“มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะคุณแฮรี่ อ้อมค้อมแบบนี้ น่ารำคาญ”

“เอ่อ…”

“และอย่าบอกว่าไม่มีล่ะ เพราะผมมั่นใจว่าคุณไม่มีทางตั้งใจมาเยี่ยมเยียนผมอย่างเดียวหรอก จริงไหม”

แฮรี่มองหน้าแซคคารีย์อย่างทึ่งในไหวพริบและความช่างสังเกตของชายหนุ่ม

“คือผม… มีญาติห่างๆ อยู่คนหนึ่งน่ะครับ เธอจบพยาบาลมา และตอนนี้ก็ตกงาน ผมก็เลยอยากจะฝากให้มาทำงานกับคุณแซคน่ะครับ”

“จะให้ญาติของคุณมาดูแลผมอย่างนั้นหรือ”

“ก็ประมาณนั่นแหละครับ” แฮรี่พยักหน้าหงึกๆ “ผมอยากให้เธอมีประสบการณ์จริงในการดูแลคนป่วยน่ะครับ”

“แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะ”

แซคคารีย์ถามเสียงเยือกเย็น

“ถ้าท่านประธานปฏิเสธ ผมก็คงจะต้องให้ญาติของผมคนนี้ตกงานต่อไปเรื่อยๆ น่ะครับ”

สายตาของแฮรี่คล้ายกับจะบอกอะไรเขาสักอย่าง แต่เขากลับเดาไม่ออกว่ามันคืออะไร

“แล้ววันนี้คุณพาเธอมาด้วยหรือเปล่า”

“เธอรอผมอยู่ในรถครับ”

“ไปพามาพบผม”

“งั้นก็แสดงว่าญาติของผมได้งานใช่ไหมครับ” แฮรี่ตอบเสียงมีความหวัง

“ผมยังให้คำตอบไม่ได้ จนกว่าจะได้เห็นหน้าญาติของคุณ”

“ครับ งั้นเดี๋ยวผมมานะครับ”

แฮรี่ลุกเดินออกไปจากห้องทำงานกว้างแล้ว ผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็ขยับตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินอย่างสง่างามตรงไปหยุดที่ขอบหน้าต่างบานใหญ่ของห้องทำงาน ดวงตาสีสนิมจ้องมองออกไปยังรถเก๋งราคาแพงของ แฮรี่ที่จอดอยู่ลานหน้าตึกใหญ่ กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง

 

เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินตามหลังแฮรี่เข้ามาภายในห้องทำงานของแซคคารีย์อีกครั้ง

“ผมพาญาติของผมมาแล้วครับท่านประธาน”

คำพูดของแฮรี่ทำให้ผู้ชายเจ้าของดวงตาสีสนิมเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงาน และจ้องไปยังร่างอรชรของผู้หญิงคนหนึ่งที่หลบอยู่ด้านหลังของแฮรี่

“ไหน มายืนใกล้ๆ ฉันหน่อยสิ”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ยอมขยับเขยื้อน แฮรี่ที่กลัวความลับจะแตกก็รีบพูดเร่งเร้าขึ้น

“ท่านประธานเรียกให้ไปยืนใกล้ๆ น่ะแก้ว ไปสิครับ”

“เอ่อ… ค่ะ…”

อลินดาในคราบของแก้วตาก้าวออกมาจากด้านหลังของแฮรี่ ก่อนจะเงยหน้าอัปลักษณ์ของตัวเองขึ้นมองแซคคารีย์ หล่อนคาดคิดว่าจะได้เห็นความตกใจบนใบหน้าหล่อเหลา แต่กลับไม่เห็นมันเลยสักนิด หรือว่าหล่อนแต่งหน้าให้อัปลักษณ์ยังไม่พอนะ

“ชื่อแก้วหรือ”

“ค่ะ”

อลินดาจำต้องดัดเสียงให้แตกต่างจากสุ่มเสียงเดิมของตัวเอง

“แล้วเธอทำอะไรเป็นบ้างล่ะ จบพยาบาลมาใช่ไหม”

“เอ่อ… แก้วทำได้ทุกอย่างค่ะ”

ริมฝีปากหยักสวยของแซคคารีย์เหยียดยิ้มหยัน “ทำได้ทุกอย่างก็ดีแล้ว จะได้ใช้ง่ายๆ”

แฮรี่เห็นแซคคารีย์เอาแต่จ้องหน้าอลินดาคล้ายกับจับผิดก็พยายามจะแก้ไขสถานการณ์

“งั้นผมจะให้แก้วมาทำงานพรุ่งนี้นะครับท่านประธาน”

“ทะ ทำค่ะ”

อลินดาหน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก ที่ต้องจับท่อนชายของแซคคารีย์ครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้ แต่พ่อเจ้าประคุณสิ ดูจะมีความสุขเหลือเกิน ไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย คงชอบให้ผู้หญิงจับสิท่า นี่ขนาดหล่อนทาหน้าเสียดำปี๊ดปี๋นะ

พอหล่อนทำความสะอาดให้กับท่อนชายชาตรีที่ใหญ่ไม่เปลี่ยนแปลงของแซคคารีย์เสร็จ หล่อนก็ต้องพยุงคนตัวโตออกมาจากห้องน้ำ และพาไปนั่งบนรถเข็นตามเดิม แต่ละหว่างทางเขาทิ้งตัวมาที่หล่อนหนักเกินไป ทำให้ร่างของหล่อนเสียหลักล้มหงายลงไปบนพื้นห้อง โดยมีเขาทาบทับลงมาทั้งตัว

จังหวะนั้นราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ดวงตาสีสนิมที่สบประสานมานั้นราวกับมีเวทมนต์ขลัง มันทำให้หล่อนอ่อนระทดระทวยทั้งตัว หัวใจก็เต้นแรงโครมคราม แต่แล้วมนต์ขลังก็ถูกทำลายจนหมดเกลี้ยงเมื่อประตูห้องทำงานของแซคคารีย์ถูกกระชากเปิดออก พร้อมๆ กับเสียงกรีดตกใจของ นารีรัตน์

“ว๊ายยย ทำอะไรกันน่ะ”

อลินดาได้สติรีบพลิกตัวลุกขึ้นและพยุงร่างหนักอึ้งของแซคคารีย์ขึ้นจากพื้น พาไปนั่งบนรถเข็นได้สำเร็จ แต่กระนั้นก็หอบแฮ่กเลยทีเดียว

“คุณแซคคะ นังหน้าดำนี่มันเป็นใครคะ” นารีรัตน์จ้องหน้าอลินดาที่ทาหน้าดำด้วยความไม่พอใจ

“พยาบาลของผมเอง” แซคคารีย์ตอบเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจกับความโมโหของอีกฝ่ายเลย

“คุณแซคไปแอบจ้างมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แล้วทำไมต้องไปจ้างมันด้วย ในเมื่อนารีก็คอยดูแลคุณอยู่ทั้งคน”

“ผมไม่เคยทำอะไรหลบๆ ซ่อนๆ ผมทำทุกอย่างเปิดเผยเสมอ”

“นารีหมายถึง… เมื่อวานนารียังไม่เห็นมันน่ะค่ะ”

“ผมเพิ่งจ้างแก้วมาวันนี้” แซคคารีย์ปรายตามองหน้านารีรัตน์ด้วยสายตาห่างเหิน “ต่อไปนี้คุณก็ไม่ต้องลำบากมาคอยดูแลผมแล้วนะนารี เพราะผมมีคนดูแลแล้ว”

“นังหน้าดำเนี่ยนะคะ ยี้ ขยะแขยง” นารีรัตน์ทำหน้าจะอ้วกกับความอัปลักษณ์ของผู้หญิงหน้าดำที่ตัวเองเห็น

อลินดาก้มหน้างุดไม่พูดจาโต้ตอบ

“ใช่ครับ ยังไงผมก็ขอบคุณคุณมากที่คอยแวะมาดูแลผม”

“ก็ที่นารีทำลงไปทุกอย่างก็เพราะนารีรักคุณนี่คุณแซค”

แซคคารีย์ไม่ได้ตอบอะไร นอกจากระบายยิ้ม และนั่นก็ทำให้ นารีรัตน์หันมาพูดกับหญิงหน้าดำ

“แกดูแลคุณแซคให้ดีนะ แล้วอย่าเอาความดำมืดของแกไปทำให้คุณแซคแปดเปื้อนล่ะ”

“ค่ะ” อลินดาตอบรับสั้นๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้นารีรัตน์ต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“ฉันว่าเสียงแกคุ้นหูนะ นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน”

“เสียงคนเหมือนกันเยอะแยะไปนารี” แซคคารีย์แย้งขึ้น “ว่าแต่คุณกินข้าวมาหรือยังล่ะ”

“ยังเลยค่ะคุณแซค” นารีรัตน์ดีใจที่แซคคารีย์เอ่ยถาม เพราะก่อนหน้านี้เขาจะไม่สนใจหล่อนเลยแม้แต่น้อย

“ผมหิวพอดี งั้นเราไปกินข้าวกัน”

“ค่ะ คุณแซค” นารีรัตน์ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “งั้นนารีจะพาคุณแซคไปห้องอาหารเองนะคะ”

เมื่อแซคคารีย์พยักหน้ารับ นารีรัตน์ที่ลิงโลดด้วยความดีใจก็เข็นรถเข็นของแซคคารีย์ออกไปจากห้องทำงานทันที

อลินดามองตามไปด้วยดวงตาที่มีหยาดน้ำตาคลอเบ้า แต่แล้วก็ต้องรีบกะพริบตาถี่ๆ เมื่อมีเสียงคนเดินมาหยุดด้านหลัง หล่อนหันไปมองก็พบว่าเป็นสาวใช้

“คุณแซคให้มาพาคุณไปที่ห้องพักค่ะ”

“เอ่อ ค่ะ…”

อลินดาเดินตามร่างสาวใช้ออกไปจากห้องทำงานของแซคคารีย์ คิดว่าสาวใช้จะพาไปที่เรือนคนรับใช้ แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น

“ให้ฉัน… พักที่ห้องนี้เหรอจ๊ะ”

สาวใช้พาหล่อนมาหยุดที่หน้าประตูห้องพักที่อยู่ติดกับห้องนอนของแซคคารีย์

“ใช่ค่ะ นี่เป็นคำสั่งของคุณแซค”

“แต่ว่า…”

อลินดารู้สึกหวาดหวั่น หรือว่าแซคคารีย์จะจำหล่อนได้ แต่ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นได้หรอก ในเมื่อนารีรัตน์พี่สาวแท้ๆ ยังจำหล่อนไม่ได้เลย

“คุณแซคคงคิดว่าถ้าคุณพยาบาลอยู่ใกล้ๆ น่าจะเรียกใช้ได้สะดวกมากกว่าอยู่ไกลๆ น่ะค่ะ”

คำพูดของสาวใช้ทำให้อลินดาคล้อยตาม หล่อนพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะก้าวเข้าไปภายในห้องกว้างนั้น

“ถ้าขาดเหลืออะไร เรียกดิฉันได้ทุกเวลาเลยนะคะ”

“ขอบใจจ้ะ”

สาวใช้เดินออกไปแล้ว อลินดาจึงเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะร้องไห้ออกมา

“ทำไมฉันถึงตัดใจจากคุณไปไม่ได้สักทีนะคุณแซค ทั้งๆ ที่เราไม่ควรที่จะพบกันอีก…”

มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร่ำไห้ ร้องไห้ด้วยความทุกข์ทรมานปิ่มจะขาดใจ