หยวนชิงหลิงรู้สึกลังเลเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องที่จะต้องไปขอร้องคนขี้ขลาดคนนั้น เขาคงไม่อยากที่จะช่วยเรื่องนี้แน่ๆ แม้เขาจะยอมช่วย แต่จิ้งโหวก็อาจจะไม่ฟังเขา หยวนชิงผิงไร้เดียงสาเกินไป แต่ทว่าหากเขาเต็มใจที่จะช่วย เขาก็คงมีวิธีของเขาเอง

"เจ้ากลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน เรื่องนี้เราค่อยๆ วางแผนกันดีๆ" หยวนชิงหลิงกล่าว

หยวนชิงผิงรู้สึกลำบากใจอย่างมาก จริงๆ แล้วนางไม่เคยคาดหวังว่าหยวนชิงหลิงจะช่วยนางได้ นางมาอาศัยที่จวนท่านอ๋องก็เพื่อที่จะหลบหนีจากตรงนั้นสักระยะ วันนี้นางออกจากวังมา เดิมก็แค่อยากจะที่จะลองถามก็เท่านั้นเอง เพียงแต่เมื่อถามไปแล้ว ลึกๆ ในใจก็คงจะหวังอยู่บ้าง แต่นางตอบกลับมาเช่นนี้ ค่อยๆ วางแผน? นี่เป็นเพียงประโยคข้ออ้าง ทั้งชีวิตของนางล้วนโง่มาตลอด แม้กระทั่งเรื่องฉู่อ๋อง นางทำตามคำสั่งของพ่อทุกอย่าง แต่นางไม่คาดคิดว่า ของที่ได้มาจากการฝืนนั้นย่อมไม่หวานชื่น แม้ว่าฉู่อ๋องแต่งงานกับนาง แต่นางจะได้อยู่ดีเป็นสุขหรือ? พ่อเลือกเช่นนี้ก็เพราะว่าถูกบีบบังคับ จึงกลายเป็นการเสี่ยง หากว่าไม่สำเร็จก็แค่เสียลูกสาวไปหนึ่งคน แต่ท่านมิควรทำเช่นนี้ เพราะนี่คือความสุขทั้งชีวิตของนาง หากว่าต้องเสียมันไปเช่นนี้ สิ่งที่หลงเหลืออยู่กับหยวนชิงผิงก็มีเพียงแต่ความขุ่นเคืองเท่านั้น

หยวนชิงหลิงถามฉีมามา "ท่านอ๋องชอบกินกระไรมากที่สุด?"

"เป็ดตุ๋นโหระพา" ฉีมามามองไปที่นาง หรือว่านางคิดจะช่วยหยวนชิงผิงจริงๆ?

"สอนข้า!" หยวนชิงหลิงกล่าว

ฉีมามาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "พระชายาเพคะ ทางที่ดีท่านอย่าเข้ามายุ่งเรื่องนี้เสียดีกว่า ท่านอ๋องอาจจะไม่ตามใจท่านเช่นกัน อีกทั้ง แม้ว่าท่านอ๋องจะตอบตกลง แต่ท่านเข้ามาก้าวก่ายเรื่องงานแต่งของน้องสาวพระชายา ก็เท่ากับว่าให้ความหวังกับท่านพ่อของท่านอย่างมาก ท่านพ่อของท่าน…….."

"จะตามตื๊อไม่หยุด?" หยวนชิงหลิงกล่าวในสิ่งที่นางมิกล้ากล่าว

"หม่อมฉันมิได้หมายความเช่นนั้นเพคะ" ฉีมามากล่าวอย่างจริงจัง

หยวนชิงหลิงกล่าวว่า "เขาเข้ามาตื๊อท่านอ๋องไม่ได้อย่างแน่นอน" เพราะว่าเขารู้วิธีที่จะปฏิเสธผู้อื่น โดยเฉพาะคนจำพวกหน้าด้านไร้ยางอาย

"พระชายาจะทำเช่นนี้จริงหรือเพคะ? มันอาจไม่ได้ประโยชน์เพคะ" ฉีมามารู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม

"เราเป็นพี่น้องกัน ข้าจะพยายามสุดแรงแล้วกัน จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาในอนาคต"

ซีมามาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ให้นางลองดูเถิด นี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับทั้งชีวิตของน้องสาวนาง"

เมื่อได้ยินซีมามากล่าวเช่นนี้ ฉีมามาจึงกล่าวว่า " ก็ได้ เป็ดตุ๋นโหระพาเป็นอาหารที่ท่านอ๋องชอบมากที่สุด หากว่าดื่มกับเหล้าชั้นดีอีกสักหน่อย ท่านอ๋องก็จะมีความสุขอย่างมาก"

"ได้เลย คืนนี้ข้าจะดื่มกับท่านอ๋องสักแก้ว" หยวนชิงหลิงกล่าวตอบรับ

"มิได้เพคะ!" มามาทั้งสองหยุดนางทันที

หยวนชิงหลิงยิ้มเยาะเย้ย "ดูถูกข้าหรือ"

หยวนชิงหลิงตัดสินใจจะฝึกดื่มเหล้า หากจะอาศัยอยู่ที่นี่ดื่มไม่เป็นจะเสียผลประโยชน์อย่างมาก โดยเฉพาะตอนนี้ทุกคนทราบแล้วว่านางดื่มเหล้ามิได้ หากว่ามีใครอยากจะทำร้ายนาง แล้วมอมเหล้าไปหนึ่งแก้ว ไม่รู้ว่านางจะทำเรื่องกระไรออกมา และคงเสี่ยงต่อชีวิตอย่างมาก

เป็ดตุ๋นโหระพา เหล้าชั้นดี หยวนชิงหลิงถือถาดอยู่ในมือแล้วยิ้มและปรากฏตัวหน้าประตูหอเซียวเยว่

"โอ้ เหตุใดวันนี้พระชายาจึงนำอาหารมาส่งด้วยตนเองขอรับ?" ทังหยางเห็นเช่นนี้จึงรีบรับอาหารมา

หยวนชิงหลิงชะโงกหน้าเข้าไปดู " เดี๋ยวขาไปเอง ปรนนิบัติท่านอ๋องเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว"

อวี่เหวินฮ่าวนอนอยู่ข้างใน เมื่อได้ยินเสียงของหยวนชิงหลิง เขาก็พูดด้วยความอ่อนแรงว่า "ไสหัวไป!"

หยวนชิงหลิงทำเป็นว่าไม่ได้ยิน นางวางถาดลงบนโต๊ะแล้วเดินไปถามท่านอ๋อง "ท่านอ๋องรู้สึกดีขึ้นหรือไม่?"

"ตาบอดหรือ? ดูเองไม่เป็นหรือไง?" อวี่เหวินฮ่าวหันหลังให้นาง

"ดูหายบวมแล้ว" หยวนชิงหลิงชมด้วยรอยยิ้ม "ต้องบอกเลยว่า ใบหน้าของท่านอ๋องนั้นโดดเด่นกว่าใครๆ นี่บวมเช่นนี้แต่ก็ยังหล่อเหลาเอาการอย่างมาก"

"มีกระไรก็รีบพูดมา พูดจบก็ไสหัวไปซะ" อวี่เหวินฮ่าวรู้สึกว่าตนตัวร้อนเล็กน้อย และอ่อนแรงไปทั้งตัว แม้ต่อจะมีพิษร้ายแรงแต่ก็สู้พิษที่หยวนชิงหลิงมีมิได้

"ไม่มีเรื่องกระไร ข้าแค่อยากปรนนิบัติท่านอ๋องให้กินข้าว ข้าทำเป็ดตุ๋นโหระพาด้วยตนเอง และมีเหล้าชั้นดีมาด้วย ท่านอ๋องมาดื่มกับข้าสักแก้วเถิด" หยวนชิงหลิงเอื้อมมือไปพยุงเขา

"อย่าแตะต้องข้า!" อวี่เหวินฮ่าวสะบัดมือออก และกล่าวอย่างโกรธเคือง "ผู้หญิงมีพิษ"

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างจริงใจ " ท่านอ๋อง ท่านเป็นผู้ประเสริฐและใจกว้าง อย่าได้ถือสากับผู้หญิงตัวน้อยๆ เช่นข้าเลย เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง ข้าควรยืนอยู่กับที่ไม่ร้องโวยวายไม่แอบไม่ซ่อน และปล่อยให้ต่อมาต่อยข้า เห้อดูสิ ต่อต่อยท่านอ๋องเช่นนี้ ข้าเองก็เจ็บใจอย่างมาก"

"เจ้าจะให้ข้าคลื่นไส้ให้ได้เลยใช่หรือไม่?" อวี่เหวินฮ่าวหันกลับมาและพยายามลืมตา แล้วเห็นสีหน้าที่พยายามประจบประแจงของหยวนชิงหลิง "ข้าให้เจ้าโอกาสเดียวเท่านั้น จะพูดหรือไม่พูด? ถ้าไม่พูดก็ไสหัวไปซะ"

"ดื่มเหล้าสักหน่อย…" หยวนชิงหลิงมองดูใบหน้าของเขา น่าเกลียดจัง "ช่างมันเถอะ ตอนนี้หน้าของเจ้าบวมอย่างหนัก กินเหล้ามิได้ก็กินข้าวแทน นี่เป็นเป็ดตุ๋นโหระพาที่ข้าทำครั้งแรก กลิ่นมันหอมมาก เจ้ามิต้องห่วงหรอก ข้าสัญญาว่าว่าไม่มีเจตนาใดๆ แต่ข้าแค่คิดว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ดีที่เราจะทะเลาะกันไปตลอดเช่นนี้ สุดท้ายแล้วเราก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปจริงหรือไม่? ฉะนั้นสันติภาพคือสิ่งที่สำคัญที่สุด"

คำพูดเหล่านี้จริงใจอย่างมาก และพยายามเอาใจเขามากๆ เช่นกัน อวี่เหวินฮ่าวฟังแล้วเป็นประโยชน์อย่างมาก เขาเองก็รู้สึกว่าการทะเลาะนั้นน่ารำคาญอย่างมาก ยิ่งกว่าตอนนี้ตนไม่สนใจนางเสียอีก!

ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้ดูเหมือนนางจะไม่ได้น่ารำคาญขนาดนั้นแล้ว ฉะนั้นเขาก็ไม่ควรใจร้ายนัก เมื่อคิดได้ก็ลุกขึ้นนั่งแล้วพูดว่า "เจ้าทำเป็ดตุ๋นโหระพาเป็นด้วยหรือ?"

"ฉีมามาสอนข้า เจ้าดมกลิ่นนั้นสิ อยากกินมากๆ เลยใช่หรือไม่!" หยวนชิงหลิงเอื้อมมือไปพยุงเขา

อวี่เหวินฮ่าวยอมให้นางพยุงไป มองจากร่องระหว่างตาแล้วเห็นว่าเนื้อเป็ดที่หั่นแล้วถูกเรียงวางอย่างเป็นระเบียบบนจานกระเบื้องสีขาว มีดอกไม้อยู่บนเป็ดจัดจานได้สวยมากเป็ดนี้เพิ่งทำเสร็จ กำลังร้อนๆ และส่งกลิ่นหอมที่เร่งการหลั่งของกรดในกระเพาะอาหาร อวี่เหวินฮ่าวนั่งลงและกินมันขึ้นมา

"เป็นอย่างไรบ้าง" หยวนชิงหลิงถามด้วยรอยยิ้ม

อวี่เหวินฮ่าวเหลือบมองนางเบา ๆ "เทเหล้า"

"ดื่มไม่ได้"

"ดื่มไม่ได้แล้วเจ้าเอามาทำกระไร?"

"ข้าลืมว่าเจ้าบาดเจ็บ"

"เห็นได้ชัดว่าเจ้านั้นไร้หัวใจและไม่เป็นห่วงข้าเลย" อวี่เหวินฮ่าวต่อว่า

หยวนชิงหลิงยอมรับผิดอย่างนอบน้อม "มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าจะทบทวนตัวเอง และต่อไปจะระวังให้มาก"

นางหยิบเป็ดให้เขาอย่างประจบประแจง "กินสิ"

อวี่เหวินฮ่าวกินไปอีกสามชิ้น จากนั้นก็วางตะเกียบลง "ข้าไม่กินแล้ว"

หยวนชิงตกใจ "ไม่กินแล้ว? ไม่อร่อยหรือ?"

เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ไม่ว่าจะอร่อยแค่ไหน ก็กินเยอะมิได้ เราต้องยับยั้งตัวเอง"

หยวนชิงหลิงตกตะลึงเล็กน้อย นี่เป็นแค่อาหาร อยากกินเท่าไหร่ก็กิน เหตุใดจึงต้องยับยั้ง? อีกทั้ง เขาเย็นชามาตลอด และยอมที่จะวางตัวลงเพราะเป็ดนี้ แสดงว่าเขาคงชอบกินอย่างมาก ชอบแต่ยังยั้งใจตัวเอง เป็นวิถีของทหารเสียจริง กินไปแค่นี้หยวนชิงหลิงเองก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากเรื่องหยวนชิงผิง

แต่ว่าอวี่เหวินฮ่าวดูออกว่านางคิดกระไรอยู่ เขาเช็ดปากแล้วจับใบหน้าที่บวมมากๆ ของตนและกล่าวอย่างเฉยชาว่า "ว่ามาเถิด มีเรื่องกระไร"

หยวนชิงหลิงอมยิ้ม "เจ้าดูออกหรือ?"

"ทำดีหวังผล!" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ "ข้ารู้จักเจ้าดี"