เมื่อหยวนชิงหลิงทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ผมเผ้าของนางก็จัดแต่งใหม่อย่างเรียบร้อย คุณหนูหยวนผู้ที่เป็นคนยิงธนูไปเมื่อครู่นี้ก็ได้นำปิ่นปักผมเข้ามาคืนนาง “พระชายา นี่ปิ่นของท่าน”

หยวนชิงหลิงส่งยิ้มให้กับนาง “ข้าขอมอบให้เจ้านะ”

คุณหนูหยวนรู้สึกอึ้ง นางถามด้วยความลิงโลด “จริงหรือ?”

“จริงสิ ชอบหรือเปล่าล่ะ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม นางไม่อาจเก็บปิ่นนั้นเอาไว้ต่อไปได้อีก คงจะต้องฝันร้ายแน่นอน ศีรษะของนางเกือบจะหลุดออกไปแทนปิ่นนั่นเสียแล้ว

“ชอบ ชอบมากๆเลยเพคะ!” คุณหนูหยวนเก็บปิ่นเข้าไปด้านในเสื้อ นางดีใจจนแทบจะร้องไห้

หยวนชิงหลิงยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจ กลุ่มสตรีที่มีฝีมือเชิงการต่อสู้เช่นนี้ เหตุใดจึงให้ความสำคัญกับพระชายาธรรมดาๆเช่นนางด้วย? ถึงกับยกกันมาทั้งบ้านเพื่อมาเยี่ยมนางเลยหรือนี่? แล้วดูศัสตราวุธแต่ละอย่าง ผู้ที่เชี่ยวชาญในการใช้อาวุธมักจะหวงแหนอาวุธเป็นอย่างมาก แต่พวกนางกลับมอบอาวุธที่ดีที่สุดมาให้นาง

ฮูหยินอาวุโสท่าทางสงบเสงี่ยม นางมองดูหยวนชิงหลิงและเอ่ยขึ้นมาว่า “พระชายา หม่อมฉันมีเรื่องบางอย่างที่จะบังอาจทูลขอเพคะ”

“ท่านยอดฝีมือ……ท่านฮูหยิน เชิญท่านพูดมาเถอะ” หยวนชิงหลิงเก็บซ่อนความรู้สึก แล้วเอ่ยถามออกไป

ฮูหยินอาวุโสหันไปทางคุณหนูนักธนูแล้วถอนหายใจออกมา  แต่อุปนิสัยทั้งทโมนและแก่นแก้ว ไม่มีกิริยามารยาท หม่อมฉันเป็นกังวลเรื่องการออกเรือนของพวกนางมาหลายวันหลายคืนแล้วเพคะ เจ้าหยวนหย่งอี้ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไร จึงได้ออกเรือนไปตั้งแต่อายุ 16 ปี แต่น้องๆของนาง หากอายุไม่ถึง 18 หรือ 20 เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดมาสนใจเสียแล้วล่ะเพคะ”

เมื่อหยวนชิงหลิงฟังจบก็ได้เอ่ยถามออกไปว่า “ท่านต้องการให้ข้าช่วยหาคู่ครองให้พวกนางใช่หรือไม่?”

ฮูหยินอาวุโสยิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่ใช่เพคะ ไม่ใช่……” นางเงยหน้าไปมองหยวนฮูหยิน นัยน์ตาสื่อความหมายถึงความเคลือบแคลงใจ ก็ควรจะพูดเช่นนั้นมิใช่หรือ? นี่นางพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นหรือ?

คุณหนูหยวนซื่อผู้ที่ยิงธนูไปเมื่อครู่นี้จึงคุกเข่าข้างเดียวลงที่พื้น “ขอพระชายาโปรดให้การอุปการะหม่อมฉันไว้ข้างกายด้วยเถิด อาซื่อจะเชื่อฟังคำสั่งสอนของพระชายา และจะปกป้องคุ้มครองพระชายาด้วยเพคะ”

หยวนชิงหลิงรู้สึกหวั่นไหว ถึงแม้ว่าตอนนี้อวี่เหวินฮ่าวจะให้ซวีอีมาคอยอารักขานาง แต่ซวีอีนั้นเป็นผู้ชาย สถานที่บางแห่งที่นางไปได้ แต่เขาไม่อาจไปได้ อย่างเช่นงานสมาคมของสมาชิกครอบครัวที่เป็นสตรี เขาทำได้เพียงคอยเฝ้าอยู่ด้านนอก แต่อาซื่อไม่เหมือนกัน นางสามารถพาอาซื่อเข้าออกได้ทุกที่ แต่ว่า อาซื่อเป็นเด็กสาวจากตระกูลหยวน จะมีจุดประสงค์แอบแฝงในการให้นางมาอาศัยอยู่ในจวนแห่งนี้หรือเปล่านะ? คนภายนอกก็ยิ่งเล่าลือกันอย่างหนาหูอยู่มิใช่หรือ?

ซีมามายิ้มและพูดขึ้นมาว่า “พระชายา ท่านกำลังทรงพระครรภ์อยู่ โปรดพิจารณาให้ถี่ถ้วนด้วยเพคะ ท่านควรจะมีเด็กสาวที่ร่าเริงแจ่มใสเอาไว้เป็นเพื่อนข้างๆพระวรกาย หากท่านทรงโปรดอาซื่อจริงๆ ก็ให้นางมาอยู่เป็นเพื่อนท่านหลายๆเดือนดีไหมเพคะ?”

เมื่อได้ฟังคำพูดจากซีมามาแล้ว หยวนชิงหลิงก็รู้ได้ว่าซีมามาเห็นดีเห็นงามกับเรื่องนี้ นางจึงส่งยิ้มให้กับอาซื่อและเอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็มาอยู่กับข้า มาคุยเล่นเป็นเพื่อนข้า ช่วยให้ข้าหายเบื่อก็แล้วกันนะ”

อาซื่อตอบอย่างดีอกดีใจ “เพคะ ขอบพระทัยเพคะพระชายา!”

อาซื่อถูกสายตาของบรรดาพี่ๆน้องๆมองมาด้วยความอิจฉา นางหลบไปยืนข้างๆด้วยท่าทางลำพอง

หยวนหย่งอี้รู้สึกหงุดหงิด หากรู้เช่นนี้ตั้งแต่แรกนางก็คงจะไม่รีบแต่งงาน

ทุกคนนั่งคุยกันต่อสักพัก เนื่องจากคนนั้นก็พูดคนนี้ก็พูด กาลเวลาจึงล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็เป็นเวลารับประทานอาหารมื้อเที่ยง

เดิมทีหยวนชิงหลิงนึกว่างานเลี้ยงรับการมาเยี่ยมเยียนในครั้งนี้จะน่าเบื่อ แต่ว่า เมื่อได้รับฟังเรื่องราวสนุกๆของผู้คนในยุคสมัยนี้แล้ว กลับรู้สึกเพลิดเพลินใจยิ่งนัก การสนทนาเป็นไปด้วยความสนุกสนานเฮฮา ในตอนสุดท้ายทำเอานางรู้สึกอิจฉาพวกนางยิ่งนัก คนเหล่านี้เมื่อได้รวมตัวกัน ไม่มีการเน้นมารยาทและข้อปฏิบัติจนวุ่นวาย ช่างสุขใจดีจริงๆ

ความรู้สึกที่พวกนางมอบให้หยวนชิงหลิง เป็นความรู้สึกเสมือนว่านางได้กลับมายังบ้านในยุคปัจจุบัน เวลาฉลองปีใหม่ในยุคปัจจุบัน ญาติๆจากหลายๆบ้านก็จะมารวมตัวกัน เป็นบรรยากาศที่ครื้นเครงยิ่งนัก

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ในขณะที่ฮูหยินอาวุโสกำลังนำสมาชิกในครอบครัวกล่าวคำอำลา หยวนชิงหลิงพลันรู้สึกใจหายเหมือนไม่อยากให้พวกนางกลับไป นางไปส่งพวกนางด้วยตนเองที่ประตูจวน นางจับมือฮูหยินอาวุโสไว้ น้ำตาแทบจะเอ่อล้นออกมา “ท่านจะต้องหมั่นมาที่นี่บ่อยๆนะ!”

ฮูหยินอาวุโสซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก นึกไม่ถึงว่าพระชายาจะทรงใส่พระทัยได้มากถึงเพียงนี้ นางมองหยวนชิงหลิงด้วยสายตาที่ตื้นตัน “เพคะ เพคะ อีกสองวันหากหม่อมฉันว่างจะมาเยี่ยมอีกนะเพคะ ขอพระชายาโปรดถนอมพระวรกายด้วย”

รถม้าของอวี่เหวินฮ่าวกลับมาพอดี เมื่อเห็นคนจำนวนมากเดินออกมาจากประตู เขาถึงกับตะลึงงัน

หยวนชิงหลิงเห็นหยวนหย่งอี้รีบไปหลบซ่อนตัวบนรถม้า ทำเอานางถึงกับหลุดหัวเราะออกมา ที่แท้นางก็กลัวอวี่เหวินฮ่าวมากๆเช่นนี้นี่เอง