“หัดทำตามคำสั่งของฉันเสียบ้าง เข้าใจไหม”

อลินดามองเขาอย่างน้อยใจ ก่อนจะถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกมา

“ถ้าไม่ให้ลินดาแต่งหน้าแต่งตัวเหมือนพี่นารี คุณแซคก็จะถูกคนใช้เอาไปนินทาได้นะคะ”

“ไม่มีใครกล้านินทาอะไรฉันกับเธอแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ฉันบอกทุกคนไปแล้วว่าเธอคือลินดาไม่ใช่นารี”

“คุณแซค?” หล่อนเบิกตากว้างตกใจ

“ไม่ต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้นหรอก ฉันก็แค่ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำลงไปโดยไม่ทันคิดต่างหากล่ะ” เพราะต้องการกลบเกลื่อนความประหม่าของตัวเอง ทำให้แซคคารีย์พูดในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความเป็นจริงออกไป

“ก็… ลินดาบอกแล้วนี่คะว่าไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบ”

“ฉันตัดสินใจไปแล้ว ทุกอย่างต้องเป็นไปตามนี้”

“แต่คุณแซคจะต้องเสียชื่อเสียงนะคะ หากคนอื่นรู้ว่าเจ้าสาวในงานแต่งงานคือตัวปลอม”

“ตอนนี้เธอเป็นตัวจริงไปแล้วอลินดา”

ถึงหล่อนจะจับพลัดจับพลูได้เป็นตัวจริง แต่ก็เป็นตัวจริงที่แซคคารีย์ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรด้วยเลย

“คุณแม่ของคุณแซคคงไม่พอใจมาก ถ้ารู้เรื่องนี้”

“ท่านรู้เรียบร้อยแล้วล่ะ และเธอก็คิดถูกต้อง เพราะคุณแม่ไม่พอใจมาก…”

อลินดาน้ำตาไหล “ลินดาไม่อยากทำให้คุณแซคเดือดร้อนค่ะ ยังไง… ให้มันเป็นแบบเดิมเถอะนะคะ ลินดาก็แค่อยู่กับคุณคั่นเวลาไปก่อน แล้วถ้าพี่นารีกลับมา ลินดาก็จะไปทันทีค่ะ”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว ฉันไม่ชอบให้เธอแต่งหน้าจัดแบบนี้” อ้อมแขนกำยำคลายออก

อลินดามองเขาอย่างน้อยใจ “คุณแซคกลัวว่าแยกไม่ออกใช่ไหมล่ะคะว่าผู้หญิงตรงหน้าของคุณแซคคือพี่นารีหรือว่าลินดา”

แซคคารีย์หรี่ตาแคบจ้องหน้าหล่อน ศีรษะทุยสวยโน้มต่ำลงมาหาจนสายตาอยู่ในระดับเดียวกัน

“แค่กลิ่นตัว ฉันก็แยกออกแล้วว่าใครเป็นใคร”

“ก็ใช่น่ะสิคะ กลิ่นเน่าๆ ของลินดามันแรง อ๊ะ… ปล่อยค่ะ” หล่อนอุทานตกใจ เมื่อถูกกระชากเข้าไปกอดรัดแน่นอีกครั้ง

“เลิกเอาคำพูดงี่เง่าของฉันกลับมาโยนใส่หน้าฉันเสียทีเถอะ ฉันไม่อยากฟังแล้ว”

“ก็มันคือความจริงนี่คะ”

“ถ้าเธอเหม็นเน่า แล้วฉันจะกินเธอทั้งคืนไหม อลินดา คิดสิ สมองน่ะมีไหม” แล้วปากร้อนจัดก็ทาบประกบลงมาแรงๆ เคลื่อนไหวอย่างดุดัน จูบจนอลินดาแทบหยุดหายใจ จึงยอมให้อิสรภาพ “จำเอาไว้นะ ห้ามว่าตัวเองอีก”

หล่อนไม่เคยว่าตัวเอง แต่มันเป็นคำด่าทอของเขาที่ขว้างใส่หน้าหล่อนประจำต่างหาก

“ไปล้างหน้าซะ ฉันจะลงไปรอที่รถ”

“ลินดาจะไปเองค่ะ”

“ถ้าดื้อ เดี๋ยวจะกัดปากให้ขาดเชียว”

ไม่ใช่แค่คำพูดอย่างเดียวที่แสดงความข่มขู่ แต่สายตาสีสนิมก็เต็มไปด้วยการคาดโทษเช่นกัน ดังนั้นอลินดาจึงต้องก้มหน้าทำตามคำสั่งอย่างไม่มีทางเลือก

แซคคารีย์มองตามร่างอวบอัดของอลินดาที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา เขาเกลียดตัวเองจังเลย ที่เอาแต่คิดจะจับอลินดาขึ้นเตียงตลอดเวลา

“บ้าชิบ”

เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยสักนิด ความรู้สึกที่ถูกครอบงำจนมืดมิดไร้แสงสว่าง แต่ก็รู้ตัวดีว่าไม่มีทางดิ้นหนีจากบ่วงสวาทในครั้งนี้ไปไหนได้อีกแล้ว