“ไม่… ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

หล่อนร้องห้ามเสียงตื่นตระหนก แต่แซคคารีย์ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาทาบปากกระด้างลงมาหา บดขยี้อย่างเมามัน หล่อนพยายามต่อต้าน แต่พอถูกลิ้นฉ่ำแทรกเข้ามาตวัดในอุ้งปากเท่านั้น สติก็กระเจิดกระเจิงหายไป และปากอิ่มก็เผยอจูบตอบเขาอย่างเร่าร้อนทัดเทียมกัน

“อืมมมมม” แซคคารีย์ครางกระหึ่มลำคอด้วยความพึงพอใจ เขาจูบหล่อนไม่หยุด จูบราวกับจะสูบวิญญาณของหล่อนให้หลุดลอยออกไปจากร่างไม่มีผิด

“หวานเหลือเกิน ลินดา…” เขาครางเสียงแหบกระเส่าเต็มไปด้วยความปรารถนาชิดปากอิ่มบวมเจ่อของหล่อน “ฉันอยาก… เข้าไปในตัวของเธออีกแล้ว”

หล่อนหน้าแดงก่ำ ต้องการไม่ต่างจากเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ก็รู้ดีว่าทำไม่ได้

“เดี๋ยวใคร… มาเห็นค่ะ…”

“ฉันรู้น่าว่าคงได้แค่จูบเธอ…”

แล้วเขาก็ทาบปากประกบลงมาหาอีกครั้ง ครั้งนี้มือเล็กไต่ขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่ง และทั้งคู่ก็จูบแลกลิ้นกันอย่างเมามันเนิ่นนานเหลือเกิน

นารีรัตน์จ้องมองร่างไม่มีสติของกฤติชัยที่ถูกหล่อนวางยานอนหลับด้วยความสะใจ ดวงตาของหล่อนเต็มไปด้วยไฟแค้น

“ใครก็มาขัดขวางความสุขของฉันไม่ได้ แม้แต่คนอย่างมึง ไอ้กฤติชัย”

นารีรัตน์หัวเราะราวกับคนบ้า หล่อนยืนมองกฤติชัยที่หลับเป็นตายอย่างใช้ความคิด

“แล้วฉันจะทำยังไง คนอย่างมึงถึงจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกนะ”

ตอนแรกนารีรัตน์ตั้งใจจะเอามีดมาเชือดคอของกฤติชัย แต่ก็เพราะหล่อนกลัวเลือดจึงต้องล้มเลิกความคิดนี้ไป หล่อนเดินกลับไปกลับมาอยู่นานพอสมควรก็นึกแผนขึ้นมาได้ หล่อนรีบล้วงกระเป๋ากางเกงของกฤติชัย และก็ควักโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นก็โทรหาบิดาของตัวเอง

“พ่อจ๊ะ นี่นารีนะ พ่อช่วยส่งเบอร์ของไอ้ต้นให้นารีหน่อย เร็วนะพ่อ” พ่อของหล่อนที่ตื่นเต้นดีใจเมื่อได้ยินเสียงของหล่อนก็รีบถามกลับมาด้วยความเป็นห่วง แต่หล่อนตัดบทอย่างรำคาญ “เดี๋ยวฉันจะกลับไปเล่าให้ฟังเองน่ะพ่อ ส่งเบอร์มาให้ฉันก่อน”

พ่อของหล่อนวางสายไปแล้ว ก่อนจะส่งเบอร์โทรที่หล่อนต้องการมาให้อย่างรวดเร็ว

นารีรัตน์ระบายยิ้มเลือดเย็น ขณะปรายตามองร่างไม่ไหวติงของ กฤติชัย

“งั้นก็ทำไปสิ” เขาไหวไหล่กว้างน้อยๆ และนั่งจ้องมองหล่อนลงบัญชีไม่วางตา

หล่อนถอนใจออกมาแผ่วเบา ก่อนจะหันมากระซิบกระซาบขอร้องเขา

“คุณแซคออกไปก่อนนะคะ เลิกงานเมื่อไหร่ ลินดาจะรีบออกไปหาค่ะ”

เขาอมยิ้ม นัยน์ตาแพรวพราว “ก็ถ้าไม่อยากให้ฉันมานั่งเฝ้าที่นี่ เธอก็ยอมย้ายขึ้นไปทำงานบนห้องทำงานของฉันตามที่ฉันสั่งสิ ห้ามดื้ออีก โอเคไหม”

“แต่ลินดาเป็นพนักงานบัญชีนะคะ ไม่ใช่เลขาฯ”

“งั้นเธอก็ทำบัญชีของเธอไป ส่วนฉันถ้าว่างเมื่อไหร่ก็จะมานั่งคุยเป็นเพื่อน หรือดีไม่ดีก็จะย้ายโต๊ะทำงานมาทำข้างๆ เธอไปเลย”

“คุณแซค…”

“ดีใจจนหน้าซีดเชียวนะ อลินดา”

หล่อนกัดปากจนเจ็บเลยทีเดียว และก็มองเขาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ หล่อนอยากจะเกลียดผู้ชายคนนี้นัก แต่ก็เกลียดไม่ลงเสียที ทั้งๆ ที่เขาก็ทั้งร้ายกาจ ทั้งเอาแต่ใจ

“ตกลงค่ะ”

“ตกลงอะไรหรือ” แซคคารีย์แกล้งย้อนถามยียวน

“ก็ตกลงจะย้ายไปนั่งๆ นอนๆ บนห้องทำงานของคุณแซคตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปยังไงล่ะคะ”

“ฉันคิดว่าเธอน่าจะได้นอนอย่างเดียวนั่นแหละ คงไม่ได้นั่งสักเท่าไหร่หรอก”

คำพูดสองแง่สามง่ามของแซคคารีย์ทำให้หล่อนหน้าแดงก่ำ เขาอมยิ้มพึงพอใจ และเอาหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง

“คุณแซค… คนอื่นมองกันหมดแล้วค่ะ”

“ไหนใครมอง” แซคคารีย์แกล้งพูดเสียงดัง และหันไปมองรอบๆ ตัว พนักงานบัญชีที่เคยแอบจ้องมองอยู่รีบหลุบสายตาหลบกันพัลวัน “ก็ไม่เห็นมีใครมองสักหน่อยนี่”

“คุณแซค…”

หล่อนเรียกเขาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ และภาวนาให้ครึ่งชั่วโมงของเวลาการทำงานนี้จบลงโดยเร็วที่สุด ก่อนที่เพื่อนร่วมแผนกจะสงสัยความสัมพันธ์ของหล่อนกับแซคคารีย์มากไปกว่านี้