“แต่ผมไม่ได้รักคุณ ผมรักอลินดา น้องสาวของคุณ!”

นารีรัตน์ส่ายหน้าไปมาราวกับคนบ้า และกรีดร้องลั่น

“ไม่จริง คุณรักนารี คุณเคยบอกว่ารักนารีคนเดียว และคุณก็บอกว่าคุณเกลียดนังลินดา แต่ที่คุณต้องรับมันเป็นเมียก็เพราะคุณพลาดไปมีอะไรกับมันเข้าต่างหากล่ะ ความจริงแล้วคุณรักนารี… ใช่ไหมคะคุณแซค คุณรักนารีคนเดียว…”

ตอนนี้นารีรัตน์พูดออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง

“ถ้าไม่มีนังลินดา คุณก็จะกลับมาหานารี… ใช่ไหมคะ ใช่ไหมคะคุณแซค”

“ฟังให้ดีนะ นารีรัตน์ ผู้หญิงที่ผมรักคือผู้หญิงที่คอยเอาใจใส่ผมตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่ใช่ผู้หญิงที่ทิ้งผมไปมีผู้ชายคนอื่นอย่างที่คุณทำนารีรัตน์”

“ไม่นะคะคุณแซค… นารีอธิบายได้…”

“หยุดเถอะ และยอมรับกับสิ่งที่คุณทำลงไปซะ”

แซคคารีย์ผลักร่างของนารีรัตน์ออกห่างอย่างรังเกียจ และกำลังจะเดินเข้าไปหาอลินดา แต่นารีรัตน์ตามมาคว้าขาเอาไว้เสียก่อน

“อย่าทิ้งนารีไปนะคะคุณแซค นารีรักคุณ”

แซคคารีย์หยุดเดิน และก้มลงแกะมือของนารีรัตน์ออกจากท่อนขาของตัวเอง

“คุณไม่เคยรักใครมากกว่าตัวเองหรอก นารีรัตน์”

“คุณแซค!” นารีรัตน์กรีดร้องเสียงดังลั่น ก่อนจะล้มพับหมดสติไปในที่สุด

“พี่นารี… คุณแซค… พี่นารีเป็นอะไรไปคะ” อลินดามองพี่สาวด้วยความเป็นห่วง แซคคารีย์ที่กำลังแกะเชือกที่พันธนาการมือของอลินดาให้อยู่ เค้นเสียงตอบออกมาอย่างหงุดหงิด

“เธอยังจะไปสนในนารีรัตน์อีกทำไม นี่แม่นั่นกำลังจะฆ่าเธอนะ แล้วถ้าฉันมาไม่ทัน อะไรจะเกิดขึ้น แม่คุ๊ณ”

ชายหนุ่มคำรามเสียงเดือดดาล มองหน้าภรรยาด้วยสายตาโล่งอกระคนโมโห

“คือลินดา…”

“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมให้ระวังตัว เคยเชื่อกันบ้างไหม”

อลินดาช้อนตามองแซคคารีย์ที่กำลังหน้าบูดเบี้ยวด้วยความรู้สึกละอายใจ

“ลินดาขอโทษที่ทำให้คุณแซคต้องลำบาก…”

“มันไม่ใช่แค่ความลำบาก แต่เธอทำให้ฉันกลัว อลินดา”

“คุณแซค… กลัวอะไรเหรอคะ” หล่อนถามออกมาน้ำตาคลอสองหน่วยตา

แซคคารีย์มองจ้องหน้าอลินดาอย่างโมโห “ยังจะมีหน้ามาถามอีกหรือว่าฉันกลัวอะไร”

“ก็ลินดาไม่ทราบนี่คะ” สาวน้อยน้ำตาร่วงเมื่อถูกตะคอกจนขวัญเสียแล้วเสียอีก

“ฉันก็กลัวเธอจะตายน่ะสิ ยัยโง่เอ้ย”

“รู้ไหมว่าฉันทรมานแค่ไหน ตอนที่ฉันคิดว่านารีอาจจะฆ่าเธอตายไปแล้ว”

“นี่คุณแซค… ตัวจริงใช่ไหมคะ”

ในที่สุดคนตัวเล็กที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ก็ยกมือขึ้นลูบๆ คลำๆ ร่างกายสูงใหญ่ของแซคคารีย์ “ไม่ใช่เทวดาใจดีที่ไหนใช่ไหมคะ”

“ฉันตัวจริงเสียจริงเลยล่ะ”

“แต่… คุณแซคตัวจริงไม่ได้ใจดีแบบนี้นี่คะ” อลินดายังคงไม่อยากจะเชื่อ

“งั้นจะพิสูจน์ให้ดูว่าฉันตัวจริงเสียงจริงแค่ไหน”

“อุ๊บบบบ อื้อ…”

อลินดาระบายยิ้มออกมาพร้อมๆ กับหยาดน้ำตาแห่งความตื้นตันใจ เมื่อจุมพิตร้อนฉ่าที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่บนกลีบปากของหล่อนมันแสนจะคุ้นเคย

“คุณแซคตัวจริง จริงๆ ด้วย”

แซคคารีย์หรี่ตาแคบมองภรรยาด้วยความเสน่หาและแสนห่วงใย

“เรากลับกันเถอะ”

“แล้วพี่นารีล่ะคะ”

“ตำรวจจะจัดการเองนั่นแหละ เราอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”

อลินดาหันไปมองร่างของพี่สาวฝาแฝดที่ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่กับพื้นโกดังด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่มีตำรวจหลายนายกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่

“ไปเถอะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะพาไปให้ปากคำที่โรงพัก”

“ค่ะ”

แซคคารีย์โอบประคองร่างของอลินดาเดินออกไปจากโกดังร้าง ทิ้งคราบเลือดและรอยน้ำตาเอาไว้เบื้องหลัง รถคันงามพุ่งทะยานออกไปจากความมืดมิด มุ่งหน้าขึ้นสู่ท้องถนนด้วยความเร็วสูง

อลินดามองออกไปนอกกระจกรถ ความรู้สึกหดหู่เศร้าหมองยังคงเกาะกินอยู่ภายในหัวใจมากมาย หล่อนแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่นี้มันจะเป็นเรื่องจริง

“คิดอะไรอยู่หรือ ลินดา”

“ลินดาสงสารพี่นารีน่ะค่ะ”

“ใครทำอะไรไว้ก็ต้องรับผลของการกระทำนั้น ซึ่งนารีทำกรรมชั่ว ดังนั้นก็ต้องได้รับโทษตามกฎหมาย เธอหรือแม้แต่แม่ของเธอก็ไม่มีใครสามารถช่วยเหลืออะไรได้”

อลินดารู้ดีว่าสิ่งที่แซคคารีย์พูดมันคือเรื่องจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“แม่กับพ่อคงจะเสียใจมาก”

“พวกท่านเองก็มีส่วนผิดที่รักลูกลำเอียง ตามใจนารีจนเสียคนแพ้ไม่เป็นแบบนี้ และนี่ก็คือบทเรียนราคาแพงที่พวกท่านจะต้องก้มหน้ายอมรับมันเช่นกัน”

อลินดานั่งนิ่งเงียบด้วยความทุกข์ใจ จนกระทั่งคนตัวโตยื่นมือมากุมมือเล็กเอาไว้ และบีบเบาๆ ให้กำลังใจ

“จำเอาไว้นะ ว่าเธอจะมีฉันไปชั่วชีวิต”

หญิงสาวเอียงหน้ามองเสี้ยวหน้าคมสันของแซคคารีย์ด้วยความซาบซึ้งใจ ผู้ชายที่เคยบอกว่าเกลียดหล่อน ขยะแขยงหล่อน และทำให้หล่อนเสียใจมาตลอด แต่สุดท้ายแล้วเขาก็เป็นคนเดียวที่รักและห่วงใยหล่อนอย่างจริงใจ

“ขอบคุณนะคะคุณแซค…”

“ขอบคุณฉันด้วยการมีลูกให้ฉันหลายๆ คนก็พอ”

คนตัวโตหัวเราะร่วน ในขณะที่อลินดาระบายยิ้มขัดเขินออกมา และนั่งแก้มแดงก่ำไปตลอดเส้นทาง