หล่อนวางยากฤติชัยและสั่งให้คนเอาไปฆ่าให้ตาย แต่เขากลับรอดตายมาได้ แต่ความจำเสื่อม

“แล้วคุณมาเที่ยวคนเดียวเหรอคะคุณกฤติชัย”

“ผมมากับคนขับรถน่ะครับ เขารออยู่ข้างนอก” ผู้ชายข้างตัวตอบเสียงเรียบไร้พิรุธ ก่อนจะหันมาถามหล่อนอีกครั้ง “ว่าแต่คุณเถอะรู้จักชื่อผมได้ยังไง”

นารีรัตน์นิ่งไปสักพักก็ตัดสินใจพูดออกไป “เราเคยเป็นคนรักกันน่ะค่ะ และคุณก็รักฉันมาก”

“จริงเหรอครับ”

“จริงค่ะ”

“แล้วตอนนี้คุณกับผมเราเลิกกันหรือยังครับ”

นารีรัตน์ที่กำลังเหงาจึงคิดจะใช้กฤติชัยเป็นเครื่องมือคลายเหงาขึ้นมาอีกครั้ง

“เราเลิกกันไปแล้วค่ะ เพราะว่าคุณทำงานยุ่งมากไม่มีเวลาให้กับนารี”

“คุณชื่อนารีหรือครับ”

“ฉันชื่อนารีรัตน์ค่ะ”

“ชื่อเพราะจังนะครับ ผมคิดว่าเมื่อก่อน เราคงจะต้องรักกันมากแน่ๆ เลย”

นารีรัตน์ลอบเบ้ปากอย่างสมเพช แต่เพราะตอนนี้ไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่ากฤติชัย หล่อนจึงต้องแสดงละครต่อไป

“ใช่ค่ะ เรารักกันมาก”

“งั้นเราก็กลับมาคบกันอีกครั้งหนึ่งดีไหมครับ เห็นคุณบ่อยๆ ผมจะได้จำอะไรในอดีตได้บ้าง”

นารีรัตน์ระบายยิ้มหวาน “ขอเวลานารีคิดก่อนได้ไหม”

กฤติชัยยื่นมือมากุมมือของนารีรัตน์ และยกขึ้นมาจุมพิตอย่างนุ่มนวล

“ทำไมต้องคิดอะไรให้มากเรื่องด้วยล่ะครับ ในเมื่อยังไงซะ เราสองคนก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน”

ทำไมหล่อนถึงรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังแปลกประหลาดแบบนี้นะ แต่คงเป็นเพราะในผับเปิดเครื่องปรับอากาศแรงเกินไปล่ะมั้ง

“งั้นคุณกฤติชัยต้องตามใจนารีนะคะ”

“ได้ครับ ผมจะตามใจคุณทุกอย่าง ไม่ว่าคุณจะอยากได้อะไร ผมก็จะหามาให้ ไม่เว้นแม้แต่ดาวกับเดือนครับ”

นารีรัตน์ระบายยิ้มพึงพอใจ เมื่อสมองนึกแผนการยืมมือฆ่าคนขึ้นมาได้

“ขอให้จริงนะคะ”

“เข้าใจครับเจ้”

นารีรัตน์ตัดสายสนทนาทิ้ง ก่อนจะรีบเปิดประตูกระจกเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

“ตื่นแล้วเหรอคะที่รัก”

นารีรัตน์เดินเข้าไปกอดร่างของกฤติชัย และจูบแก้มสากอย่างออดอ้อน

“ตื่นแล้วครับ ว่าแต่คุณเถอะนารี ทำไมตื่นเร็วนักล่ะ”

“เอ่อ… พอดีพ่อโทรมาน่ะค่ะ”

กฤติชัยพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยถาม “ไหนมีเรื่องอะไรจะให้ผมช่วยเหลือครับ”

“คุณกฤติชัยน่ารักจังเลยค่ะ ยังอุตส่าห์จำได้อีก” นารีรัตน์ฉีกยิ้มกว้าง และจูบแก้มสากอีกครั้งอย่างเอาใจ

“เรื่องของคุณผมไม่เคยลืมหรอกครับ ไหนว่ามาสิว่าจะให้ผมช่วยเรื่องอะไร ใช่เรื่องเงินไหม”

นารีรัตน์ส่ายหน้าไปมา สายตามีความร้ายกาจ “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่เรื่องเงิน”

“แล้วเรื่องอะไรเหรอครับ”

นารีรัตน์ช้อนตาขึ้นสบประสานกับดวงตาของกฤติชัย

“ฆ่าคนค่ะ”

“ฆ่าคน?!”

“คุณกฤติชัยทำสีหน้าท่าทางแบบนี้ แสดงว่าจะไม่ช่วยกำจัดศัตรูให้กับนารีใช่ไหมคะ”

คู่สนทนาของหล่อนส่ายหน้าไปมา

“ผมยินดีจะช่วยคุณทุกเรื่องนั่นแหละครับนารี แต่ผมคิดว่าการฆ่าคนมันไม่ใช่เรื่องที่ดี”

“แต่ถ้ามันยังมีลมหายใจอยู่ในโลกใบนี้ นารีก็จะไม่มีวันมีความสุขค่ะ”

“แต่มันไม่ดีนะครับนารี”

นารีรัตน์ทำหน้าหงุดหงิดใส่กฤติชัย ก่อนจะดิ้นรนออกจากอ้อมแขนอย่างแง่งอน

“ถ้าคุณไม่ช่วยนารี นารีจัดการเองก็ได้ค่ะ แล้วถ้านารีติดคุกไป คุณก็เอาข้าวผัดกับโอเลี้ยงไปเยี่ยมนารีด้วยก็แล้วกันนะคะ”

กฤติชัยคว้าแขนเรียวของนารีรัตน์เอาไว้ และดึงเข้ามากอด “ผมก็แค่รู้สึกไม่ดีเท่านั้นน่ะครับที่ต้องฆ่ามนุษย์ด้วยกัน แต่ผมก็ยังไม่ได้บอกคุณนี่ว่าจะไม่ยอมทำ”

นารีรัตน์ยิ้มกว้างอย่างดีใจทันที “คุณกฤติชัยจะยอมช่วยนารีเหรอคะ”

“เพื่อคุณ ผมทำได้ทุกอย่างนั่นแหละนารี”

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่สุดเลยค่ะ”

นารีรัตน์ซบหน้าลงกับบ่าของกฤติชัย นัยน์ตาของหล่อนเต็มไปด้วยความสะใจเป็นที่สุด

‘มึงไม่รอดแน่ อีลินดา’