แฮรี่ยังไม่ทันได้ตอบ แซคคารีย์ที่ใบหน้าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มหยันเยาะดูแคลนก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“จะรีบไปไหนล่ะ อลินดา หรือว่ารังเกียจฉัน”

อลินดาปรายตามองคนที่จงใจมาหาเรื่องอย่างขุ่นเคือง “ฉันมีงานต้องรีบกลับไปเคลียร์น่ะค่ะ ขอตัวนะคะ”

แล้วหล่อนก็ไม่รอให้ใครได้ทักท้วงอีก เท้าบอบบางก้าวหนีออกไปจากโรงอาหารทันที

แซคคารีย์มองตามไปด้วยสายตาหมั่นไส้ ก่อนจะหันมาพูดคุยกับ แฮรี่แทน

“คุณจีบอลินดาอยู่หรือ แฮรี่”

“ก็… ประมาณนั่นแหละครับ”

แซคคารีย์รู้สึกไหววูบในอก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดจากสาเหตุอะไร

“แล้วอลินดาชอบคุณไหม”

แฮรี่หัวเราะขัดเขิน

“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับท่านประธาน ลินดาไม่เคยบอกอะไรผมเลย แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธที่จะพูดคุยกับผมนะครับ ดังนั้นผมก็เลยคิดเองเออเองไปว่าลินดาน่าจะไม่ได้รังเกียจผม และผมก็คงมีโอกาสไม่น้อย”

“อย่ายุ่งกับผู้หญิงคนนี้เลย คุณจะเสียใจเปล่าๆ”

“ครับ?”

“ผมเห็นคุณเป็นคนดีนะถึงได้อยากจะเตือน”

แฮรี่มองผู้ชายตรงหน้าอย่างแคลงใจ ทำไมแซคคารีย์พูดแบบนี้กับน้องภรรยาตัวเอง

“ผมรู้ว่าคุณคงไม่เชื่อที่ผมพูด แต่สักวันคุณก็จะเห็นเองว่าสิ่งที่ผมพูดมันคือเรื่องจริง”

“เอ่อ ขอบคุณครับท่านประธาน แต่ถ้าจะให้ผมเลิกรักลินดาเพียงเพราะคำพูดของคนอื่น ผมคงทำไม่ได้หรอกครับ”

“ผมเตือนคุณแล้วนะ”

แซคคารีย์ไหวไหล่ทรงพลังกว้างขวางของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะหยุดการสนทนาลง และกินอาหารกลางวันเงียบเชียบ แฮรี่เองก็นั่งนิ่งเงียบ จมอยู่กับความคิดของตัวเองไม่ต่างกัน

แซคคารีย์วางสายจากกฤติชัย หน้าตาของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่านที่เหนือการควบคุมของตนเอง เขากุมกระบอกโทรศัพท์แน่น กรามแกร่งขบกันจนขึ้นสันนูนเป่ง

“เสน่ห์แรงเหลือเกินนะ แม่น้องเมีย”

“โทรไปหาคุณกฤติชัย และบอกว่าเย็นนี้เธอไม่ว่าง”

นี่หล่อนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแซคคารีย์จะมาวุ่นวายกับชีวิตของหล่อนแบบนี้

“ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณแซคสั่งด้วยล่ะคะ”

“ก็เพราะมันเป็นความต้องการของฉันยังไงล่ะ”

“เหตุผลล่ะคะ” อลินดาพยายามใจเย็น

“เหตุผลง่ายๆ ก็เพราะฉันไม่อยากให้นารีต้องอับอายที่มีน้องสาว สำส่อนอย่างเธอยังไงล่ะ”

“คุณแซค…”

“หรือว่าฉันพูดผิด”

หล่อนมองเขาอย่างน้อยใจ ปากที่เคยเม้มแน่นตอนนี้ถูกกัดด้วยฟันจนเจ็บระบม แต่ถึงแม้จะเจ็บสักแค่ไหน ก็ยังไม่เท่าเสี้ยวหนึ่งภายในหัวใจเลย

“คุณแซคไม่ได้พูดผิดหรอกค่ะ”

หล่อนประชดประชันออกไปอย่างน้อยใจ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มือถือของแซคคารีย์มาต่อสายหากฤติชัยตามที่เขาต้องการ

“สวัสดีค่ะคุณกฤติชัย นี่อลินดาเองค่ะ”

หล่อนกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงที่หวานมากกว่าปกติ ท่ามกลางสายตาดุดันของแซคคารีย์ที่จ้องมองมา

“บอกคุณกฤติชัยไปสิ ว่าเย็นนี้เธอไม่ว่าง”

เขากระซิบกระซาบออกคำสั่ง แต่เพราะอยากจะเอาชนะเขาสักครั้งทำให้อลินดาเลือกที่จะขัดความต้องการของแซคคารีย์ซึ่งๆ หน้า

“ตกลงค่ะ เย็นนี้เจอกันนะคะคุณกฤติชัย”

หญิงสาวพูดในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความต้องการของผู้ชายตรงหน้า จากนั้นก็ตัดสายสนทนาของกฤติชัยทิ้ง และยื่นโทรศัพท์คืนให้กับผู้ชายที่ยืนโกรธหน้าดำหน้าแดงทันที

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ หมดธุระแล้ว”

“อลินดา!” ชื่อของหล่อนถูกเค้นออกมาจากลำคอแกร่งแผ่วเบา แต่กระแสเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความเดือดดาลยิ่งนัก “กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ”

กลับไปก็โง่น่ะสิ

อลินดาคิดในใจ ก่อนจะรีบกระโจนออกไปจากห้องทำงานกว้างของแซคคารีย์ด้วยความเร็วสูง

แซคคารีย์มองประตูไม้ที่ถูกดันให้ปิดสนิทลงด้วยความเดือดดาลเป็นที่สุด

“คอยดูเถอะ คืนนี้จะให้ไปนอนตากน้ำค้างเสียให้เข็ด”

ขณะที่แซคคารีย์เต็มไปด้วยความหงุดหงิดอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเสียก่อน เขากดรับอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าใครโทรเข้ามาหา

“ครับ คุณตำรวจ ผมจะรีบไปโรงพักเดี๋ยวนี้แหละครับ”