“เย่ถิง… เย่ถิง รีบหนีไป…” เฉียวอีเหรินนอนพึมพำด้วยสีหน้าซีดเซียวอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

ลี่เย่ถิงที่นั่งบนโซฟาใกล้ปลายเตียง จ้องมองไปที่เธออย่างเงียบ ๆ

จู่ๆ เฉียวอีเหรินก็ตื่นขึ้นโดยไม่คาดคิด ลืมตาขึ้นและอ้าปากค้าง

ลี่เย่ถิงลุกขึ้น เดินช้าๆ ไปที่เตียง และจ้องมองเธออย่างเงียบๆ

ดวงตาของเธอค่อย ๆ ลืมขึ้นและมองเห็นลี่เย่ถิงอยู่ข้าง ๆ

“เย่ถิง ฉันคิดว่าจะได้เจอคุณอีกแล้ว !” เธอเอื้อมมือออกไปจับมือลี่เย่ถิงอย่างแรงด้วยความห่วงใย

“ไม่เป็นอะไรแล้ว” ลี่เย่ถิงตอบด้วยเสียงต่ำ มองดูเธอที่ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

“คุณไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม?” เฉียวอีเหรินมองไปรอบ ๆ ตัวลี่เย่ถิงและถามเขาอย่างกระตือรือร้น

ลี่เย่ถิงเหลือบมองเฉียวอีเหรินที่กุมมือเขาไว้ พิจารณาอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็ไม่สะบัดมันออกไป

“คุณทำให้ฉันกลัวแทบตาย…” หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวอีเหรินก็ร้องไห้ออกมาเบาๆ “โชคดีที่คุณนัดฉันไว้ ฉันรอคุณนานกว่าชั่วโมงแต่คุณไม่มา…”

ลี่เย่ถิงจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ โดยไม่ส่งเสียง

เมื่อคืนเขาตั้งใจว่าจะไปหาเฉียวอีเหรินสักสองสามนาที เขาจะบอกเธอว่าอย่าทำตามในสิ่งที่ลี่จื่อจิ้งบอก

อันที่จริงหากเฉียวอีเหรินไม่ปรากฏตัวมาพร้อมกับอู๋โยว เขายังสามารถล่าถอยได้

การที่เฉียวอีเหรินมาบังกระสุนให้เขานั้นเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นอย่างยิ่ง

แต่ยังไงซะมันก็เกิดขึ้นแล้ว

เขาพักอยู่กับเฉียวอีเหรินชั่วขณะหนึ่ง และเมื่อหมอได้ยินว่าเฉียวอีเหรินฟื้นแล้วจึงเข้ามาตรวจร่างกาย

ลี่เย่ถิงเดินออกไปอย่างเงียบๆ ขอโทรศัพท์ของผู้คุ้มกันและโทรออกหาลู่เจ๋อ

“พี่ นี่ผมเอง ตรวจสอบเจออะไรบ้างครับ?” เขาถามเสียงต่ำ

เขากำลังสงสัยว่าเฉียวอีเหรินเป็นคนว่าจ้างคนเหล่านั้นหรือไม่

"มันค่อนข้างยุ่งยาก คนพวกนี้ทั้งหมดอยู่ต่างประเทศ" ลู่เจ๋อตอบเสียงต่ำ "ฉันกำลังพยายามหาวิธีติดต่อสำนักงานตำรวจแห่งชาติของทางด้านนั้น"

“ต่างประเทศเหรอ?” ลี่เย่ถิิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ใช่ ส่วนใหญ่มาจากประเทศ B” ลู่เจ๋อหยุดและตอบ

ประเทศ B ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ นะ

ใบหน้าของลี่เย่ถิงเริ่มมืดมน

“ถ้ามีความคืบหน้า ฉันจะบอกนายทันที” ดูเหมือนว่าลู่เจ๋อจะยุ่งมาก และหลังจากนั้นไม่กี่คำ เขาก็วางสายอย่างเร่งรีบ

ลี่เย่ถิงเงียบอยู่นาน จากนั้นจึงโทรหาเหลาอู่ "ตรวจสอบประวัติของกู้หลิงเฟิงโดยเร็วที่สุด !"

กล้าดียังไงถึงจ้างนักฆ่ามาลอบสังหารเขา !

คนเหล่านี้คงติดตามเฉียวเหวยอีมาเมื่อคืนนี้

…

ถังหยวนเป่าเข้ามาช่วยเฉียวเหวยอีเก็บข้าวของ และอดไม่ได้ที่จะแอบมองเธออย่างลับๆ

ผ่านไปครู่หนึ่งจึงถามเธอด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “คุณจะออกจากโรงพยายามก่อนกำหนด ลี่เย่ถิงรู้หรือเปล่า?”

“รู้แล้วยังไงต่อเหรอ?” เฉียวเหวยอีแค่นยิ้ม

ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุจนถึงตอนนี้ ลี่เย่ถิงมาหาเธอหนึ่งครั้งในตอนเช้าของเมื่อวาน และไม่เคยสนใจเธออีกเลย

เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิด ไม่ว่าเขาจะตั้งใจลงโทษเธอหรือไม่

ถึงกระนั้น เฉียวอีเหรินมีความหมายกับลี่เย่ถิงมากกว่าเธอ

ถ้าเฉียวอีเหรินสำคัญกว่า เธอก็จะถอนตัวและจะไม่หน้าด้านรบกวนเขาต่อไปอีก

“พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?” ถังหยวนเป่าเหลือบมองเธอแล้วถามเธออย่างระมัดระวัง

“มันไม่ใช่การทะเลาะกัน” เฉียวเหวยอีตอบหลังจากครุ่นคิด

เธอกับลี่เย่ถิงทะเลาะกันรุนแรงกว่าเมื่อคืนก่อน แต่คราวนี้มันเกี่ยวข้องกับเฉียวอีเหริน

อู๋โยวยืนอยู่ที่ประตู ใบหน้าของเขากังวลเล็กน้อย แต่เขาไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมเฉียวเหวยอีได้อย่างไร

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เอื้อมมือออกไปจับกระเป๋าของเฉียวเหวยอีไว้และกล่าวว่า "คุณหนูครับ ให้ผมรายงานกับคุณชายก่อนเถอะครับ คุณหนูยังบาดเจ็บอยู่ จะไปได้ยังไง"