวจร่างกายระดับมืออาชีพอยู่ มันมีอุปกรณ์การแพทย์ทุกรูปแบบ

ฉินเฉิงเองก็อึดอัดเล็กน้อย ตระกูลซูนี่ พวกเค้ามีภูมิหลังแบบไหนกัน?

"นายท่านซู เชิญครับ" คุณหมอซุนเองก็พยายามที่จะระงับความไม่พอใจของเค้า

ในระหว่างการตรวจร่างกาย ฉินเฉิงกับซูหวานเองก็ตามดูอยู่ตลอด

หลังการตรวจสอบทุกครั้ง สีหน้าของคุณหมอซุนเองก็ถึงกับสั่นสะท้านขึ้นมา

ทุกครั้งที่ตรวจเสร็จ หมอซุนเองก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก

เค้ายังคงพึมพำไม่หยุด: "นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน มันเป็นไปได้ไง!"

"หมอซุน คุณปู่ของฉันเค้าเป็นยังไงบ้าง?" เมื่อซูหวานเห็นแบบนี้ เธอเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลขึ้นมา

คุณหมอซุนเองก็กลืนน้ำลาย เค้ามองฉินเฉิงด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็พูดเสียงเบาๆ ขึ้นมาว่า: "เธอ….เธอเป็นใครกันแน่?"

ฉินเฉิงเองก็รู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย เค้าเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

"คุณหมดซุน เป็นยังไงบ้าง？" ชายชราซูก็ถามขึ้นมา

คุณหมดซุนเองก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ตกใจ: "นายท่านซู ร่างกายของคุณ……มันมีสัญญาณของการฟื้นตัว มันคือการฟื้นตัว…..หากว่ามันยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป คุณก็น่าจะสามารถทำการผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายเลือดได้อย่างแน่นอน!"

แม้ว่าชายชราซูจะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่เมื่อได้ยินหมอซุนที่พูดออกมาแบบนี้ เค้าเองก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

"น้องชาย ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่านี่มันคือยาอะไรกัน?" หมอซุนก็พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น เค้าจับเข้าไปที่แขนของฉินเฉิง

ฉินเฉิงเองก็ส่ายหัวของเค้าขึ้นมาแล้วพูดว่า: "ขอโทษด้วย ฉันไม่สามารถบอกคุณได้จริงๆ"

คุณหมอซุนเองก็อ้าปากของเค้าขึ้นมาแล้วพูดออกมาด้วยความเคารพ: "ฉันต้องขอโทษด้วยสำหรับความหยาบคายของฉันในตอนแรก สิ่งนี้มันจะต้องเป็นปราฏิหารย์ทางการแพทย์อย่างแน่นอน!"

ฉินเฉิงเองก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ในใจของเค้าเอง เค้าก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

เพราะสิ่งที่เค้ากลั่นขึ้นมานั้นมันก็เป็นเพียงแค่ยาที่ขั้นที่ต่ำที่สุดจากมรดกพี่พ่อของเค้ามอบให้ไว้ก็เท่านั้น

"น้องฉิน ตั้งแต่วันนี้ไป เธอเป็นผู้มีพระคุณกับฉันและคนของตระกูลซู!" ชายชราซูเองก็พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น เค้าจับเข้าไปที่แขนของฉินเฉิง

"ดูสิ หนูบอกแล้วว่าฉินเฉินจะต้องทำให้ปู่หายได้อย่างแน่นอน ปู่ไม่เชื่อเอง" ซูหวานทำหน้าบึ้งแล้วก็แสร้งทำเป็นงอนขึ้นมา

ชายชราซูเองก็ยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่น: "ใช่ ใช่ ใช่ เป็นปู่เองที่ดูไม่ออก ไม่ต้องห่วง ต่อจากนี้ไป ฉินเฉิงเค้าจะเป็นแขกคนสำคัญของตระกูลซูของฉัน!"

ฉินเฉิงเองก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าชายชราซูดูเป็นทางการกับเค้ามากเกินไป

"น้องฉิน เธอเองก็ช่วยฉันมามากแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทนเธอยังไงดี" ชายชราซูก็พูดต่อไป "ถ้าหากว่าอยากได้อะไรหละก็ เธอก็แค่บอกฉัน"

ฉินเฉิงเองก็รีบส่ายหัวของเค้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า: "คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผมมากขนาดนั้นก็ได้"

ชายชราซูก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง: "ตอนแรกฉันเองก็รู้สึกผิด ถ้าหากว่าฉันได้รับความกรุณาจากเธอ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหนกัน!"

ฉินเฉิงเองก็อดไม่ได้ที่เงียบไปซักพัก จากนั้นเค้าก็พูดขึ้นมาว่า: "นายท่านซู ผมมีสิ่งใหนึ่งที่อยากจะขอ"

"น้องฉินพูดมาเลย ในเมืองปีนังนี่มันไม่มีอะไรที่ฉันไม่สามารถทำได้" ชายชราก็พูดขึ้นมาด้วยความภาคภูมิเล็กน้อย

ฉินเฉิงเองก็มองไปที่ชายชราซูแล้วพูดขึ้นมาอย่างนอบน้อม: "ผมต้องการบ้านซักหละง"

"บ้านอย่างงั้นเหรอ？" เมื่อชายชราซูได้ยินแบบนั้น เค้าเองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เค้าปัดมือของเค้าขึ้นมาอย่างเร็วแล้วพูดว่า: "ไปเอากุญแจของคฤหาสน์มาให้ฉัน"

พ่อบ้านก็ตอบตกลง จากนั้นเค้าก็หันหลังแล้วเดินจากไป

หลังจากนั้นไม่นาน พ่อบ้านก็เดินกลับมาพร้อมกับกุญแจหลายดอก

"น้องฉิน นี่คือบ้านพักในชุมชนหลงไห่ เธอสามารถที่จะเอามันไปแล้วอาศัยอยู่ที่นั่นก่อนได้" ชายชราซูก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

ชุมชนหลงไห่ ฉินเฉิงเองก็เคยได้ยินชื่อมาก่อน มันเป็นย่านพักอาศัยที่หรูที่สุดในปีนัง

ที่น่าประหลาดใจก็คือบ้านพักที่อยู่ที่ใจกลางยอดเขาที่สูงสุดของชุมชนนี้มันก็ล้วนแล้วแต่เป็นบ้านพักของบุคคลชนชั้นสูงของปีนัง!

"นายท่านซู นี่….มันแพงเกินไป ฉันต้องการแค่บ้านพักธรรมดาก็เท่านั้น" ฉินเฉิงก็เบนหน้าของเค้าหนีซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ชายชราซูก็หัวเราะออกมาแล้วพูดว่า: "ชีวิตของฉัน หรือว่ามันจะเทียบไม่ได้กับคฤหาสน์พวกนี้เหรอ?"

เมื่อฉินเฉิงได้ยินแบบนั้น เค้าก็เลิกที่จะเบนหน้าหนีแล้วยอมรับมันในทันที

หลังจากที่รักษาอาการป่วยของชายชราซูแล้ว ฉินเฉิงก็หาเหตุผลที่จะออกไปจากที่นี่

สิ่งที่เค้าคิดได้ในตอนนี้ก็คือมรดกที่พ่อของเค้าทิ้งไว้ให้และเส้นวทางสู่ความเป็นอมตะ

"ซูหวาน เธอพาน้องฉันไปที่ชุมชนหลงไห่" ชายชราซูก็สั่งขึ้นมา

"ได้ค่ะ!" ซูหวานก็ตอบตกลงอย่างพอใจ เธอมีความสุขอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้กับฉินเฉิง

ซูหวานเองที่อยู่อาศัยในแวดวงคนรวยมาตั้งแต่ยังเด็ก เธอเองก็คุ้นเคยกับคนมากมาย แต่การที่ได้เห็นผู้ชายที่มีความสามารถและถ่อนตนอย่างฉินเฉิน เธอเองก็อธิบายไม่ถูกเลย

จากนั้นไม่นานทั้งสองก็มาถึงที่ชุมชนหลงไห่

ภูเขานี่มันก็ตั้งตระหง่านอยู่ในกลางชุมชน มันสามารถที่จะมองเห็นได้อย่างชัดเจนเลย

บนยอดเขามันก็มีเมฆหนาแล้วก็มีหมอก มันดูราวกับแดนสวรรค์

"นี่ก็คือคฤหาสน์ที่อยู่บนยอดเขา" ซูหวานก็ชี้ขึ้นไปที่บนภูเขา

ฉินเฉิงเองก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เค้าอดไม่ได้ที่จะอุทานขึ้นมาว่า: "คฤหาสน์บนยอดเขานี่คือสถานที่ๆ นายท่านซูมอบให้กับฉันอย่างงั้นเหรอ?"

"ใช่แล้ว" ซูหวานก็พูดขึ้นมา "ที่นี่ก็คือสถานที่ๆ เมืองปีนังมอบให้กับปู่ของฉัน ปู่ของฉันเค้าหายใจไม่ค่อยสะดวกก็เลยไม่ได้มาอยู่ที่นี่"

ในใจของฉินเฉิง เค้าเองก็บอกไม่ได้เลยว่าเค้ากำลังรู้สึกอย่างไร ชายชราซูคนนี้เค้าเป็นคนแบบไหนกันแน่?

"นายรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันไปจดรถก่อน ที่นี่มันขับรถขึ้นเขาไม่ได้" ซูหวานก็พูดขึ้นมา

ฉินเฉิงก็ตอบตกลง จากนั้นเค้าก็ลงไปจากรถ

ไม่นานหลังจากที่ซูหวานขับรถของเธอออกไป รถเบ้นซ์สีดำมันก็มาจอดที่ตรงหน้าของฉินเฉิง

"โอ้ ฉินเฉิง ทำไม่แกถึงมาอยู่ที่นี่ได้?" เมื่อหน้าต่างรถถูกเลื่อนลง เค้าก็มองเห็นใบหน้าที่น่าขยะแขยงของหยางอี้

และที่นั่งถัดไปก็คืออดีตเมียของฉินเฉิง หลิงชิงเฉิง

"ฉินเฉิง แกป่วยเหรอ? พวกเราเองก็หย่ากันไปแล้ว ทำไมแกถึงได้ยังคงดิ้นรนอยู่แบบนี้?" หลินชิงเฉิงก็แสดงท่าทีรังเกียจออกมาทันทีที่มองเห็นฉินเฉิง

ฉินเฉิงเหลือบมองไปที่เธออย่างเย็นชาแล้วพูดว่า: "ขอโทษที ฉันอยู่ที่นี่หนะ"