อารมณ์กรุ่นโกรธบนใบหน้าของฉู่โสวฝู่ค่อยๆจางหายไป พลางค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ของอาจารย์ หากแต่การแสดงออกยังมืดมนเช่นเดิม "นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว หากเจ้าไม่พูดออกมา ตำแหน่งพระชายาฉีอ๋อง ก็จะไม่เป็นของเจ้าอีกต่อไป ลูกหลานตระกูลฉู่ ล้วนแต่เป็นคนที่เชื่อฟังทั้งนั้น"

"ท่านตา ท่านฟังหลานก่อนเจ้าค่ะ หลานมิได้ตั้งใจจะทำเช่นนี้ "ฉู่หมิงฉุ่ยพยายามสะอึกสะอื้นร้องให้ออกมา หยาดน้ำตาพลันค่อยๆไหลออกมาตามใบหน้า เมื่อมองเห็นเช่นนี้ อดที่จะทำให้คนใจอ่อนลงไม่ได้

ช่างน่าเสียดาย ที่ฉู่โสวฝู่มิได้รู้สึกอันใด เขามิได้เชื่อในหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาเลยแม้แต่น้อย "เก็บน้ำตาของเจ้าไปเสีย แล้วรีบออกไปให้พ้นๆหน้าข้าเดี๋ยวนี้ ! " ฉู่โสวฝู่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ในที่สุด. ฉู่หมิงฉุ่ยก็ได้แสดงสีหน้าอาการหวาดกลัวออกมา พร้อมรีบร้อนกล่าวออกมาว่า "ท่านตา หลานผิดไปแล้ว หลานผิดไปแล้วเจ้าค่ะ หล่านมิควรจะใช้ความสัมพันธ์ของท่านตาและซีมามาเข้ามาเกี่ยวข้องเลย. และยังเป็นหลานเอง ที่สั่งให้นางวางยาไท่ซั่งหวง หลานเพียงกลัวว่า. หากไท่ซั่งหวงอาการดีขึ้นมาเมื่อใด จะเป็นประโยชน์จต่อฉู่อ๋องได้ หลานเพียงแค่ดูภาพรวมแต่เพียงเท่านั้น"

"เจ้ารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างข้าและซีมามาได้อย่างไรกัน ? " น้ำเสียงของฉู่โสวฝู่พลันเต็มไปด้วยความเย็นชา ทั่วร่างราวกับกำลังแผ่รังสีความมืดมนออกมาในทันที

ฉู่หมิงฉุ่ยมิเคยเห็นท่านตาแสดงอารมณ์เช่นนี้ออกมาก่อนเลย นางกลัวเสียจนปากสั่นออกมาเล็กน้อย พร้อมกับพูดออกมาหมดทุกอย่างว่า "เป็นท่านยายที่เล่าให้ฟังเจ้าค่ะ เรื่องนี้ก็เป็นคำสั่งของท่านยายเช่นกัน ท่านยายกล่าวว่า เรื่องอันใดที่เกี่ยวกับท่านตา ซีมามายอมให้ได้แม้แต่ชีวิตของซีมามาเอง ในคราแรก หลานมิค่อยเชื่อเท่าใดนัก หากแต่ เมื่อหลานบอกเล่าเรื่องนี้ออกมา ซีมามาก็เป็นคนยอมลงมือเองเจ้าค่ะ "

พูดจบ ฉู่หมิงฉุ่ยพลันรีบร้อนกล่าวออกมาอีกว่า "ท่านตา. ซีมามาย่อมมิกล้าโพนทะนาเรื่องการลอบปลงพระชนม์ไท่ซังหวงเป็นแน่ อีกทั้งนางก็ไม่กล้าลากท่านให้ตกลงไปกับนางด้วยเป็นอันขาด ท่านตาวางใจได้เพคะ"

ฉู่โสวฝู่พลันหลับตาลง ทั่วทั้งใบหน้า ไม่ปรากฏร่องรอยอารมณ์ใดใดออกมาอีก ราวกับเป็นเพียงไม้หินท่อนนึงเท่านั้น

ฉู่หมิงฉุ่ยเห็นลักษณะเช่นนั้น พลันรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง มือพลางแอบกำผ้าเช็ดหน้าในมือบิดไปมา มิรู้ว่าควรทำเช่นไรกับสถานการณ์ตรงหน้าดี

ผ่านไปครู่หนึ่ง. ฉู่โสวฝู่พลันลืมตาขึ้น แววตาที่ดูเหมือนคลื่นสงบลงแล้ว "เรื่องการตบแต่งน้องสาวเจ้าเป็นพระชายารองฉู่อ๋อง เจ้าคิดเห็นเช่นไร ?"

ฉู่หมิงฉุ่ย พลันรีบร้อนกล่าวออกมา "ท่านตาเจ้าค่ะ หลานเกรงว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ควรเจ้าค่ะ"

"เหตุใดถึงเป็นไปไม่ได้ ?" ฉู่โสวฝู่เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ฉู่หมิงฉุ่ย พลันลังเลที่จะกล่าวออกมา "น้องสาวเป็นบุตรของพระชายารอง นางจักแต่งเข้ามาเป็นสนมได้อย่างไรกันเจ้าคะ?"

"จิ้งโหวกล่าวว่า เขาสามารถทำให้หยวนชิงหลิงร้องขอเรื่องนี้ที่กลางท้องพระโรงได้ เมื่อถึงเวลานั้น น้องสาวของเจ้าจักกลายเป็นชายาเอกในทันที"

สีหน้าของฉู่หมิงฉุ่ยพลันตกตะลึง "จิ้งโหวกล่าวเช่นนี้งั้นหรือเจ้าคะ ?"

"หากแต่ พระชายาฉู่อ๋องคัดค้านขึ้นมา จักรพรรดิเคารพในความคิดเห็นของพระชายาฉู่อ๋องเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้น. เรื่องการตบแต่งน้องสาวเจ้าเข้าไปในจวนฉู่อ๋องถือว่าเป็นโมฆะไป"

ฉู่หมิงฉุ่ยพลันถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา "นั่นเป็นเรื่องที่ไม่สามารถคาดเดาได้ ปัญหาเหล่านี้ มีปัญหาที่น้อยย่อมดีกว่าปัญหาที่มีมาก"

ฉู่โสวฝู่พลันพูดออกมาอย่างเฉยเมยว่า "ใช่ เช่นนั้นข้าจึงตัดสินใจแล้วว่าจะส่งน้องสาวของเจ้าแต่งเข้าจวนฉีอ๋องเหมือนเช่นเจ้า"

"อะไรนะเจ้าคะ ?" ฉู่หมิงฉุยพลันทรุดตัวนั่งอยู่ที่พื้น สีหน้าราวกับอดอาลัยตายจาก

นางรีบร้อนลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าในทันใด พร้อมกล่าวออกมาว่า "ไม่เป็นเช่นนั้นเพคะ ท่านตา หยวนชิงหลิงจักต้องยอมตกลง นางไม่สามารถไม่ยอมรับข้อตกลงนี้ได้ หลานรับประกันได้เจ้าค่ะ อย่างไรฉู่อ๋องจักต้องยอมตบแต่งน้องสาวเข้าไปแน่นอน"

ฉู่โสวฝู่พลางเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ว่า "นี้เป็นโอกาสสุดท้ายของเจ้า. ข้าไม่รูว่าเจ้าจักใช้แผนการอันใด หากแต่เรื่องทุกอย่างต้องขาวสะอาด ข้าหวังว่านี่จะเป็นเรื่องที่ดีสำหรับทุกคน. หากแต่เจ้าจัดการไม่ได้ อีกทั้งยัง มีข่าวลือแปลกๆออกมาแล้วละก็ ตำแหน่งพระชายาฉีอ๋องของเจ้า จักไม่อยู่ในมือแน่"

กล่าวอีกนัยนึงว่า. ฉู่โสวฝู่หวังว่าหยวนชิงหลิงจักยอมถอยออกมาด้วยตนเอง หรือ หากลงมือกระทำอันใดลงไปแล้ว. ก็อย่าได้มีหลักฐานมามัดตัวเองได้

ฉู่หมิงฉุ่ยกล่าวออกมาอย่างหนักแน่นว่า "ท่านตาวางใจเถอะเจ้าค่ะ. หลานจักไม่ทำให้ท่านตาผิดหวัง"

ฉู่โสวฝู่พลันยื่นมือโบกไปมา พร้อมกับใบหน้าที่แสดงอาการถึงความเหนื่อยล้าออกมาว่า "เจ้าไปเถอะ"

"หลานขอตัวลาเจ้าค่ะ." ฉู่หมิงฉุ่ยพลันอวยพรโค้งคำนับแล้วจึงจากไป

เมื่อฉู่หมิงฉุ่ยเดินออกไปได้ไม่นาน ฉู่โสวฝู่พลันสั่งให้ข้ารับใช้เข้ามา พร้อมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเฉยเมยว่า "ข้ามิต้องการให้ใครพูดถึงเรื่องของเสี่ยวซีอีก. ส่งถ้วยยาไปให้ฮูหยินผู้เฒ่าเสีย"

ชายชราที่รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา เมื่อได้ยินคำสั่งเช่นนี้ พลางหลับตาลงกล่าวถามว่า "เช่นนั้น พระชายาเล่าพะยะค่ะ"

"นางเป็นสตรีที่ฉลาด เมื่อเห็นว่าท่านยายของนางโดนเก็บแล้ว นางย่อมปิดปากเรื่องนี้ให้เงียบสนิท" ฉู่โสวฝู่พลันหลับตาลง พยายามกักเก็บความอาฆาตแค้นไว้ในจิตใจตนเอง

เมื่อฉู่หมิงฉุ่ยเดินออกมาจากห้องตำราของท่านตาแล้ว นางจึงรีบร้อนไปยังห้องของฉู่หมิงหยาง. น้องสาวของนางในทันทีทันใด

ฉู่หมิงหยางเพิ่งปักปิ่นไป เมื่อต้นปีได้ไม่นาน. ใบหน้ามีความคล้ายคลึงกับฉู่หมิงฉุ่ยเป็นอย่างมาก หากแต่ฉู่หมิงหยางมีนิสัยที่เย่อหยิ่งกว่าเล็กน้อย มิเหมือนฉู่หมิงฉุ่ยที่จักดูอ่อนหวานกว่ามาก ยามที่ฉู่หมิงหยางเกิดขึ้นมานั้น เป็นยามที่ท่านตาเพิ่งหายดีจากอาการป่วย ฉู่หมิงหยางในวัยเด็กจึงถูกประคบประหงมราวกับไข่ในหิน ฉู่หมิงฉุ่ยรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง. หากว่าท่านตาของนางมิคิดจะส่งน้องสาวไปตบแต่งเป็นพระชายารองให้กับฉู่อ๋อง หากต้องการให้น้องสาวแต่งเข้าจวนฉู่อ๋องแล้ว จะช้าหรือเร็วอย่างไรตำแหน่งพระชายาย่อมต้องอยู่ในมือในเร็ววัน. นางจึงไม่อาจให้ฉู่หมิงหยางแต่งเข้ามาเป็นพระชายารองในจวนฉีอ๋อง เพื่อมาคุกคามตำแหน่งพระชายาเอกของนางแน่ ที่ท่านตาเลือกใช้ฉู่หมิงหยางนั้น เป็นเพราะนางมีนิสัยที่เงียบขรึม แม้ว่านางจะหาเรื่องใส่ตนเองเช่นนี้. ก็ไม่มีสิ่งใดมารับประกันได้ว่า ท่านตาจะไม่ละทิ้งนาง เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ภายในใจพลันบังเกิดความกังวลขึ้นมาในทันที. หากแต่ก็ต้องพยายามแย้มยิ้มเป็นพี่สาวที่ดีของฉู่หมิงหยางให้ได้

"พี่ใหญ่" เมื่อฉู่หมิงหยางเห็นฉู่หมิงฉุ่ยเดินเข้ามานั้น พลันแย้มยิ้มออกมา พร้อมกับเดินเข้าไปจับมือฉู่หมิงฉุ่ยเดินเข้ามาในห้อง. ใบหน้าสีแดงระเรื่อ ฉู่หมิงฉุ่ยมิคิดว่า เมื่อนางเดินเข้ามาในห้องนี้แล้ว นางจักได้นั่งพักผ่อนอย่างสบายใจ "ข้าอยากให้ท่านได้เห็นของเล่นชิ้นใหม่ของข้า"

ฉู่หมิงฉุ่ยได้ยินกลิ่นเลือดลอยมาเล็กน้อย งานอดิเรกของน้องสาวนางนั้น นางรับรู้มาโดยตลอด เกรงว่า ครั้งนี้ไม่รู้จะเป็นผู้ใดที่เป็นผู้รับกรรมกัน ? เมื่อนางถูกพาเข้าไปในห้องนั้น พลันเห็นสาวใช้ที่กำลังนั่งอยู่กลางห้อง. สาวใช้ผู้นี้อายุราวๆเพียงสิบสามสิบสี่ปีเพียงเท่านั้น บนหัวของนางชามใส่น้ำเพียงหนึ่งใบ

เมื่อสาวใช้ผู้นั้น. เห็นผู้มาใหม่เดินเข้ามา. นางจึงขยับร่างกายเล้กน้อย หากแต่น้ำพลันหกลงมาโดยมิได้คาดคิด ฉู่หมิงหยางพลางเหวี่ยงแส้ออกไปตีในทันที พร้อมตะคอกว่า "คุกเข่าดีๆเสีย"

สาวใช้ผู้นั้นพลันเจ็บปวดไม่น้อย นางพยายามที่จะนั่งคุกเข่าแต่โดยดี น้ำตาที่เอ่อคลออยู่บนใบหน้า มิกล้าที่จะหยดลงมาเลยแม้แต่หยดเดียว. ทั่วพื้นมีแต่เศษซากทั่วชามที่แตกหัก. พร้อมกับพื้นห้องที่เปียกแฉะดูเหมือนว่า เมื่อครู่นางคงอดทนกับความเจ็บปวดมาไม่น้อย สีหน้าจึงมีแต่ความอดทนอดกลั้น

"สนุกหรือไม่เพคะ" ฉู่หมิงหยางพลางเอ่ยถามมาที่ฉู่หมิงฉุ่ย ด้วยความภาคภูมิใจ

ฉู่หมิงฉุ่ยเพียงเอ่ยตอบกลับไปว่า "หากเจ้าคิดว่ามันสนุกย่อมต้องสนุก"

ฉู่หมิงหยางพลันนั่งลงพร้อมกับแขว้งแส้ทิ้งไป "ที่จริงแล้ว ข้ามิสนุกเลยสักนิด หากแต่ข้ารู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก อีกทั้ง ท่านตาก็มิยอมให้ข้าออกไปไหนเลย"

ฉู่หมิงหยางพลันถลึงตาใส่สาวใช้ผู้นั้นพร้อมกล่าวออกมาว่า "เจ้าออกไปเสีย!"

สาวใช้ผู้นั้นราวกับตนเองได้รับการอภัยโทษ จึงรีบร้อนนำชามมาถือ พร้อมกับโค้งคำนับแล้วจึงเดินออกไป. สาวใช้ที่เหลือพลันรีบร้อนเข้ามาทำความสะอาดสถานที่ พร้อมทั้งรินถ้วยชา. แล้วจึงเดินออกไปปิดประตูห้อง เพื่อให้พี่สาวน้องสาวได้พูดคุยกัน

ฉู่หมิงฉุ่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มว่า "น้องรอง ท่านตาต้องการให้เจ้าแต่งงาน เจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่ ?"

"ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ!" สีหน้าของฉู่หมิงหยางพลันเย็นลง "ทว่า ข้าไม่ต้องการแต่งออกไปโดยเร็วถึงเพียงนี้"

"เป็นคำสั่งของท่านตาเช่นนี้. มีผู้ใดเคยต่อต้านได้งั้นหรือ " ฉู่หมิงฉุ่ยพลันถอนหายใจออกมาเล็กน้อย "เหตุใดพี่ใหญ่ถึงได้แต่งออกไปเร็วนัก ? ทั้งที่ยังอยากคอยดูแลท่านยายอยู่ หากแต่เมื่อเราอยู่ในบ้าน เราเป็นดั่งใข่มุข หากแต่เมื่อแต่งออกไปบ้านอื่นแล้ว"

"เหตุใดพูดเช่นนั้นกันเพคะ? พี่เขยปฏิบัติต่อพี่ใหญ่ไม่ดีงั้นหรือ ? ข้ากลับรู้สึกว่าพี่เขยช่างดีต่อพี่ใหญ่ยิ่งนัก ทุกครั้งที่พี่ใหญ่กลับมาเยี่ยมเยียน เขามักจะติดตามท่านมาด้วยเสมอ" ฉู่หมิงหยางพลันเอ่ยถามขึ้น

ฉู่หมิงฉุ่ยเพียงหัวเราะด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา "นั่นเป็นเพียงฉากบังหน้าเท่านั้น เป็นถึงเชื้อพระวงศ์ มีที่ใดสามารถทำได้ดั่งใจอย่างกัน ? กฏเกณฑ์ในพระราชวังมีมากมาย รวมทั้งหูตาที่จับจ้องเราทุกย่างก้าว หากทำเรื่องใดที่ไม่เหมาะสมขึ้นมา ก็จะถูกประกาศออกไปทันที. ไท่เฮาจักเรียกตัวไปทำการตักเตือนในทันทีทันใด"

ฉู่หมิงหยางพลันตกตะลึงไปชั่วครู่. "ต้องเข้มงวดถึงเพียงนี้ เชียวหรือเจ้าคะ?"

"มิใช่เช่นนั้น ? หากเกิดปัญหาอันใดขึ้นมา ย่อมไม่สามารถบอกกล่าวกับท่านตาได้. ท่านตาเพียงบอกแค่กล่าวว่า ท่านไม่สามารถสอดมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับราชสำนักได้เท่านั้น"