“ผมเชื่อคุณได้แค่ไหนกัน นารี”

“คุณเชื่อใจนารีได้เลยค่ะ ตอนนี้นารีจะมองแค่คุณคนเดียว”

การเห็นรอยยิ้มของผู้หญิงที่ตัวเองรักจนหมดหัวใจมันทำให้เขาอ่อนยวบลงได้อย่างง่ายดาย

“แล้วคุณแซคคารีย์ล่ะ คุณรักเขาไม่ใช่เหรอ”

“เรื่องคุณแซค ความจริงแล้วนารีไม่ได้รักเขาหรอกค่ะ นารีก็แค่อยากเอาชนะลินดา เพราะนารีรู้ว่าลินดาแอบรักคุณแซคมานานแล้ว นารีเป็นพี่ที่ไม่ดี นารีจะปรับปรุงตัวค่ะ”

กฤติชัยดึงร่างของนารีรัตน์เข้ามาสวมกอด “ต่อให้คุณเลวมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่เคยหยุดรักคุณได้เสียที นารี”

เจ้าของชื่อที่ซบหน้ากับหน้าอกของกฤติชัยลอบยิ้มสะใจออกมา ก่อนจะปั้นเสียงอ่อนเสียงหวานออกไป

“ขอบคุณนะคะคุณกฤติชัย ก็มีแต่คุณคนเดียวเท่านั้นแหละที่รักนารีจริงๆ”

หล่อนยื่นหน้าไปจูบแก้มสากของกฤติชัย “นารีรักคุณนะคะ นารีสัญญาว่าจะไม่ยอมจากคุณไปไหนอีก เราจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุด เท่าที่คุณจะเตรียมงานทัน”

กฤติชัยฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ “คุณจะแต่งงานกับผมจริงๆ เหรอนารี…”

“ค่ะ นารีรักคุณนี่คะ อยากอยู่กับคุณ แต่…”

“แต่อะไรเหรอครับ”

นารีรัตน์มองหน้ากฤติชัยและแสร้งบีบน้ำตาออกมา “แต่ตอนนี้ทุกคนต่างคิดว่านารีเป็นภรรยาของคุณแซค ดังนั้นนารีควรจะต้องกลับไปเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยเสียก่อน”

สีหน้าของกฤติชัยมึนตึงขึ้นทันที “ผมไม่ให้คุณไปไหนหรอก เพราะผมรู้ว่าคุณจะไม่กลับมาอีก”

“ไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้หรอกค่ะ นารีจะไม่มีวันหนีคุณไปไหนอีก และถ้านารีหนีจริงๆ คุณก็ไปลากนารีกลับมาได้นี่คะ คุณทำได้อยู่แล้ว”

“แต่ผมไม่ไว้ใจคุณ”

นารีรัตน์ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของกฤติชัย

“คนรักกัน ก็ต้องเชื่อใจกันไม่ใช่เหรอคะ หรือว่าคุณไม่ได้รักนารีแล้ว”

“ผมรักคุณเสมอนั่นแหละ แต่ผมกลัวใจคุณ”

หล่อนคาดเดา

“ใช่ ว่าแต่เธอรู้ได้ยังไงเหรอ” วาเนสซ่าถามกลับ แต่อลินดาก็ส่ายหน้าไปมา

“ก็แค่เดาเอาน่ะค่ะ”

วาเนสซ่ามองค้อนหล่อน ก่อนจะลุกขึ้นยืน “รีบเข้าไปหาท่านประธานได้แล้ว ท่านรอนานแล้ว”

“ค่ะ”

อลินดาตอบรับ ก่อนจะก้าวเดินไปหยุดที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ และเคาะประตูเบาๆ

“ขออนุญาตค่ะ”

“เข้ามา”

หล่อนดันบานประตูไม้เข้าไปทันที เมื่อได้ยินเสียงตอบอนุญาตจากเจ้าของห้อง

แซคคารีย์เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือและมองหล่อน “ทำไมมาช้านัก ฉันให้วาเนสซ่าไปตามตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ”

“ก็เพิ่งว่างค่ะ”

คนตัวโตจ้องหน้าหล่อนเขม็ง ก่อนจะวางปากกาในมือ และลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมาเผชิญหน้ากับหล่อนที่กลางห้อง คนตัวเล็กถดถอยหนีโดยอัตโนมัติ แต่ไปไหนไม่รอด เพราะวินาทีเดียวเอวคอดก็ถูกรวบ และร่างอวบอัดก็ถูกรั้งเข้าไปกอดรัดแน่น

“ปล่อยนะคะ”

เขาไม่ปล่อย แต่กลับก้มหน้าลงมาขยี้ปากอิ่มที่กำลังเผยอเพื่อโต้แย้ง ลิ้นฉ่ำสอดแทรกเข้ามาภายในอุ้งปากสาวด้วยความรวดเร็ว ตวัดรัดรึงลิ้นเล็ก ดูดกินจนสาแก่ใจ จึงยอมให้ปากสาวเป็นอิสระ

อลินดาหอบหายใจระส่ำ แก้มนวลแดงระเรื่อ

“ทำ… ทำแบบนี้ทำไมคะ ปล่อยลินดานะ”

“ถ้าดื้อกับฉันอีก จะจูบต่อหน้าวาเนสซ่าเลยคอยดู”

หล่อนมองเขาอย่างตื่นตกใจ “ไม่ได้นะคะ ถ้าทำแบบนั้นคนที่นี่ก็จะรู้ว่าเรา…”

“รู้แล้วไง ก็มันคือความจริงนี่”

แล้วคนจอมเผด็จการก็รั้งร่างของหล่อนให้เดินตามไปนั่งบนโซฟาริมหน้าต่าง ข้างๆ ร่างของตัวเอง

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะสั่งให้คนย้ายโต๊ะของเธอขึ้นมาไว้ในห้องทำงานของฉัน”

“คะ?” หล่อนตกใจมาก