เสียงจากบุคคลที่อยู่หลังบานประตูไม้ทำให้น้ำตาที่เพิ่งเช็ดแห้งไปแทบไหลออกมาอีกครั้ง แต่ก็พยายามอย่างที่สุดที่จะสะกดกลั้นมันเอาไว้ และฝืนใจก้าวลงจากเตียง ไปดึงบานประตูให้เปิดกว้างออก ผู้หญิงที่มีใบหน้าเหมือนกับหล่อนราวกับแกะจ้องมองมา

“ไม่ได้เจอกันนานนะ ลินดาน้องรัก”

น้ำเสียงของพี่สาวฝาแฝดเต็มไปด้วยความเดือดดาลและไม่พอใจ อลินดาขยับตัวหลบเข้าข้างประตู เพื่อให้พี่สาวได้ก้าวเข้ามาภายในอย่างไม่มีทางเลือก

และทันทีที่นารีรัตน์ก้าวเข้ามาหยุดภายในห้อง คำพูดดูหมิ่นเหยียดหยามก็ดังออกมาจากปากอิ่มของพี่สาวอีกครั้ง

“สมใจแกแล้วสินะ”

“พี่นารี…”

นารีรัตน์แค่นยิ้มหยัน กวาดตามองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะมองไปหยุดที่เตียงกว้างนานหลายอึดใจ จากนั้นก็เลื่อนสายตาดุดันมาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง “แกขโมยคุณแซคไปจากฉันได้สำเร็จแล้วนี่”

“ไม่ใช่นะคะพี่นารี… ฉัน…” หล่อนส่ายหน้าไปมา และพยายามปฏิเสธ “ฉันไม่เคยคิดจะแย่งคุณแซคมาจากพี่นารีเลย แต่ฉัน… ฉันจำเป็นต้องแต่งงานกับคุณแซค เพราะว่าพี่นารีหายไป…”

“หึ แล้วแกไม่ดีใจหรือไงที่ฉันหายไปนะ”

อลินดาเผยอปากค้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ

“ฉันว่านะ แกน่าจะดีใจจนเนื้อเต้นที่ฉันหายตัวไป และแกก็ได้ขึ้นมานั่งมานอนบนเตียงที่มันเป็นที่ของฉันแทน”

“ไม่ใช่นะคะพี่นารี ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย”

“อย่ามาตอแหล ฉันรู้นะว่าแกรักคุณแซค”

อลินดาก้มหน้าหลบสายตาพี่สาว เพราะเถียงไม่ออก เนื่องจากสิ่งที่พี่สาวพูดมันคือความจริง

นารีรัตน์ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าของน้องสาว มองด้วยสายตาเกลียดชัง

“แต่ถึงแกจะได้ตัวคุณแซคไปแล้ว หัวใจของเขาแกก็ไม่มีสิทธิ์จะได้ครอบครองหรอก เพราะเขารักฉัน จำใส่กะโหลกเน่าๆ ของแกเอาไว้ด้วยนังลินดา!”

หน้าผากของอลินดาถูกนิ้วเรียวของนารีรัตน์จิ้มแรงๆ จนแทบหงายไปด้านหลัง อลินดาร้องไห้สะอึกสะอื้น รู้สึกสับสนจนอึดอัดไปทั้งหัวใจ

หล่อนดีใจที่พี่สาวกลับมาโดยปลอดภัย แต่ก็อดเสียใจไม่ได้ที่เวลาของตัวเองที่จะได้อยู่กับแซคคารีย์ต้องหมดลงอย่างรวดเร็วขนาดนี้

“ฉันรู้ค่ะ ฉันรู้ดีว่าคุณแซครักพี่นารีคนเดียว”

“รู้ก็ดีแล้ว เพราะแกไม่มีสิทธิ์มาแทนที่ฉันในหัวใจของคุณแซคได้ เขารักฉัน คุณแซครักฉันคนเดียว”

นารีรัตน์ตะโกนใส่หน้าน้องสาวฝาแฝดเสียงดังลั่น ก่อนจะผลักร่างของอลินดาให้ล้มหงายลงไปกับพื้นห้อง จากนั้นก็ย่อตัวลงไปนั่งตรงหน้า

“แกอย่าคิดนะว่าจะแย่งคุณแซคไปจากฉันได้”

นารีรัตน์ยกมือขึ้นจะตบหน้าน้องสาวอีกครั้ง แต่คราวนี้ถูกอลินดายกมือขึ้นกำหมัด และบอกให้รู้ว่าสู้ยิบตาอย่างแน่นอน

“ฉันให้พี่ตบหน้าฉันแค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว อย่าทำร้ายฉันอีก ฉันไม่ยอม”

นารีรัตน์จำต้องลดมือของตัวเองลง และลุกขึ้นยืนอย่างขัดใจ เพราะรู้ดีว่าถ้าอลินดาสู้จริงๆ หล่อนไม่มีทางรับมือได้

“มึงก็แค่อีน้องทรยศ แย่งผัวของพี่สาว”

อลินดากัดปากจนแตก ขณะฝืนใจลุกขึ้นยืน “พี่นารีไม่ต้องเป็นกังวลหรอกค่ะ ฉันจะไม่อยู่ทำให้พี่เดือดร้อนหรอก ในเมื่อพี่กลับมาแล้ว ฉันที่เป็นแค่เพียงเจ้าสาวคั่นเวลา ก็จะไป”

“คุณแซคไม่ยอมให้แกไปหรอก”

ลำคอของอลินดาตีบตันจนแทบจะเปล่งคำพูดออกมาไม่ได้

“เขาไม่รั้งฉันเอาไว้หรอกค่ะ เพราะเขาเองก็เกลียดฉันไม่น้อยไปกว่าที่พี่นารีเกลียดชังฉันเหมือนกัน”

นารีรัตน์อึ้งไปเล็กน้อย ในขณะที่อลินดาพูดต่อ “ฉันจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด พี่สบายใจได้”

“ถึงแกจะไปแล้ว คุณแซคก็ไปลากตัวแกกลับมาได้อยู่ดีนั่นแหละ แกคิดว่าเขาจะปล่อยแกไปโดยที่ยังไม่มั่นใจว่าแกท้องลูกของเขาหรือเปล่าอย่างนั้นเหรอ”

ท้อง…

หัวใจของอลินดาโหวงเหวงขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มือเล็กยกขึ้นกุมหน้าท้องที่ยังแบนเรียบของตัวเองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความปวดร้าวทรมาน

“พี่นารีไม่ต้องเป็นกังวลหรอกค่ะ ถ้าฉันจะไป ใครก็ห้ามฉันไม่ได้”

“ขอให้มันแน่เถอะ ฉันกลัวว่าแกจะเสนอหน้าอยู่แย่งคุณแซคต่อไปน่ะสิ”

“ฉันไม่ใช่คนเลวแบบนั้นหรอก” อลินดาพูดออกมาทั้งน้ำตา “หมดธุระแล้วใช่ไหมคะพี่นารี”

“ทำไม แกกล้าไล่ฉันเหรอ”

อลินดายกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง และกัดฟันพูดเสียงเรียบ “ฉันจะเก็บของค่ะ จะได้รีบไปจากที่นี่ยังไงล่ะคะ”

นารีรัตน์จ้องหน้าน้องสาวอย่างไม่อยากเชื่อ “นี่แกคิดจะไปจากที่นี่จริงๆ อย่างนั้นเหรอ”

“ค่ะ”

“ทำไมแกถึงยอมไปง่ายนักล่ะ ในเมื่อแกก็รักคุณแซคเหมือนกัน”

คำถามแคลงใจของนารีรัตน์ ทำให้อลินดาชะงักกึก ก่อนที่หล่อนจะตอบออกไปเสียงสั่นเทา

“ความรักของคนเราไม่เหมือนกันหรอกค่ะ และสำหรับฉันแล้ว ความรักของฉันก็คือการเห็นคนที่เรารักมีความสุข ซึ่งฉันรู้ดีว่าคุณแซคจะมีความสุขถ้าได้อยู่กับพี่นารี”

นารีรัตน์หรี่ตาแคบมองหน้าน้องสาว “ฉันหวังว่าแกคงไม่ได้คิดจะเรียกร้องความสนใจจากคุณแซคหรอกนะ”

อลินดาปรายตามองหน้าพี่สาวฝาแฝด “ฉันจะทำอย่างนั้นไปทำไมกัน ในเมื่อฉันก็รู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์”

คนเป็นพี่สาวทำหน้าย่นใส่น้องสาวอย่างหมั่นไส้ “ก็ให้มันเป็นอย่างที่แกพูดก็แล้วกัน” จากนั้นนารีรัตน์ก็หมุนตัวเดินออกไปจากห้อง อลินดาน้ำตาร่วงลงมาอีกครั้ง พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้อง หัวใจกรีดร้องด้วยความปวดร้าวทรมาน มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร่ำไห้ปิ่มจะขาดใจ