ซีมามายิ้มอย่างขมขื่น "ติดหนี้บุญคุณ ก็ต้องตอบแทน เมื่อปีที่แล้วหม่อมฉันป่วยหนัก และพระชายาฉู่ทรงส่งยามารักษาหม่อมฉัน ตอนนี้ช่วยนางครั้งหนึ่งซึ่งถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณ หม่อมฉันรู้ดีว่า พระชายาฉู่ จะมิถูกลงโทษ ไท่ซั่งหวงยังต้องการนาง อย่างมากสุด นางก็แค่ถูกต่อว่าเท่านั้น หม่อมฉันมิต้องการทำร้ายใคร"

หลังจากที่นางพูดจบ นางก้มหน้าคำนับอยู่นาน พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง นางก็ดูสงบขึ้น "หม่อมฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้วเพคะ ขอฝ่าบาทประทานเหล้าพิษแก่หม่อมฉันเถอะเพคะ!"

หนี้บุญคุณในชีวิตนี้ นางได้ตอบแทนแล้ว

เส้นทางสู่ยมโลก จะไม่เป็นหนี้อะไรเขาอีก

พระพักตร์ของจักรพรรดิหมิงหยวนตี้ขุ่นมัว "ถ้าเจ้าสารภาพคนเบื้องหลังเจ้า เจิ้นจะทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

ซีมามาเงียบ ราวกับแน่วแน่แล้วว่าต้องการความตาย

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ทั้งทรงเกลียดชังและเศร้าพระทัยอย่างยิ่ง แน่นอนว่าเขาไม่อาจฆ่าซีมามาได้ อีกทั้งเป็นไปไม่ได้ที่จะทูลต่อไท่ซั่งหวง ไท่ซั่งหวงตอนนี้ทรงประชวร พระองค์จะทนรับความจริงที่ว่า ผู้ที่ใกล้ชิดพระองค์มาหลายสิบปีวางยาพิษต่อพระองค์ได้อย่างไร?

เงียบไปนานพอสมควร ก็ตรัสอย่างแผ่วเบาว่า "ในเมื่อเจ้าบอกว่ามิเคยมีใจที่จะปองร้ายไท่ซั่งหวง เจิ้นเชื่อในตัวเจ้า และจะไม่สอบสวน แต่ว่าซีมามาอายุมากเกินไปแล้ว ไม่เหมาะที่จะรับใช้ไท่ซั่งหวงอีก ในเมื่อพระชายาฉู่และซีมามามีวาสนาต่อกัน เช่นนั้นก็ให้เจิ้นขอพระชายาฉู่เห็นแก่ไท่ซั่งหวง ให้ซีมามากลับไปรับใช้เจ้าที่จวนเถอะ"

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ไม่ต้องการทำสิ่งนี้ด้วยตัวเอง ซีมามาเคยทำร้ายหยวนชิงหลิง ดังนั้นส่งนางไปยังฝั่งหยวนชิงหลิง ให้หยวนชิงหลิงจัดการเอง

หยวนชิงตะลึงจนพูดไม่ออก!

"ซีมามาถอยไปก่อนเถอะ" จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ระงับความโกรธ และตรัสเบาๆ

ซีมามามองหยวนชิงหลิงด้วยความซับซ้อน โค้งคำนับและถอยออกไป

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้มองไปที่ฉางกงกง "เจ้าไปคอยดูนาง เป็นการดีที่สุดที่จะปลอบนาง อย่าได้ให้นางคิดสั้นในวัง"

ซีมามามีความคิดที่จะตาย เกรงว่านางคิดสั้นในวัง แล้วไท่ซั่งหวงจะทรงทราบเรื่องได้

"พ่ะย่ะค่ะ!" ฉางกงกงถอยออกไป

หยวนชิงหลิงและจักรพรรดิหมิงหยวนตี้สบตากัน

"เจ้ามาบอกเจิ้นก่อนไม่ได้เลยหรือ?" จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ตรัสด้วยความโกรธ

หยวนชิงหลิงรู้ว่าการกระทำเช่นนี้ค่อนข้างบุ่มบ่าม และไม่เคยคิดมาก่อนว่าฝ่าบาทจะยินยอมให้ซีมามาสารภาพ

นางรับผิดอย่างตรงไปตรงมา "หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ"

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ทอดพระเนตรไปที่นาง "เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าซีมามานำไข่มุกน้ำจืดไปถวายฮองเฮา?"

"นางบอกว่าจะไปถวายพระสนมเซียน"

"ฮึ่ม" จักรพรรดิหมิงหยวนตี้พึมพำ "เจ้าไม่ใช่บอกว่านางเอาไปด้วยตัวนางเอง?"

หยวนชิงหลิงกล่าว "หม่อมฉันไม่ทราบว่าท้ายที่สุดแล้วนางจะยอมรับหรือไม่ ถ้านางไม่ยอมรับ หม่อมฉันก็จะไม่ขอยอมรับและยืนกรานว่านางเอาไปด้วยมิได้รับอนุญาต จะให้หม่อมฉันยอมรับโทษคนเดียวได้อย่างไรเพคะ"

ช่างฉลาดนัก

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ไม่ได้สอบสวนต่อ แต่เกิดความอยากรู้ "นางบอกเจ้าว่า จะนำไปถวายให้กับพระสนมเซียน แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าท้ายที่สุดนางจะนำไปถวายให้กับฮองเฮา"

"ถ้านางมีใจพอที่จะรักษาความสัมพันธ์ ระหว่างหม่อมฉันกับพระสนมเซียน นางควรแนะนำว่าให้หม่อมฉันนำไปถวายให้พระสนมเซียนด้วยตัวเอง ไม่ใช่นาง นอกจากนี้ สร้อยไข่มุกน้ำจืดนี้ฮองเฮามิทรงมี นางเสนอว่าควรถวายให้แก่พระสนมเซียน มันไม่เหมาะสม ซีมามาจะทำพลาดเยี่ยงนี้ เว้นแต่นางจงใจทำร้ายข้า"

น้ำในใจนั้นใสมาก เป็นเช่นนี้แล้ว ความคิดยังใส(กระจ่าง)ได้ขนาดนี้

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ตรัสอย่างเฉยเมย "ตอนนี้ข้าส่งซีมามาไปอยู่ข้างเจ้า เจ้าอยากจัดการอย่างไรก็ตามใจเจ้า แต่อย่าให้ไท่ซั่งหวงทราบ"

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ "เสด็จพ่อ ในความเป็นจริงมันไม่เหมาะสมจริงๆที่จะมอบนางให้หม่อมฉัน หม่อมฉันมิอาจจัดการกับนางได้" การยืมมือนางเพื่อจัดการซีมามา จะทำให้ไท่ซั่งหวงขุ่นเคืองอย่างแน่นอน นางไม่ต้องการที่จะทำลายที่พึ่งพิงแห่งเดียวของนาง

"คนก็มอบให้เจ้าแล้ว เจ้าอยากทำยังไงก็ตามใจเจ้า เจิ้นไม่สนใจ"

หยวนชิงหลิงแอบต่อว่าเล่ห์เหลี่ยมของจักรพรรดิหมิงหยวนตี้ แต่นางไม่มีทางเลือก เขาเป็นฝ่าบาท

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้มองดูนาง "ถ้าเจ้าไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ บางทีเจ้าสามารถกลับไปขอคำแนะนำจากพ่อของเจ้าได้"

หยวนชิงหลิงหมดหนทาง การล่อใจเช่นนี้ดีจริงหรือ?

"เรื่องนี้มิขอรบกวนท่านพ่อของหม่อมฉันแล้วเพคะ" หยวนชิงหลิงกล่าว

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้พอพระทัยกับคำตอบนี้มาก ทอดพระเนตรไปที่นางสักครู่ แล้วตรัสขึ้นว่า "เมื่อครู่ ซีมามาบอกว่าพระชายาฉีเกลียดเจ้า จึงได้ทำร้ายเจ้า เจ้าต้องรู้หลักเหตุผล มิควรแก้แค้นนางโดยพลการ รู้ไหม"

"ถ้านางมายุ่งกับหม่อมฉันก่อนล่ะเพคะ"หยวนชิงหลิงย้อนถาม นางไม่สามารถถูกรังแกเพียงฝ่ายเดียวได้

"นางไม่กล้าแล้ว และตระกูลฉู่จะไม่ปล่อยให้นางทำอะไรไปเรื่อยอีกแล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง" จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ครุ่นคิดครู่หนึ่งและทอดพระเนตรนางแล้วตรัสว่า "พระสนมเซียนเคยเอ่ยกับเจิ้นว่า เจ้าห้าและพระชายาฉีเป็นคู่รักในวัยเด็ก น่าเสียดายที่การมิอาจได้แต่งงานกัน พระชายาฉีมีน้องสาวที่หน้าคล้ายกับนางมาก เจิ้นวางแผนที่จะชดเชยเจ้าห้า ให้แต่งงานกับบุตรสาวคนรองของตระกูลฉู่เป็นชายารอง เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?"

หยวนชิงหลิงส่ายหัว "ไม่มีเพคะ!"

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ใจกว้างเช่นนี้ได้หรือ?

บุตรสาวคนรองของตระกูลฉู่เป็นทายาทสายตรง ถ้าได้แต่งเข้าจวน ตำแหน่งชายาเอกของนางก็ยังต้องหลบ นางไม่ใส่ใจจริงๆหรือ?

หรือว่า นางไม่รู้ถึงอำนาจของตระกูลฉู่

เห็นได้ชัดว่านางไม่ใช่คนโง่เขลา นางควรเข้าใจสิ่งนี้

"ไปเถอะ" จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ตรัสอย่างเฉยเมย

หยวนชิงหลิงทูลลาออกไป

ออกจากประตูตำหนัก นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่งชายารอง? ดีสิ ทำไมถึงไม่ดี หลังจากแต่งชายารองแล้ว เขาก็สมหวัง ในความปรารถนาแล้ว เขาทั้งคู่จะได้รักใคร่กลมเกลียวกัน และจะได้ไม่ต้องมารบกวนนางอีก

กลับมานอกตำหนักข้าง ก็เห็นซีมามายืนอยู่ใต้ต้นฮวาย มองนางอย่างเงียบๆ

ไม่มีอารมณ์ใดๆในดวงตาของนาง และราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกนาง สงบนิ่งจนน่ากลัว

หยวนชิงหลิงเดินไปเผชิญหน้ากับนาง

ซีมามาก้มศีรษะเล็กน้อย ย่อคำนับ "พระชายา!"

"มามากำลังรอข้าอยู่หรือ"

ซีมามาจ้องมองนาง "ในเมื่อพระชายารูแต่แรกแล้ว ทำไมไม่เปิดโปงหม่อมฉันเพคะ?"

"ข้ามีความบังเอิญในใจ คิดว่าท้ายที่สุดซีมามาจะไม่นำไข่มุกน้ำจืดถวายแด่ฮองเฮา"

ดวงตาของซีมามาหม่นหมอง นางหัวเราะและพูดว่า "เช่นนั้นพระชายาก็ต้องผิดหวังแล้วสิเพคะ? หม่อมฉันไม่หวงแหนโอกาสที่พระองค์ให้ ยังส่งไข่มุกน้ำจืดถึงมือฮองเฮา"

"ใช่ ข้าผิดหวังมาก" แววตาของหยวนชิงหลิงไม่เปลี่ยนแปลง แต่น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความอ่อนล้า "ข้าคิดว่า ในที่สุดในวังแห่งนี้ก็มีคนที่ดีกับข้า และข้าก็คิดมากไปเอง"

นางมองไปที่ประตูตำหนักข้าง และก็มีเสียงหัวเราะของซุนอ๋องดังออกมา ทันทีที่เข้าไป ก็เห็นอวี่เหวินฮ่าว นางไม่อยากจะเห็นเขา ชั่วขณะหนึ่ง นางรู้สึกว่าท้องฟ้าแผ่นดินที่กว้างใหญ่ แต่กลับไม่มีที่ให้ไป

นางไปที่ตำหนักเฉียนคุน

แม้ว่าชายชราคนนี้จะมีนิสัยที่ไม่ดี เขามักจะตะคอกต่อว่าใส่นางทุกครั้ง แต่เขาก็รู้วิธีที่จะปลอบผู้คนหลังจากที่เขาด่าทอ

ขณะที่นางเดินไป นางยังคงคิดถึงคนที่อยู่เบื้องหลัง ใครเล่าจะทำให้ซีมามาทรยศต่อไท่ซั่งหวง และยอมตายแต่ไม่ยินยอมเปิดโปงเขาคนนั้น?

ฉู่หมิงฉุ่ยเป็นไปไม่ได้แน่นอน ซีมามาคงจะไม่ลอบสังหารไท่ซั่งหวงเพราะฉู่หมิงฉุ่ยอย่างแน่นอน

ซีมามาบอกว่านางไม่รู้ว่ามันคือยาพิษ นางไม่มีเจตนาปองร้ายไท่ซั่งหวง แต่นางอยู่ในวังมาหลายปีแล้ว นางจะไร้เดียงสามากจนนึกว่าคนๆนั้นขอให้นางเปลี่ยนลูกอมให้ไท่ซั่งหวงหรือ?

ท่าทีของฝ่าบาทก็แปลกมาก แม้ว่าพระองค์จะกังวลเกี่ยวกับพระวรกายของไท่ซั่งหวง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ตรวจสอบเลย นี่คือการลอบสังหารไท่ซั่งหวง โทษหนักมหันต์ และหากไม่หาตัวฆาตกรออกมา ไท่ซั่งหวงจะยังคงตกอยู่ในอันตราย

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่า นับวันนางจะไม่สามารถมองเห็นความขุ่นมัวในวังได้ชัดเจน