“เรื่องที่ฉันต้องการไถ่โทษที่ทำรุนแรงกับเธอเมื่อคืนมันก็ใช่นั่นแหละ แต่อีกเรื่องที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือ ฉันไม่อยากรู้สึกบาปแบบนี้ไปตลอดชีวิต…”

“อย่าคิดมากเลยค่ะ คุณแซคไม่ใช่ผู้ชายคนแรกของฉันหรอกค่ะ” หล่อนเชิดหน้าตอบประชดประชัน ก่อนจะถูกเขาสวนกลับด้วยวาจาดุกระด้าง

“อย่ามาทำเป็นปากดี ฉันไม่ใช่ไอ้ไก่อ่อนที่จะไม่รู้ว่านอนกับผู้หญิงบริสุทธิ์หรือว่าผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมาทั้งหมู่บ้าน”

หล่อนไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลยกับคำพูดจาตรงไปตรงมาของเขา ทั้งเสียใจทั้งน้อยใจจนอยากจะหายตัวไปให้พ้นๆ จากตรงนี้

“ฉันจะรับผิดชอบเธอ”

คำพูดของเขาแหวกม่านอากาศมืดดำเข้ามาตีแสกหน้าของหล่อนอย่างจัง อลินดาหันขวับไปมองหน้าคนพูด ดวงตากลมโตเบิกกว้างจนแทบถลน

“คุณแซค… คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ”

“ฉันต้องทำ แม้ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม”

นี่เขาไม่คิดจะพูดในสิ่งที่ทำให้หล่อนรู้สึกดีสักหน่อยเลยหรือไง แต่ละคำคมกริบยิ่งกว่าใบมีดโกนเสียอีก

“ฉันก็ไม่เต็มใจค่ะ”

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องใส่ใจ”

“คุณแซค” หล่อนเรียกชื่อเขาอย่างโมโห แต่เขาก็ไม่สนใจความรู้สึกของหล่อนตามที่ลั่นวาจาเอาไว้จริงๆ

“ฉันจะไปสารภาพกับพ่อแม่ของเธอ”

“อย่านะคะ ห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด แค่นี้พ่อกับแม่ก็เกลียดฉันเข้าไส้อยู่แล้ว” อลินดาค้านทั้งน้ำตา

“แต่เธอหนีความจริงที่ว่าเธอเป็นเมียของฉันแล้วไม่พ้นหรอกอลินดา ยังไงซะ ฉันก็ต้องจำใจรับเธอมาเป็นเมียออกหน้าออกตาแทนนารี”

“แล้วพี่นารีล่ะคะ คุณแซคจะทำยังไง คุณรักพี่นารีมากไม่ใช่เหรอคะ”

สายตาของแซคคารีย์มืดดำยามตอบคำถามของหล่อน “สำหรับฉันความถูกต้องต้องมาก่อนหัวใจเสมอ”

อลินดาเม้มปากอิ่มแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจพูดคำนี้ออกไป

“ฉัน… ไม่ถือสาเรื่องเมื่อคืนหรอกค่ะ”

“ฉันให้เกียรติผู้หญิงที่ฉันรักเสมอ”

คำพูดต่อมาของแซคคารีย์ทำให้อลินดาถึงกับสะอึก เพราะหล่อนคือคนที่เขาเกลียดสินะ เขาถึงได้ข่มเหงอย่างป่าเถื่อนแบบเมื่อคืน

“ค่ะ”

“ดังนั้นตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องขึ้นมานอนบนเตียงกับฉัน และ…” เขาหยุดพูดเล็กน้อยราวกับต้องการให้หล่อนเตรียมตัวให้พร้อมที่จะรับฟังคำพูดต่อมาให้ดี “ทำหน้าที่ภรรยาที่พึงกระทำต่อสามีไม่ให้ขาดตกบกพร่อง”

“หน้า… หน้าที่ภรรยา…?”

เขาหรี่ตาแคบมองแก้มนวลที่แดงระเรื่อด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากทุกครั้ง

“เข้าใจความหมายของฉันไหม อลินดา”

“เอ่อ…”

“เธอต้องทำหน้าที่ของภรรยาให้ครบถ้วนทุกอย่าง ห้ามขาดแม้แต่อย่างเดียว เข้าใจไหม”

หล่อนตัวสั่นเทา และพยายามจะดิ้นหนี แต่เขากระชับแน่นขึ้น และสายตาคมกริบตอนนี้ก็วิบวาบน่ากลัว

“คุณแซค… คงไม่ได้จะ… จะทำอะไรฉันใช่ไหมคะ”

ใบหน้าหล่อจัดโน้มต่ำลงมาหา

“ฉันจะไม่ทำอะไรนอกเหนือจากสิ่งที่สามีภรรยาทำกันหรอก ไม่ต้องกลัว”

“อ๊ะ… อุ๊ยยยย”

ร่างของหล่อนถูกผลักให้นอนหงายกับเตียงนอน โดยมีร่างใหญ่โตของเขาทาบทับลงมาหาทั้งตัว ปิดทางหนีของหล่อนจนมืดมิดไร้ทางดิ้นหนี

“เรามาทำที่ค้างกันไว้ให้จบเถอะ”

คำพูดของเขากระเส่าแปร่งหู และมันก็ทำให้เรือนกายสาวร้อนผะผ่าว และสั่นเทา จนเขาสัมผัสได้

“กลัวหรือ…”

“เอ่อ…” ดวงตากลมโตยังคงเต็มไปด้วยความตื่นกลัว “ฉันกลัว… คุณแซค… อย่าทำ… อย่า…”

“ฉันจะระมัดระวังที่สุด เธอจะไม่เจ็บ หรืออย่างน้อยๆ ก็จะเจ็บน้อยที่สุดเท่าที่ฉันสามารถทำได้”

หล่อนยังคงส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลรินออกมาเพราะทั้งหวาดกลัวทั้งสับสน

“ได้โปรด… ปล่อยฉันเถอะค่ะ”