หอเซียวเยว่ตกอยู่ในความเงียบเป็นเวลานาน

อวี่เหวินฮ่าวไตร่ตรองซ้ำแล้วซ้ำอีก เงยหน้าขึ้นและพูดกับทังหยางว่า "เจ้าไปสืบดูว่าไท่ซั่งหวงต้องยาพิษกระไร"

"ท่านอ๋องขอรับ เกรงว่าคงยากที่จะทราบขอรับ"

"กู้สือทราบแน่นอน!" อวี่เหวินฮ่าวกล่าว

"ตอนนี้กู้ซือคงรับใช้อยู่ที่หน้าราชสำนัก และไม่สามารถถอนตัวออกมาได้ขอรับ อีกทั้งเมื่อสักครู่นี้กู้ซือก็มาด้วยเช่นกัน หากว่าเขาสามารถบอกข่าวได้ เมื่อสักครู่เขาก็คงหาทางแจ้งให้เราทราบแล้วขอรับทังหยางกล่าว

มีร่องรอยของความโกรธแค้นปรากฏที่ใต้ตาของอวี่เหวินฮ่าว "เข้าวังทูลต่อฝ่าบาท กล่าวว่าข้ารับสารภาพ"

"ท่านอ๋องขอรับ!" ซวีอีและทังหยางอุทานพร้อมกัน ท่านอ๋องบ้าไปแล้วหรือถึงได้รับสารภาพ?

"ข้ารับสารภาพว่าทุกสิ่งที่หยวนชิงหลิงทำไป ล้วนเป็นคำสั่งของข้า" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวด้วยสีหน้าที่เย็น

ซวีอีถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาคิดว่าท่านอ๋องจะรับสารภาพว่ามือตนเป็นคนสั่งให้มือสังหารมาทำร้ายตัวเอง

แต่ทว่า ไม่ใช่การที่ดีหากว่าจะรับสารภาพว่าตนเป็นคนสั่งให้พระชายารักษาไท่ซั่งหวง

"ทำเช่นนั้นมิได้ขอรับท่านอ๋อง ตอนนี้ท่านมือความผิดติดตัวอยู่แล้วนะขอรับ" ซวีอีกล่าว

ทังหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า " ท่านอ๋องเชื่อใจพระชายาหรือขอรับ?"

"มีทางออกเดียวเท่านั้น!" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวด้วยความเย็นชา

ทังหยางมองไปที่อวี่เหวินฮ่าว "ท่านอ๋องตัดสินใจทำเช่นนี้ เช่นนั้นท่านก็อยู่เรือลำเดียวกันกับพระชายาแล้ว หากว่าพระชายาไม่สามารถเอาตัวรอดได้ เช่นนั้นสถานการณ์ของท่านอ๋องก็จะแย่ลงไปอีก ท่านอ๋องคิดไตร่ตรองเรื่องนี้แล้วหรือไม่ขอรับ?"

"นอกจากวิธีนี้แล้ว มีวิธีอื่นอีกหรือ?" อวี่เหวินฮ่าวโกรธเคืองอย่างมาก เลือดในลำคอของเขากระอักแต่เขาพยายามห้ามมันเอาไว้ แต่ก็ได้กลิ่นคาวเลือดนั้นอยู่ดี

จี้อ๋องเป็นคนที่ทำการใดแล้วระแวงอย่างมาก ไม่ทิ้งเบาะแสต่างๆ

ในเมื่อมือสังหารเสียชีวิตไปแล้ว ฉะนั้นก็คงไม่มีเบาะแสใดๆหลงเหลือแล้วล่ะ แต่ครั้งนี้เขาจำต้องเสียเปรียบอย่างโต้แย้งมิได้แล้ว

ฉะนั้นหากคิดจะทำการใดกับเรื่องนี้ ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ตอนนี้หวังเพียงแค่ว่า หยวนชิงหลิงจะสามารถรักษาเสด็จปู่ของตนให้หายดี หากเป็นเช่นนี้ เขาก็จะสามารถทำดีเพื่อทดแทนโทษได้

เขาทราบดีว่าเสด็จพ่อเป็นคนโหดเหี้ยมเช่นไร

ซวีอีไม่เข้าใจ " เราจะทำอย่างไรกันแน่ขอรับ?"

ทังหยางอธิบายว่า "เดิมทีไท่ซั่งหวงกำลังจะสิ้นพระชนม์แล้ว เป็นพระชายาช่วยพระองค์ไว้ได้อย่างกะทันหัน หากว่าเรื่องที่ไท่ซั่งหวงต้องยาพิษไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพระชายา เช่นนั้นพระชายาก็จะได้รับการสรรเสริญที่ช่วยไท่ซั่งหวงเอาไว้ หากว่าทุกอย่างเป็นคำสั่งของท่านอ๋อง ท่านอ๋องก็จะได้รับเกียรติเช่นกัน"

ซวีอีกล่าวด้วยความหวาดกลัว " แล้วหากว่าพระชายาไม่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนได้ล่ะขอรับ?"

ทังหยางเงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำๆว่า " หากเป็นเช่นนั้นล่ะก็ ซวีอี เจ้าและข้าล้วนต้องตายไปพร้อมกับท่านอ๋อง"

ซวีอีเกิดความรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา " ได้ ตายก็ตาย หากว่ารอไปอย่างนี้ก็มีทางเดียวคือตาย เช่นนั้นสู้ลงมือเสี่ยงเสียดีกว่า"

ทังหยางพยักหน้าและมองดูอวี่เหวินฮ่าว "ตอนนี้ท่านอ๋องไม่สามารถเข้าวังได้ และตอนนี้มีทางเดียวเท่านั้น คงต้องหารุ่ยชิงอ๋องแล้วล่ะ"

"ใช่!" อวี่เหวินฮ่าวลุกขึ้นอย่างช้าๆ บาดแผลของเขาฉีกขาด และทุกการเคลื่อนไหวคือความเจ็บปวด และทรมาน ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่ดี เพราะสามารถทำให้จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขาแข็งแกร่งเสมอ

หยวนชิงหลิงสามารถรักษาเสด็จปู่ของตนทั้งที่ยังบาดเจ็บอยู่ แล้วเหตุใดเขาจึงทำไม่ได้?

เกี้ยวไปถึงจวนรุ่ยชิงอ๋อง

รุ่ยชิงอ๋องกำลังจะเข้าวัง แล้วก็พบกับอวี่เหวินฮ่าวหน้าประตู

รุ่ยชิงอ๋องทราบว่าอวี่เหวินฮ่าวบาดเจ็บอย่างมาก เมื่อเห็นว่าเขามาเยือนตนจึงตกตะลึงอย่างมาก ทังหยางเดินเข้าไปข้างหน้าแล้วรายงาน "รุ่ยชิงอ๋อง ฉู่อ๋องบาดเจ็บอย่างหนัก ไม่สามารถลุกเดินได้ โปรดเชิญท่านเข้าพบขอรับ"

รุ่ยชิงอ๋องจูงม้าและเดินเข้าไป ทังหยางเปิดม่านแล้วพบใบหน้าที่เขียวซีดและเคร่งเครียดอย่างมากของอวี่เหวินฮ่าว

"เสด็จอาขอรับ ข้าเป็นคนสั่งให้หยวนชิงหลิงรักษาเสด็จปู่ เสด็จลุงโปรดพาข้าเข้าวังด้วยเถิด"

รุ่ยชิงอ๋องพยักหน้า "ไปเถิด!"

เขาสั่งให้คนเปลี่ยนม้าให้เป็นเกี้ยว จากนั้นก็เข้าวังพร้อมอวี่เหวินฮ่าว

เกี้ยวพวกเขาเข้าไปทางประตูทิศตะวันออก มีรุ่ยชิงอ๋องอยู่ฉะนั้นระหว่างทางเข้าวังจึงไม่มีใครหยุดพวกเขาเอาไว้

เมื่อถึงห้องทรงพระอักษร เกี้ยวก็หยุดลง

รุ่ยชิงอ๋องกล่าวต่อทังหยางว่า " เจ้ารออยู่ที่นี่กับท่านอ๋องของเจ้า ข้าจะเข้าพบฝ่าบาทเสียก่อน"

"ขอรับ!"

เขาม้วนเสื้อคลุมเอาไว้ รุ่ยชิงอ๋องได้เข้าไปในห้องทรงพระอักษรแล้ว

ทังหยางเห็นจิ้งโหวยืนอยู่หน้าตำหนักอย่างสั่นเทา สีหน้าของเขาขาวซีดและเกือบจะล้มลง

เขาก้าวไปข้างหน้า "ท่านจิ้งโหวขอรับ?"

จิ้งโหวตกตะลึงอย่างมาก เมื่อเห็นว่าเป็นทังหยางเขาจึงได้สติแล้วมองดู "ท่านทังนี่เอง!"

"ท่านจิ้งโหวมาทำกระไรที่นี่หรือ?" ทังหยางถาม

จิ้งโหวร้องไห้หน้าโศกเศร้า " ข้ารอเข้าเฝ้าฝ่าบาท แต่ไม่ทราบว่าเรื่องใดกันแน่ ฝ่าบาททรงออกพระราชโองการให้ข้าเข้าวัง แต่พระองค์ก็ทรงไม่พบข้า เพียงแค่สั่งให้คนมาถามข้าเกี่ยวกับหยวนชิง…….พระชายา จากนั้นก็สั่งให้ข้ารออยู่ที่นี่"

ขณะพูดคุยกัน มู่หรูกงกงก็ออกมาแล้วกล่าวว่า "ฉู่อ๋องเข้าเฝ้าฝ่าบาท"

ทังหยางและซวีอีพยุงอวี่เหวินฮ่าวอย่างรวดเร็ว เมื่อจิ้งโหวเห็นสภาพของอวี่เหวินฮ่าวแล้วเขาตกใจอย่างมาก และถอยหลังไปหลายก้าวเพราะกลัวว่าจะสัมผัสโดนตัวเขา

นี่เป็นเหมือนคนที่ทำจากกระดาษเลย แค่ลมพัดก็คงล้มลงแล้ว

"ฝ่าบาททรงสั่งให้ฉู่อ๋องเข้าเฝ้า!" มู่หรูกงกงแยกทังหยางและซวีอีออก แล้วกล่าวอย่างเฉยเมย

ทังหยางและซวีอีมองไปที่อวี่เหวินฮ่าวด้วยความกังวลใจ อวี่เหวินฮ่าวค่อยยืนตรงแล้วกล่าวว่า " กงกงนำทางข้าได้เลย!"

เมื่อเข้าไปในห้องโถง อีกไม่ถึงยี่สิบก้าวก็จะถึงห้องโถงหลักของห้องทรงพระอักษร

อวี่เหวินฮ่าวค่อยๆขยับทีละก้าว ฝ่าเท้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด บาดแผลที่ขาของเขาฉีกขาด และมีผ้าพันแผลติดเลือดลากมาด้วย เมื่อเห็นแล้วทำให้รู้สึกตกตะลึง

มู่หรูกงกงตกใจอย่างมาก ไม่คาดคิดว่าฉู่อ๋องจะบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้

เดิมทีเขาคิดว่าฉู่อ๋องมีแผลแค่ตรงหัวคิ้วและข้างหู

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้ขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาดูมืดมนเมื่อเห็นผ้าพันแผลติดเลือดที่ลากอยู่ข้างหลังอวี่เหวินฮ่าว

บาดเจ็บมาสองวันแล้ว แต่แผลยังมีเลือดออกอยู่ คิดว่าตนโง่มากอย่างนั้นหรือ?

ลูกชายคนนี้ของเขา ฉลาดจนมากเกินเหตุ

มีหยาดเหงื่ออยู่บนหน้าผากของอวี่เหวินฮ่าว ระหว่างทางที่เดินเข้ามานั้น เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีแล้ว แม้แต่ยืนอยู่เฉยๆเช่นนี้ เขาก็เจ็บปวดรวดร้าวอย่างมาก

แต่เขายังต้องคุกเข่าลง

เขาค่อยๆ หย่อนร่างกายลงไป ทันใดนั้นขาอ่อนแล้วทรุดตัวลง แผลที่หน้าท้องของเขาฉีกขาด มีเลือดกระเซ็นออกมา อวี่เหวินฮ่าวรู้สึกว่าห้องหมุนเต็มทีและหน้ามืด แต่เขาก็กล่าวประโยคหนึ่งออกมาอย่างเข้มแข็งว่า "เสด็จพ่อขอรับ กระหม่อมเป็นคนสั่งให้หยวนชิงหลิงรักษาเสด็จปู่เองขอรับ"

เมื่อพูดเช่นนี้ออกมาเขาก็ล้มลงกับพื้น แล้วหมอสติไป

อวี่เหวินฮ่าวถูกส่งไปยังห้องโถงข้างที่ใกล้ที่สุด หยวนชิงหลิงก็อยู่ในนั้นเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินฮ่าวที่ร่างกายเปื้อนเลือดถูกส่งตัวเข้ามา

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้และรุ่ยชิงอ๋องก็ตามมา แต่หมอหลวงก็ยังมาไม่ถึงเสียที

หยวนชิงหลิงกล่าวด้วยความตกใจว่า "เขาเข้าวังได้อย่างไร? แม้แต่ลงจากเตียงก็ยังทำไม่ได้เลย พระเจ้า แผลของเข้าฉีกขาดหมดแล้ว"

รุ่ยชิงอ๋องถามประเด็นสำคัญว่า "เจ้าเป็นคนทำแผลให้เขาหรือ?"

"ใช่ เขาถูกฟันสิบแปดที่ และอันตรายอย่างมาก เมื่อตอนที่ข้าเข้าวัง เขายังไม่พ้นขีดอันตรายขอรับ" หยวนชิงหลิงตอบกลับ ดวงตาของนางจ้องมองไปที่อวี่เหวินฮ่าวอยู่เรื่อย นางกังวลใจอย่างมาก หากว่าไม่เร่งทำแผลนี้ เขาอาจเสียชีวิตอย่างแน่นอน

แววตาของฝ่าบาทมีการเคลื่อนไหว แต่พระองค์มิได้กล่าวกระไร แค่มองหยวนชิงหลิงด้วยแววตาครุ่นคิด

หยวนชิงหลิงไม่มีเวลาสนใจแล้ว นางพุ่งเข้าไปปิดแผลที่เลือดออกเอาไว้ นางเย็บมานานมากเลยนะ นี่เขาบ้าไปแล้วรึเปล่าที่เข้าวังมา? ไม่

"อวี่เหวินฮ่าว อวี่เหวินฮ่าว ตื่นเร็ว!" หยวนชิงหลิงเอามือปิดแผลไว้ แล้วมืออีกข้างตบหน้าเขา "อย่าหลับไปนะ ถ้าหลับแล้วก็จะตื่นขึ้นมาไม่ได้อีกนะ"

"เขาสูญเสียเลือดมากเช่นนี้ เขาจะตายจริงๆ