ดวงตาสีสนิมอ่อนแสงจ้องมองเรือนร่างที่เปื้อนราคีจากน้ำมือของเขาแล้วอย่างทุกข์ทรมาน ตอนนี้อลินดาไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกแล้ว และผู้ชายป่าเถื่อนที่พร่าผลาญพรหมจรรย์ของหล่อนไปอย่างเหี้ยมโหดก็คือเขานั่นเอง

“ฉัน… ขอโทษจริงๆ”

แซคคารีย์ย้ำชัดอีกครั้ง ก่อนจะช้อนร่างอวบอิ่มที่งดงามไร้ที่ติของอลินดาขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน และอุ้มพาหญิงสาวไปวางบนเตียงนอนด้วยความสุภาพอ่อนโยน

คนที่ร้องไห้จนหลับใหลไปสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตมองเขาด้วยความหวาดกลัว “อย่า… ฉันเจ็บ…” หล่อนพยายามจะถดถอยหนี แต่แซคคารีย์รั้งแขนเรียวเอาไว้

“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก เธอนอนเถอะ”

อลินดามองเขาอย่างหวาดกลัว ดวงหน้างามซีดขาว กลีบปากอิ่มที่เขายังไม่มีโอกาสสักครั้งที่จะได้ครอบครองสั่นระริก ยิ่งหล่อนแสดงความตื่นตกใจมากเท่าไหร่ แซคคารีย์ก็ยิ่งเกลียดชังตัวเอง

“ฉันสาบาน ว่าจะไม่ทำอะไรเธออีก อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ในเร็วๆ นี้ ไว้ใจฉันได้”

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขการกระทำที่ผ่านมาของตัวเอง หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะทะนุถนอมอลินดาให้มากกว่านี้ จะไม่ขืนใจหล่อน และจะไม่ทำให้หล่อนเจ็บปวด

เขายังจดจำความรู้สึกวินาทีที่ท่อนชายถูกโอบรัดด้วยกลีบสาวแสนบริสุทธิ์ของอลินดาได้เป็นอย่างดี เขาเสียวซ่านจนอยากจะเคลื่อนไหวระรัวเร็ว แต่เพราะเจ้าหล่อนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดราวกับจะขาดใจ เขาถึงต้องหยุด และกัดฟันชักถอนออกมา

“นอนซะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”

หล่อนมองเขาผ่านม่านน้ำตาด้วยความเสียใจ และก็ไม่คิดจะพูดอะไรกับผู้ชายใจร้ายอย่างแซคคารีย์อีก เปลือกตาทั้งสองข้าง ค่อยๆ ปรือปิดลง

แซคคารีย์ยืนมองอลินดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารระคนพิศวง ความสงสัยมากมายเกิดขึ้นในหัวของเขา และแน่นอนว่าพรุ่งนี้จะต้องหาคำตอบให้จงได้

อลินดาไม่สามารถลุกขึ้นและไปทำงานได้ในเช้าของวันนี้ เพราะเหตุการณ์ที่ถูกกระทำชำเราจนบอบช้ำเมื่อคืน ทำให้หล่อนตื่นสายโด่ง หล่อนมองไปรอบๆ ตัวก็พบแต่ความว่างเปล่า

หญิงสาวหัวเราะเยาะตัวเองทั้งน้ำตา เมื่อค้นพบความจริงว่าตัวเองต้องการจะเห็นแซคคารีย์ภายในห้องนอน อยากเห็นรอยยิ้มของเขา รอยยิ้มที่เขาหยิบยื่นให้กับคนทุกคนบนโลกนี้ และก็มีผู้หญิงโชคร้ายอย่างหล่อนเพียงเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยได้รับมันจากเขาเลย

น้ำตาแห่งความเสียใจน้อยอกน้อยใจไหลรินไม่หยุด แม้จะยกหลังมือขึ้นป้ายทิ้งถี่แค่ไหน แต่มันก็ยังไม่ยอมแห้งเหือดไปจากพวงแก้มทั้งสองข้างอยู่ดี

ดวงตาที่แม้จะพร่าเลือนเพราะมีม่านน้ำตามาขวางกั้นเอาไว้ แต่หยดเลือดจำนวนสี่ห้าหยดบนผ้าปูเตียงก็ยังคงเด่นชัดเต็มความรู้สึก มันตอกย้ำให้รู้ว่าเรื่องเมื่อคืนมันคือเรื่องจริง แซคคารีย์ข่มขืนหล่อนอย่างป่าเถื่อน

ความทรงจำไหลเวียนเข้ามาในหัวไม่หยุดหย่อน หล่อนร้องไห้สะอื้น เมื่อคำด่าทอ คำกล่าวหาที่ไม่เป็นความจริงของแซคคารีย์เต้นเร่าอยู่ในสมอง ไม่ว่าหล่อนจะยืนกรานปฏิเสธยังไง เขาก็ยังคงมองว่าหล่อนสารเลวไม่เปลี่ยนแปลง

ชื่อของผู้ชายคนนั้นทำให้หล่อนน้ำตาแทบร่วง แต่ก็พยายามสะกดกลั้นเอาไว้

“แล้ว… คุณแซคออกไปทำงานแล้วใช่ไหม” หล่อนภาวนาให้เป็นอย่างนั้น แต่กลับไม่ใช่

“วันนี้คุณแซคไม่ได้ไปทำงานค่ะ หนูเห็นหมกตัวอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเลยค่ะ”

อลินดานิ่งเงียบไม่คิดจะเอ่ยถึงคนใจร้ายอีก จนสาวใช้ต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน

“งั้นหนูวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะนี้นะคะ”

“เอากลับไปเถอะ ฉันไม่หิวหรอก”

“แต่คุณแซคกำชับหนูมาว่าต้องคะยั้นคะยอให้คุณนารีกินข้าวเช้าให้ได้ค่ะ”

ยิ่งได้ยินชื่อของเขา หล่อนก็ยิ่งปวดร้าวทรมาน “เอากลับไปเถอะ ฉันไม่หิวจริงๆ”

“แต่ว่า…”

“ถ้าหิวฉันจะลงไปหาอะไรกินเอง”

“แต่คุณแซคบอกว่าคุณนารีเดินไม่ค่อยถนัดนี่คะ”

พวงแก้มนวลของอลินดาแดงก่ำเป็นสีระเรื่อขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เมื่อสมองตีความหมายคำพูดของแซคคารีย์ออกมาได้อย่างชัดเจน

“เอ่อ… งั้นก็เอาวางไว้บนโต๊ะนั่นแหละ ส่วนเธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ”

“ให้หนูช่วยอาบน้ำให้ไหมคะ”

อลินดาส่ายหน้า มองสาวใช้อย่างขอบคุณ “ไม่เป็นไรหรอก ฉันช่วยตัวเองได้ เธอไปเถอะ”

“ค่ะ แต่ว่าคุณนารีอย่าลืมกินอาหารเช้านะคะ”

อลินดาไม่ได้ตอบเป็นคำพูด เพียงแต่ยิ้มให้กับคู่สนทนาเท่านั้น ไม่ช้าสาวใช้ก็เดินหายออกไปจากห้อง ในขณะที่หล่อนกัดฟันก้าวลงจากเตียงด้วยความทุลักทุเล

หยาดน้ำตาไหลรินออกมาอีกครั้งเมื่ออยู่เพียงลำพัง หัวใจของหล่อนคงร้าวรานจากการกระทำป่าเถื่อนของแซคคารีย์ หล่อนจะต้องไปจากที่นี่ หล่อนจะไม่อดทนเพื่อคนอื่นอีกแล้ว

ในที่สุดอลินดาก็สามารถพาตัวเองมายืนอยู่ใต้ละอองน้ำฝักบัวสำเร็จ หล่อนปล่อยให้สายน้ำราดรดเนื้อตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หวังลึกๆ ว่าสายน้ำจะช่วยบรรเทาความปวดร้าวทรมานจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้จางลงไปได้บ้าง แต่ไม่ว่าจะยืนอยู่ใต้สายน้ำนานแค่ไหน ความเจ็บปวด ความทรมานก็ยังคงมีปริมาณเท่าเดิม ไม่สิ… น่าจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

มือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้า ปาดหยาดน้ำออก และลืมตา ขยับออกจากใต้ฝักบัว เอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบกาย จากนั้นก็เดินโซซัดโซเซออกไปจากห้องน้ำ