“งั้นนารีขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ เอาไว้พรุ่งนี้เราไปเจอกันที่หัวหินตามแผนที่นัดกันเอาไว้”

“ครับ”

นารีรัตน์ก้าวลงจากเตียง และรีบสวมเสื้อผ้า พอแต่งตัวเสร็จแล้วก็คว้ากระเป๋าขึ้นมาคล้องไหล่ พร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดกฤติชัยอย่างประจบประแจง

“พรุ่งนี้เจอกันนะคะที่รัก”

“แน่นอนครับ เราสองคนจะต้องเจอกันแน่ และที่สำคัญเราสองคนจะอยู่ด้วยกันไปตลอดกาล”

นารีรัตน์ไม่ชอบใจที่กฤติชัยพูดแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากจะโต้แย้งเพราะเกรงว่าชายหนุ่มจะไม่ช่วยเหลือ

“ค่ะ นารีจะอยู่กับคุณไปตลอดกาลค่ะ”

“คุณสัญญาแล้วนะ”

“ค่ะสัญญาค่ะ”

นารีรัตน์ทำเป็นยกมือขึ้นเกี่ยวก้อยกับกฤติชัย ก่อนจะจูบแก้มสากเป็นครั้งสุดท้าย และเดินออกไปจากห้องทันที

“ไอ้บ้า ใครจะอยู่กับมึงไปตลอดชีวิต”

หญิงสาวแสดงท่าทางขยะแขยง

“รอให้ฉันกำจัดนังลินดาได้ก่อนเถอะ แกก็จะเป็นรายต่อไปไอ้กฤติชัย”

 

อลินดาแปลกใจเมื่อเดินลงมาจากบันได แล้วเห็น แซคคารีย์ยังคงนั่งจิบกาแฟอยู่ภายในห้องโถงใหญ่ คิ้วเรียวเลิกสูง ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาเขา

“ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอคะคุณแซค”

แซคคารีย์หันมาทางเสียงเรียกหวานฉ่ำของอลินดา ก่อนจะวางถ้วยกาแฟลงกับโต๊ะกระจก และระบายยิ้มน้อยๆ

“วันนี้ไม่ได้ไปทำงานหรอก”

“อ้าว ทำไมล่ะคะ วันนี้คุณแซคมีประชุมไม่ใช่เหรอคะ”

สีหน้าของอลินดาเต็มไปด้วยความแปลกใจ

“ใช่ แต่ฉันอยากไปเที่ยวทะเลมากกว่านี่น่า”

“งั้นก็แสดงว่าคุณแซค… เกเรงานเหรอคะ”

แซคคารีย์พยักหน้ารับน้อยๆ และยิ้มกว้าง

“ไม่ต้องทำหน้าตื่นแบบนั้นหรอก ฉันให้วาเนสซ่าส่งอีเมลแจ้งเลื่อนประชุมตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าเธอจะต้องไปหัวหินกับครอบครัวแล้วล่ะ”

“คุณแซคไม่เห็นบอกลินดาเลยล่ะคะ”

“ก็ฉันอยากเซอร์ไพรส์เธอไงล่ะ”

อลินดามองค้อนคนตัวโต ก่อนจะเอ่ยถาม “แล้วคุณแซคเตรียมกระเป๋าเดินทางแล้วเหรอคะ”

“ยังเลย” แซคคารีย์ส่ายหน้าไปมา

“งั้นเดี๋ยวลินดาขึ้นไปจัดกระเป๋าเดินทางให้นะคะ”

“ใช่ ฉันเป็นห่วงเธอ”

คำตอบของเขาทำเอาอลินดาแก้มแดงก่ำ หัวใจของหล่อนแช่มชื่นเหลือเกิน

“ไม่ต้องห่วงลินดาหรอกค่ะ ที่นี่มีแต่คนในครอบครัวของลินดาทั้งนั้น”

“เธอแน่ใจนะว่าพวกเขามองเธอเป็นคนในครอบครัว”

หล่อนอึ้งไปกับคำถามกลับมาของแซคคารีย์ เพราะเอาจริงๆ แล้วหล่อนก็ไม่เคยมั่นใจเหมือนกัน

“คุณแซคหมายถึง…”

“ฉันอยากให้เธอระวังตัวทุกฝีก้าวน่ะ ถึงแม้ฉันจะอยู่ด้วยก็ตาม”

อลินดามองแซคคารีย์ที่สีหน้ายังคงเคร่งเครียดด้วยความซาบซึ้งใจ แม้เขาจะไม่เคยบอกว่ารักหล่อนตรงๆ แต่แค่เขาแสดงออกว่าห่วงใย หล่อนก็มีความสุขแล้ว

“ค่ะ ลินดาจะระวังตัวค่ะ”

“ดีมาก งั้นเราลงไปสมทบกับครอบครัวของเธอกันเถอะ”

แซคคารีย์ปลดเข็มขัดนิรภัยให้กับหล่อน และก็ก้าวลงไปจากรถ ไม่นานเขาก็เดินอ้อมตัวรถมาดึงประตูเปิดให้

“ขอบคุณค่ะ”

หล่อนกล่าวขอบคุณและก้าวตามลงไป ก่อนจะระบายยิ้มกว้างเมื่อเห็นบรรยากาศแสนสวยเบื้องหน้า

“สวยจังค่ะ”

“ชอบทะเลหรือ”

แซคคารีย์เอ่ยถาม

“ค่ะ ลินดาชอบทะเล แต่ก็ไม่ได้มาบ่อยๆ อย่างที่ใจต้องการเสียที”

แซคคารีย์หันมองหน้าภรรยา และคว้ามือเล็กมากุมเอาไว้

“เอาเป็นว่าถ้าเสาร์อาทิตย์ไหนฉันไม่เพลียจนเกินไป เราจะมาทะเลด้วยกัน โอเค๊”

อลินดาหันขวับมองหน้าคนตัวโต และฉีกยิ้มจนตายีเป็นเส้นตรงเลยทีเดียว

“คุณแซค… พูดจริงนะคะ”

“จริงสิ จะโกหกทำไม”

ภาพที่อลินดากระโดดตัวลอยอย่างดีใจทำเอาแซคคารีย์ซ่อนรอยยิ้มพึงพอใจเอาไว้ไม่อยู่ อลินดาน่ารัก สดใส เขาไม่น่าโง่มองหล่อนเลวมาตั้งนานเลย

“เข้าที่พักกันเถอะ”

“ค่ะ”

แซคคารีย์เดินโอบเอวของอลินดามุ่งหน้าตรงเข้าไปในรีสอร์ท แต่ก็เจอนารีรัตน์และอุบลที่ล็อบบี้เสียก่อน

“มาแล้วเหรอลินดา”

นารีรัตน์ฉีกยิ้มกว้างเดินเข้ามาทักทายน้องสาว ก่อนจะเอียงหน้าพูดกับแซคคารีย์ด้วยความแปลกใจ

“ไม่น่าเชื่อว่าคุณแซคจะลางานมาด้วยนะคะเนี่ย”

“พอดีช่วงนี้งานไม่ค่อยยุ่งน่ะครับ”

นารีรัตน์ยิ้มให้กับแซคคารีย์ ก่อนจะคว้ามือของอลินดาไปกุมเอาไว้

“หน้าตาอิ่มเอิบดีนะ คงมีความสุขมากใช่ไหมลินดา”

“ก็… ตามอัตภาพน่ะค่ะ

อลินดายกมือไหว้มารดาแล้ว ก็หันมาถามพี่สาวถึงบิดาด้วยความแปลกใจ