“ถ้าพี่ฆ่าฉันแล้ว พี่จะมีความสุข พี่ก็ทำเถอะ แต่อย่าไปฆ่าคนอื่นอีกเลย”

นารีรัตน์หัวเราะชั่วร้าย เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าน้องสาว และเอามือขยุ้มเส้นผมนุ่มของอลินดาแรงๆ

“เป็นคนดีเหลือเกินนะมึงน่ะ งั้นไปทำดีต่อในนรกก็แล้วกันนะ”

อลินดาไม่ได้โต้ตอบพี่สาวอีก หล่อนหลับตาลงและก้มหน้าก้มตายอมรับความตายที่พี่สาวกำลังหยิบยื่นให้ ปากกระบอกปืนจ่อที่ขยับของหล่อน และอีกไม่กี่วินาทีหล่อนก็คงจะถูกพี่สาวแท้ๆ ระเบิดจนสมองกระจุย แต่เสียงปืนที่ไม่ใช่จากกระบอกของพี่สาวดังขึ้นเสียก่อน

อลินดาลืมตาขึ้น และก็เห็นว่านารีรัตน์เองก็หันไปมองตามเสียงกัมปนาทที่ดังขึ้นเช่นกัน

“คุณกฤติชัย…?”

อลินดาครางชื่อของกฤติชัยออกมาด้วยความตกใจและสงสัย เมื่อเห็นชายหนุ่มที่หายหน้าหายตาไปนานเดินถือปืนเล็งมายังร่างของนารีรัตน์

นารีรัตน์ช็อกมาก เมื่อเห็นไอ้ต้นมือปืนที่ตัวเองจ้างให้มาฆ่ากฤติชัยถูกยิงตายต่อหน้าต่อตา และกฤติชัยผู้ชายที่หล่อนสั่งฆ่ากำลังถือปืนและเล็งมาที่ร่างของหล่อน

“คุณกฤติชัย… จะทำอะไรคะ”

สีหน้าของกฤติชัยราบเรียบไร้ความรู้สึก สายตาของเขาจ้องมอง นารีรัตน์ตลอดเวลา

“คุณนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ นะนารีรัตน์”

นารีรัตน์ตกใจหน้าซีดเผือด พยายามที่จะแก้ไขสถานการณ์ที่ตกเป็นรองของตัวเอง

“คุณกฤติชัยวางปืนลงก่อนนะคะ มีอะไรเราค่อยๆ พูดกันค่ะ”

“ผมไม่โง่อีกแล้วล่ะนารี… สองครั้งแล้วที่คุณสั่งฆ่าผม”

“คุณ… รู้ได้ยังไงคะ ไหนคุณบอกว่าความจำเสื่อม” นารีรัตน์ตกใจช็อกแทบสิ้นสติ

คราวนี้กฤติชัยระบายยิ้มเลือดเย็นออกมา “ก็ถ้าผมไม่บอกคุณว่าผมความจำเสื่อม จำความชั่วที่คุณทำกับผมเอาไว้ไม่ได้ คุณจะหลงกลผมเหรอ นารี”

“อะไรกัน… นี่อย่าบอกนะว่าคุณหลอกฉัน”

“ใช่ ผมรู้ทุกอย่างที่คุณกำลังจะทำนั่นแหละ รู้แม้กระทั่งว่าคุณจ้างคนมาเก็บผม หลังจากที่ใช้ประโยชน์จากผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะอย่างนี้ไง ผมถึงไม่ตายตามที่คุณต้องการ”

นารีรัตน์ตัวเย็นเฉียบ เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอก “ไอ้เลว… นี่มึงหลอกกูเหรอ”

“ผู้หญิงอย่างคุณไม่ควรจะอยู่ก่อความวุ่นวายให้คนดีๆ บนโลกนี้อีกแล้วล่ะ นารีรัตน์”

“แก… แกหมายความว่ายังไง ไอ้กฤติชัย” นารีรัตน์เดินถอยหลังหนี เมื่อกฤติชัยสาวเท้าเข้ามาหา

“คุณนี่ชั่วช้าจริงๆ นารี”

“เออ กูเลว พอใจหรือยัง”

นารีรัตน์ยังคงเล็งปืนไปที่ร่างของกฤติชัยตลอดเวลา

“ถ้ามึงเดินเข้ามาหากูอีก กูยิงมึงแน่ ถอยออกไป ไอ้สารเลว”

แต่กฤติชัยไม่ยอมถอย เขาก้าวไปข้างหน้า และกำลังจะถึงร่างของนารีรัตน์ในไม่ช้า

“กูบอกให้หยุดไง”

เมื่อกฤติชัยไม่ยอมหยุดเดิน ลูกกระสุนก็พุ่งออกจากกระบอกปืนด้ามที่นารีรัตน์ถืออยู่ มันพุ่งเข้าใส่หน้าอกของกฤติชัยอย่างแม่นยำ

ปัง!

“คุณกฤติชัย…!”

อลินดาตะโกนออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นร่างของกฤติชัยร่วงลงจมกองเลือดอยู่ที่พื้น

“พี่นารี… พี่นารียิงเขาทำไม”

นารีรัตน์ตกใจไม่น้อย แต่ก็ยังหัวเราะออกมา

“มัน… มันลนหาที่ตายเองต่างหาก มันสมควรตาย”

“ผมไม่อยากจะเชื่อเลย… ว่าคุณจะกล้ายิงผมจริงๆ นารี…”

กฤติชัยกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือด แต่ก็ยังพยายามที่จะพูดความในใจออกมา

“แกก็คิดจะฆ่าฉันเหมือนกันไม่ใช่หรือไง”

“ในปืนของผมไม่มีลูกกระสุนหรอก เพราะผมไม่สามารถฆ่าคนที่ตัวเองรักได้…”

นารีรัตน์หยิบปืนของกฤติชัยขึ้นมาดูก็พบว่าไม่มีลูกกระสุน อย่างที่กฤติชัยบอกจริงๆ หัวใจของหล่อนแกว่งเล็กน้อย แต่ไม่ช้าความชั่วก็เข้ามาปิดทับจนมืดดำเหมือนเดิม

“แกมันสมควรตายแล้วล่ะ เพราะแกคือมารชีวิตของฉัน”

นารีรัตน์ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ร่างโชกเลือดของกฤติชัย

“ก็ถ้าไม่ใช่เพราะแกฉุดฉันไปจากงานแต่งงาน ป่านนี้ชีวิตของฉันก็คงจะสุขสบายไปแล้ว ไม่ต้องมาทำเรื่องเลวๆ แบบนี้หรอก”

“คุณไม่เคยรักผมเลยเหรอ นารี… ไม่เคยรักผมอย่างที่คุณ… พูดเลยใช่ไหม…”

“กูไม่เคยรักมึง กูก็แค่หลอกมึงไปวันๆ เท่านั้นแหละ ก็ใครใช้ให้มึงเกิดมาโง่ล่ะ”

นารีรัตน์เงยหน้าหัวเราะร่วน และจ่อปลายกระบอกปืนในมือเล็งไปที่หน้าอกของกฤติชัยอีกครั้ง

“นัดเดียวมึงยังไม่ตาย งั้นจ่อยิงใกล้ๆ แบบนี้ ดูสิว่ามึงจะยังหนังเหนียวอยู่อีกไหม ไอ้กฤติชัย”