ฮองเฮาฉู่มองเป่ากูกูอย่างสงสัย "เจ้าฟังผิดอะไร ข้าให้เจ้าคืนไข่มุกน้ำจืด เจ้ามาทูลรายงานอย่างไรกัน?"

"เหนียงเหนียง…" ปากของเป่ากูกูขาวซีด ตัวของนางสั่นเทา "หม่อมฉันอวดฉลาดเอง คิดว่าพระชายาฉู่ถวายไข่มุกน้ำจืดเพราะทำเพื่อฉู่อ๋อง ดังนั้น จึงพูดไปว่า พระชายาฉู่ทูลขอฮองเฮาพูดแทนฉู่อ๋อง"

ฮองเฮาฉู่ทรงโกรธมาก "เจ้าถึงกับคาดเดาไปเรื่อยหรือ เจ้าช่างกล้านัก!"

ฮองเฮาฉู่ทรงสงบนิ่งลงทันที อวี้เป่าติดตามนางมาหลายปี ใจเย็นมาโดยตลอด เป็นไปไม่ได้ที่นางจะเดาอย่างส่งเดชต่อหน้าฝ่าบาท

นางนึกถึงฉู่หมิงฉุ่ยทันที

ก่อนหน้านี้ฉู่หมิงฉุ่ยเคยเอ่ยว่าจะไปพบพระสนมเซียน แต่นางคิดว่าไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับพระสนมเซียนในตอนนี้ พระสนมเซียนเป็นหลานสาวของไทเฮา ทำให้พระสนมเซียนขุ่นเคือง จะทำให้ยากที่ทำเรื่องอื่นๆอีก

พระพักตร์ของจักรพรรดิหมิงหยวนตี้แย่มาก อวี้เป่าจะกล้าดีเยี่ยงนี้ได้อย่างไร เกรงว่าจะเป็นคำสั่งของฮองเฮา ดวงพระเนตรทอดไปที่พระพักตร์ของฮองเฮาฉู่อย่างเย็นชา

ฮองเฮาฉู่จำต้องยืนขึ้น ตบตบหน้าเป่ากูกู ตรัสอย่างโกรธเคือง "อวดดี ความคาดเดาของเจ้าเอง ยังกล้าพูดกับฝ่าบาทหรือ เจ้ามีกี่หัวถึงกล้าเยี่ยงนี้"

เป่ากูกูคุกเข่าลงบนพื้น ไม่กล้าจับหน้าด้วยซ้ำ พูดเพียงว่า "ขอฝ่าบาทยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเพคะ ขอฝ่าบาทยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเพคะ!"

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้สั่งอย่างไม่แสดงอารมณ์ "มานี่ ลากอวี้เป่าออกไป โบยสามสิบที"

ฮองเฮาฉู่ทรงปวดพระทัย แต่ตรัสแทนนางไม่ได้ ทรงตรัสอย่างโกรธๆ "นับว่าเจ้าโชคดี ยังไม่รีบขอบพระทัยเร็ว?"

เป่ากูกูคุกเข่าคำนับ ร่างกายของนางอ่อนปวกเปียก ก้มหน้าและพูดว่า "ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตาเพคะ"

เป่ากูกูถูกลากออกไป หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เสียงโบยก็ดังมาจากข้างนอก

ฮองเฮาฉู่ดูสงบ แต่พระทัยของนางวิตกกังวลอย่างมาก และดุต่อว่าฉู่หมิงฉุ่ยที่ทำตัวบุ่มบ่าม

พระสนมเซียนรู้สึกว่ากำลังดูเรื่องสนุก เดิมคิดว่าลูกสะใภ้คนนี้ต้องการจะประจบฮองเฮาและทำให้นางอับอาย แต่ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแอบแฝงมากมายเยี่ยงนี้ นางต้องพิจารณาดูให้ดีแล้ว

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ทอดพระเนตรไปที่หยวนชิงหลิงด้วยพระเนตรที่ซับซ้อน

เรื่องนี้ไม่สามารถสอบสวนได้อีกต่อไป แม้ว่าหยวนชิงหลิงจะสั่งซีมามาไปถวายไข่มุกน้ำจืดก็ตาม เขาจำต้องพักเรื่องนี้ไว้ก่อน

เกรงว่าหากสอบสวนต่อจะพบเรื่องที่คาดไม่ถึงอีก

ท้ายที่สุดซีมามาเป็นคนของไท่ซั่งหวง มิอาจจะให้มีข้อกังขาได้ มิเช่นนั้นไท่ซั่งหวงจะทรงโกรธจนประชวรเอาได้

ไตร่ตรองสักครู่ จึงตรัสเบาๆว่า "ในเมื่อได้ทราบข้อเท็จจริงแล้ว ควรลงโทษก็ลงโทษแล้ว พวกเจ้ากลับไปเถอะ"

ฮองเฮาทรงรู้ว่าฝ่าบาทได้เข้าพระทัยนางผิด คิดว่านางจงใจใส่ร้ายฉู่อ๋อง แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะแก้ตัวใดๆในขณะนี้ จะต้องไปถามฉู่หมิงฉุ่ยให้ละเอียด จึงรีบทูลลาจากไป

พระสนมเซียนเหลือบมองหยวนชิงหลิงแล้วทูลลาจากไป นางก็รู้อยู่แก่ใจแต่เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาทมิต้องการที่จะก่อให้เกิดความอัปยศภายในราชวงศ์

ซีมามาก็คำนับและทูลลาเช่นกัน แต่หยวนชิงหลิงกล่าวว่า "ซีมามา มีคำถามหนึ่ง ข้าอยากจะถามเจ้า"

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ทรงเตือนว่า "พระชายาฉู่ เรื่องนี้ก็จบลงแค่นี้"

หยวนชิงหลิงเปลี่ยนความสงบของนางในเมื่อครู่ พูดขึ้นทันใด "เสด็จพ่อ มันเป็นเรื่องสำคัญ ต้องถามเรื่องนี้ให้ชัดเจนเพคะ"

ซีมามามองหยวนชิงหลิงและพูดอย่างเฉยเมย "พระชายาต้องการจะตรัสอะไรเพคะ จะตรัสว่าไข่มุกน้ำจืดนี้ไม่ใช่พระองค์ให้หม่อมฉันนำไปถวายที่วังจงเซินหรือเพคะ ในเมื่อพระชายามิทรงยอมรับ ก็ถือเป็นหม่อมฉันกระทำโดยพลการ หม่อมฉันขอรับโทษเพคะ"

หยวนชิงหลิงมองนางและพูดว่า "เจ้ากระทำโดยพลการหรือไม่นั้น เรารู้อยู่ในใจกันดี แต่สิ่งที่ข้าอยากจะถามคือ ทำไมเจ้าถึงเปลี่ยนยาอายุวัฒนะของไท่ซั่งหวง แล้วกล่าวโทษให้กับเสี่ยวหลอจื่อ"

ทันทีที่คำพูดนี้พูดออกมา ดวงพระเนตรของจักรพรรดิหมิงหยวนตี้ก็เย็นเยือกขึ้นมาทันที "พระชายาฉู่ เจ้ากำลังพูดอะไร?"

หยวนชิงหลิงมองตรงไปที่จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ "เสด็จพ่อ หม่อมฉันจะกล้าหาญแค่ไหน ก็มิกล้าพูดส่งเดชเพคะ และใส่ร้ายคนของไท่ซั่งหวงหรอกเพคะ"

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง โดยคาดหวังว่านางจะไม่กล้าที่จะกระทำอะไรไร้จุดหมาย

นางหันศีรษะและจ้องไปที่ซีมามา "ไท่ซั่งหวงดีต่อเจ้าไม่น้อย ทำไมเจ้าถึงต้องการปองร้ายพระองค์ท่าน?"

"หุบปาก!" ซีมามาจ้องที่นางอย่างเย็นชา "หม่อมฉันมิเคยมีความคิดที่จะปองร้ายไท่ซั่งหวงแม้แต่น้อย"

"เจ้ากล้าบอกว่าเจ้าไม่ได้เปลี่ยนยา?" หยวนชิงหลิงถาม

ซีมามาเงียบลง

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ที่ทรงกำลังจะตบโต๊ะ ก็วางลงช้าๆ ทอดะระเนตรไปที่ซีมามาอย่างเงียบๆ พระทัยก็ค่อยๆนิ่งสงบลง

ซีมามาสามารถโต้ตอบออกมาได้ แต่นางไม่ทำ

นางยอมรับอย่างโดยดี

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ทั้งตกพระทัยและทรงโกรธเกรี้ยว ทำไมถึงเป็นซีมามาได้?

"พระชายาฉู่ พระองค์มีหลักฐานหรือไม่?" มู่หยูกงกงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความตกใจ

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างเฉยเมย "หลักฐานอยู่ในตำหนักเฉียนคุน ต่อหน้าพระพักตร์ไท่ซั่งหวง ซีมามา จำเป็นต้องไปต่อหน้าไท่ซั่งหวง เจ้าถึงจะยอมรับหรือไม่ อย่างไรก็ตาม เจ้าเคยปองร้ายพระองค์มาครั้งหนึ่งแล้ว คิดว่าคงจะมิสนใจว่าพระองค์จะทรงพิโรธจนประชวรไปหรอก เราไปเผชิญหน้ากันที่ตำหนักเฉียนคุนกันเถอะ"

ซีมามาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แสงในดวงตาของนางหม่นหมองลงทันที ใบหน้าของนางที่ตึงแน่นค่อยๆคลายย่น หลบสายตา ทันใดนั้นดูเหมือนว่านางอายุเพิ่มขึ้นหลายปี

"มิจำเป็นต้องไปที่ตำหนักเฉียนคุน หม่อมฉันยอมรับเพคะ!" นางค่อยๆคุกเข่าลง

ภายในห้องโถงเงียบสนิท มีเพียงเสียงหายใจที่โกรธเกรี้ยวของจักรพรรดิหมิงหยวนตี้ ก็ไม่มีเสียงอื่นใด

ไม่นานนัก เสียงของจักรพรรดิหมิงหยวนตี้ก็ค่อยๆเปล่งออกมา เยือกเย็นและเหือดแห้ง "เพราะเหตุใด?"

รอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซีมามา "หม่อมฉันมิเคยมีความติดที่จะปองร้ายไท่ซั่งหวง หม่อมฉันเป็นคนเปลี่ยนยาเอง แต่ว่า หม่อมฉันไม่รู้ว่ามันคือยาพิษ พอรู้ก็สายเกินไปแล้ว"

"ดังนั้น เจ้าจึงฆ่าเสี่ยวหลอจื่อให้เขารับโทษแทนเจ้า!" หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างเยือกเย็น

"หม่อมฉันมิได้ฆ่าเขา" ซีมามากล่าวว่า

"ใครสั่งให้เจ้าเปลี่ยนยา?" จักรพรรดิหมิงหยวนตี้เพียงรู้สึกมีเบื้องหลังซับซ้อน ในวัง มีไม่กี่คนที่สามารถสั่งการซีมามาได้

ซีมามาคุกเข่าคำนับ แล้วพูดว่า "ฝ่าบาททรงประหารหม่อมฉันเถอะเพคะ หม่อมฉันขอไม่พูด"

"เจ้า…" จักรพรรดิหมิงหยวนตี้รู้สึกผิดหวังอย่างยิ่ง "เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว เจ้า ไม่ยอมบอกคนที่อยู่เบื้องหลังอีกหรือ เห็นได้ว่าไท่ซั่งหวงเชื่อใจเจ้าโดยเปล่าประโยชน์เสียจริง"

ริมฝีปากของซีมามาสั่นครู่หนึ่ง ทั้งเสียใจและเศร้าโศก "ฝ่าบาททรงประทานให้หม่อมฉันตายเถอะเพคะ เพื่อเห็นแก่หม่อมฉันที่เคยช่วยฝ่าบาทในอดีตมาไม่น้อย อย่าทรมานหม่อมฉันให้สารภาพเลย ถ้าหม่อมฉันปิดปากแล้วก็จะปิดจนตาย และช่วยหม่อมฉันให้พ้นจากความทุกข์ทรมานจากเนื้อหนังก่อนตายด้วยเถอะเพคะ"

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ไม่อาจตัดพระทัยเยี่ยงนี้ได้ พระองค์มิใช่คนใจอ่อน แต่ทั้งซีมามาและฉางกงกงไม่ได้ถูกมองแค่เหมือนเป็นบ่าวไพร่ทั่วๆไป เมื่อตอนที่เขายังเป็นองค์รัชทายาท พวกเขาทั้งสองช่วยเขาไว้มาก

หยวนชิงหลิงรู้ว่านางจะไม่พูด

ในหัวใจของซีมามา ไท่ซั่งหวงเป็นผู้ที่ที่สำคัญมากที่สุด

นางยังเต็มใจที่จะมอบชีวิตของนางให้กับไท่ซั่งหวง

นางได้ทำสิ่งนี้เพื่อคนที่มีความสำคัญมากกว่าไท่ซั่งหวง และนางยอมตายเพื่อปกป้องบุคคลนี้

หยวนชิงหลิงจึงถามถึงเรื่องไข่มุกน้ำจืดแทน "แล้วถ้าเช่นนั้น ใครบอกให้เจ้านำไข่มุกน้ำจืดไปถวายฮองเฮา?"

ซีมามาเงียบไปครู่หนึ่งราวกับจะพูดแต่ก็หยุดพูด

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ทรงโกรธมาก "แม้แต่เรื่องนี้ก็พูดไม่ได้หรือ?"

ซีมามาหลั่งน้ำตาสองหยดจากดวงตาของนาง ถอนหายใจและสะอื้น "ถวายไข่มุกน้ำจืดแด่ฮองเฮา เป็นความต้องการของพระชายาฉี นางทรงเกลียดพระชายาฉู่ที่แย่งชิงฉู่อ๋องไป ดังนั้นนางจึงต้องการแก้แค้นกับพระชายาฉู่"

"เปลี่ยนยาก็เป็นความต้องการของพระชายาฉีหรือไม่?" ดวงพระเนตรของจักรพรรดิหมิงหยวนเต็มไปด้วยความโกรธ

ซีมามาส่ายหัว "ไม่ใช่นางเพคะ นางไม่มีความสามารถพอในการสั่งให้หม่อมฉันลงมือกับไท่ซั่งหวงได้เพคะ"