หยวนชิงหลิงหันกลับไป “เพคะ เหนียงเหนียง”

“เจ้ามีวิธีช่วยเขาใช่หรือไม่?” ฮองเฮามองนางด้วยสายตาคมปลาบ สายตานั้นใกล้เคียงกับความหวาดระแวง

หยวนชิงหลิงตอบเบาๆ “ต้องดูก่อนจงจะรู้ได้เพคะ”

ฮองเฮาลุกขึ้นทันที “ตอนนั้นฉู่อ๋องตายไปแล้วเจ้ายังช่วยเขากลับมาได้ หากวันนี้เจ้าช่วยลูกแปดไม่ได้ก็เป็นเพราะเจ้าตั้งใจไม่ช่วยเขา”

ยังไม่ทันได้เข้าไป ข้อหาความผิดก็หล่นใส่นางเสียแล้ว หยวนชิงหลิงกล่าวว่า “เหนียงเหนียง ตอนนี้ข้ายังไม่รู้อาการขององค์ชายแปด รอข้าดูก่อนแล้วค่อยว่ากันได้หรือไม่เพคะ?”

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้กล่าวอย่างราบเรียบ “ฮองเฮา ใจเย็นๆ ก่อน ให้นางเข้าไปดูหน่อยเถอะ”

ฉีอ๋องลุกขึ้นยืน “ข้าจะไปเป็นเพื่อนพี่สะใภ้เอง”

ห้องบรรทมด้านในและตำหนักด้านนอกมีแพงแค่กำแพงกั้นเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่ได้ใหญ่โตนัก

ข้างในมีหมอหลวงเฝ้าอยู่ บนเตียงมีเด็กชายวัยรุ่นนอนอยู่ด้วยร่างกายที่ปราศจากสีเลือด เขาคล้ายฉีอ๋อง แพขนตายาว นอนอยู่โดยแทบจะไม่มีลมหายใจ บนพื้นมีอ่างวางอยู่ใบหนึ่ง น้ำในอ่างนั้นถูกย้อมจนเป็นสีแดง น้ำกระเพื่อมขึ้นลงตามเสียงฝีเท้าราวกับคลื่นที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง เด็กชายผู้นั้นหน้าตาหมดจด หากไม่ใช่เพราะสีหน้าซีดขาวและกำลังหายใจรวยริน

หมอหลวงเฉากล่าวเบาๆ “พระชายา องค์ชายแปดถูกคนทำลายชีพจรหัวใจแล้วจึงถูกเอาดาบแทงเข้าที่หัวใจ แม้จะกินยาเม็ดจื่อจินเข้าไปแล้ว แต่ว่าอาการยังแย่นัก เขาหายใจช้าลงเรื่อยๆ แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงทั้งหลายไม่มีวิธีใดๆ และทำได้เพียงแต่ยืนรอ เห็นได้ว่าพวกเขายอมแพ้แล้ว ฮ่องเต้และฮองเฮาต่างก็อยู่ด้านนอก เกรงว่าหากตายก็คงจะเป็นคนผมขาวส่งคนผมดำ

หยวนชิงหลิงพยักหน้าและเดินเข้าไป

ตอนที่อยู่บนรถม้า นางแอบเอากล่องยาออกมาวางไว้บนพื้น ตอนที่ลงมาก็ถือกล่องยาลงมือ ตอนนี้เมื่อนางเปิดกล่องยาดูก็พบว่ามียาใหม่เพิ่มเข้ามาเล็กน้อย มียาที่ช่วยให้เลือดแข็งตัวและยากระตุ้นหัวใจ ช้ำใน ทำให้เกิดภาวะเลือดออกในช่องเยื่อหุ้มปอด หลังจากที่นางสอดท่อระบายแล้ว การหายใจขององค์ชายแปดก็ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ว่าอาการก็ยังคงหนักมาก นอกจากอาการบาดเจ็บภายนอกแล้วยังมีเลือดออกข้างใน ดังนั้นปัญหาใหญ่ในตอนนี้ก็คือเขาเสียเลือดมากเกินไป จะต้องทำการให้เลือดทันที แต่การให้เลือดจะสามารถทำให้สถานการณ์ดีขึ้นได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้ เพราะนางไม่อาจรู้ได้ว่าเลือดของเขาหยุดไหลแล้วหรือยัง

นางเดินออกไปบอกจักรพรรดิหมิงหยวนตี้ว่านางต้องการให้เลือด เพราะไม่ใช่ครั้งแรกดังนั้นแม้แต่ฉีอ๋องก็เข้าใจ

หยวนชิงหลิงหยิบกระดาษตรวจสอบกรุ๊ปเลือดออกมาตรวจเลือด เลือดของฉีอ๋องไม่เข้ากัน ท่านอ๋องสี่อวี่เหวินเว่ยก็ให้ตรวจ เลือดของเขาก็ไม่เข้ากันเช่นกัน จี้อ๋อง ซุนอ๋องต่างก็ถูกเรียกเข้ามา หลังจากตรวจแล้ว หยวนชิงหลิงก็ยังคงส่ายหน้า

ฮองเฮาอดรนทนไม่ไหว “ทำไมเจ้าจึงเอาแต่ส่ายหน้า? เจ้าตั้งใจทำให้ผู้อื่นลำบากใจใช่หรือไม่? พวกเขาเป็นพี่น้องกัน จะไม่เข้ากันได้อย่างไร? หากนำเลือดของพวกเขามาหยดรวมกันแล้วจะต้องรวมกันได้”

ฮองเฮามองเขาอย่างเย็นชา “เจ้ามายุ่งอะไรด้วย? ออกไป!”

ฮองเฮาเกลียดหลัวกุ้ยผิน เกลียดองค์ชายเก้าและเกลียดองค์หญิงสิบเจ็ด เรื่องนี้ทุกคนต่างก็รู้ดี แม้แต่ฮ่องเต้ก็ทรงทราบ

องค์ชายเก้าค่อยๆ เดินคอตกออกไป

หยวนชิงหลิงรู้ว่าในยามนี้หากไม่ยั่วโมโหฮองเฮาได้ก็จะดีที่สุด แต่เงาร่างอันสิ้นหวังและหางตาโค้งลงที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาทำให้หยวนชิงหลิงหวั่นไหว องค์ชายเก้าห่วงใยพี่ชายผู้นี้จริงๆ ดังนั้นถึงแม้จะรู้ว่าฮองเฮาไม่ชอบเขา แต่เขาก็ยังเสนอตัวเข้ามา

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “นี่เป็นเรื่องฉุกเฉิน เลือดของพี่น้องจะเข้ากันได้ง่ายกว่า อย่างไรก็ตรวจเสียหน่อยเถอะ”

ยามที่หยวนชิงหลิงพูดนางหันไปมองจักรพรรดิหมิงหยวนตี้ เขาพยักหน้าช้าๆ

องค์ชายเก้าเดินกลับมาและมองหยวนชิงหลิง “รบกวนพี่สะใภ้ด้วย”

เขาคงเพิ่งเสียงแตกได้ไม่นาน เสียงจึงได้ทุ้มต่ำมาก

หยวนชิงหลิงตรวจเลือดให้เขา เงียบไปครู่หนึ่งแววตาของนางก็ปรากฏแววยินดี “เข้ากันได้!”

ฮองเฮาตัวแข็งไปชั่วขณะ นางหายใจหอบถี่อย่างไม่เต็มใจและมององค์ชายเก้าอย่างเกลียดชัง

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้เอ่ยออกมาว่า “ยังไม่รีบนำตัวเข้าไปอีก?”

หยวนชิงหลิงกล่าวกับองค์ชายเก้าว่า “น้องเก้า เชิญ!”

องค์ชายเก้าเดินตามนางเข้าไป ครั้งนี้ฮองเฮาและฮ่องเต้ก็ตามเข้ามาด้วย เลือดไหลออกมาจากร่างขององค์ชายเก้าผ่านทางสายเล็กเข้าสู่ร่างกายขององค์ชายแปด

หยวนชิงหลิงแนะนำจักรพรรดิหมิงหยวนตี้ว่า “องค์ชายเก้ายังอายุน้อย ควรจะเตรียมคนมาเพิ่มอีก เสด็จพ่ออนุญาตให้เหล่าองครักษ์มาตรวจเลือดได้หรือไม่เพคะ?”

ฮองเฮาไม่ท่าทีไม่เต็มใจนัก นางกล่าวอย่างเรียบเฉย “โอรสของข้ามีสายเลือดแห่งสวรรค์ จะใช้เลือดผู้อื่นซี้ซั้วได้อย่างไร?”

หยวนชิงหลิงเหลือบมองจักรพรรดิหมิงหยวนตี้และกล่าวเบาๆ “หม่อมฉันคิดว่ารักษาชีวิตไว้สำคัญกว่า”

ฮองเฮาพูดเสียงแหลม “เช่นนั้นหากใช้เลือดคนอื่น ลูกของข้าก็จะรอดใช่หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงเงียบไปชั่วอึดใจ “หม่อมฉันไม่อาจรับรองได้เพคะ”

“ในเมื่อเจ้าไม่อาจรับรองได้ แล้วจะให้สายเลือดของราชวงศ์แปดเปื้อนได้อย่างไร?” ฮองเฮากล่าวอย่างโกรธเคือง

หยวนชิงหลิงพยายามอธิบายเหตุผล “เหนียงเหนียง นี่เป็นการทำให้เลือดของราชวงศ์ต้องแปดเปื้อนที่ไหนกันเพคะ? นี่เป็นเพียง…”