พอออกมาถึงเท่านั้นแหละ แซคคารีย์ก็ฟาดฟันหล่อนด้วยโทสะร้ายในทันที

“คือ… ฉันก็แค่คิดถึงบ้านค่ะ”

“คิดถึงแล้วยังไง” เขาก้าวเท้าเข้ามาหาด้วยท่าทางคุกคาม และก็เป็นหล่อนเองที่ต้องถดถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณ

“ก็เพราะคิดถึงบ้านยังไงล่ะคะ ฉันจึงตั้งใจมาค้างคืนที่นี่”

เขาแค่นยิ้มหยัน มองหล่อนด้วยสายตาเกรี้ยวกราด

“ลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้เธอคือใครในบ้านของฉัน”

หล่อนเชิดหน้าสูง

“ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าตัวเองเป็นใครที่บ้านของคุณแซค แต่ฉันก็ต้องมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้างถูกต้องไหมคะ”

“ไม่ถูกต้อง เพราะตราบใดที่เธอยังคงแสดงตัวเป็นนารี เธอก็ต้องอยู่ที่บ้านของฉันทุกคืน ห้ามกระแดะมานอนบ้านของตัวเอง แม้ว่าเธอจะอยากกลับมาแทบขาดใจก็ตาม”

วาจาของแซคคารีย์ไม่เคยอ่อนโยนกับหล่อนเลยแม้แต่น้อย เขากล่าวหา ด่าทอหล่อนตลอดเวลา ทำทุกครั้งที่มีโอกาส จนบางครั้ง หล่อนก็อยากจะหนีไปให้ไกลแสนไกล ไม่ต้องพบเจอคนใจร้ายเหล่านี้

“สักวันฉันจะเดินเข้าป่าค่ะ”

“พูดบ้าอะไรของเธอ”

หล่อนจ้องหน้าเขม็ง มองผ่านม่านน้ำตา

“ก็จะได้ไม่ต้องเจอคนใจร้ายใจดำไม่ต่างจากอีกาอย่างคุณแซคยังไงล่ะคะ”

หล่อนเห็นเขาอึ้งไปเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็ระบายยิ้มหยันเยาะออกมาเกลื่อนใบหน้า

“ไม่ว่าเธอจะอยากเดินเข้าป่า หรืออยากเดินลงทะเล แต่จิตใจสกปรกของเธอก็จะทำให้เธอร้อนรุ่มด้วยความอิจฉาริษยา และไม่มีทางอยู่เป็นสุขได้หรอก อลินดา”

หล่อนอยากจะเกลียดเขานัก เกลียดผู้ชายวาจาร้ายกาจอย่างแซคคารีย์ แต่ก็ไม่เคยทำได้สำเร็จสักที

เขาร้ายกาจมาก แต่หล่อนก็ยังหลงรัก…

“ด่าพอใจหรือยังคะ ฉันจะได้กลับไปนอน”

“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ต้องกลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้”

แซคคารีย์คว้าแขนเรียวของอลินดาเอาไว้แน่น ไออุ่นจากอุ้งมือใหญ่มีผลต่อระบบความรู้สึกของหญิงสาวมหาศาลนัก

“ขอฉันค้างที่บ้านสักคืนเถอะค่ะ ฉันเบื่อที่จะต้องนอนขดตัวอยู่ในห้องน้ำแล้ว”

“เสียใจด้วย เพราะฉันไม่อนุญาต”

อลินดาถอนใจออกมาแรงๆ “ถึงคุณแซคไม่อนุญาต แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอกค่ะ นี่มันคือชีวิตของฉัน ลมหายใจของฉัน อย่ามาคุกคามกันดีกว่า” แขนเล็กสะบัดแรงๆ จนหลุด “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

หล่อนก้าวเร็วๆ จะเดินหนีเข้าบ้าน แต่ก็ชนเข้ากับร่างของมารดาที่ในมือถือกระเป๋าสะพายของหล่อนเข้าอย่างจัง

“อุ๊ย… ขอโทษจ้ะแม่”

ไอร้อนบางอย่างระอุขึ้นบริเวณกึ่งกลางลำตัว และมันก็ทำให้เขาเกลียดชังตัวเองเป็นที่สุด

“ภายนอกน่ะเหมือน แต่ภายในฉันมั่นใจว่าเธอกับนารีไม่มีทางเหมือนกัน” เขายิ้มเยาะ “นารีขาวสะอาด ในขณะที่เธอมืดดำน่าขยะแขยง”

“ค่ะ” หล่อนกระแทกเสียงตอบ และตัดสินใจเดินผ่านหน้าเขาออกไปนอกห้องนอน “ฉันจะไปรอที่รถนะคะ ถ้าคุณแซค คิดคำด่าใหม่ๆ ได้แล้วก็เชิญตามมาค่ะ”

“นี่เธอ…”

หล่อนไม่สนใจแล้วล่ะว่าคำพูดของตัวเองจะยั่วโทสะของแซคคารีย์มากมายแค่ไหน เพราะขนาดหล่อนนั่งหายใจอย่างเดียว เขายังมองว่าหล่อนทำผิดเลย

อลินดาก้าวยาวๆ ตรงมาหยุดที่รถสปอร์ต และพยายามนับหนึ่งให้ถึงร้อย เพื่อบรรเทาโทสะของตัวเอง แต่ยังไม่ทันทำได้สำเร็จเลย คนตัวโตก็เดินมาหยุดใกล้ๆ

“ฉันจะจอดให้เธอเปลี่ยนชุดและล้างหน้าล้างตาที่ปั๊มเดิม”

“รับทราบค่ะ”

“และฉันก็จะให้เธอโหนรถเมล์ไปทำงานเอง นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

หล่อนเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคนพูดและระบายยิ้มบางๆ

“นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการมาตลอดค่ะ”

อลินดากลั้นใจพูดจนจบก็ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ โดยมีเขาก้าวตามขึ้นมานั่งค้างๆ หล่อนคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วก็หันมองออกไปนอกกระจกรถ หยาดน้ำตาคลอสองหน่วยตาตลอดเวลา

แซคคารีย์ลอบมองเสี้ยวหน้าหวานของอลินดาหลายครั้ง และก็ด่าทอตัวเองในอก เมื่อเริ่มรู้สึกถึงอิทธิพลของผู้หญิงข้างกายชัดเจนขึ้นทุกขณะ

บ้าชิบ!

รถทั้งคันเงียบกริบจนแทบจะได้ยินเสียงหายใจของกันและกันเลยด้วยซ้ำ ช่วงเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงมันทำให้หล่อนอึดอัดทรมาน ราวกับเนิ่นนานชั่วกัปล์ชั่วกัลป์เลยทีเดียว

“ขอบคุณค่ะ”

หล่อนปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว เมื่อรถคันงามของแซคคารีย์แล่นมาจอดภายในสถานีบริการน้ำมันแห่งเดิม

“แล้วหวังว่าฉันจะพบเธอที่ทำงานนะ อลินดา”

เจ้าของชื่อที่ถูกหมิ่นประมาทหันมามองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ

“คุณแซคคิดว่าฉันจะไม่ไปทำงานเหรอคะ”

เขาเหยียดยิ้มหยัน

“ก็บางทีเธอจะเจอเหยื่อรวยๆ แถวนี้ และก็เลยลากกันไปกกในโรงแรม”

หล่อนอยากจะตะกุยหน้าหล่อเหลาของแซคคารีย์ให้เลือดสาดนัก ผู้ชายอะไรมโนได้เป็นตุเป็นตะขนาดนี้

“ก็ถ้าเจอที่หล่อ ที่รวยกว่าคุณแซค ฉันก็ควรจะรีบกระโจนงับเอาไว้ไม่ใช่เหรอคะ”

“อลินดา”

“ขอตัวค่ะ”

หล่อนกล่าวตัดบท และรีบก้าวลงไปจากรถอย่างรวดเร็ว

แซคคารีย์โมโหมากจนลืมตัวเอากำปั้นของตัวเองทุบลงบนพวงมาลัยรถ ผลที่ได้ก็คือเสียงแตรแผดร้องดังลั่น และนั่นแหละถึงทำให้เขารู้สึกตัว

“ผู้หญิงบ้า!”

รถสปอร์ตคันงามพุ่งทะยานออกไปจากสถานีบริการน้ำมันด้วยความเร็วสูง คนที่กำลังเดินตรงไปยังห้องน้ำ หยุดการเคลื่อนไหว และเอี้ยวตัวมองตามท้ายรถสปอร์ตไปทั้งน้ำตา