“ดิ้นสิ ดิ้นเข้าไป” เขาก้มหน้าลงมาหาใกล้ๆ “เวลาตื่นแล้ว มันสงบลำบากนะ”

หล่อนรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร ดังนั้นหล่อนจึงกัดฟันหยุดดิ้น และพยายามใช้เหตุผลคุยกับเขา

“เรื่องเมื่อคืนให้มันจบลงแค่นั้นเถอะค่ะ อย่าพูดถึงมันอีกเลย และคุณแซคจะได้เอาเวลาไปตามหาพี่นารีน่าจะดีกว่า”

“ฉันไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่จิ้มแล้วทิ้งเสียด้วยสิ”

นี่เขา… กำลังจะบอกอะไรหล่อนอย่างนั้นเหรอ

อลินดาเลิกคิ้วสูง มองผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรด้วยความแปลกใจ

“คุณแซค… หมายความว่ายังไงเหรอคะ”

เขาไหวไหล่กว้างเล็กน้อย ก่อนจะโน้มหน้าต่ำลงมาหา มันใกล้มากจนหล่อนได้กลิ่นลมหายใจอบอุ่นเลยทีเดียว หัวใจสาวเต้นระรัว ร่างกายร้อนระอุ

“ฉันก็หมายความว่าเราจะต้องต่อสิ่งที่ทำค้างเอาไว้เมื่อคืนให้จบน่ะสิ”

“สิ่งที่ทำค้างเอาไว้เมื่อคืน…?”

“เธอคงยังไม่ลืมใช่ไหม”

แซคคารีย์ไม่เคยเข้าใกล้หล่อนขนาดนี้มาก่อน และสายตาที่เขามองมาที่หล่อนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เช่นกัน

“คือว่า…”

“กลับบ้าน ฉันมารับแล้ว” เขาคลายอ้อมแขนออก และเปลี่ยนมาคว้ามือเล็กของหล่อนแทน แต่อลินดาพยายามบิดมือแรงๆ เพื่อให้ได้รับอิสรภาพ แต่ก็ไม่เป็นผลอยู่ดี

“ไม่ค่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่”

“ลืมไปแล้วหรือไงว่าเธอจะต้องอยู่ในฐานะภรรยาของฉันจนกว่าฉันจะตามหานารีพบ”

หล่อนมันก็แค่ตัวแทน ก็แค่ผู้หญิงคั่นเวลาในสายตาของเขาเสมอมา ไม่เคยได้เป็นตัวจริงๆ เลยสักครั้ง

“ฉันจะไม่เล่นละครบทบาทนั้นอีกแล้วค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ”

“บางครั้งการกินของเน่าเหม็น ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่น่าลิ้มลองไม่น้อย”

คำตอบโต้ของเขาทำให้หล่อนเจ็บจนจุก พยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่เป็นผล ไม่ช้าร่างของหล่อนก็ถูกลากมายัดใส่รถสปอร์ตคันงามได้อย่างง่ายดาย ท่ามกลางความน้อยอกน้อยใจของหล่อน

แซคคารีย์ก้าวขึ้นมานั่งบนรถ และหันมามองเสี้ยวหน้านวลของหญิงสาวข้างกาย ความรู้สึกของเขาที่มีต่ออลินดามันค่อยๆ เปลี่ยนไป และเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจนเขาตกใจไม่น้อย

หากมองด้วยสติแล้ว อลินดาก็คือผู้หญิงน่าสงสารคนหนึ่ง และข่าวคาวของหล่อนที่เขารับรู้มาก็ไม่มีความเป็นจริงเจือปนอยู่เลยแม้แต่น้อย

อลินดาผู้หญิงสำส่อน ผู้หญิงใจง่าย ผู้หญิงที่มั่วผู้ชายไม่เลือกหน้า ผู้หญิงที่รักสนุกจนมีคลิปโป๊หลุดออกมาประจานความแรดร่าน แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่เข้าใจมาตลอด กลับไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่นิดเดียว ผู้หญิงที่เขาเคยตราหน้าว่าโสเภณีราคาถูก แท้จริงแล้วหล่อนแสนจะสะอาดสะอ้าน และในลิสบัญชีรายชื่อผู้ชายของหล่อน ก็มีชื่อเขาเพียงคนเดียวในนั้น

แซคคารีย์ไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าไม่รู้สึกอะไรกับเยื่อพรหมจารีที่ตัวเองได้ทำลายจนขาดวิ่นไป ความพึงพอใจมันเกิดขึ้นภายในอก แต่กระนั้นก็พยายามที่จะซ่อนมันเอาไว้ให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เธอชอบถักไหมพรมหรือ”

จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น และก็ทำให้คนที่นั่งน้ำตาซึมอยู่ต้องเม้มปาก และเอ่ยตอบออกมาอย่างเสียไม่ได้

“ค่ะ”

“เพราะแบบนี้ในห้องนอนของเธอถึงมีแต่สิ่งของที่ถักขึ้นจากไหมพรมใช่ไหม”

หล่อนหันขวับมามองเขาอย่างตกใจ “คุณแซค… เข้าไปในห้องนอนของฉันเหรอคะ”

“อืม”

“คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงคะ นั่นมันห้องส่วนตัวของฉันนะคะ คุณแซคไม่มีสิทธิ์เข้าไปวุ่นวาย”

หล่อนต่อว่าเขาทั้งน้ำตา และก็กลัวว่าความลับมากมายที่ซ่อนเอาไว้จะถูกเปิดเผย

“ก็แม่ของเธออนุญาตแล้วนี่”

“แต่คุณแซคก็ไม่ควรทำค่ะ เพราะห้องนอนเป็นห้องส่วนตัวของฉัน และฉันก็ไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวาย”

คนที่ขับรถอยู่เอียงหน้ามามอง สายตาของเขามืดดำล้ำลึกคล้ายกับซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ในนั้น

“มีความลับเยอะสิท่า”

“ปละ เปล่าค่ะ”

แซคคารีย์ส่งเสียงหึหึในลำคอ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองถนนอีกครั้ง และไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

เขานั่งขับรถเงียบๆ ในขณะที่อลินดามือไม้เย็นเฉียบ ความไม่สบายใจวิ่งวุ่นเต็มอก