เขาไม่ได้เดินตรงเข้ามา แต่เดินอ้อมไปยังแปลงผักด้านหลัง

หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจ บ่าวไพร่ชราผู้นี้ดูจะอายุมากแล้ว แต่ยังดูแข็งแรงยิ่งนัก

นางมองอวี่เหวินฮ่าวและกำลังจะเอ่ยปากพูดบางสิ่งบางอย่าง แต่แล้วนางก็เห็นเขามองตามบ่าวไพร่คนนั้นไปด้วยสายตาราวกับเจอศัตรู นางจึงอดไม่ได้ที่จะถาม “มีอะไรหรือเปล่า?”

“เปล่า!” อวี่เหวินฮ่าวจูงมือนางให้ไปเดินด้านหน้ากับเหลียงฮูหยิน “รีบๆเดิน มีอะไรก็รีบพูด เมื่อพูดจบแล้วเราจะรีบไปในทันที”

หยวนชิงหลิงเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิด “ท่านจะรีบอะไรของท่านล่ะ?” นี่เพิ่งจะมาถึงเองนะ มาพูดว่าจะกลับเสียแล้ว

เหลียงฮูหยินและคนอื่นๆในครอบครัวพาพวกเขามาที่ห้องโถงใหญ่ ห้องโถงใหญ่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย มีฉากบังลมที่ดูก็รู้ว่าไม่ได้ทำมาจากไม้ราคาแพงและไม่มีการแกะสลักลวดลาย มีเก้าอี้วางเรียงอยู่ 2 แถว ตรงกลางเป็นเก้าอี้ตัวใหญ่ที่ดูน่าเกรงขาม ไม้สีดำดูๆไปก็น่าจะหลายปีแล้ว เก้าอี้ทุกตัวเคยผ่านการซ่อมบำรุง แต่ก็ซ่อมบำรุงกันอย่างมีเอกลักษณ์ บนผนังหลังเก้าอี้ตัวหลัก มีภาพวาดรูปก้อนศิลายักษ์ ศิลปินไม่ได้ลงชื่อไว้ เพียงแต่มีการเขียนตัวอักษรคำว่าศิลาเอาไว้ข้างๆ 2 ตัว ทุกอย่างช่างดูเรียบง่ายยิ่งนัก

เมื่อนั่งลงแล้ว เหลียงฮูหยินก็ได้สั่งคนไปยกน้ำชาเข้ามาให้ นางยิ้มและเอ่ยว่า “พระชายาโปรดรอสักครู่ ท่านพ่อกำลังยุ่ง  “ได้ ข้าไม่รีบ ข้ามาเยี่ยมอย่างฉุกละหุก รบกวนท่านพ่อของท่าน ข้ารู้สึกแย่ยิ่งนัก” หยวนชิงหลิงพูดด้วยความเกรงใจ

เหลียงฮูหยินจึงได้เอ่ยขึ้นมาว่า “ความจริงแล้ว ท่านพ่อเองก็พูดถึงพระชายาอยู่บ่อยๆ เขายังพูดอยู่เลยว่า เมื่อมีเวลาว่างจะเดินทางไปคารวะพระชายาด้วยเพคะ”

“เซียวเหยากงเกรงใจเกินไปแล้ว ควรจะให้ข้าที่เป็นผู้น้อยเดินทางมาเยี่ยมเซียวเหยากงจึงจะถูก” หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าเหลียงฮูหยินกำลังพูดจาเอาอกเอาใจนาง เซียวเหยากงจะพูดถึงนางบ่อยๆได้อย่างไร? ทั้งนางและเขาต่างก็ยังไม่รู้จักกันเสียด้วยซ้ำ

นางมองไปยังอวี่เหวินฮ่าว ท่าทางของเขาเหมือนกำลังไม่สบายใจ สายตาเหม่อลอยออกไปด้านนอก จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  คงจะมิใช่ว่าเคยก่อเรื่องไว้ที่จวนเซียวเหยากงหรอกกระมัง? ในขณะที่กำลังคิด ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังแว่วขึ้นมา ฟังดูเหมือนคนไม่ได้ใส่รองเท้า เสียงฝ่าเท้ากระทบลงกับพื้นโดยตรง

เมื่อเปิดประตูออกมา พลันปรากฏร่างของชายชราคนหนึ่ง

หยวนชิงหลิงเพ่งมองดูดีๆ นั่นคือบ่าวไพร่ชราเมื่อครู่นี้นี่นา

เหลียงฮูหยินลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อคะ ท่านอ๋องและพระชายาเสด็จมาแล้ว”

กว่าหยวนชิงหลิงจะมาถึงที่นี่ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ยังไม่ทันที่จะเอ่ยถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ก็ต้องกลับไปเช่นนี้เสียแล้ว ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก

แต่ว่า เซียวเหยากงกลับมองมาที่นางและกล่าวว่า “อีก 2 วันกระหม่อมจะเข้าวังไปถวายบังคมไท่ซั่งหวง หากพระชายาทรงมีเวลาว่าง ก็ไปพร้อมกันได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงรีบตอบกลับไปทันทีว่า “ได้ค่ะ ได้ค่ะ ข้าว่าง ข้าว่าง”

พูดจบ จึงเดินออกไปกับอวี่เหวินฮ่าวอย่างสบายใจ

เมื่อขึ้นมาบนรถม้าแล้ว อวี่เหวินฮ่าวดูเงียบขรึมไป สีหน้าของเขาดูกลัดกลุ้ม

หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม “ดีดกูกูคืออะไรหรือ?”

อวี่เหวินฮ่าวมองหน้านาง “ดีดหน้าผาก เมื่อก่อนเขาชื่นชอบการดีดหน้าผากของข้าเป็นที่สุด”

“อ๋อ เขาแข็งแรงเช่นนี้ เวลาดีดคงจะแรงเยอะน่าดู” หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขายังมีท่าทีกลัดกลุ้ม จึงเอ่ยถามเขาว่า “เป็นอะไรไปหรือ?”

อวี่เหวินฮ่าวตอบเบาๆ “คนที่ปองร้ายลอบสังหารข้า เซียวเหยากงหาตัวเจอแล้ว”

“หาเจอแล้ว? แล้วทำไมไม่ส่งตัวไปที่กรมจะมาบอกท่านทำไมกัน? หรือว่าจะกราบทูลให้เสด็จพ่อทรงทราบก็ได้นี่นา” หยวนชิงหลิงถามอย่างแปลกใจ

“เขาได้ส่งจดหมายไปแล้ว แต่เสด็จพ่อมิได้ทรงออกความคิดเห็นแต่ประการใด” อวี่เหวินฮ่าวขมวดคิ้ว “แม้จะเรียกเขาเข้าไปไต่ถาม ก็มิได้ทรงกระทำด้วยซ้ำ”

“เป็นจี้อ๋องหรือ?”

“ใช่!” อวี่เหวินฮ่าวพยักหน้า “เป็นเขานั่นแหละ ข้ารู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ว่าไม่มีหลักฐาน ตอนนี้เซียวเหยากงหาหลักฐานได้แล้ว แต่เสด็จพ่อกลับไม่ใส่พระทัย มันหมายความว่าอย่างไร?”

น้ำเสียงของเขาทั้งโกรธเคืองและผิดหวัง หยวนชิงหลิงกุมมือเขาเอาไว้ และกล่าวเบาๆว่า “เขาสร้างผลงานเอาไว้ ตอนนี้ก็กำลังจะรับเอาหญิงสาวจากตระกูลฉู่เข้ามาเป็นพระชายารอง เขากำลังเจริญรุ่งเรือง ไม่แน่ว่า เสด็จพ่อคงจะทรงตั้งพระทัยให้เขาได้เป็นองค์รัชทายาท”

คนอำมหิตที่แสนจะร้ายกาจเช่นนั้น เหตุใดฮ่องเต้จึงทรงเลือกเขาล่ะ? หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ

อวี่เหวินฮ่าวพูดอย่างเยือกเย็น “ในเมื่อเสด็จพ่อทรงต้องการจะปกป้องเขา ข้าก็จะต้องกระชากหน้ากากของเขาออกมาให้ทุกคนได้เห็น ไม่ว่าใครจะได้เป็นรัชทายาท คนๆนั้นจะต้องไม่ใช่เขา”

หยวนชิงหลิงรู้สึกเป็นกังวล “หากเสด็จพ่อทรงตั้งพระทัยให้เขาได้เป็นองค์รัชทายาท การที่ท่านแบบนี้ ก็เท่ากับเป็นการฝ่าฝืนเจตนารมณ์ของเสด็จพ่อ ข้ากลัวว่า……”