“จะไปทำงาน หรือว่าจะไปถ่ายคลิปโป๊กันแน่”

ใบหน้าหวานของอลินดาเห่อร้อนด้วยความอับอาย หล่อนอยากจะตะโกนใส่หน้าเขานักว่า ผู้หญิงในคลิปเสพสวาทนั่นมันคือนารีรัตน์ผู้หญิงที่เขามองเห็นว่าเป็นนางฟ้านางสวรรค์ แต่ก็รู้ดีว่าผู้ชายตรงหน้าไม่มีทางเชื่อคำพูดของหล่อนหรอก

หล่อนมันก็แค่ขยะเน่าๆ ในสายตาของเขาเท่านั้น…

อลินดาเจ็บปวด เจ็บจนจุกไปทั้งอก แต่ก็ไม่อาจจะร้องไห้ออกมาให้เขาเห็นได้ “วันนี้จะไปทำงานค่ะ แต่ถ้าวันอื่นไม่แน่ ว่าแต่คุณแซคยินดีจะไปร่วมถ่ายคลิปโป๊ด้วยกันไหมล่ะคะ”

แซคคารีย์ปลดมือจากแขนของหล่อนทันที และมองหล่อนอย่างขยะแขยง “แพศยา”

“ค่ะ ดิฉันทั้งร่าน ทั้งแพศยา จบนะคะ” หล่อนต้องใช้แรงกายแรงใจมากมายเหลือเกินกว่าจะเค้นคำพูดตอบโต้เขาออกไปได้ “แล้วยังจะให้ดิฉันนั่งรถไปด้วยอีกไหมคะ”

“ไสหัวไปให้พ้นเลย” เขาตวาดใส่หน้าหล่อนอย่างโมโห ก่อนจะก้าวยาวๆ กลับไปยังรถคันงาม เพียงแค่เสี้ยวนาที รถสปอร์ตราคาแพงระยับก็แล่นผ่านหน้าไป

เมื่ออยู่ตามลำพัง ใบหน้าอวดดีของอลินดาก็เปลี่ยนแปลงเป็นเศร้าหมอง หยาดน้ำตาที่สะกดกลั้นเอาไว้ยามอยู่ต่อหน้าของแซคคารีย์รินไหลออกมาเป็นทาง “พี่นารี… กลับมาเสียทีเถอะ ฉันจะทนความใจร้ายของคนรักพี่ไม่ไหวอยู่แล้วนะ”

ร่างผอมบางที่ถูกผ้าสีดำมัดปิดดวงตาทั้งสองข้างเอาไว้สะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงนอน ศีรษะที่เส้นผมยาวดำขลับเคยนุ่มสลวยตอนนี้ยุ่งเหยิงหันซ้ายขวาอย่างหวาดกลัว เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดและปิดสนิทลงดังกังวานขึ้น

“ปล่อย… ปล่อยฉันไปนะ ปล่อยฉันนะ”

เพราะดวงตาทั้งสองข้างถูกปิดสนิทเอาไว้ ทำให้หญิงสาวที่ถูกลักพาตัวมาไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าของวายร้ายที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหยุดใกล้เตียงนอน

ผู้ชายรูปร่างสูงเพรียวยืนเอียงคอมองผู้หญิงที่ร้องขอความเมตตาอยู่บนเตียงด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน มือหนายกขึ้นแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่จนหมดทุกเม็ด สาบเสื้อเชิ้ตแยกกว้างออกจากกัน ก่อนที่เสื้อราคาแพงจะถูกสลัดออกไปจากเรือนกาย กางเกงขายาวก็เป็นอาภรณ์อีกชิ้นที่ถูกถอดทิ้งไป

เสียงเตียงยุบยวบบอกให้รู้ว่าไอ้วายร้ายที่หล่อนไม่มีโอกาสได้เห็นหน้ากำลังจะคุกคามตัวเอง เหมือนดั่งเช่นที่มันเคยทำมาตลอดทั้งแต่ค่ำคืนแรกที่ลักพาตัวหล่อนมา

“อย่า… อย่านะ…”

หล่อนไม่มีโอกาสได้ปัดป้องใดๆ ร่างกายถูกจับตรึงลงกับเตียงกว้าง และมันก็ทาบทับขึ้นมาเสพสมกับเนื้อหนังมังสาของหล่อนอย่างหื่นกระหาย

“ฉันคิดถึงบ้านน่ะจ้ะ” หล่อนเดินเข้าประตูบ้านไป และทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา “ว่าแต่พ่อไปไหนเหรอจ๊ะแม่” เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้านไม่เห็นบิดาก็อดที่จะถามถึงไม่ได้

“ก็ออกไปตามหาพี่สาวแกน่ะสิ”

หล่อนรู้ดีว่าแม่กำลังเป็นห่วงนารีรัตน์มาก แต่ก็ไม่อยากให้ท่านเป็นกังวลมากเกินไป

“พี่นารีคงไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะแม่”

“แกพูดอย่างนี้ได้ยังไง หรือว่าแกดีใจที่พี่สาวของแกหายหัวไป หึ นังลินดา”

“ไม่ใช่นะจ๊ะแม่ คือที่ฉันบอกว่าพี่นารีคงไม่เป็นไร ก็เพราะว่าเมื่อเช้าฉันไปคุยกับร้อยเวรที่ทำคดีพี่นารีมาแล้วน่ะจ้ะ แล้วตำรวจก็บอกว่าพี่นารีน่าจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเท่านั้นเองจ้ะ”

ผู้เป็นมารดาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง “อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกมีส่วนรู้เห็นเกี่ยวกับเรื่องการหายตัวไปของนารี ไม่อย่างนั้น ฉันจะเป็นคนจับแกเข้าตะรางด้วยมือของฉันเอง”

หล่อนน้ำตาร่วงเผาะ นี่หล่อนทำผิดอะไร แค่หายใจก็ผิดแล้วใช่ไหม ทุกคนที่อยู่ใกล้ตัวถึงได้คิดว่าหล่อนเป็นคนสร้างสถานการณ์นี้ขึ้นมา ในสายตาของทุกคน หล่อนเลวขนาดนี้เลยเหรอ

หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะพยายามปั้นยิ้ม “ถึงฉันกับพี่นารีจะไม่ค่อยลงรอยกันนัก แต่ฉันก็ไม่เคยคิดร้ายกับพี่นารีจ้ะแม่ ฉันไม่มีวันทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นได้หรอก”

“ให้มันจริงเถอะ เพราะคนอย่างแกมันสิ้นคิด ขนาดคลิปโป๊ยังยอมให้ไอ้ผู้ชายคนนั้นถ่ายลงประจานได้เลย”

หล่อนหมดปัญญาที่จะอธิบายใดๆ อีก เพราะหล่อนโง่เองนี่ โง่ที่ยอมรับสมอ้างเป็นผู้หญิงในคลิปแทนนารีรัตน์

“ฉันขอตัวก่อนนะจ๊ะแม่”

“ไปให้ไกลๆ เลย เห็นแล้วขัดลูกหูลูกตา”

อลินดาเดินน้ำตารินขึ้นบันไดบ้าน มุ่งหน้าตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง หากตอนนี้จะหาคำใดที่เหมาะสมกับคนไร้ค่าอย่างหล่อน ก็คงไม่พ้นคำว่าหมาหัวเน่า ไม่สิ… หล่อนมันต้องหมาหัวเน่ายกกำลังร้อยถึงจะคู่ควร

ร่างอรชรทิ้งลงบนเตียงอย่างสิ้นเรี่ยวแรง น้ำตาไหลพรากออกมาตลอดเวลาด้วยความทุกข์ทรมาน

‘ใครๆ ก็ไม่รัก เข้าใกล้ใครทุกคนก็รังเกียจ’

ทำไมหล่อนเกิดมาอาภัพเช่นนี้นะ