อลินดาหน้าซีดเผือด เมื่อเห็นว่าพี่สาวของตัวเองอยู่หน้าประตูห้อง

“พี่นารี…”

นารีรัตน์ก้าวเข้าไปในห้อง และจ้องหน้าน้องสาวเขม็ง “นี่แกมาได้ยังไง แกหนีไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“คือลินดา…” อลินดาร้องไห้ออกมา เพราะรู้สึกละอายใจต่อพี่สาวยิ่งนัก

“อย่าบอกนะว่าอีพยาบาลหน้าดำเมื่อวานก็คือแก…”

อลินดาก้มหน้าร้องไห้ ในขณะที่นารีรัตน์โกรธจนแทบบ้า หล่อนกำมือแน่น อยากจะฆ่าอลินดาเสียเดี๋ยวนี้ แต่ก็ทำไมได้ เพราะมีแซคคารีย์อยู่ด้วย

หล่อนต้องใจเย็นๆ ต้องใจเย็นที่สุด เหยื่อจะได้ตายใจ และคราวนี้อย่าหวังเลยว่าหล่อนจะปรานีนังน้องทรยศคนนี้

“เอาล่ะ… ไม่ต้องร้องไห้นะลินดา”

อลินดาแปลกใจกับคำพูดของพี่สาวยิ่งนัก จึงเงยหน้าที่ฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมอง และก็ได้เห็นว่ารอยยิ้มเกลื่อนใบหน้าของนารีรัตน์ หล่อนแทบไม่เชื่อสายตาเลยทีเดียว

“พี่ยอมแพ้แล้วล่ะ”

“พี่นารี…”

แซคคารีย์เดินเข้ามาหา และดึงร่างของอลินดาเข้าไปกอดแนบอก ก่อนจะพูดขึ้นเสียเอง

“ตอนนี้ผู้หญิงคนเดียวที่ผมต้องการในฐานะภรรยาก็คือ อลินดา ผมขอโทษนะนารี ที่ผมกลับไปรักคุณเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว และถ้าคุณจะโกรธจะเกลียดใครสักคนที่ทำให้คุณผิดหวัง ก็มาโกรธผม เกลียดผมเถอะ อลินดาไม่เกี่ยวข้องด้วยเลย”

ยิ่งแซคคารีย์กางปีกปกป้องนังน้องทรยศมากเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งคลั่งแค้นแทบบ้า แต่ก็ต้องซ่อนความแค้นนั้นเอาไว้ใต้ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

“นารี… ยอมรับความจริงแล้วล่ะค่ะ ว่าต่อให้สู้ยังไง ก็ไม่มีทางได้คุณกลับคืนมา”

“พี่นารี… ลินดาขอโทษ”

“พี่ไม่โกรธเธอแล้วล่ะลินดา ในเมื่อเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะตัวพี่เอง ดังนั้นคนที่สมควรไปก็ต้องเป็นพี่”

“ลินดาขอโทษ…”

ยิ่งพี่สาวพูดแบบนี้ อลินดาก็ยิ่งรู้สึกผิดบาปมากยิ่งขึ้น หล่อนร้องไห้ด้วยเสียใจเป็นที่สุด

“ไม่ต้องร้องไห้นะลินดา”

นารีรัตน์ดึงร่างของน้องสาวเข้ามากอดแนบอก

“พี่ขออวยพรให้เธอมีความสุขนะ และกลับไปเยี่ยมพี่ เยี่ยมแม่เยี่ยมพ่อที่บ้านบ้างล่ะ”

“พี่นารี…”

“ลินดากลับมาเหรอ กลับมาที่ไหนล่ะ แม่ไม่เห็นเลย”

“มันจะมาที่นี่ทำไมล่ะแม่ มันก็ไปหาคุณแซคนู้น และตอนนี้มันก็แย่งคุณแซคไปจากฉันได้สำเร็จแล้วนะแม่” นารีรัตน์คำรามออกมาอย่างคลั่งแค้น “ถ้าไม่มีมันสักคน ฉันก็คงไม่ต้องทรมานแบบนี้”

“อย่าพูดแบบนี้สินารี ยังไงลินดามันก็น้องของลูกนะ”

“น้อง… น้องทรยศต่างหากล่ะแม่!”

อุบลถอนใจออกมาด้วยความเป็นกังวล ขณะเดินเข้าไปกุมมือลูกสาวคนโตเอาไว้ และพยายามพูดให้ใจเย็นลง

“ก็อย่างที่แม่บอกไงล่ะนารี ตัดใจจากคุณแซคเถอะ แม่ไม่เห็นเขาจะมีเยื่อใยอะไรกับลูกเลยสักนิด”

“ก็เพราะว่าเขามีนังลินดายังไงล่ะแม่ เขาถึงได้ทำเย็นชา และไม่สนใจฉันแบบนี้น่ะ”

แม้จะส่งสารลูกสาวสุดที่รักแค่ไหน แต่ก็มองไม่เห็นทางที่จะช่วยเหลือได้เลย

“ใจเย็นๆ นะนารี…”

“ฉันจะใจเย็นได้ยังไงแม่ ในเมื่อฉันกำลังแพ้มัน กำลังจะแพ้นังน้องฝาแฝดที่ไม่เคยมีอะไรดีสู้ฉันได้สักอย่าง แต่มันกำลังจะชนะฉันเรื่องผู้ชาย”

อุบลได้ยินคำพูดของนารีรัตน์ก็รู้สึกสะท้อนใจยิ่งนัก เพราะการแสดงออกของลูกสาวคนโตมันสะท้อนให้เห็นถึงการเลี้ยงดูที่หล่อนกับสามีหยิบยื่นให้ตั้งแต่เล็ก

หล่อนกับสามีรักและตามใจนารีรัตน์ทุกอย่าง ไม่ว่านารีรัตน์อยากจะได้อะไร อยากจะทำอะไร ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ลูกสาวต้องการ ตรงกันข้ามกับอลินดาที่จะเป็นฝ่ายถูกเอารัดเอาเปรียบเสมอ ทุกอย่างที่พี่สาวอยากได้ อลินดาก็ต้องหยิบยื่นให้โดยไม่มีข้อแม้ ซึ่งจากการอบรมเลี้ยงดูแบบผิดๆ ของหล่อนและสามีก็ทำให้นารีรัตน์กลายเป็นคนที่ต้องเอาชนะทุกอย่าง พ่ายแพ้ไม่เป็น และไม่เคยรักใครมากกว่ารักตัวเอง

“ผู้ชายดีๆ ยังมีอีกทั้งเยอะลูก ปล่อยคุณแซคไปเถอะนะนารี ยังไงเขาก็ไม่ได้รักลูกแล้ว”

นารีรัตน์ตวัดตามองหน้ามารดา มองด้วยสายตาที่ทำให้อุบลถึงกับกลัวใจเลยทีเดียว

“ถ้าฉันไม่มีความสุข ใครก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข”

“นารี ลูกอย่าทำอะไรไม่ดีนะลูก”

อุบลพยายามห้ามปรามลูกสาวคนโต แต่ไม่ได้ผล แถมยังถูกหยอกย้อนอีกต่างหาก

“แม่กับพ่อเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าให้ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ แม้จะต้องคดโกงบ้างก็ไม่ผิดอะไร”

“นารี… แม่ขอโทษที่สอนลูกแบบนั้น” อุบลร้องไห้ออกมา แต่นารีรัตน์ไม่ได้ซาบซึ้งอะไรด้วยแล้ว

“ฉันจะออกไปข้างนอก คงจะกลับดึกๆ แม่ไม่ต้องโทรตามล่ะ”

“นารี… ให้แม่ขับรถให้เถอะนะ ลูกกำลังอารมณ์ไม่ดี แม่กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ”

อุบลวิ่งตามลูกสาวคนโตออกมานอกบ้าน แต่นารีรัตน์ยืนกรานเสียงแข็ง

“ฉันขับเองได้ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมตายก่อนนังลินดาหรอก”

“นารี… ลูกพูดอะไรน่ะ” อุบลครางออกมาอย่างใจคอไม่ดี

“ไม่มีอะไรหรอก แม่เข้าบ้านไปเถอะ และถ้าพ่อกลับมาก็บอกด้วยว่าฉันออกไปหาเพื่อนข้างนอก พ่อจะได้ไม่ต้องโทรตามให้ฉันรำคาญใจ”

แล้วลูกสาวที่หล่อนกับสามีรักนักรักหนาก็ก้าวขึ้นรถ และขับออกไปด้วยความเร็ว อุบลน้ำตาไหลริน มองตามท้ายรถของนารีรัตน์ไปด้วยความเสียใจ

“แม่ขอโทษ… ที่เลี้ยงหนูมาให้เป็นคนแบบนี้ นารี… แม่ขอโทษ… แม่ขอโทษนะลูก…”