“จำเอาไว้นะ ฉันโชคร้ายได้เธอมาเป็นเมียแล้ว ดังนั้นอย่าทำให้ฉันโชคร้ายยิ่งขึ้นด้วยการหายตัวไปจากฉันอีก เข้าใจไหม”

อลินดาย่นจมูกใส่แซคคารีย์อย่างหมั่นไส้

“ความจริงคุณแซคน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอคะ หากตัวนำโชคร้ายอย่างลินดาหายไป อุ๊ย…”

อลินดาอุทานตกใจ เมื่อปากอิ่มที่กำลังจำนรรจาถูกริมฝีปากกระด้างกระแทกลงมาหาแรงๆ อย่างต้องการทำโทษ

“อย่าพูดจาแบบนี้อีก เข้าใจไหม”

เขากระซิบชิดปากอิ่ม

“และถ้าขืนขัดคำสั่ง จะกัดปากให้ขาดเชียว”

“คุณแซคน่ะ”

“เข้าใจไหม”

เขาย้ำคำสั่งอีกครั้งอย่างต้องการคำตอบ

“ค่ะ เข้าใจค่ะ”

ชายหนุ่มระบายยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะคว้ามือเล็กไปกุมเอาไว้ และรั้งให้ออกเดินไปตามชายหาด

“เมื่อตอนบ่ายๆ ฉันเจอกับคุณกฤติชัยด้วยนะ”

“เจอที่ไหนเหรอคะ”

“เจอที่นี่แหละ เห็นว่ามาพักผ่อนน่ะ”

แซคคารีย์เล่า ในขณะที่อลินดายังคงเต็มไปด้วยความแคลงใจ

“แล้วคุณกฤติชัยบอกไหมคะว่าหายไปไหนมาตั้งนาน”

“เห็นบอกว่าป่วยน่ะก็เลยไปพักรักษาตัว”

“ป่วยเหรอคะ”

อลินดาทวนคำพูดของแซคคารีย์

แซคคารีย์หยุดทำหน้าบูด และหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้า

“แน่ใจนะว่าจะเป็นของฉันคนเดียว”

“สัญญาค่ะ”

ชายหนุ่มระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะรวบร่างอรชรเข้าไปกอดแนบอก จากนั้นก็พรมจูบไปทั่วดวงหน้างาม ก่อนจะมาหยุดอิ่ง อ้อยที่กลีบปากอิ่มเต็มแสนหวาน

ภาพสองร่างที่กอดจูบกันอย่างดูดดื่มทำให้นารีรัตน์ที่ออกมาเดินเล่นพร้อมกับกฤติชัยชะงักกึก ความริษยาทำให้หล่อนแทบจะเก็บโทสะร้ายเอาไว้ไม่มิด

กฤติชัยหรี่ตามองดวงหน้าของนารีรัตน์อยู่อึดใจ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

“ผมหวังว่าคุณคงไม่รู้สึกอะไรกับภาพของน้องสาวและสามีของเธอนะครับ”

นารีรัตน์รีบกลบเกลื่อนความริษยาไว้ใต้รอยยิ้มหวานของตัวเอง จากนั้นก็ช้อนตาขึ้นมองกฤติชัย

“รู้สึกสิคะ รู้สึกอยากให้พวกมันเป็นทุกข์”

“แต่ผมว่าน้องสาวของคุณก็แลดูไม่มีพิษมีภัยอะไรนะครับ คุณน่าจะเปลี่ยนใจ…”

“ไม่ค่ะ นารีไม่มีทางเปลี่ยนใจ ยังไงซะคืนนี้คุณกฤติชัยก็ต้องจัดการตามแผนเดิมของเรา”

ดวงตาของนารีรัตน์เป็นจุดเดียวที่ซ่อนความริษยาเอาไว้ไม่มิด

“นารีจะไม่ยอมให้มันมีลมหายใจอยู่ในโลกใบนี้อีก นารีเกลียดมัน นารีไม่อยากมีฝาแฝด”

กฤติชัยไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากยืนฟังนารีรัตน์พรั่งพรูความคลั่งแค้นที่มีต่ออลินดาออกมาเงียบๆ

“ลมแรงมากเลย สงสัยฝนจะตก นารีว่าเราเข้าไปข้างใน รีสอร์ทกันเถอะนะคะ”

“ครับ”

ทั้งคู่เดินกลับเข้ามาภายในรีสอร์ท ก่อนที่นารีรัตน์จะมาหยุดที่หน้าห้องพักของกฤติชัยที่จองเอาไว้อยู่ข้างๆ กัน

“รอรับข้อความจากนารีนะคะ”

“ครับ”

“เมื่องานสำเร็จ เราสองคนจะแต่งงานกันค่ะ”

รอยยิ้มของกฤติชัยที่มอบมาให้หล่อน ก่อนที่เขาจะเดินหายเข้าไปในห้องพัก ยิ่งทำให้นารีรัตน์สมเพชเวทนาเป็นที่สุด

“ตอนมึงความจำดี มึงก็หลงกูจนโงหัวไม่ขึ้น พอมึงความจำเสื่อม มึงก็ยังรักกูหลงกูเหมือนเดิม ไอ้โง่เอ้ย คราวนี้กูจะไม่ยอมให้มึงรอดจากนรกอีกแล้วล่ะ”

นารีรัตน์เค้นเสียงแผ่วเบาราวกับลมหายใจออกมา ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปยังห้องพักของตัวเองที่มีมารดารออยู่